Νομάδες

"Τότε εμείς ένα πράγμα ξέραμε. Ακολουθούσαμε το ποτάμι κι όπου μας έβγαζε. Πάντα περίμενε γη εύφορη στο ξέβρασμα και μαλακός καιρός. Η υγρασία δε βοηθούσε πουθενά βέβαια αλλά είχαμε στη διάθεση μας τροφή και ξύλα. Κάθε χειμώνα μαζεύαμε στις αμαξαποθήκες τα εφόδια για το ταξίδι που θα κάναμε τον υπόλοιπο χρόνο.


Υπήρξαν και μάχες. Δεν ήταν πάντα θριαμβευτικές. Αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να τύχει στους νομάδες. Να ξεκληριστούν στο ταξίδι. Γιατί είχε συμβεί και αυτό. Γινήκαμε δέκα χιλιάδες κάποτε και αποδημήσαμε. Για την πρώτη ξέρουμε ότι έγινε το βασίλειο στο Βορρά. Η δεύτερη και η τέταρτη ξεκληρίστηκαν όπως το φερε η μοίρα τους. Η πέμπτη με την τρίτη ενώθηκαν κατά τη διάρκεια του μεγάλου χειμώνα την εποχή της στάχτης.


Είχε μεγάλο αντίκτυπο η στάχτη στους νομάδες. Τα δαιμόνια ξέρναγαν φωτιά και λάβρα μέσα από αναχώματα στην επιφάνεια της Πράσινης Κοιλάδας. Οι πυρκαγιές ξεσήκωσαν στάχτη που κάλυψε το φως για δυο εποχές. Γινήκαμε βορά στα θηρία ων βουνών που κατέβηκαν βίαια από φόβο μη χάσουν την τρεμάμενη γη κάτω από τα πόδια τους. Κουνούσε συχνά. Η Πράσινη Κοιλάδα γίνηκε ένας γκρίζος θολερός λεκές στη μέση ενός ταλαιπωρημένου δάσους.


Τότε αποφάσισε η έκτη χιλιάδα, που τότε είχε μόνο τους μισούς απόσους όταν ξεκίνησε, να κινήσει νότια, να βρει τις τελευταίες. Η έβδομη, δηλαδή εμείς, τους βρήκε στα μισά του δρόμου. Μας δείξανε πως να δουλέυουμε σε θαλάμους τη μουτζούρα, αυτό το μάυρο σκληρό πράγμα που απομένει όταν κάψεις το ξύλο όσο δεν πάει αλλά πριν γίνει στάχτη και χαθεί. Εμείς τους δώσαμε φαγητό που είχαμε μπόλικο κι έτσι ενώθηκαν η έκτη και η έβδομη χιλιάδα.


Γρήγορα μάθαμε για το βασίλειο του Βορρά.  Πολλοί τους κατηγόρησαν ότι βολεύτηκαν. Η φυλή μας δεν τη δέχεται τη στάση. Τη θεωρεί λίμνασμα. Άλλοι είπαν πως καλά έκαναν και πως κι εμείς πρέπει να καταλήξουμε σε τόπο γερό και όμορφο. Η μοίρα παίζει παιχνίδια δύστροπα. Δε χωριστήκαμε γιατί οι νομάδες ακούν και σέβονται όλες τις απόψεις.


Όταν φτάσαμε στο ξέβγαλμα του Μολγαδά, μάθαμε για την απειλή. Μάγοι απειλούσαν να ξεσηκωθούν και να θάψουν τους νομάδες. Μάγοι από το βαρύ Βορρά, εκεί που η νύχτα είναι σχεδόν μόνιμη και τα θηρία δεν κοιμούνται ποτέ. Και εκεί φάνηκε η μεγαλοψυχία του Κέρναν. Γιατί ήταν ο μόνος που σηκώθηκε γύρω από τη μεγάλη φωτιά και ζήτησε να ενωθούν ξανά οι χιλιάδες. Γιατί είχε γιο και κόρη να χάσει. Τη γυναίκα του την πήρε η αρρώστια της στάχτης. Αλλά σηκώθηκε και ο γιος, πέντε μονάχα καλοκαίρια στην πλατούλα του και φώναξε "Ολούμ!" που στην παλιά τη γλώσσα σήμαινε "πατρίδα".


"Ολούμ" λοιπόν.


Για μια πατρίδα ανέβηκαν οι νομάδες στο Βορρά, ενωμένες με τρόπο μαγικό. Ήταν η ανάγκη να καταλαγιάσει το πνεύμα της Ρέα σε τόπο γερό και όμορφο; Ήταν η ανάγκη των νομάδων να νιώσουν λιγότερο μόνοι;


Δεν ξέρω μικρέ να σου πω. Εμείς τότε ένα πράγμα ξέραμε. Ακολουθούσαμε το ποτάμι κι όπου μας έβγαζε. "

Η νίκη των ηλίθιων

- Έλα καλή μου...
-Τι κάνεις Τούλα μου;
-Καλά μωρέ. Τα ίδια, τα ξέρεις.
- Άσε, κι εμείς τα ίδια.
-Μωρέ ήθελα να σε ρωτήσω κάτι.
- Πες μου.
- Χθες μωρέ, γυρνούσε ο δικός μου από το σχολείο.
- Ναι, ξέρω τους είδα. Πες μου ότι του 'κανε κάτι ο Θανάσης. Μας το παίζει πολύ πλακατζής τελευταία.
- Όχι, όχι, τίποτα τέτοιο. Απλά όταν καθίσαμε να φάμε μας τα λεγε λίγο περίεργα. Και άκουγε και η μικρή και δε θέλω τέτοια χαζά να της μπαίνουν στο κεφάλι.
- Λες για την τριήμερη;
- Όχι, τι έγινε με την τριήμερη;
- Α, τίποτα, τα ίδια και τα ίδια με το σύλλογο. Τέλος πάντων, θα στο πω μετά αυτό. Λέγε τώρα.
- Μου κάνει εντύπωση που δε στο 'πε ο Θανάσης. Ο μεγάλος εδώ λέει ότι το συζήτησαν.
- Ωραία, θα με πεθάνεις από ανησυχία. Λέγε.
- Μπήκε λέει μέσα μια καθηγήτρια, η Περπερανιμποδάκη, που τους κάνει Αγγλικά.
- Αυτή δεν είναι που τους είχε πει ότι αν δε μάθουν το Πάτερ ημών στα Αγγλικά θα τους βάλει 2 βαθμούς κάτω στο τρίμηνο;
- Α, να γεια σου!
- Ωχ, αυτή είναι τρελάρα. Τι είπε πάλι;
- Είχε λέει μια συζήτηση με τη διευθύντρια και την υποδιευθύντρια για ένα ατύχημα.
- Πω, πω, βουνό με βουνό μόνο δε σμίγει. Διευθύντρια θεολόγος και υποδιευθύντρια παπαδιά. Που έχουν μπλέξει μωρέ τα παιδιά μας.
- Κάτσε να ακούσεις το ωραίο.
- Κάθομαι.
- Έχουν λέει έναν στο νοσοκομείο ο οποίος είναι σε ημίκωμα μάλλον και μια φεύγει μια επανέρχεται.
- Ποιοι τον έχουν;
- Το τρίο στούτζες μωρέ.
- Α η Περπερανιμποδάκη και οι άλλες.
- Ναι. Λοιπόν αυτός λέει είχε διαπράξει αδίκημα στα νιάτα του, τύπου κάποιος χτύπησε με το αμάξι κάτι τέτοιο φαντάζομαι.
- Φαντάζεσαι;
-Ε, ναι μωρέ, αυτή η χαζή τους μίλησε για δολοφονία αλλά αυτά είναι χαζά μωρέ τώρα.
- *γέλιο*
- Ε, βλέπεις; Τέλος πάντων, τους είπε ότι αυτός τη μια πεθαίνει και την άλλη επανέρχεται γιατί είναι η συνείδησή του που τον εμποδίζει να βρεθεί στο δρόμο του Χριστού και επανέρχεται στην κόλαση.
- *πάυση* Ε δεν είμαστε καλά...
- Και όχι μόνον αυτό. Ο πατέρας του έγινε έξαλλος. Σκέψου δεν έφαγε ούτε μεσημεριανό ούτε βραδινό και για να μην τρώει ο Στάθης ξέρεις...
- Ξέρω ξέρω. Τους ξέρω και τους δυο τι καλοφαγάδες είναι.
- Μπράβο. Που λες, άντε όλα αυτά. Ανεβαίνει πάνω ο Μάνος και τι μας λέει όταν τρώμε;

"Μαμά, ο παππούς ήταν δολοφόνος;"

- Κάνεις πλάκα τώρα;
- Όχι, παιδί μου τι λες τώρα. Τον ρωτήσαμε γιατί και όταν μας τα πε εγώ συγχίστηκα αλλά ο άλλος... Ο άλλος, δεν μπορούσα να τον ηρεμήσω μετά.
- Λογικό.
- Καλέ ντύθηκε ξανά να παέι στο σχολείο να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο.
- Δίκιο έχει.
- Μώρε αν μπορούσα κι εγώ μαζί του θα πήγαινα αλλά κάποιος πρέπει να κρατήσει τις ισορροπίες. Ανθούλα μου, τι να κάνουμε;
- Σαν τι να κάνουμε;
- Κάνε μια κουβέντα με το Θανάση εσύ, μην έχεις ιστορίες. 12 χρονών είναι. Δε γεννήθηκαν δα και φιλόσοφοι.
- Ναι, έχεις δίκιο. Αυτό θα το κάνω μόλις έρθει.
- Σκεφτόμαστε να κάνουμε καταγγελία.
- Δε θα βγει τίποτα.
- Ε τότε να αλλάξουμε σχολείο.
- Και οι παρέες;
- Και τι να το καταπιούμε;
- Κάνουμε και τίποτα σωστά σ αυτή τη χώρα βρε Τούλα μου;

Τέρας

Συ που κοιτάς περίεργα κατά μένα και βλέπεις ξεκάθαρα αυτό που θες να δεις. Εσένα λέω, ναι. Συ που χαίρεσαι να με βλέπεις να διαλύομαι σε χίλια και ένα τάματα. Είναι βαρύ το μένος της αθετημένης υπόσχεσης. Αλλά συ δεν νοιάζεσαι. Μόνο κοιτάς για να πάρεις ότι έχει απομείνει από τα συντρίμμια.

Και συ που σέρνεσαι από πίσω μου και περιμένεις να στραβοπατήσω. Αδημονείς, ως ο αρρωστιάρης σκύλος που τρίβεται στα πόδια του περαστικού για μια μπουκιά σάπιο κρέας. Έτσι και συ, περιμένεις το σάπιο μου λάθος να ξεκολλήσει από τις σάρκες μου και να σωριαστεί στο έδαφος. Και τότε, τρέχοντας θα το μυρίσεις, θα με κοιτάξεις κατάματα και θα το φας. Κι από αρρωστιάρικο σκυλί θα γίνεις αρπακτικό. Ένα όρνιο να παρακολουθεί τα υπόλοιπα λάθη.

Συ που κοιτάς το αρπακτικό και τρέμεις, μη σκιάζεσαι αδίκως. Το μόνο πράγμα που μου έμεινε πλέον είναι τα λάθη. Είναι δηλητήριο τα δικά μου λάθη, όχι σχολείο.

Συ που γελάς γιατί θεωρείς τα κέρατα μου αστεία, μάθε άνανδρε πως γίνονται όπλο φονικό. Συ που βλέπω να σου κόβεται το γέλιο γιατί ξέρεις ότι όταν το θεριό ξυπνήσει, όταν τα λάθη γίνουν τόσα πολλά που το όρνιο ψοφήσει και σκάσει σαν πέτρα στο λασπωμένο χώμα, έρχεται η σειρά σου.

Συ που κλαίγεσαι μπρος σ'ενα ομοίωμα και απαντάς σε ερωτήσεις ανάλγητες, εύθριπτες, ματαιόδοξες σήκω και ψάξε. Φύγε από το ανδρείκελο που σου φορτώσαν. Κι εγώ έτσι ήμουν κάποτε. Μικρός, αδύναμος, άοσμος, άγευστος. Και τώρα είμαι ένα ρακένδυτο τέρας, με φορτίο τα όρνεα που μου σπαράζουν ψυχή και σώμα και με κηνυγάνε για την πλούσια γεύση και οσμή μου.

Εσείς όλοι που αλυχτάτε μες τις νύχτες και κηνυγάτε θύματα σαν κι εμένα, εσείς άτιμα πλάσματα της μοίρας. Εσείς θα γίνετε η φορεσιά μου για το χειμώνα, τ' ακούτε; Αυτή η φωνή η στριγγή, η χτυπημένη που σας ξυπνάει τις νύχτες, αυτή είναι που σας φτάνει ολοένα και περισσότερο.

Εσείς που ξεσκίσατε τις σάρκες μου με τα χοντρά σας νύχια, να ξέρετε επιστρέφω. Επιστρεφω με χέρια κοντά και χοντρά, πρησμένα από τις τριχιές που τραβάνε τα φορτία που σέρνω χρόνια τώρα. Επιστρέφω με νύχια πιο γαμψά από τα δικά σας. Επιστρέφω με μια δίψα πιο πρωτόγονη από τη δική σας.

Εσείς που με τη θολή μάτια σας ξεριζώσατε την παιδική μου ψυχή, έρχεται η δική μου να πέσει επάνω σας.

Συ που είσαι Δημιουργός και αφήνεις αυτό το πόνημά σου να εκπνέει σαπισμένα και παγωμένα χνώτα, μάθε τώρα ότι έρχομαι και για σένα.

Εσείς εκεί πέρα, κάτω από το Λόφο. Εσείς εκεί που μάθατε να ζείτε εις βάρος των άλλων. Κι εκεί πιο κάτω βλέπω κι εσάς που ακούτε τις αλυσίδες μου να σέρνονται στο ματωμένο δάπεδο κι έυχεστε να ταν αλλιώς τα πράγματα.

Όλοι εσείς που παιδικές ψυχές δε σεβαστήκατε και τις πετάξατε στο λάκο με τις ακαθαρσίες σας να πνιγούν, όλοι εσείς που ξεχάσατε να σεβαστείτε τα λάθη του πλησίον, όλοι εσείς που με κηνυγήσατε όντας κριτές και ψωροπερήφανοι. Όλοι εσείς ακούστε το ματωμένο μου λαιμό να γδέρνει τον αγέρα.

Ίσως έκανα κι άλλο λάθος. Ίσως τα λάθη μου είναι τελικά σχολείο. Γιατί όταν το δηλητήριο γίνει τόσο πολύ που δεν υπάρχει όχημα που να μπορεί να το κρατήσει, τότε διαλύεται σε μυριάδες κόκκους και το διώχνω από τους σκονισμένους μου ώμους. Δεν έχει το ίδιο βάρος πια. Μόνο μεγαλύτερη επιφάνεια. Ίσως τότε να σπάσουν οι τριχιές που κρατάνε το τέρας.  Ίσως τότε να είμαι ελεύθερος.

Κι όλοι εσείς που κοιτάτε στον καθρέφτη και αντικρύζετε μια φούχτα τσόφλια, ένα θα σας πω. Μακρύς ο δρόμος και δεν έχει γυρισμό. Αλλά πάρτε τον. Εγώ έγινα τέρας. Άλλος μπορεί να γίνει αρνάκι. Αυτό που ξέρω είναι ότι πάει καιρός που δεν άντεχα πλέον να αντικρύζω για είδωλο μια φούχτα τσόφλια.

The Art of Trolling - Episode #444

Ω, ναι! Δεν ξέρω τι και πως, αλλά έχω μια βαθειά πίστη ότι δεν μπορεί , κάποιο threshold για τη χαζομάρα και τη βλακεία που μπορεί να συγκεντρωθεί στον εγκέφαλο ενός ανθρώπου, θα υπάρχει. Βέβαια, τείνω να αυτοαναιρώ τον εαυτό μου πολλάκις κατά τη διάρκεια ενός απλού 24ωρου αλλά τι να κάνουμε. Εσωτερική πάλη και γουστάρω.


Που λέτε αγαπητά μου παιδιά, είμαι φαν του trolling. Γιατί; Γιατί είναι στη φύση μου αν και περισσότερο νοερό. Τι εννοώ; Δεν είμαι αυθεντικό troll. Περνάει από το μυαλό μου όλο το though process για να καταλήξω να πετάξω μια trollιά αλλά ποτέ δεν την πετάω. Γιατί βαριέμαι; Γιατί μόνο 5 άτομα θα καταλάβουν; Γιατί μ'αρέσει να καταπιέζομαι; Δεν ξέρω. Δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. 


Τα αυθεντικά trolls δεν καταλαβαίνουν Τζίζας για Τζίζας. Η εσωτερική ροπή τους προς τον εξευτελισμό οποιασδήποτε συνθήκης καθιστά αδύνατο τον περιορισμό της trollοδίψας για trolling. 


Μετά από αυτή τη χλιαρή και πενιχρή εισαγωγή,  θα σας απομακρύνω από ξεπουλημένα, ευτελή troll όπως ο (πλέον) γνωστός ως ΜΠΡΑΦ και θα σας αποτρέψω από το να διαβάσετε οτιδήποτε άλλο από τον βασιλιά των μεταμοντέρνων trolls. Κυρίες και κύριοι.  I give you (φώτα, μουσική, τσίρκο, λιοντάρια να βρυχόνται βροντόσαυροι να υποκλίνονται στο μεγαλείο της στιγμής, αγωνιώδες drum roll)... Atumrakis




Γιατί αν για μια στιγμή, μια μικρή υποατομική, κάκιστη εντροπικά (wink wink) και σκατόφαρδη στιγμούλα, ένα νανοσεκόντ της αιώνιότητας πιστέψω ότι ο Ατουμράκις δεν είναι μεγάλος, άσχημος, βρωμερός και πράσινος και είναι κανονικός άνθρωπος και περπατάει ανάμεσα μας, πρεσβέυοντας ότι βλέπετε στο καταπληκτικότατο blog του, τότε ΘΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΩ.

Ω, ΘΕΟΙ!

Πρώτα θα δείτε το βιντεάκι. Όσο αντέξετε. Συστήνω να το δείτε μέχρι το τέλος γιατί αλλιώς θα χάσετε πολλά. Πρώτον, να εξομολογηθώ ότι δεν ξέρω πως άντεξα εγώ να το δω μέχρι το τέλος. Δεύτερον, να πω ότι άργησα να μυριστώ ότι θέλω να γράψω από καιρό για ένα τέτοιο θέμα και ότι αυτό το έκτρωμα παραπάνω είναι μια πολύ καλή αφορμή.

Σε αντίθεση με την ephee δε με ενδιαφέρει τόσο η μεταμόρφωση του πρέζακα και η μεταστροφή του προς τα θεία όσο η γενική μαλακία που τον δέρνει.
Δηλαδή ρε φίλε, πέθανε η γυναίκα σου/μάνα του παιδιού από τη μεθ, το παιδάκι σου τραγουδάει όλη μέρα το A.D.I.D.A.S. και συ ξερνοβολάς από δω κι από κεί. Τι διαφορά έχεις δηλαδή από τη Τζούλια;

Πάμε παρακάτω. Άνοιξε τα χέρια του προς τον ύψιστο, ενώ το πιδί έβλεπε τιβί,  και τίγκα στη μαστούρα δέχτηκε απεριόριστη αγάπη. Αγάπη ρε φίλε! Δέχτηκε αγάπη από τον ύψιστο πατέρα σε μορφή ηλιαχτίδας μεταμορφωμένης σε μαστούρα του τσολιά και πέρασε από το λιωμένο κόκκαλο της μύτης του στο χρυσό του φρονιμίτη. Και μετά ξαφνικά έκοψε τα ναρκωτικά.

Ρε, δε μπορώ. Ειλικρινά. Καταλαβαίνω την ανάγκη να πιστέψεις κάπου μετά μανίας, καταλαβαίνω πολλά πράγματα. Καταδικάζω τα ναρκωτικά όσο τίποτε άλλο, γιατί ΞΕΡΕΙΣ πάντα που πας να μπλέξεις.  Καταδικάζω και τον "head" γιατί δε βρίσκει το κουράγιο να πει, "είμαι γαμάτος και έκοψα τα ναρκωτικά".

Από τον έναν εθισμό στον άλλον. Τι Jesus, θρησκεία, κοράνι, φανατισμός, ποδόσφαιρο, τι heroine, meth, XTC, πίπες. Θα μου πεις από τα πρώτα δεν πεθαίνεις. Ναι, συμφωνώ. Αλλά με τρελαίνει το thought process. ΠΡΕΠΕΙ να εξαρτηθεί από κάπου αυτός ο άνθρωπος. Με θλίβει. Να τα έχεις όλα (θεωρητικά) και να μην έχεις το βασικό: Αυτοεκτίμηση. Πιάνεσαι μετά μανίας από ότιδήποτε πιστεύεις ότι μπορεί να σου προσφέρει αυτό που δεν μπορείς να προσφέρεις στον εαυτό σου.

Και γιατί ρε γαμώτο αυτά τα άτομα να συνδέονται τόσο με την τέχνη; Γιατί οι (Pop)Korn στην αρχή ήταν γαμιστερή μπάντα.  Μήπως τελικά για να τα δώσεις όλα κάπου πρέπει να 'σαι και κομματάκι βαρεμένος; Και επειδή πολύ φοβάμαι ότι την απάντηση την ξέρω θα πάω παρακάτω.

Γιατί ρε παληκάρι μου, γιατί ειλικρινά; Δε γυρνάς να δεις τι έχεις κάνει; Τι επιρροές έχεις αφήσει στην μουσική; Τι σκατά έχεις προκαλέσει τέλος πάντων με τον ήχο σου; Και για να τελειώσω ελαφρά απογοητευμένος: Αν τελικά η τέχνη σου δε σου αρκεί για να σε κάνει ευτυχισμένο και σε ρίχνει στα ναρκωτικά, γιατί δεν ψάχνεις παραπέρα;


Και αν ψάξεις παραπέρα, η απάντηση σου είναι ο ΘΕΟΣ; Οκ, πάω πάσο

Την ψώνισα!

Έχω ένα θέμα. Ένα μικρό θεματάκι με τις ψωνάρες. Και το κακό είναι ότι υπάρχουν παντού. Όταν λέω ψωνάρα τι εννοώ; Ε, ξέρω γω. Φαντάζομαι ότι μπορούμε να εντάξουμε στην κατηγορία ψωνάρα αυτούς που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Θα το πάω λάου λάου γιατί πολύ απλά έχω όρεξη να αποδείξω ότι αν καταπιώ το σάλιο μου θα ψοφήσω και όχι ντε και καλά να καταλήξω κάπου.

Σνομπ

Αρχικά έχουμε τους σνομπ. Σνομπ είμαι κι εγώ. Έτσι μου λένε δηλαδή κι εγώ λέω οκ, για να το λέτε.  Δεν είχα καθίσει να το ψάξω και ιδιαίτερα γιατί βασικά δε με ενδιαφέρει. Αν είμαι σνομπ είμαι και είμαι και μαλάκας που είμαι για να λέμε και την αλήθεια αλλά για να είναι κάτι που δεν το έχω εντοπίσει επάνω μου πάει να πει ότι είναι κάτι αυστηρά γενετικό και δε μπορώ να το αλλάξω. Μπορώ όμως να το αναλύσω.

Γενικότερα (wikipedia speaking) ο ορισμός του σνομπ δίδεται από μια τάση να προσδίδεις στον εαυτό σου μια μεγάλη ιδέα και μετά να αρνείσαι να συναναστραφείς άτομα κατώτερου intelligence από σου. (ναι αυτό του προφιτερόλ)Μετά από αρκετές αναλύσεις της πούτσας κατέληξα ότι και οι σνομπ χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Πάμε να δούμε την κάρτα.

Ο Σνομπ καταλάθος

Αυτός παιδιά είμαι εγώ και άλλοι πόσοι δεν ξέρω, όσοι είστε πάντως πείτε το μου στα κόμμεντζ για να κάνουμε παρέα. Εμείς λοιπόν οι "καταλάθος" να πούμε κάνουμε το εξής λάθος: Είμαστε επιφυλακτικοί με νέα άτομα, όχι πολύ διαχυτικοί πέρα από ένα περίεργο χιούμορ που οι παλιοί το έχουν συνηθίσει και δεν σχολιάζουν. Ακόμη, έχουμε την τάση να βαριόμαστε εύκολα στον κλασικό τρίωρο καφέ και να μη δίνουμε μετά από λίγο πολύ σημασία στον οποιοδήποτε ακόμη και αν είναι δίμετρη απαστράπτουσα θηλυκιά που κοιτάει τον καβάλο μας με περισσή περιέργεια (οι γυναίκες κάντε την αναλογία σε δίμετρο αρσενικό ρε παιδί μου). Έχουμε και την τάση να ασχολούμαστε με διάφορα, κατά κοινή ομολογία, περίεργα και κουλά πράματα με αποτέλεσμα να μπορούμε να τα συζητήσουμε με λίγα άτομα και τελικά μας κολλάνε την ταμπέλα. "Είσαι λίγο σνομπ κι εσύ ρε αδερφέ."

Ε να σας πω, να κι αν είμαι, να κι αν δεν είμαι. Από τη στιγμή που η κοινωνική μου ζωή δεν υποφέρει, στο πέος μας. Η εμπειρία μου δείχνει ότι όποιος θέλει να σε μάθει δεν κολλάει στο αν φαίνεσαι λίγο σνομπ. Σε μαθαίνει.

Ο Σνομπ της πούτσας

Νταξ, αυτοί είναι σαν το σκυλί της φώτο. Και σαν αυτό αριστερά να 'ούμ. Αυτούς τους καταλαβαίνεις εύκολα. Έχουν λέξεις κλειδιά στην ομιλία τους και η μύτη τους φτάνει εώς και 30 μοίρες γωνία με το δάπεδο με θετική κλίση. Οι φράση κλειδί νούμερο ένα είναι: "Κοίτα δεν ξέρω να σου πω, εγώ είμαι και λίγο σνομπ, ξέρεις"

1ον: ΌΧΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ -.-
2ον: Άντε και γαμήσου. Γιατί έτσι.
3ον: Δε σε ρώτησα.

Τι θα πει ρε ποντικοκούραδο "είμαι και λίγο σνομπ"; Δηλαδή εσένα το σπερματοζωάριο που σε ενεργοποίησε να 'ούμε είχε και λίγο L-sulfuric-snobine μέσα και βγήκες έτσι; Ηλίθιε. Και σταμάτα να ντύνεσαι με γυαλιά ηλίου δεκέμβρη μήνα γιατί μου τη δίνεις.

Φράση κλειδί νούμερο δύο: "Α. Γεια."

1ον: Α στο διάλο (ναι διάλο) μωρή πορδοβούλωμα που θα μου πεις εμένα "α.γεια". Δηλαδή το κουλό σου θα σου πέσει άμα δώσεις και το χέρι; Α, όταν δεν είχες ιδέα στην πρόοδο και σε περάσαμε εμείς οι "inferiors" καλά ήτανε. Και κείνη την εργασία που δεν καταλάβαινες χριστό και την ανέθεσες σε μας; Καλά ήτανε ε;

2ον: Άντε και γαμήσου. Γιατί με κάνεις και σπαταλάω σάλιο για να πάρω πίσω ένα "Α. Γεια"

Δε θα μπω σε περιγραφή, είναι παντού και πάντοτε σε όλες τις μορφές. Θα αναφέρω μόνο το σνομπ ρούχλα που έχει τζίβες, ακούει ΜΟΝΟ BOB!, τον ξέρεις 6 χρόνια και αν σου πουν να τον ζωγραφίσεις ξέρεις τι ρούχα φοράει γιατί δεν τα έχει ξεκολλήσει από πάνω του και θα σε κάνει τον καλύτερο του φίλο άμα ανακαλύψει ότι πίνεις μπάφους.

1ον (σφήνα σε υποκατηγορία υποκατηγορίας) Άντε και γαμήσου. Μαλάκα.

Ελληνιστί ο Σνομπ είναι το ψώνιο βασικά και το ποστ θα μπορούσε να τελειώσει εδώ. Αλλά λυπούμαι τα μάλα γιατί στον άρρωστο εγκέφαλο μου έχω κι άλλα να πω. Συνεχίζω:

Ντίβα


Αχ, η ντίβα...! Την αγαπάμε όλοι. Είναι η μεγαλύτερη "ντίβα" στον εγκέφαλό της και της αξίζει μια αγκαλιά από "αγαποκοσμίνη" και ένα τσουβάλι υγρή "magapaneoloioini". Προς αλλάχ δεν αγαπάμε όλοι τον νύχτα δίπλα αλλά μ αρέσει η εικόνα την κατηγορία. Η ντίβα λοιπόν είναι η σκατοψωνάρα που έχει μια καρδιά από τη Γαύδο ως την Αλεξανδρούπολη και προσπαθεί συνεχώς να χώσει κόσμο μέσα. Εννοείται ότι την πατάει και μετά μας κλαίγεται. Το μόνο που την ενδιαφέρει πραγματικά είναι να είναι μια κινούμενη κούκλα αλλά για κάποιο λόγο δεν είναι κακιά, δεν είναι σκατόψυχη και αντί να ενοχλεί καταλήγει να είναι το ατού της παρέας.Η μύτη της φτάνει μέχρι και 45 μοίρες γωνία με το έδαφος με θετική κλίση. Φράσεις κλειδιά: "Αχ, χρυσό μου",  "ναι, το πουτανάκι, είδες τι έκανε;", "Πολύ σας αγαπάω!".

*η φρασεολογία είναι ίδια και για τα δυο φύλα. Η ντίβα ως άνδρας εμφανίζεται μόνο σε αμφισβητούμενης αρσενικότητας τύπους.

Καριόλα

Τυχαία εικόνα, ορκίζομαι στο ιερό μου κομμένο νύχι του 2003 που έχω κρατημένο στο ψυγείο. (δεν έχω τέτοιο πράμα, θα ξεράσω μόνο που το σκέφτηκα) Τη βγάζει στο google images στο λήμμα καριόλα.

Ότι είπα στη ντίβα, εκτός του ότι δεν ισχύει τίποτα. Είναι στριφνή, κακιασμένη, άσχετη με το σύμπαν. Τα ξέρει όλα παντού και πάντοτε ειδικότερα σε άντρες και πολιτικά και ντύνεται με το χειρότερο ξώβυζο που βρήκε στην ντουλάπα. Η ομιλία της έχει ξυριστά "σ" και κοφτά "κ" και "τ", η φωνή της είναι κατά 89,7% ένρινη σε σημείο αηδίας και κάνει ΠΑΝΤΑ Davidoff Λευκό Σλιμ κόβοντας το φίλτρο. Δε δίνει σημασία σε κανέναν εκτός από το κινητό της και μιλάει αποκλειστικά και μόνο με τις λέξεις "πρώην" και "νυν". Πιθανώς να έχει αρραβωνιαστεί και κανά δυο φορές πριν κλείσει τα 19 και αυτό της δίνει το δικαίωμα να έχει άποψη ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΓΑΜΟ. Η μύτη της φτάνει σε γωνία 55 μοιρών με το δάπεδο με θετική κλίση.

Ψωνάρα

Εδώ μιλάμε για αυθεντικό, πρώτης τάξεως υλικό. Η ψωνάρα παίζει μπάλα σε όλα τα γήπεδα. Π.χ. Παίζει πιάνο: Μιλάει όλη τη μέρα για το πόσο ΓΑΜΑΤΟ πιάνο παίζει. Ο Liszt ωχριά μπροστά του. Φράση κλειδί: "Νταξ μωρέ καλός είναι"
Έχει κοιλιακούς: Τους μετράει ΣΥΝΕΧΕΙΑ και λέει ότι οι δικοί του είναι καλύτεροι από τους υπόλοιπους γιατί είναι πιο σωστοί. Η έννοια του σωστού ορίζεται στον εγκέφαλό του και μόνο.

Έλα, you get the point.

Οι ψωνάρες είναι ενοχλητικές, δεν έχουν καθόλου χιούμορ, τα πάντα μεταφράζονται σε μια προσβολή εναντίον τους και πάνω απ' όλα ΔΕ ΒΑΖΟΥΝ ΓΛΩΣΣΑ ΜΕΣΑ. Γιατί χρυσέ μου άνθρωπε θέλεις να με κάνεις να καταραστώ την ώρα και τη στιγμή που σε πέτυχα μπροστά μου; Κάνουν παρέα μόνο με άλλες ψωνάρες και δεν έχουν ποτέ overlapping ψωνισμούς. Αν είναι γκόμενες ας πούμε μια θα έχει το βραβείο για το πιο γαμάτο γούστο στα παπούτσια και η άλλη στα τζινς. Μια τρίτη στα φορέματα. Η μύτη τους φτάνει μέχρι και σε 74 μοίρες γωνία με το δάπεδο με κλίση (καλά μαντέψατε) θετική.

Φράσεις κλειδί μεταξύ τους: "Εσύ που ξέρεις απο...". "Να σου πω..." "Αχ για το **** πήγαινε στη Νταίζη, είναι ειδική!"

Σκατοψωνάρες

Εδώ παρακαλώ την προσοχή σας. Σε αυτή την κατηγορία δεν έχουμε συχνά γυναίκες. Η αλήθεια είναι ότι δε βλέπεις συχνά τέτοιες γιατί εμπίπτουν κυρίως σε μια από τις παραπάνω. Ο ψωνισμός του αντρικού φύλου είναι εντελώς διαφορετικός από αυτόν του γυναικείου. Στην κατηγορία στης σκατοψωνάρας θα τοποθετήσουμε τα λεγόμενα "ΖΩΑ". Αυτά τα όντα (ανθρώπινα) που κυκλοφορούν με το ακριβό αμάξι, το ακριβό κοστούμι και πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ φτηνό μυαλό. Κουκούτσι. Ντιπ ρε παιδί μου. Δεν είναι καν θέμα μόστρας. Δεν υπάρχει κάτι άλλο στον εγκέφαλο τους πιο φυσιολογικό από αυτούς με αποτέλεσμα ΟΛΟΙ να μη χρήζουν προσοχής. ΠΡΟΣΟΧΗ: Στην κατηγορία αυτή θα βρούμε κυρίως γόνους πλούσιων οικογενειών που δεν έχουν δουλέψει ούτε μια μέρα στη ζωή τους και τα έχουν όλα και καθηγητές πανεπιστημίων.

Η τελευταία κατηγορία της ημέρας είναι μια πολυδιάστατη, πολυμίσητη, ξερνάω-όταν-καταλαβαίνω-την-παρουσία-της-έστω-και-στο-χιλιόμετρο, θέλω-να-την-κάνω-να-φάει-εφημερίδα-με-τα-δώρα-μαζί ψωνάρα. Δεν ξέρω αν θα πρεπε να τη λυπηθώ ή να τη χτυπήσω αλλά τες πα. Πάμε να δούμε την κάρτα.

Πουστοφλωράντζα του κερατά

Στον εν λόγω κύριο (δεν υπάρχει γυναίκα σε αυτή την κατηγορία) τα πάντα είναι σε γωνίες. Ο κώλος κινείται μονίμως σε απαγορευτικές γωνίες για ένα φυσιολογικό αρσενικό και οι καρποί λυγίζουν σχεδόν 90 μοίρες και κοιτάνε πάτωμα. Η μέση λικνίζεται σταθερά με απόκλιση φ=30 μοίρες και όταν περπατάνε σέρνουν τα πόδια μπρος πίσω και τη ξεβιδώνουν ελαφρώς τη μέση κάθε 500 μέτρα. Τη βιδώνουν όταν κινηθούν προς αντίθετη κατεύθυνση. Μιλάνε μονίμως για τα ενδιαφέροντα τους και τη δουλειά τους. Είναι ο ορισμός του σπαζαρχίδη. Έχουν μονίμως άγχος και δεν καταφέρουν να μην πουν τη λέξη "καλέ" κάτω

απο 47 φορές/s. Το μόνο που θέλεις είναι να συμβεί κάτι και να σκάσουν μια για πάντα και να σταματήσουν να δίνουν συμβουλές στη γκόμενα που προσπαθείς να ρίξεις εδώ και τρεις μήνες. Συνηθίζεται επίσης να ταυτίζονται με την εν λόγω γκόμενα και να τους τρέχουν τα σάλια κάθε φορά που της στέλνεις μήνυμα ή την παίρνεις τηλέφωνο.

Φράσεις κλειδί: "τι σου είπε, τι σου είπε;", "αχ καλέ θυμάμαι ΕΓΩ όταν..."

Μπορείς να ανοίξεις φοβερή συζήτηση μαζί τους για το στρατό (παίρνουν τηλέφωνο την κοντινότερη κοριτσοπαρέα και σε κράζουν "έλα εδώ με τα παιδιά λέμε μαλακίες. ναι ναι αυτά τα χαζά που λένε. Εγώ δεν είμαι για τέτοια αγάπη μου...") για τα πόκεμον ("αγάπη μου εγώ μικρός έπαιζα το πουλάκι μου όχι με το gameboy, γι αυτό και είμαι τόσο καλός στο σεξ τώρα") και για αυτοκίνητα. ("Αχ πείτε για αμάξια γουστάρω. ΕΓΩ έχω ένα μπλε.")

Του αξίζει παλούκωμα σε κεντρική πλατεία και ξερίζωμα της γλώσσας. Δε με ενοχλεί που είσαι πουστάρα του κερατά. Με ενοχλεί που δεν το ξέρεις και είσαι ψωνάρα του κερατά και κάθε φορά που σ ακούω να μιλάς μ αυτή τη χαρακτηριστική φωνή (μα πως γίνεται ρε πούστη μου;) μου 'ρχεται να πέσω πάνω σας με λεωφορείο!















  

Archie, Βουρτζι και Veronicλας

Περίπτερο στολισμένο με παντώς είδους προειδοποιητικές πινακίδες που αναγράφουν με στόμφο:

ΔΕΝ ΕΧΩ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ

Τύπος, πλησιάζει στο εν λόγω περίπτερο. 

"Συγγνώμη μήπως έχετε εισιτήρια;"

Ο περιπτεράς κοκκινίζει, πρασινίζει, φωνάζει, τσιρίζει και καταλήγει: "ΟΧΙ!"

Ο τύπος βγάζει εισιτήριο από την αριστερή κωλότσεπη, το κουνάει στα μούτρα του περιπτερά και σιγοτραγουδάει:

"Εγώ όμως έχωωω...!"

Ανοίγω νέο κεφάλαιο:

Περπατάς στο δρόμο, σχετικά νορμάλ ντυμένος. Δύσκολο να πάρουν χαμπάρι ότι είσαι καθυστερημένος. Και εκεί που περπατάς θεωρείς λογικο να ρευτείς ή να κλάσεις ή να τα κάνεις ταυτόχρονα και τα δυο με κοινή έξοδο το στόμα και να εκτοξεύσεις και χλέπα - συμπιεσμένο πριονίδι με επικάλυψη σίελου.  Πόσο καθυστερημένος είσαι;

Πλέον τους βρίζω. Μέχρι στιγμής κανένας δε μου έχει απαντήσει που συνηγορεί στο ότι είναι πραγματικά προβληματικά όντα.

Σκουπίδια:

Εδώ είναι όλη η χαρά. Να ξεκινήσω να περιγράφω για την καλλιτεχνία του να βλέπεις έναν δρόμο τίγκα στο σάπιο μαρούλι και στο κωλόχαρτο ή στην εξαίρετη τύχη να τα μυρίζεις όλα αυτά, 24/7 λόγω της εφεύρεσης των πολυκατοικιών.

Το θεωρώ μπανάλ να βρίσω τους σκουπιδιάρηδες για την "απεργία". Καλά κάνουν τα παιδιά και αντιστέκονται και μάχονται και μπλαμπλαμπλαμπλα. Όταν όμως ζουζούνια μου έρχεστε να τα μαζέψετε, να φέρετε και μια δεξαμενή με σαπουνόνερο για να ξεπλύνετε και τη σαπίλα από το δρόμο. Και επειδή φαντάζομαι γεννηθήκατε στην Ελλάδα, (δεν ξέρω τι παίζει σε άλλες χώρες) θα θυμάστε βέβαια ότι οι δρόμοι μας έχουν ουκ ολίγες γατούλες. Οι οποίες σκίζουν τις σακούλες με τα σκουπίδια και τα κάνουν πουτάνα όλα μέσα στους κάδους (και έξω απο αυτούς).

Όταν το ρημάδι το απορριματοφόρο "μαζέυει" τα σκουπίδια, μη μου εμφανίζεσαι με σκουπίτσα α λα "Ψιλικατζίδικο ο Νέστωρ" να μαζέυεις τα κατάλοιπα που άφησαν οι γάτες γιατί τρελαίνομαι. Κι αν είναι να αδειάσεις τον κάδο και πάνω από το μισό του περιεχόμενο να στέκει διάσπαρτο στην άσφαλτο, ε άντε και γαμήσου συνέχισε την απεργία και άσε με να κάνω μπάνιο στα σκουπίδια.

 Driver:


Ξεκίνησα πρόσφατα να οδηγάω. Κακό πράγμα. Όχι, για τα νεύρα μου. Είμαι πολύ ήρεμος οδηγός συγκριτικά με άλλα πράγματα. Αλλά έχω ήδη αποκτήσει την αντίληψη του σωστού Έλληνα οδηγού: Κάθε φορά που βγαίνεις στο δρόμο, κινδυνεύεις να πεθάνεις.

Η λέξη ασυδοσία είναι πολύ μικρή για να περιγράψει το τι σκατά συμβαίνει εκεί έξω. Δε θα μιλήσω για τα μηχανάκια. Θα πω απλά ότι  αν οδηγάς παπί είσαι με το ένα πόδι στον τάφο και το καπάκι απ'το φέρετρο κλειστό να αφήνει τρεις ηλιαχτίδες φως για να μην πάθεις κατάθλιψη ενώ αν οδηγάς μεγάλη μηχανή απλά κινδυνεύεις.

"Το κουμπί της μαλακίας"= αλάρμ. Πολύ γέλιο. Όποιος ανάβει τα αλάρμ έχει ασυλία.

Ειλικρινά, αισθάνομαι ασφαλέστερος όταν βλέπω "Ν" στο πίσω μέρος του μπροστινού μου. Ξέρω ότι είνααι χεσμένς, ότι δεν νιώθει σαν να του ανήκει το σύμπαν και πάνω απ'όλα συνειδητοποιεί ότι μπορεί και να ψοφήσει στη λιωμένη άσφαλτο.

Και έρχομαι στο άλλο θέμα: Το πιστεύω. Πλέον, δεν υπάρχει ίσιο κομμάτι δρόμου για πάνω από 50 μέτρα. Αλήθεια. με την κρίση δηλαδή έχει να στρωθεί δρόμος για πάνω από 5 ετία και εντωμετακτελ τα οχήματα πληθαίνουν. Και ήθελα να ξερα, οι μηχανικοί δεν ξέρουν ότι η άσφαλτος είναι υγρή με τεράστιο ιξώδες;

Δεν καταλαβαίνουν ότι μπροστά από τις στάσεις των αστικών η άσφαλτος μαζεύεται και κάνει κυματισμούς; Δε με νοιάζει ρε το κονδύλιο. Να κάνετε πιο καλές επιλογές στα υλικά, να μην τα τρώτε στην τελική στα τέτοια μας. Δε θα λυπηθούμε τους Δήμους τώρα.

Πως να μη γίνει ατύχημα ρε κακομοίριδες όταν η διαγράμμιση έχει πάει περίπατο μια εβδομάδα μετά το στρώσιμο της; Στη Νέα Υόρκη κάθε Σάββατο ξαναβάφουν. Τους κοστίζει λιγότερο στα νοσοκομεία γι αυτό αλλά whatever works.

Όταν δεν έχω λωρίδα γιατί σκάφτηκε (βλ. Υγρή άσφαλτος) και αναγκάζομαι να οδηγάω με τη δεξιά ρόδα 30 πόντους χαμηλότερα από την αριστερή πως να μη σκοτωθώ; Και αν έχω δίκυκλο; Εκεί δε θέλω να ξέρω.

Θα ήθελα να θίξω και τη λέξη "πρόσφυση" αλλά μάλλον χάθηκε η ερμηνεία της κάπου στο διάστημα.

Γελοιοποίηση:

Χθες μετά το θέατρο πήγαμε να βγάλουμε βόλτα το σκύλο. Και επειδή υπήρχε τεχνικό πρόβλημα με το θηλυκό (τουτουνού είναι ο κόπρος) είπαμε να τον τρέξω εγώ. Περάσαμε πολύ ωραία νομίζω αν εξαιρέσεις ότι έπεσα πάνω σε ένα δέντρο. Ξέρετε από αυτά που έχουν και κλαδιά. Γαμάτη φάση. Ευτυχώς είμαι ακέραιος. Και ευτυχώς δε με είδαν για να με δείχνουν με το δάχτυλο μέχρι και οι σκίουροι του πάρκου.

Αυτά.

Αβέ. Πάω να κάνω φάρσες. Θα λέω ότι τηλεφωνώ από το Μαξίμου και ότι ορίζω πρωθυπουργό τον πρώτο που θα απαντήσει σωστά σε 3 ερωτήσεις που θα διαλέξει αυτός.

Γύφτικες λογικές

Η αλήθεια είναι ότι άλλο ποστ θα έφευγε και άλλο φεύγει. Driven by rage βασικά. Θα έγραφα (και θα γράψω) για τον κ. Μεταξά και τις πίπες περί παρελάσεων και νεκρών φαντασμάτων που τιμούνται και ανατιμούνται (σαν νόμισμα ένα πράμα) αλλά όχι τώρα. Τώρα ήρθε η ώρα να βρίσω.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. "Το δημοψήφισμα" σκέφτεται κάποιος. Όχι, βασικά ας τα πάρουμε από την πολύ αρχή. Από την αρχαιότητα. Από τους αρχαίους ιδιοφυείς προγόνους μας που μας χάρισαν τη σοφία τους και τον αλμυρό ιδρώτα τους και όλα τα συναφή. Ναι, ναι αυτούς που έσπειραν τον πολιτισμό μπλα μπλα μπλα μπλα. Ναι, οκ, το μπούλο τώρα. Δεν έχουμε καμία σχέση με εκείνους όχι γιατί είμαστε άλλοι και προσμίξεις και πόλεμοι και μπλα μπλα μπλα. ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΡΕΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ.

Το χουμε; Χαίρομαι. Πάμε παρακάτω.

Ειλικρινά. Δε σας μπορώ. Δεν είναι δυνατόν να μου το παίζετε ενήμεροι και ποιοτικοί και μέσα σ' όλα και όπου σταθείτε και βρεθείτε να αναφωνείτε ένα και μοναδικό πράγμα: "Αχ ας μη λέμε άλλο για την κρίση, ψυχοπλακωνόμαστε."

Και θα σταματήσω να βρίζω. Ειλικρινά θα προσπαθήσω και να μην ειρωνευτώ για ένα (εύλογο) χρονικό διάστημα.

Νέο παλικάρι, 23 χρονώ, ραχατλής όσο δεν πάει (για μερικούς), πολυάσχολος (για κάποιους άλλους), αποτυχημένος φοιτητής (για όλους. Για να μην ειπωθεί ότι βγάζω τη σκούφια μου απέξω.) Για ποιο πράγμα θα έπρεπε να μιλήσω στον μοναδικό καφέ που θα βγω το μήνα (γιατί δε με παίρνει για παραπάνω) αν όχι γι αυτό που μου στερεί ολόκληρη τη ζωή μου;

Εσείς δηλαδή που προτιμάτε να φιγουράρετε ένα τσιτάτο στο άτιμο αυτό το wall του φουμπου και πάτε παραπέρα μιλώντας για νύχια, μεταγραφές, μανικιούρ και τσόντες κάνετε καλύτερα; Συγγνώμη, αλλά όταν θα βγω έξω θα μιλήσω με ένα φίλο μου μηχανικό, ένα φίλο μου τραπεζικό, έναν άλλον οικονομολόγο, έναν άλλον εργαζόμενο και θα συζητήσω το πιο σημαντικό πράγμα στον μικρόκοσμό μου: Την οικονομική κατάσταση της χώρας μου. Θα πω και το ανεκδοτάκι μου, θα πω και τη μαλακία μου αλλά θα συζητήσω και για κάτι σοβαρό.

Το σοβαρό δεν είναι αν ανέβασε πυρετό το μωρό. Το σοβαρό είναι ότι φοβάσαι μην ανεβάσει πυρετό το μωρό όχι γιατί φοβάσαι για την υγεία του αλλά γιατί δε σου περισσεύει το 50ρικο να πας να το στάξεις και τρέμεις να πας σε δημόσιο νοσοκομείο γιατί δεν έχουν oύτε betadin.

Πως είναι δυνατόν να μη φιλτράρετε αυτά που γίνονται και πάνω απ'όλα πως στο καλό επιτρέπετε στον εαυτό σας στιγμές χαλάρωσης; Εμένα (που δεν έχω και οικογένεια στο κάτω κάτω) το μυαλό μου δε σταματάει στιγμή να σκέφτεται τη γαμοκατάσταση. Η μια μεριά λύνει φυσικοχημεία και η άλλη τρέχει να προλάβει.

Ερωτώ: Είστε όλοι τόσο σίγουροι για το τι θα ψηφίσετε;  Είστε όλοι ειδήμονες οικονομολόγοι με διδακτορικά στην εξωτερική πολιτική; Αν είστε, πάω πάσο, δέχομαι τη φυγοπονία σας. Αν όχι, στρώστε κώλο, διαβάστε να μορφωθείτε και διαδόστε παντού τις γνώσεις σας. Όταν κάτι μας τρώει σαν το σαράκι, το βαφτίζουμε πρόβλημα. Και το μαζικό πρόβλημα απαιτεί μαζικές λύσεις. Όχι μαζικές λογικές φυγοπονίας και χλευασμού.

Για τους βουλευτές μη σκάτε. Θα έρθει η ώρα τους.

Όλη μέρα να μιλάτε για την κρίση. Να μαλώνετε, να ξεφτυλίζεστε, να πάρετε θέση. Φοράμε μαύρα λαέ και πενθούμε ένα διαλυμένο κράτος. Πάψτε να το παίζετε υπεράνω. Δε σας παίρνει. Δε ΜΑΣ παίρνει.

Κβαντική παύση...

Σημείωση: Δε θα διακόψω τη ροή των ποστ για σχολιασμό των ημερών μετά ελαχίστης ή και μηδενικής σκέψης. Πιο μετά, όταν θα ;έχουν ξεθυμάνει τα πράγματα. (Ετοιμάζω επιχειρηματολογικό σεντόνι :P)

Πρέπει κάποια στιγμή να μετατραπούν τα ακομμεντάριστα, τελευταία, βαρετά και μπερδεμένα ποστς σε "γαμάτη φάση!" Ναι...δεν πρόκειται. Όχι, γιατί η κβαντομηχανική δεν είναι γαμάτη φάση αλλά γιατί δεν ενδιαφέρει ιδιαίτερα τον κόσμο. Και γιατί όπως θα διαπιστώσετε όσοι κάνετε τον κόπο να τα διαβάσετε, δε βγάζει και πολύ νόημα. Είναι ένα περίεργο μπέρδαway που σκοπό έχει να μας ταλαιπωρεί τουλάχιστον μέχρι να το ερμηνεύσουμε. 

Είχαμε μείνει στον καημένο τον Einstein. Κυρίως γιατί όλοι τον ξέρουν χωρίς να ξέρουν τι σκατά έκανε στην πραγματικότητα. Αυτό που έκανε ο Αλβέρτος και του χάρισε αξιοζήλευτη υστεροφημία (κάτι σαν τον Ιωάννη Μεταξά ένα πράμ...ΕΕΕΠ. Είπαμε, όχι ακόμη. Πιο μετά.) αλλά και ένα σκασμό καβγάδες μεταξύ αυτού και του Neils Bohr, είναι η σκέψη που είχε να θεωρήσει το χρόνο ως κάτι διαφορετικό από τον Νεύτωνα. Τι σκατά θέλω να πω.

Η περίφημη θεωρία της σχετικότητας είναι περίφημη όχι για το λόγο που φαντάζεστε. Δε βγήκε ο τύπος μια μέρα και είπε "όλα είναι σχετικά" και τον χειροκρότησαν. Πάμε σε σάπιο παράδειγμα.

Ταξιδεύω με ένα τρένο με ταχύτητα 36 m/s. Κάθομαι στη θέση μου. Εγώ για μένα είμαι ακίνητος. Για έναν εξωτερικό παρατηρητή όμως, ταξιδεύω με ταχύτητα 36 m/s. Ένας κύριος περνάει από δίπλα μου κατευθυνόμενος προς το κυλικείο. Η φορά του είναι ίδια με τη φορά του τρένου κ το μέτρο της ταχύτητάς του ισούται με 1 m/s. Αρχίδια. Για αυτόν εκεί έξω που μας κοιτάει (ματάκιας probably) ο κυριούλης που ταξιδεύει προς το κυλικείο κινείται με ταχύτητα 37 m/s.

"Ok, αυτονόητο αυτό. Το ξέραμε."

Χαίρομαι. Πάμε τώρα στα κόλπα. Μια δέσμη φωτός ταξιδεύει παράλληλα προς το τρένο και με την ίδια φορά με ταχύτητα 3 x 10^8 m/s. Και για τον εξωτερικό παρατηρητή αλλά και για μένα, το φως κινείται με την ίδια ταχύτητα. Είτε βρίσκομαι σε στο κέντρο του σύμπαντος είτε πάνω στη Γη που κινείται γύρω από τον Ήλιο με 46 km/s το φως το βλέπω να κινείται με 3 x 10^8 m/s. Η ταχύτητα του είναι σταθερή. Και το πιο ωραίο;

Ο χρόνος κυλάει διαφορετικά για μας πάνω στο τρένο σε σχέση με αυτόν που κάθεται έξω και μας κοιτάει. Ναι, έτσι είναι δε λέω ψέμματα, έχει αποδειχθεί και τέλος η συζήτηση. Όταν ταξιδεύουμε αγαπητοί κυριές και κύριοι...γερνάμε λιγότερο! Με πιο επιστημονικούς όρους, η ταχύτητα επιδρά στο χρόνο. Αυτό που δεν κατάφερε να δει ο Νεύτωνας φαντάζει ακόμη και σήμερα, στον απλό κόσμο παρανοϊκό. 

Όπως έιπαμε, ο χρόνος δεν είναι κάτι σταθερό. Είναι κάτι που μεταβάλλεται και μάλιστα σχετικιστικά. Αυτό σημαίνει ότι ο χρόνος στην ουσία είναι..."σχετικός". Τι θα πει όμως ότι ο χρόνος είναι σχετικός; Σκεφτείτε το λίγο προσεκτικότερα. Πως είναι δυνατόν όλοι οι παρατηρητές ασχέτως κίνησης, ταχύτητας φοράς κλπ κλπ κλπ να βλέπουν το φως να κινείται με την ίδια ταχύτητα; Όταν λέω όλοι οι παρατηρητές, το εννοώ. Είτε είσαι σε ένα υπερδιαστημόπλοιο που καταφέρνει να πιάσει 100.000 χλμ/δευτερόλεπτο είτε ακίνητος, το φως για σένα κινείται με την ίδια ακριβώς ταχύτητα.

C = 3x10^8 m/s. 

Ίσως αυτό να ήταν το ερέθισμα του Einstein για να σκάψει βαθύτερα στις δομές του Σύμπαντος. (με κεφαλαίο γιατί μιλάω για το δικό μας και όχι για άλλα που πιθανώς υπάρχουν) Η αλήθεια είναι ότι είναι λογικό να υποθέσεις ότι το φως επιδρά στον χρόνο και κατά πάσα πιθανότητα στη δομή του σύμπαντος για να καταφέρεις να δικαιολογήσεις την C ως σταθερά. Έτσι με τα πολλά φτάσαμε και στο περίφημο E=mc^2.

H άτιμη αυτή εξίσωση που όλοι ξέρουν αλλά κανείς πραγματικά δε φαίνεται να έχει ψάχτει να την ερμηνέυσει. Μπορούμε να πούμε πάρα πολλά γύρω από τα τρία αυτά γραμματάκια (όπου m=μάζα, Ε=ενέργεια και C=ταχύτητα φωτός) αλλά θα αρκεστώ σε κάτι βασικό το οποίο θα μας πάει παρακάτω στη συζήτηση (σε μεθεπόμενο ποστ λογικά). Ο τύπος εξίσωσε την ενέργεια με τη μάζα. Μάζα = ύλη ή και όχι. Μάζα = ενέργεια ή ακόμη χειρότερα ύλη = ενέργεια. 

Το αφήνω εδώ για πολλούς λόγους και ο κυριότερος είναι γιατί αφήνω τη φαντασία σας να οργιάσει με απίθανες θεωρίες περί σύμπαντος. :P 

Κβαντικός χαμός

Ο χρόνος είναι απόρροια μιας ανάγκης του ανθρώπου να ταχτοποιήσει αν θέλετε, επιμέρους δραστηριότητες οι οποίες δε σχετίζονται με τα βασικά του ένστικτα: μαμ, κακά και νάνι. Εργασία, ψυχαγωγία, κοινωνικοποίηση, εκπαίδευση, διασκέδαση. Όλα ορίζονται από το πλάισιο του χρόνου. Τώρα για ποιον ηλίθιο λόγο ένα έτος έχει 365 μέρες και κάθε μέρα έχει 24 ώρες και κάθε ώρα 60 λεπτα και κάθε λεπτό 60 δευτερόλεπτα....δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι πιο random πεθαίνεις. Μα είναι νούμερα αυτά;

Τέλος πάντων. Αν συμφωνείτε με την παραπάνω θεώρηση, πέσατε στην παγίδα του Νέυτωνα. Επόμενο δεν είναι; Ο Νewton πήρε το χρόνο ως κάτι δεδομένο. Και είναι δηλαδή για τα δικά μας μέτρα και σταθμά. Δυστυχώς, το μεγάλο αυτό μυαλό δεν είχε στη διάθεση τα μέσα του σήμερα. Η έννοια της ταχύτητας και της επιτάχυνσης δε θα μπορούσαν να πάρουν ποτέ τις διαστάσεις που κυβερνούν το σύμπαν στα 1600, μια εποχή απαίσια και πανβρώμικη και κατά κύριο λόγο με μια εκκλησία που προσπαθούσε να ελέγξει τους πάντες και τα πάντα και έκαιγε μάγισσες. Duh. Ο απόηχος της κοινωνικής δυσκαμψίας ακολούθησε και τις επιστήμες για αρκετά χρόνια.

Οι "μορφωμένοι" αποτελούνταν από μια κάστα πλουσίων που για πρωινό έτρωγαν γουρουνόπουλο με παντεσπάνι και όλη την υπόλοιπη μέρα αγνάντευαν τη μοίρα τους. Το αστείο δε ήταν ότι οι μεγαλοέμποροι και τα συναφή συνήθως δε μπορούσαν να φτάσουν την οικονομική άνεση των δουκάτων και των υπολοίπων του συναφιού. Μέσα στο συρφετό της πλουτοκρατίας κατάφεραν να ξεχωρίσουν μυαλά που έκαναν το εξής καταπληκτικό: ΒΑΡΙΟΝΤΟΥΣΑΝ.

Ναι, ναι, ας μην κολλάμε σε δυσπιστίες. Είναι δεδομένο ότι η βαρεμάρα τους έτρωγε και έπρεπε να βρουν κάτι να κάνουν. Μορφωμένοι ήταν, την ανάγκη για δουλειά ΔΕΝ την είχαν οπότε έκαναν πειράματα και φιλοσοφούσαν με μαθηματικούς όρους.
HINT: Kάπου εδώ πρέπει να μπαίνουμε σε σκέψη για τα πολιτικά κατεστημένα περί καπιταλισμού, κομμουνισμού, ελευθερία σπουδών στη χώρα μας κλπ κλπ κλπ...

Φως. 300.000.000 μέτρα το δευτερόλεπτο. Ασύλληπτο ακόμη και για τα δικά μας μυαλά. Δε θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ο τύπος (o Newton ντε...) ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Γι αυτό και ήρθαν αργότερα ένας σκασμός από τεράστια μυαλά (αναφορικά με τη βλέψη τους για τις επιστήμες πάντα...Από EQ δεν ξέρω τι έκαναν...) και προσπάθησαν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα. Τα μικρά. Τα τόσο μικρά που δε φαίνονται ούτε με μικροσκόπιο. Και δε σας κρύβω ότι το μέγεθος μετράει. Και πάρα πολύ μάλιστα.

Όταν μικρύνουμε σε κλίμακα, για κάποιο λόγο χάνουμε την προλεψιμότητα μας. Δηλαδή: Ο Νεύτωνας, καταλάθος μάλλον ο άνθρωπος, δημιούργησε την άμεση σχέση αιτίου-αποτελέσματος. Το κίνημα του ντετερμινισμού κοινώς. Τι λέει αυτό; Αυτό λέει ότι γνωρίζοντας ακριβώς τις αρχικές συνθήκες μπορώ να περιγράψω επακριβώς το αποτέλεσμα. Αυτό σημαίνει ότι αν ρίξω ένα νόμισμα σε απόλυτα ελεγχόμενες συνθήκες, χρησιμοποιώντας Νευτώνειους όρους, μπορώ να προβλέψω με βεβαιότητα το αποτέλεσμα. Αυτό επεκτάθηκε σε πάρα πολλές επιστήμες βασικά και ήταν ίσως κακό. (βλ. Φρόυντ)

Παρακάτω. Σε ατομική κλίμακα παρατηρήθηκε το εξής απίστευτο. Δεν μπορούσαν να προβλέψουν τίποτα. Τίποτα όμως. Όλα είχαν έναν δικό τους τρόπο να "συμμαζέυονται" και να ταχτοποιούνται. Θα μου πεις, αφού τα μικρά συμπεριφέροντα ως μικρά και τα μεγάλα ως μεγάλα, τι μας νοιάζει; Άκρη βγάζουμε. Δεν είναι έτσι όμως.

Ο Einstein (με το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο ντε) παρατήρησε (ξαναλέω, ΤΟΤΕ, όχι τώρα. Γύρω στα '10s) ότι το φως συμπεριφερόταν με εντελώς ανορθόδοξο τρόπο ο οποίος μάλιστα προσέγγιζε την όποια λογική των μικρών. Άρα, αγνοώντας την περίεργη συμπεριφορά των μικρών, παρερμηνέυουμε σημαντικά (ίσως) φαινόμενα των μεγάλων. (Για ξεκαθάρισμα περισσότερο. Δεν είμαστε εμείς τα μεγάλα. Μιλάω για θηρία τύπου πλανήτες αστέρια και τα συναφή...)

*Οφείλω να πω ότι ψοφάω για τις πραγματικές ιστορίες πίσω από όλες τις επιστημονικές ανακαλύψεις οπότε μετά το τέλος αυτού το ό,τι να ναι ποστ, αν θέλετε μπορώ να γράψω και ένα κειμενάκι για τους επικούς καβγάδες μεταξύ πολλών διασημων επιστημόνων και όχι μόνο...;)

Και κάπως έτσι οδηγήθηκε στο φωτοηλεκτρικό φαινόμενο το οποίο το ξέρετε όλοι γιατί το ζείτε καθημερινά. Όταν σε μια μεταλλική πινακίδα (απ 'αυτές του Κ.Ο.Κ μωρέ) πέσει μια δέσμη φωτός αυτή φαίνεται να λάμπει στιγμιαία.

Αυτό ο Einstein το απέδωσε στο γεγονός ότι κάποια μικρά υποατομικά σωματίδια, τα ηλεκτρόνια, προσλαμβάνουν ενέργεια από το φως και αν θέλετε, μεταπηδάνε σε υψηλότερη ενεργειακή στάθμη. Αν θυμηθούμε από προηγούμενο ποστ (My sweet entropy, part 1) η υψηλή ενέργεια είναι κακό πράγμα. Πρέπει να την αποβάλλουμε. Έτσι το ηλεκτρόνιο θέλοντας να επιστρέψει στην πρότερή του αλλά και σταθερότερη ενεργειακή κατάσταση αποβάλλει αυτή την ενέργεια ως ακτινοβολία.

Ναι. Γι'αυτό το πήρε το Νόμπελ.

Περί κβαντικής ανησυχίας

Πάλεψα αρκετά μέσα μου για το αν θα έπρεπε να πιάσω ένα τόσο βαθύ και περίπλοκο θέμα αλλά πάντα ήθελα να γράψω γι αυτό. Αυτό που με ανησυχεί ακόμη περισσότερο είναι το ότι δε μπορώ να το συνδέσω με πτυχές τις καθημερινότητας.

Το χρονικό των κβαντικών επιστημών είναι περίεργο, γεμάτο ίντριγκες και καβγάδες και φυσικά αναλύσεις εκ βαθέων για θέματα που δεν πρόκειται να απασχολήσουν πολύ κόσμο. H φάση είναι ότι απασχολούν και συναρπάζουν εμένα και το blog το κραταω για μένα οπότε what the hell, δωστου να πάει στο καλό.

Θα ξεκινήσουμε λίγο παράδοξα τη διαδρομή στο παρελθόν. Για την ακρίβεια πάμε στο δικό μου παρελθόν, Γυμνάσιο, στο μάθημα της Χημείας όπου και είχα σπάσει τα νεύρα της καθηγήτριας γιατί τη ρωτούσα ασταμάτητα για θέματα στα οποία δε μπορούσε να απαντήσει καθώς θα τρώγαμε μήνες μέχρι να καταλάβω τις απαντήσεις. Εκεί έκανα την εξής ερώτηση που ήταν σαν να της έκανα κρύο ντούζ.

"Κυρία, γιατί άτομο; Αφού δεν είναι άτομο (α και τέμνω για όσους δεν πήγαν σχολείο). Από τη στιγμή που κάτι υπάρχει μπορούμε να το κόψουμε κι άλλο."

Και αφού συνήλθε από την εντελώς κουλή ερώτηση μου δωσε μια καταπληκτική απάντηση:

"Από τη στιγμή που κάτι χρειάζεται ποσά ενέργειας (για να τμηθεί) που εμείς αδυνατούμε να του τα δώσουμε, τότε θεωρούμε ότι δεν κόβεται άλλο."

Η απάντηση είναι ορθότατη αλλά δεν είναι σωστή. Θα εξηγήσω παρακάτω. Εμένα μου έφτανε. Για πρώτη φορά μπήκε στο μυαλό μου η έννοια της σύμβασης. Στο προηγούμενο ποστ κάναμε αρκετές από δαύτες. (hint: κλειστό σύστημα) Οι συμβάσεις στην ουσία είναι ένα τεκμήριο αν θέλετε που έχουμε εμείς οι επιστήμονες. Είναι το μεγάλο βήμα που πιθανότατα θα χρειαστεί να κάνεις για να καταλήξεις κάπου. Δεχόμαστε κάτι ως δεδομένο ώστε να πάμε παρακάτω. Τα παραδείγματα είναι πολλά και απτά και στην καθημερινότητά μας (για δες. Proving yourself wrong. First stage to psychopathy :P) Κατακλυζόμαστε από συμβάσεις της στιγμής μόνο και μόνο για να πάμε παρακάτω.

Δε θέλω να εντρυφήσω σε παραδείγματα αλλά έλα που πρέπει. Δεχτήκαμε ότι το άτομο είναι άτμητο μόνο και μόνο για να μας επιτρέψει να δομήσουμε πάνω του μια περίεργη και συναρπαστική θεωρία η οποία τελικά απέρριψε την αρχική μας υπόθεση. (!!!) Αυτό στα μαθηματικά δε θα μπορούσε να γίνει. Η απαγωγή σε άτοπο είναι από τις πιο βασικές μεθόδους επιλύσεων προβλημάτων. Τότε αφού όλα διέπονται από μαθηματικούς κανόνες, και τα μαθηματικά απαγορεύουν κάτι τέτοιο, τι στο καλό κάναμε λάθος;

Η σύμβαση που κάνεις όταν ανάβεις το μάτι της κουζίνας έιναι ότι θα σου ζεστάνει το υγρό που του έβαλες επάνω. Δεν ξέρεις το αποτέλεσμα ακόμη, αλλά επειδή Νευτωνειακά και ενστικτωδώς (και με ανάποδη σειρά) λειτουργούμε ντετερμινιστικά και πιθανοκρατικά (αλλιώς θα 'μασταν νεκροί) αφήνουμε το μάτι να μας εξυπηρετήσει. Αν το μάτι δε σου ζεστάνει το νερό, τότε κάτι πήγε στραβά. Ας υποθέσουμε (σύμβαση ντε!) ότι ξέχασα να συνδέσω την κουζίνα στο ρεύμα. Τι κάνω; Τη συνδέω φυσικά. 

Έτσι απαντάω και στο προηγούμενο παράδοξο. Δεν απέρριψε η αρχική μας θεωρία τη σύμβαση που κάναμε. Προχωρώντας όλο και περισσότερο στην αλήθεια των πειραμάτων, καταρρίπτω ολοένα και περισσότερες θεωρητικές υποθέσεις. 

Το αυγό έβρασε ή είναι μελάτο; Η νοικοκυρά θα πει άστο λίγο ακόμη για να είμαστε σίγουροι. Ο επιστήμονας θα πει βάλε ένα παραπάνω ώστε να το δοκιμάσουμε σε μια χρονική στιγμή t και να ξέρουμε τι στο καλό είναι. Και εδώ εισάγει μια ακόμη υπόθεση - ντετερμινιστική σας διαβεβαιώ. Υποθέτει ότι όλα τα αβγά μοιράζονται την ίδια κατάσταση. 

Τι πιο λογικό; Τα βάλαμε μαζί, άρα μαζί θα βράσουν. Αν το ένα είναι μελάτο και τα βγάλω όλα εκείνη τη στιγμή θα έιναι μελάτα. Μα αυτή είναι μια υπόθεση που ΔΕΝ έχει λογική. Είναι απλά μια υπόθεση. Οι καταστάσεις του αβγού παραμένουν τρεις: άψητο, μελάτο, σφιχτό. Πρέπει να το βγάλω από το νερό και τότε οι θεωρητικές μου υποθέσεις καταρρέουν και μένω με μια αντικειμενική αλήθεια. (οι φυσικομαθηματικοτέτοιοι σκασμός, ξέρω ότι είναι λάθος η έννοια "καταρρέω")

Μέχρι τώρα θα πρέπει να φαίνεται ξεκάθαρα το πόσο βασιζόμαστε στις συμβάσεις. Είναι τραγικό το ξέρω, αλλά κινούμαστε καθημερινά με ταχύτατους υπολογισμούς που έχει μάθει να κάνει ο εγκέφαλος. Η τελική κατάσταση μας εκρέει πιθανοκρατικά στον εγκέφαλό μας με βάση την αρχική μας. Σπανίως πέφτουμε έξω όπως θα έχετε παρατηρήσει. Αυτό γιατί είμαστε γαμάτοι. 

Αφού σας έπεισα ότι η καθημερινότητά μας πήζει από συμβάσεις θέτω και ένα άλλο ερώτημα.

Τι το τόσο συναρπαστικό έχει λοιπόν η κβαντομηχανική και όλοι ασχολούνται με αυτήν;

Ε, οι πιο πονηρεμένοι το καταλάβατε... :P  Δεν έχει καμία λογική βάση. Δεν μπορείς να προβλέψεις τίποτα με βεβαιότητα. Είναι ένα χαοτικό πράγμα -εξαρχής έτσι φαινόταν δηλαδή. Ο Νεύτωνας τα πάει περίφημα μέχρι και λίγο πριν περάσουμε σε μοριακό επίπεδο. Από κει και πέρα έχουμε πανηγύρι.

Έχει ενδιαφέρον να δούμε το γιατί ο Νεύτωνας έκανε λάθος. Συμπτωματικά να πω ότι θεωρείται ο εξυπνότερος άνθρωπος στη γη έβερ(τ) με στατιστικά υπολογισμένο IQ 200. Δεν ξέρω πως το υπολόγισαν, δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Να'χαμε να λέγαμε.

Το μέγα λάθος που έκανε ο Νεύτωνας, δεν ήταν λάθος. Ήταν απλά μια σύμβαση. Το νόστιμο της υπόθεσης είναι ότι δε γινόταν να μην κάνει αυτό το "λάθος". Πιο αναλυτικά γιατί σας έχω σκάσει: O Νεύτωνας αναγκάστηκε από τους περιορισμούς της εποχής του να πάρει το χρόνο σαν απόλυτη σταθερά. Όταν λέω αναγκάστικε, δεν εννοώ ότι του έβαλαν το μουσκέτο στην γκλάβα, αλλά ότι μια οποιαδήποτε διαφορετική υπόθεση θα φάνταζε το λιγότερο, άξια για τη λαιμητόμο. Μην ξεχνάμε τον έρμο τον Γαλιλαίο.

Ο χρόνος είναι σταθερός είπε ο κύριος Newton. Τι εννοούσε; Βασικά η σωστή ερώτηση είναι τι ακριβώς εννοώ εγώ. Και που κολλάει ο χρόνος με το θέμα που συζητάμε. Θα πω απλώς κάτι για να διαπιστώσετε πόσο πίσω είμαστε οι άνθρωποι σε κάποια θέματα.

Πέρα από τις βασικές αρχές της φυσικής που διατυπώθηκαν κάπου στα 1600, οποιαδήποτε αναφορά στην κβαντομηχανική χρειάστηκε περί τα 300 χρόνια για να ξεστομιστεί. Μπορεί κάποιος να το διανοηθεί αυτό; 300 χρόνια για μια απλή αλλαγή στα σχέδια του μεγαλύτερου φυσικού που πάτησε πόδι στη γη.

Αυτή την αλλαγή την έκανε (ναι, σίγουρα πήγε το μυαλό σας εκεί) ο αξιαγάπητος Einstein. Αλλά κάτι που δεν ξέρει πολύς κόσμος δυστυχώς είναι ότι ο Einstein δεν βραβέυτηκε για τη θεωρία της σχετικότητας. Όχι. Ο Einstein τιμήθηκε με βραβείο Νομπέλ (και όχι Νόμπελ) για την ερμηνεία του στο φωτοηλεκτρικό φαινόμενο. Τι είναι αυτό; Στο δεύτερο μέρος γιατί το σεντόνι παραμεγάλωσε.

My sweet entropy (part 3)

Αρρώστησα. Χρμμμπφ. Το σιχαίνομαι. Τέλος πάντων. Πάμε παρακάτω.

Τα δυο τελευταία κείμενα είχαν χαβά όμολογουμένως. Το τρίτο δε θα έχει και τόσο. Θα μπορούσα να το ονομάσω και "Αντί επιλόγου".

Όπως είπα ήδη, η εντροπική θεώρηση των πραγμάτων δε χρησιμεύει πουθενά. Είναι εντελώς λάθος να προσπαθούμε να ερμηνέυσουμε κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα με κανόνες που διέπουν τη φύση. Είναι καθαρά η προσθήκη μιας ακόμη οπτικής γωνίας και θέλω να πιστεύω αρκετά αποχρωματισμένης. Αν κάποιον τον βοηθάει να σκέφτεται έτσι, καλώς. Έχω συγγράματα να του προτείνω. Αλλά συμβουλή μου είναι να μην πορευόμαστε βασισμένοι σε κανόνες και νόμους. Αυτά αφήστε τα για εμάς τους φυσικοχημικομαθηματικοτέτοιους.

Η αντικειμενική αλήθεια δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως η συλλογή και κατηγοριοποίηση πολλών υποκειμενικών βιωμάτων. Το συμπέρασμα μετά είναι όλο δικό μας να το κάνουμε ο,τι στο καλό θέλουμε.

Η πολιτική και οικονομική αστάθεια της χώρας μας ερμηνεύεται με την εντροπία. Με δική μου τοποθέτηση όμως. Μια δική σας ίσως να αποτύχει. Και αυτό γιατί εγώ τη σπούδασα την εντροπία και ξέρω να επιλέξω τις μεταβλητές της υπόθεσής. Ένας άλλος όχι. Όχι, δεν είμαι ψωνάρα, αν και σύμφωνα με την ephee θα πρεπε. Θα επιβεβαιώσω με παράδειγμα.

"Εντροπικά" λοιπόν έχουμε: Το δημόσιο χρέος, τον Α.Ε.Π. και την οικονομική κρίση.

Περίπτωση Α: Συγκεντρωμένη ενέργεια (δηλαδή χρήμα) βρίσκεται στο χρέος. Αυτή προκάλεσε κάποιου είδους ισορροπία ανάμεσα στην ανισόρροπη κίνηση του χρήματος. Πιο όμορφα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το σύστημα δύναται να κινηθεί προς την αταξία αν και μόνον αν του επιτραπεί, ειδάλλως παραμένει ως έχει.

Η συσσώρευση του χρέους δημιουργεί κωλύματα στη διασπορά της ενέργειας-χρήματος και ως εκ τούτου, απλά και μαγικά έχουμε έρθει σε μια κατάσταση λίγο πολύ γνωστή: την πλήρη ακινησία. Γιατί πως να υπάρξει κίνηση όταν όλα είναι σε στάση. Ουφ, τέλος πάντων.

Περίπτωση Β: Αν αλλάξουμε τις μεταβλητές θα οδηγηθούμε σε "λάθος συμπέρασμα". Κάποιος θα πει ότι η ανισορροπία υποστηρίζεται μέσω της κρίσης και ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερο. Και αν μάλιστα εξισώσουμε το χρήμα με την ενέργεια τότε το ότι παίρνουμε όλο και λιγότερα χρήματα είναι καλό. Οδηγούμαστε σε ευνοϊκότερες ενεργειακά καταστάσεις. Είναι έτσι; Γιατί φαίνεται σωστό;

Αυτό που συμβαίνει και μας μπερδεύει είναι ότι αφήσαμε ένα πολύ σημαντικό μέρος αυτού του παραλογισμού απ'έξω.  Και είναι οι ενεργειακές καταστάσεις. Βλέπετε, είναι σχεδόν αδύνατο από τη στιγμή που κάτι αποκτήσει μια άλφα ενεργειακή "δομή" (ας μου επιτραπεί η έκφραση) να επιστρέψει σe παλαιότερη και ας είναι ενεργειακά ευνοϊκότερη. Μπέρδεμα έ; Όχι και τόσο.

Ας σκεφτούμε ένα αέριο. Σε φυσιολογικές συνθήκες (δηλαδή στη γη) δε θα γίνει ποτέ στερεό. Θα πρέπει να αλλάξει δραστικά κάτι από το περιβάλλον του για να αλλάξει αυτό. Για μια στιγμή όμως. Μιλούσαμε για κλειστά συστήματα. Ουδέποτε αναφέρθηκα σε συστήματα ανταλλαγής ενέργειας με το περιβάλλον. Είναι μια σύμβαση που δε δεχόμαστε να κάνουμε γιατί τα μαθηματικά είναι κομματάκι περίπλοκα.Μπορούμε βέβαια να δεχτούμε όλη τη γη σαν περιβάλλον.

Και τότε έρχεται το μεγαλύτερο λάθος. Ίσως είναι προφανές σε μερικούς. Οι άνθρωποι είναι σε διαρκή αλληλεπίδραση με το περιβάλλον τους. Είναι αδύνατον να εφαρμόσεις "εντροπικές" θεωρήσεις σε ανθρώπινες συμπεριφορές.

Και δηλαδή τι, έγραψες όλα αυτά μόνο για να τα αναιρέσεις; Δεν ξέρω. Είπα και κάτι άλλο πριν. Να δεχτούμε όλη τη γη σαν περιβάλλον. Αν κάνουμε το ανάποδο; Αν η γη είναι το κλειστό μας σύστημα; Εμείς αποτελούμε τα άτομα της; Και τότε, σε τι κατάσταση βρισκόμαστε; Αταξίας η μή αταξίας;

Όπως είπα, το παν είναι η τροφή για το κοκονιό. Όλα τ'άλλα είναι λεπτομέρειες. ;)

My sweet entropy (part 2)

Διασπείρει. Όχι απόλυτα κατάλληλη λέξη αλλά προτείνω να μείνουμε με αυτήν. Θα ταίριαζε και ο όρος ανακατανομή αλλά είναι ελαφρώς λανθασμένος. Θα γίνω πιο σαφής. Έστω σφαίρα που κρούεται ελαστικά με το πάτωμα. Ελαστικά στη φυσική σημαίνει ότι δεν υπάρχει κρατς, πουφ, μπόινγκ αλλά το γνώριμο τόινγκ. Κοινώς το μπαλάκι και το πάτωμα χαίρουν άκρας υγείας μετά το άνωθεν πείραμα. Είναι γνωστή παρατήρηση ότι κανένα μπαλάκι δε θα φτάσει στο ίδιο ύψος δύο τυχαίες φορές.


Για να συμβεί το αντίθετο θα έπρεπε να αποκλειστούν κάποια σημαντικά φυσικά φαινόμενα μερικά εκ των οποίων είναι:

1) Ελαστική παραμόρφωση της μπάλας την ώρα της κρούσης,
2) Να μην ακουστεί τόινγκ
3) Να μη ζεσταθεί τίποτε από τα δυο. Το τελευταίο δεν είναι παρατηρήσιμο με τα μέσα που διαθέτουμε αυτή τη στιγμή αλλά trust me, συμβαίνει.

Bear with me, ξέρω ότι περάσαμε σε χοντρή θεωρία αλλά το συμπέρασμα είναι όμορφο και μαγευτικό, I promise.

Η μόνη διέξοδος της ενέργειας είναι να εξαφανιστεί. Η ενέργεια όμως δε χάνεται, μετατρέπεται. Έτσι φεύγει προς τυχαίες κατευθύνσεις. Διασπορά. Αλλά! Εδώ είναι η παγίδα. Η ενέργεια όσο και να θέλει να φύγει, έχει μια συγκεκριμένη διέξοδο.

Μπορώ να το εξηγήσω με ποικίλους τρόπους αλλά χρειάζεται παράδειγμα για να μπορέσω να περάσω μετά στους -πλέον- ρετρό -και άσχετους- παραλληλισμούς μου. Δεν υπάρχει -ιδιαίτερη- περίπτωση το εν λόγω μπαλάκι να κινηθεί ανάποδα. Δηλαδή: Εκεί που κάθεται ωραία και καλά, να δώσει ένα ανεξήγητο σάλτο άνωθεν και να συνεχίσει να ανεβαίνει όλο και ψηλότερα με κινητήριο δύναμη την ενέργεια που συσσωρεύτηκε στο πάτωμα, ακριβώς κάτω από τη θέση της μπάλας. Θα ήταν πολύ κουλό έτσι; Εξού και ο όρος διασπορά. Διαφαίνεται καλύτερα το τυχαίο της υπόθεσης. Με τον όρο ανακατανομή  πέφτουμε σε παγίδα.

Και κομμουνιστικά να το δεις δηλαδή, με τον όρο ανακατανομή σε λούμπα πέφτεις. Η διασπορά του πλούτου θα ήταν εφικτή εάν και μόνον αν δεν υπήρχε άνθρωπος να τη μοιράσει. Όπως η ενέργεια μοιράζεται τυχαία*, έτσι και ο πλούτος. Το γελοίο της υπόθεσης είναι πως αυτό συμβαίνει. Πρακτικά είναι αδύνατον να δεις την ενέργεια να συγκεντρώνεται κάπου τυχαία. Τυχαία διασπείρεται. Έτσι και το χρήμα. Τυχαία κατανέμεται. Σκοπίμως συγκεντρώνεται. Θα μου πεις, το συμπέρασμα είναι ότι το χρήμα είναι ενέργεια; Και ναι και όχι.


*τυχαία: Θα ήταν καλό να διευκρινιστεί ότι ο όρος τυχαία αναφέρεται στην πρακτικά μη ακριβή προβλεψιμότητα της εκάστοτε διασποράς. To σύστημα είναι πιθανοκρατικά δύσχρηστο και μη διαχειρίσιμο. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για άτομα και οι αριθμοί τους σε φάσεις υπερβαίνουν τα όρια της λογικής. Σαφώς και η ίδια η φύση ξέρει που στέλνει τι, και το αναλύσαμε στην ενότητα της φυσικής επιλογής. Το τυχαίο εδώ δε σημαίνει σε καμία περίπτωση παράλογο. Μόνο τυχαίο.

Παύση στο θέμα, πάμε παρακάτω μπας και μας βγάλει πουθενά ο δρόμος. Αυτή η φυσική επιλογή, αυτή η τάση της φύσης να διαλέγει να βρίσκεται πάντα στην πιο απλή -εύκολα διαχειριζόμενη- ενεργειακή κατάσταση δημιουργεί μια περίεργη συνθήκη. H παρακάτω εικόνα δίνει πολύ απλά τα λεγόμενα μου με έναν πιο γραφικό τρόπο:

Αγνοήστε την ερώτηση στην εικόνα αν και μέχρι τώρα μπορείτε να βρείτε την απάντηση. Φαίνεται πως η φύση αγαπάει την αταξία και όχι την τάξη. Είναι μπέρδεμα το ξέρω, πως είναι δυνατόν μια διαλυμένη, διασκορπισμένη οντότητα να καταλήγει σε άριστα διατεταγμένες δομές όπως για παράδειγμα κρύσταλλοι, πρωτεϊνικές δομές και τα συναφή;

Ας επιστρέψουμε στο πρώτο ποστ κατά τη διάρκεια του οποίου γνωρίσαμε τον ορισμό εσωτερική ενέργεια. Ο πρώτος θερμοδυναμικός νόμος έκανε ακριβώς αυτή τη δουλειά. Παρήγαγε μια καταστατική συνάρτηση με την οποία εμείς οι φυσικοτέτοιοι κάναμε τη δουλειά μας: Υπολογίζαμε αν μια αλλαγή στην κατάσταση ενός κλειστού συστήματος είναι εφικτή ή όχι. Εκεί πατάει ο δεύτερος νόμος και εισάγει τη χρήση της εντροπίας προς διευκόλυνση, ως μέτρο της αταξίας ενός συστήματος. Αυτός ορίζει πως:

Η εντροπία ενός απομονωμένου συστήματος αυξάνεται κατά τη διάρκεια αυθόρμητων αλλαγών. 


Εν ολίγοις, μια αυθόρμητη διαδικασία (δηλαδή κάτι που η φύση προτιμάει άρα και είναι ενεργειακά ευνοϊκότερο -βλ. λιώσιμο του πάγου) αυξάνει την εντροπία του συστήματος. Εφόσον η εντροπία είναι μέτρο της αταξίας ενός συστήματος τότε μπορούμε με ασφάλεια να έρθουμε στο εξής μαγικό συμπέρασμα: Η αταξία αυξάνει την ισορροπία! 


Η ανισορροπία προέρχεται από στερεές, νευτώνειες πρακτικές ενώ αντίθετα η ισορροπία προέρχεται από μια απίστευτη αταξία!

Αν το δούμε πιο απτά, μπορούμε να ρίξουμε μια ματιά στο νομικό σύστημα της Ελλάδος. Είναι υπερπλήρες σας διαβεβαιώ. Και δε χρειάζεται να προσπαθήσει ο καθένας από μας για πάνω από ένα δευτερόλεπτο ώστε να θυμηθεί όλες εκείνες τις φορές που η γραφειοκρατία μας τσαλάκωσε τα νεύρα. Υπερπλήρες νομικό σύστημα, απόλυτη τάξη, αρχίδια του καράμπελα. Δε λειτουργεί τίποτα. Σαν να προσπαθήσω να τσαλακώσω ένα χαρτί και να το φέρω πίσω στην αρχική κατάσταση. Μόνο αν ήμασταν ταινία και πατούσα το rewind. Οκ, ο παραλληλισμός δεν είναι ο πιο πετυχημένος αλλά καταλάβατε.

Δεν γίνεται να μηδενίσεις την εντροπία. Θα πρέπει να φτάσεις το απόλυτο μηδέν και τα μαθηματικά όρια είναι ασαφή. Τείνουν να μηδενιστούν. Με μηδενική εντροπία έχεις μηδενική ύλη.

Πάρε το χρέος για παράδειγμα. Όσο περισσότερα χρωστάμε, τόσα πιο πολλά χρήματα βγάζουμε. Είναι παρανοϊκό το ξέρω, αλλά είναι η αλήθεια. Βέβαια θα ήμουν απίστευτα τρελός αν δεν παραδεχόμουν ότι η εντροπική θεώρηση των πραγμάτων δε χρησιμεύει σε τίποτε παρά μόνο σε συζήτηση σε ένα χαζό μπλογκ αλλά εμένα μου έδωσε τροφή για σκέψη.

Παράδειγματα που έχουν πλάκα:

Η κίνηση στους δρόμους. Προέρχεται από την έλευση του κόσμου στο χώρο εργασίας. Στοίχισε όλα τα αυτοκίνητα στη σειρά και κάνε τα φανάρια κόκκινα. Τι κινείται; ΤΙΠΟΤΑ. Ενέργεια μηδέν.

Δώσε όσα λεφτά χρειάζονται σε όλους. Τι τους μένει στο χέρι αφού ξεχρεώσουν; ΤΙΠΟΤΑ.

Ψήφισε στις εκλογές με απόλυτη πειθαρχία στο οικογενειακό πολίτευμα. Τάξις και ασφάλεια. Πότε θα αλλάξει η κατάσταση; ΠΟΤΕ.

Δώσε λεφτά στον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ζητιάνο. Θα τα ξοδέψει για να πάρει ότι θεωρεί αυτός θεμιτό. Τσιγάρα, πιτόγυρο, ρούχα, whatevah. Μπορείς να το προβλέψεις; ΟΧΙ. Μπορείς να τον κλέψεις; ΟΧΙ. Δε θα έχει ποτέ αρκετά λεφτά επάνω του. Γιατί; Γιατί με την αταξία του και τη μη προβλεψιμότητα των πράξεών του θα είναι για πάντα ζητιάνος. Ένα βήμα παραπέρα στην κοινωνική βαθμίδα θα τον φέρει αντιμέτωπο με περισσότερη αταξία. Λογαριασμοί, ΔΕΚΟ, σκατά, φατά, ματά, Ε9. Θα πρέπει να παλέψει με την περισσότερη αταξία για την "καλύτερη" κατάσταση ισορροπίας...

Και πάει λέγοντας.

Πλάκα δεν έχει;

(to be continued)

My sweet entropy (part 1)

Έχω πραγματικά πάρα πολύ καιρό να γράψω "επιστημονικό" άρθρο... Μου 'λειψε. Αν και γενικότερα ο σκοπός μου δεν είναι η εκλαΐκευση της επιστήμης καθώς αυτό είναι κάτι που το κάνουν εκπληκτικά σπουδαίοι επιστήμονες, είναι περισσότερο η ανάμιξη των επιστημονικών προβλημάτων με καθημερινά θέματα που απασχολούν λίγο πολύ όλους μας. Με κίνδυνο να μακρυγορήσω και να μην καθίσει κανείς να διαβάσει το μακρυνάρι λέω να ασχοληθώ λίγο πολύ με την εντροπία. Πριν βαρεθούν οι μη γνώστες και αρχίσουν να βρίζουν οι γνώστες, θα επεκταθώ.


Είναι συναρπαστική η έννοια της. Για να προχωρήσει κανείς σε μια μικρή κατανόηση (διοτί μεγάλη αρκετά δύσκολο να επιτευχθεί, είναι ο μόνιμoς καβγάς με τους καθηγητές μας γιατί ούτε εκείνοι ξέρουν τι ακριβώς είναι...) πρέπει να υπάρχει μια επάρκεια γνώσεων την οποία είναι αδύνατον να παρέχει κάποιος σε ένα ηλίθιο blog post αλλά μια σούμα θα την παλέψουμε. Θερμοδυναμικά μιλώντας πάντα, και ορίζοντας ένα κλειστό σύστημα (ήτοις απομονωμένο από εξωτερικούς παράγοντες) η ολική ενέργεια του απομονωμένου αυτού συστήματος είναι σταθερή. Ο πρώτος θερμοδυναμικός νόμος. Αυτός είναι και ο λόγος που είναι αδύνατον να κατασκευάσουμε μια μηχανή η οποία θα παράγει χωρίς να καταναλώνει. Παράγει έργο; Καταναλώνει ενέργεια και δη με τη μορφή θερμότητας. Άρα αν ορίσουμε την εσωτερική ενέργεια ίση με U, τη θερμότητα q και το έργο w, έχουμε μια έκφραση του τύπου

dU= q + w

Mε λίγα λόγια, οποιαδήποτε αλλαγή στην ενεργειακή κατάσταση ενός απομονωμένου συστήματος εκλαμβάνεται ως παραγωγή ή κατανάλωση έργου ή πρόσληψη ή αποβολή θερμότητας από και προς το περιβάλλον. Σαν μια πόλη δηλαδή με σταθερούς κατοίκους οι οποίοι παλεύουν για το μεροκάματο. Εάν αφήσεις το σύστημα κλειστό, η "ευτυχία" (ναι, για το χρήμα μιλάω...) θα παραμένει σταθερή και θα ανταλλάσσει χέρια. Για βάλε όμως στην εξίσωση λίγους μετανάστες, μια δυσβάσταχτη φορολογία σε συνδασμό με χαμηλούς μισθούς και θα δεις τί όμορφα κινείται το πράγμα. Η εσωτερική ενέργεια του συστήματος μεγαλώνει πλέον καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι τείνουν να βοηθήσουν στην είσπραξη φόρων από το κράτος και μπλα μπλα μπλα φτάσαμε στην παραγωγή έργου κτλ κτλ. Κοίτα να δεις πόσο πολιτική μπορεί να γίνει η συζήτηση για την εντροπία. Και ακόμη δεν αρχίσαμε, έ;

Προχωρόντας παρακάτω, θα θίξω το θέμα της φυσικής επιλογής που λένε οι βιολόγοι. Εμείς εδώ το λέμε αλλιώς. Εμείς βλέπουμε τα πάντα με βάση το κόστος τους. Σαν η φύση να είναι μια καλοστημένη επιχείρηση. Μόνο που αυτή δε χρειάζεται να κοπιάζει και πολύ. Έχει κάποια πράγματα έτοιμα γι αυτήν. Για παράδειγμα ένα αέριο θα καταλάβει αυθόρμητα το χώρο που του δίνεται. Ο σίδηρος θα αντιδράσει με το οξυγόνο και θα γίνει εκείνη η πορτοκαλί αηδία επάνω στα κάγκελα που σου λέρωσε την άσπρη τη μπλόυζα. Αυθόρμητη διεργασία. Κοινώς δε χρειάζεται βοήθεια για να συμβει.Προσοχή όμως. Η φύση το ξέρει πολύ καλά ότι τίποτε δε γίνεται χωρίς αντάλλαγμα. Σε αντίθεση με εμάς τους καθυστερημένους που τα θέλουμε όλα έτοιμα. Η λέξη αυθόρμητο μεταφράζεται σε μια φυσική τάση της ύλης να οδηγηθεί σε κάποιες καταστάσεις. Παρόλα αυτά, είναι αδύνατον να προκύψει μια διεργασία χωρίς να παράξει ή να καταναλώσει έργο. Η συμμετοχή του έργου είναι αδιαμφισβήτη. Και έτσι θα έπρεπε να είναι και στις κοινωνίες μας. Για την ακρίβεια ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής εξαγγέλει πως

καμία διεργασία δεν δύναται να συμβεί με μοναδικό στόχο την απορρόφηση θερμότητας από το περιβάλλον και την ολική μετατροπή της σε έργο.

Οπότε αγαπητέ τοσοδούλη Ελληνάρα, μάθε λοιπόν πως τα μεγαλεπίβολα σχέδια σου με χορηγό το κράτος και απώτερο σκοπό το τάισμα της κοιλάρας σου και του πωπουδάκου σου είναι καταδικασμένα να αποτύχουν. Πρέπει να δώσεις. Αυτό καλείσαι να κάνεις. Να δώσεις με σκοπό να πάρεις. Και πάντα αυτό που θα δίνεις έιναι λιγότερο από αυτό που θα πάρεις. Και για να τελειώσω με αυτό το ρήμα, πάρ'το απόφαση. Είσαι ένα γρανάζι ενός συστήματος που είναι πολύ πάνω από σένα. Και το γεγονός ότι κάποτε είχαμε Σπαρτιάτες και Μ. Αλεξάνδρους να καθαρίζουν για την πάρτη μας, πίστεψε με, 3000 χρόνια μετά, ούτε στον κώλο μας να τα βάλουμε. Τώρα τι κάνουμε είναι το θέμα.

Εχέμ.. Παρεκτρέπομαι. Συνεχίζω.

Όσο λοιπόν ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής συμβάλλει με τον τρόπο του στην εγκαθίδρυση ενός χρηματοοικονομικού συστήματος κίνησης της λογικής και της κοινωνίας κατά συνέπεια, γεννάται ένα άλλο ερώτημα. Η σταθερότητα της ενέργειας που ανέφερα παραπάνω έρχεται σε αντίφαση με την είσοδο νέων παραμέτρων (θερμότητα, μετανάστες, φόροι, όπως το καταλαβαίνει κανείς...). Θα περίμενε κανείς τη μεταβολή της ενέργειας ειδικά εάν στο σύστημα εισέρχεται θερμότητα. Βέβαια δεν είναι έτσι. Το σύστημα πρέπει να διατηρήσει την ενέργεια του (την εσωτερική, μην ξεχνιόμαστε) και αναγκαστικά, τη διασπείρει.

(to be continued)

Ντεν καταλαβένη.

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη λέει, είσαι τόσο ηλίθιος που θα βρεθείς στη Θράκη. Τάδε έφη ο μεγάλος Αρκάς. Κι αν τον λένε Αντώνη Ευδαίμον όντως χαμογελάω στη συνομωσία που τον γέννησε. Κάπως έτσι είναι και η διαδρομή της χώρας μας. Ναι, ρε μαλάκα, πάλι για τη σκατοχώρα θέλω να γράψω. Αυτή με αγχώνει σε καθημερινή βάση και με κάνει να μισώ τον ίδιο μου τον εαυτό. Αυτή είναι που μας τσαλακώνει μέχρι το σημείο που η παραμόρφωση πάυει να είναι ελαστική.

Κι όμως, είναι απορίας άξιο. Αν το σκεφτεί κανείς (εγώ δηλαδή) όλοι μας παραμένουμε ελαστικοί. Δεν ήταν τυχαία η προπαγάνδα της κρίσεως πριν καν υπάρξει κρίση. Ο λαός έσκυψε το κεφάλι, τέλος. Μεροκάματο 200 έουρος γιατρέ και κάτσε 18 ώρες στα νοσοκομεία και σώζε κόσμο. Βέβαια το ενδιαφέρον είναι ότι ο γιατρουδάκος με το γραφειάκι του που χρέωνε πενηντάρικα, συνεχίζει να χρεώνει πενηντάρικα :P Καλή φάση.

Προσπαθώ επί ματαίω να αναλύσω την οικονομική πορεία της χώρας μας αλλά δυστυχώς κάτι μια γαμιόλα εξεταστική, κάτι οι ελλιπείς μου γνώσεις επί του θέματος με αποτρέπουν από το να δημιουργήσω μια συγκεντρωτική εικόνα, αντιπροσωπευτική μιας διαδρομής που πραγματικά μοιάζει με Οδύσσεια. Αλλά μοιάζει στην άλλη την Οδύσσεια. Αυτήν που ο Οδυσσέας φαγώθηκε από τον Κύκλωπα και η Penelope αδημονούσε μέχρι να φυτρώσουν ρίζες στα πόδια της. Μετά βέβαια έκανε όργιο με όλους τους μνηστήρες ταυτόχρονα και ησύχασε.

Πιθανότατα θα υπάρξει και δεύτερο παρτ διότι κάποια πράγματα μου ξεφεύγουν. Αυτό που με σκανδαλίζει τοιουτοτρόπως είναι η πορεία του χρέους σε σχέση με το πρωτογενές έλλειμα. Είναι να απορείς δηλαδή. Γιατί ΠΩΣ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΜΑΖΕΥΤΙΚΑΝ 300 ΔΙΣ ΣΕ 30 ΧΡΟΝΙΑ; Μα για όνομα του Βραχμαπούτρα δηλαδή, είσαι κράτος με 10 δις έλλειμα. Προφανώς κάτι δεν πάει καλά. Αυξάνεις παραγωγή ντεμέκ, τα γαμάς τη μάνα, αποτυγχάνεις εντελώς να ελέγξεις τον ορυμαγδό από χάρες και ρουσφέτια που έχεις δημιουργήσει και μετά δανείζεσαι για να καλύψεις το έλλειμα.

Όλα καλά αδερφέ, δεν αγχωνόμαστε. Η δική μου απορία εδώ σφηνώνει: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΣΙΦΑΝΕΣ ΡΕ ΖΩΝΤΟΒΟΛΑ ΟΤΙ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΤΡΑ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΛΕΙΜΜΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ;

Τι σκατά, απλά μαθηματικά είναι. Άντε μ αυτά και μ αυτά στον τρίτο χρόνο της κυβέρνησης φτάσαμε να χρωστάμε 30 δις πες και πρωτογενές πλεόνασμα μηδενικό. Και τι κάνεις ρε αδερφέ; Δίνεις επιδοτήσεις χωρίς έλεγχο. Μπράβο. Έξυπνο. Μα ηλίθιε, μετά την τετραετία αναπροσαρμόσου. Κόψε μισθούς ελάχιστα. Δημοσίευσε οικονομικά στοιχεία. Μη φοβάσαι να συμπεριλάβεις το λαό στο παιχνίδι. Πες, έχω τόσα, μου περίσσεψαν τόσα, περίμενα τα 8πλάσια. Αυτοί δεν πλήρωσαν φόρο, σας γαμάω την π....α. Τόσο απλό ήταν, Το '84. Γιατί τώρα.... Κλάφτα Χαράλαμπε.

Ο χορός της απελπισίας

Ένα τανγκό με κουτσό καβαλιέρο; Ή ένα βαλς με μυξιάρη συνοδό; Ο ρυθμός χείριστος για έναν θεατή όμως ο μαριονεττίστας από πίσω κινεί τα νήματα με περισσή μαεστρία. Μήτε χορός, μήτε χοροπήδημα μας σώζει από δαύτη την κατάσταση. Χορέψαμε, ω ναι. Χορέψαμε λάθος όμως. Στραβά.

Δεν ήταν οι ικανότητες μας το πρόβλημα. Δηλαδή, θέλω να πω κύριε πρόεδρε...Πως; Όχι, δεν καταλάβατε. Μα... Μα σαφώς και δε δύναται να σας παραπλανήσω. Λίγη υπομονή. Ακούστε με σας εκλιπαρώ. 

Βλέπετε, δεν είναι τόσο απλό το ζήτημα. Ανέφερα τις ικανότητες. Τεκμαρτό, κύριε πρόεδρε. Δηλαδη, θέλω να πω πως... Ακούστε με. Έλεγχος. Πρέπει να υπάρχει έλεγχος. Εγώ για μένα θα σας μιλήσω, που δεν έχω σπουδάσει αλλά τη ζωή την έζησα με περίεργο τρόπο. Μου κόβει κι ας με παίρνει η λαΙκούρα παραμάζωμα. Ο λαϊκισμός δε μου πάει και κακώς τον πλασάρετε. 

Δε μιλάω με το "να πούμε" διοτί έχω λήξει ως ομιλούσα νοημοσύνη. Είναι δηλαδή, πως να το πω, περιττό. Ο έλεγχος δεν φτάνει. Δεν έχει αντίκρυσμα. Ό,τι θέλουν κάνουν. Νιώθω σαν την πουτάνα, αν μου επιτραπεί η έκφραση, που μου λένε αυτοί που στάζουν το πεντοχίλιαρο πως θέλουν να τους κάτσω. Να τους βράσω κύριε πρόεδρε. Εγώ δουλέυω από τα δεκατέσσερα. Άλλοι καιροί τότε. Ο Αντρέας και καλά μας έσωσε. Βέβαια ήταν αρκετοί αυτοί που αναρωτήθηκαν για τα λεφτά αλλά μπρόστά στη θέα τους όλοι σιώπησαν

Γιατί είναι λογικό να μας τα φάγαμε. Μη με διορθώνετε σας εκλιπαρώ. Να μας τα φάγαμε. Καλά το λέω. Αγράμματος είμαι, ο,τι θέλω λέω. Δεν είναι δίκαιο αυτό που συμβαίνει. Από την άλλη μπορεί και να είναι, αλλά δε με παίρνει να το παραδεχτώ. Είναι σαν το ταγκό βλέπετε. Βρέθηκα καβαλιέρος χωρίς να ξέρω. Και η μουσική έδινε κι έπαιρνε, κι ο ρυθμός με ζάλιζε και μπήκα στο ρημαδοχορό και χόρεψα. Αλλά τι να κάνω; Μου το επέβαλαν. 

Συνομωσίες; Εγώ δεν τα καταλαβαίνω αυτά. Φτωχός είμαι. Ζω άσχημα τώρα. Αλύπητα τα χτυπήματα, αλλά τι να κάνεις; Δε σε παίρνει να είσαι ρομαντικός. Είναι η κατάσταση. Πως; Τι σχέση έχουν αυτά με την υπόθεση; Συγγνώμη, σας είναι εύκολο να επαναλάβετε την ερώτηση;

Το θύμα; Ναι, το γνώριζα. Έχει ένα σημάδι στο σαγόνι. Μπουνιά ήταν κύριε πρόεδρε. Με αποκάλεσε "τεμπέλη". Εγώ δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ και αυτός μου χε δώκει βιβλίο, να το διαβάσω. Χαμηλό το μορφωτικό επίπεδο. Έτσι με είχε πει. Η αλήθεία είναι ότι δε βρήκα τον απαιτούμενο χρόνο κύριε πρόεδρε και το ξέχασα. Αυτή την αμαρτία έκανα. Ξέχασα να μορφωθώ. Έτρεχα με τα λίγα που έβγαζα να πληρώσω, που μυαλό για βιβλίο. 

Ε, όταν του είπα ότι δεν το διάβασα ακόμη με έβρισε. Αυτοί οι αριστοκράτες, δεν καταλαβαίνουν από δουλειά. Όλα έτοιμα τα χουν και περιμένουν τον επόμενο που θα κλέψουν. αλλά σας το λέω εγώ κύριε πρόεδρε, πάνω απ'όλα ένα πράγμα γουσταρίζουν: Να κλέβουν το κράτος. Αλήθεια. Στο σταυρό που σας κάνω. Να μη σώσω. Αλήθεια. Μια φορά εφορία δεν πλήρωσε. Έλεγε δουλεύω εγώ αρκετά και να του την πληρώνω. Δε δέχτηκα. 

Που είχα μείνει; Α, ναι. Με έβρισε. Του είπα ότι πρέπει να σταματήσει αλλά αυτός εκεί επέμενε. Δεν ήταν καλό που φώναζε. Τεμπέλη με είπε. Το ξεστόμισε το καθήκι. Το ξεστόμισε. Σκέφτηκα την αστυνομία αλλά τι θα κανε; Είχε φίλους και γνωστούς. Έτσι είναι αυτή η χώρα κύριε πρόεδρε. Έτσι. Κοινό μυστικό σ αυτό το βαλσάκι: το θέμα είναι ποιον ξέρεις. Τίποτε άλλο. Μεταξύ μας, κι εσείς αν με ξέρατε, δε με δικάζατε. 

Προχωράω. Ε με λέει τεμπελη, του λέω πάρτο πίσω αλλά μου πούλησε τσαμπουκά. Ποιος; Ο βουτυρομπεμπές κύρε πρόεδρε. Έ τα πήρα κι εγώ. Έχω γερά χέρια κύριε πρόεδρε. Τίγκα στα κότσια και τους κάλους από τη δουλεία. Μια στο σαγόνι. Έπεσε κάτω και έβαλε τα κλάματα. Η γυναίκα του με είδε και είμαι τώρα εδώ. Αυτός ζήτησε και συγγνώμη. 

Αλλά αναρωτιέμαι κύριε πρόεδρε, ο τσαμπουκάς δεν είναι λύση. Είναι έυκολο να πλακωθούμε. Θα κερδίσω φυσικά. Υπερέχω αριθμητικά. Αυτός είναι λιπόσαρκος. Εγώ γεροδεμένος. Δεν ξέρω. Μπερδεύομαι.

Δύσκολοι οι καιροί, κύριε πρόεδρε. Πολύ διαφθορά. Κάτι νύχτες νιώθω να χάνομαι και βρίσκω τον εαυτό μου να χαζεύει ξέμπαρκους ρυθμούς από το μπαράκι απέναντι. Ένα λίκνισα μου τρυπάει το μυαλό. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Που να πάω;

Αυτή η χώρα δε με θέλει. Τι άλλο μένει να κάνω;

Η αυτοκριτική του σθένους.

Ξέρεις, δεν κατάλαβα ποτέ κάποια πράγματα. Ασήμαντα για κάποιους αλλά απορίες για μένα.

Ξέρεις, εκείνο το περβάζι είχε μια γλάστρα κάποτε. Τι απέγινε; Η γάτα; Μα δεν είχαμε ποτέ γάτα. Οχι, κάνεις λάθος. Εσωτερικός μονόλογος; Να πεις αλλού τις πίπες σου. Που θα με πεις και τρελό.

Ξέρεις, καμιά φορά σκέφτομαι το 'αλλιώς'. Το αλλιώς ρε παιδί μου, το 'όχι έτσι'. Αόριστο το λες εσύ. Για μένα το 'αλλιώς' έχει μια μορφή. 'Αλλιώς'. Αν το φιλοσοφήσουμε δηλαδή κάτι το διαφορετικό προκύπτει ακόμη κι όταν αλλάξεις έστω και ένα απειροελάχιστο άτομο σε σχέση με την πρότερή του κατάσταση. Θα μου πεις αμπελοφιλοσοφίες τέτοιους καιρούς ας μη λέμε. Χορτάσαμε.

Ξέρεις, περνάω ώρες να μην κάνω τίποτα. Φαινομενικά δηλαδή γιατί εγώ νιώθω ότι κάνω. Μιλούσα τις προάλλες με μια φίλη. Η κουμπάρα της λέει υιοθέτησε ένα παιδάκι του τρίτου κόσμου. Αστείο μου φάνηκε. Δεν νιώθει αρκετά υπεύθυνη για να κάνει ένα δικό της και 'αγόρασε' ένα μαυράκι; Όταν της το είπα γέλασε. Έτσι θα βρουν την εξιλέωση; Μπορεί. Εγώ βαριέμαι.

Ξέρεις, κατηγορήθηκα για μικροκοσμισμό. Δεν νομίζω να υπάρχει αυτή η λέξη, αλλά πιστεύω σ' αυτήν. Εγώ δε φταίω. Εγώ μόνο προσπαθώ να είμαι αυτή που πρέπει να είμαι. Εγώ ανήκω σε ένα ρεύμα αγάπη μου, δεν είμαι μια τυχαία λουλουδού στα μπουζούκια της εθνικής τη δεκαετία του '70.  Έχω κουλτούρα και παρελθόν. Κυρίως παρελθόν.

Ξέρεις, αισθάνομαι λίγη, άχρηστη. Αισθάνομαι να με τρυπάνε, να μου ρουφάνε όλο το αίμα αόρατες βδέλλες. Είναι κρίμα, το ξέρω, να έχω παραισθήσεις.

Μ'αρέσει να μιλάω. Το ξέρεις. Γι' αυτό και δε σε ρώτησα. Αλλά υπάρχουν πράγματα που δεν ξέρεις.

Ξέρεις, είναι καιρός να τα παρατήσω. Δεν πιστεύω ότι προσφέρω κάτι. Απλά υπάρχω για να κοιτιέμαι στον καθρέφτη. Και το είδωλο δε συγχωρεί. Αμείλικτο. Με καρφώνει εκεί στο στήθος που κουβαλάω ένα βάρος. Νιώθω βαρύς. Ζώο.

Ξέρεις, πρέπει να ξυπνήσω επιτέλους. Αλλά για κάποιο λόγο κοιμάμαι ακόμη. Γιατί;

Αχ, αυτά τα ατίθασα νιάτα! part 2

...

O Ψηλός τράκαρε σε μια πινακίδα με το κεφάλι του και έπεσε στο πάτωμα με ένα χαμόγελο αποτυπωμένο στο πρόσωπό του. Δευτερόλεπτα μετά ποδοπατήθηκε και αυτό από τον όχλο. Το σώμα του συνέχισε να τρέχει μπροστά για δεκαπέντε περίπου δευτερόλεπτα και είπε στο Φίλο.

'Φίλε, μη σταματάς εγώ πέθανα. Μην τους αφήσεις να σε πιάσουν...'

Ο Φίλος ένιωσε τα πόδια του να τρεμοπαίζουν. Δε μπορούσε να σταματήσει να τρέχει όσο και να ήθελε. Το σώμα του αρνούνταν να σταματήσει. Ο εγκέφαλός του άρχισε να μουδιάζει.

'Γαμημένο σκατόκουμπο...Τι πήγε στραβά;' ψέλλισε.

Μέσα στον καταιγισμό των σκέψεων που τον περιέλουζε δεν παρατήρησε ένα μικρό βοτσαλάκι στο διάβα του. Σκόνταψε. Ενώ έπεφτε στο μυαλό του έμεινε αποτυπωμένο το ερώτημα

'Τι πήγε στραβα;'

Στο μάτι του καρφώθηκε ένας ξύλινος πάσσαλος ενώ η σύγκρουση με τον πυροσβεστικό κρουνό τσάκισε τη σπονδυλική του στήλη στα δυο.

Ο όχλος πέρασε πάνω από το πτώμα του χωρίς να δώσει σημασία σε τίποτα από όσα είχαν συμβεί. Το τροπάρι συνέχιζε ακλόνητο.

'ΚΑΤΩ ΟΙ ΒΟΜΒΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΙΑ ΜΑΣ'
'ΣΥΝΤΑΞΗ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΠΛΟΠΟΙΟΥΣ' και
'ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΟ ΑΝΑΘΕΜΑ'

Μια διαδήλωση που μετατράπηκε σε γιγαντιαία σαπουνόφουσκα και εξαφανίστηκε αφήνοντας στο πέρασμά της ένα μουντό, άχρωμο τοπίο.
Οι δυο φίλοι βρέθηκαν καθισμένοι στο σπίτι του Φίλου, ακριβώς εκεί που ήταν και πριν με τη μόνη διαφορά ότι το κουμπί ήταν τώρα ολόκληρο και στην τσέπη του Ψηλού.

'Γαμάτα Ψηλέ!'
'Ναι, ρε Φίλε!'
'Είσαι για μια ακόμη;'
'Δεν ξέρω. Δεν κάνουμε κάτι να φάμε καλύτερα;'

Ο δεκαοκτάχρονος Γιάννης άνοιξε τα μάτια του. Πήγε να μουτζώσει τον εαυτό του αλλά σταμάτησε όταν θυμήθηκε πως τον τελευταίο μήνα ήταν ανάπηρος. Μεθυσμένο πλουσιόπαιδο. Βασάνιζε το μυαλό του με περίεργες σκέψεις που κλωθογύριζαν ασταμάτητα. Στο όνειρό του έτρεχε. Ήταν εφιάλτης; Δε μπορεί.

Η πόρτα του δωματίου 524 στην ιδιωτική κλινική 'Λάζαρος' άνοιξε και φάνηκε ένα αδύνατο αγόρι.

'Που σαι Ψηλέ;' χαιρέτησε. 'Πως είσαι;'
'Καλά ρε φίλε, εσύ;' αποκρίθηκε ο Γιάννης.
'Έτοιμος για τη μεγάλη στιγμή;'
'Δεν ξέρω ρε Γιώργο. Λες να πετύχει;'
'Θα πετύχει σίγουρα. Σε ένα τρίμηνο θα περπατάς!'

                                                                              *
Τέσσερις μήνες μετά ο Γιάννης και ο Γιώργος  έπαιζαν μπάλα στο πάρκο απέναντι. Γύρισαν σπίτι καταιδρωμένοι και άνοιξαν τον υπολογιστή όσο ψήνονταν τα τοστάκια στην κουζίνα. Ακούστηκε η φωνή του Γιάννη.

'Μαλάκα...'
'Τι ρε;' είπε ο Γιώργος χαμένος στον κομπιούτερα.
'Κοίτα λίγο τι βρήκα στο μπουφάν μου...' είπε φοβισμένα ο Γιάννης.

Στα χέρια του κρατούσε ένα κουμπί, μέτριο σε ομορφιά και όχι ιδιαίτερα ακριβό ή πολύτιμο. Αμαρκάριστο από φίρμες εταιρειών. Στην πραγματικότητα δεν είχε καν κουμπότρυπες. Ο Γιάννης δοκίμασε να σπάσει το κουμπί στα δύο κάτι που εν τέλει έγινε με πρωτοφανή ευκολία.
Χαμογέλασαν

'Είσαι;'
'Είμαι!'

Αχ, αυτά τα ατίθασα νιάτα!

Ξέρω ότι ίσως έχω μια εκνευριστική τάση να προαναγγείλω τα κείμενά μου. Είναι ίσως το 'αντί προλόγου' αλλά και επίσης ότι δε θα ανεβάσω κάτι το οποίο δεν πληρεί κάποιες προϋποθέσεις. Βέβαια το επόμενο κείμενο είναι κομματάκι ζόρικο. το βρήκα κάπου πεταμένο στη μετακόμιση, ομολογώ ότι είμαι γαϊδούρι και ότι το έψαχνα καιρό και μετά από κάποιο διάστημα απελπίστηκα και το θεώρησα χαμένο. Είχα στεναχωρεθεί χωρίς να ξέρω το λόγο μέχρι που το ξαναδιάβασα.

Θα το αφήσω στην κρίση σας. Επισημαίνω ότι γράφτηκε όταν ήμουν 16 (μάλλον) και ότι έχει άπειρα λάθη τα οποία και θα διορθώσω. Αυτό που μου προκαλεί τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι ο συμβολισμός που έχει. Δε με είχα ικανό για κάτι τέτοιο. :P

Anyways, enjoy!


'Είσαι;'
'Είμαι;' αναρωτήθηκε. 'Μέσα,' αποκρίθηκε τελικά. Έβγαλε από την τσέπη του το κουμπί που κρατούσε κρυμμένο τους τελευταίους μήνες και το έδωσε στον Ψηλό. Ήταν ένα μέτριο σε ομορφιά κουμπί, όχι ιδιαίτερα ακριβό απ'όσο μπορούσε να θυμηθεί και αν κάποτε υπήρχαν έστω και ίχνη από κάποιον οίκο, κάποια βιοτεχνία κουμπιών, ακόμη και αυτά είχαν από καιρό εξαφανιστεί. Για κουμπότρυπες ούτε λόγος.
    
Τα μάτια του Ψηλού γυάλισαν και γύρισε στο Φίλο του.
'Έτοιμος;'
'Έτοιμος,' απάντησε καταφατικά ο Φίλος. Ο Ψηλός έσπασε το κουμπί στη μέση και έδωσε στο Φίλο του το ένα κομμάτι.
'Με το τρία...,' είπε ο Ψηλός και έκατσε αντίκρυ στον Φίλο του.
'Δικό μου τρία ή δικό σου;' ρώτησε με απορία.
'Δικό σου ήταν το κουμπι. Δικό σου και το τρία,' αποκρίθηκε ο Ψηλός με ένα πετάρισμα του αριστερού του βλέφαρου.
'Ένα....'
'Δύο...'
'Τρία...'
Και αμέσως έφαγαν, χωρίς να το μασήσουν, το μέρους του κουμπιού που ανήκε στον καθένα.

Τα πάντα γύρω τους κινούνταν σε πολύχρωμους πρωτότυπους ρυθμούς, το περιβάλλον ένας ορυμαγδός από ψεύτικα θολά καρέ, ο χωρόχρονος ένα κολάζ από ανόητες αναμνήσεις. Οι παλιές έσκαγαν με δύναμη στην άκρη, διαμελίζονταν σε σταχτί κομμάτια και πλημμύριζαν το μυαλό τους με νέες, φρέσκες, διαφορετικές. Εικόνες. Σκηνικά. Φώτα. Προδοσία. Λαίλαπα. Ανάμεσα στις νέες μνήμες μια πιο έντονη, όμοια και στους δυο λαμπύρισε στο βάθος.

Βίαιες κινήσεις, πόνος στους καμπτήρες και τα χέρια του Φίλου μπήγοντας σε μια ήδη ματωμένη σάρκα ένα κομμάτι από μπουκάλι μπύρας που βρήκε παράμερα. Ο Ψηλός κρατούσε τσίλιες.
'Άντε ρε μαλάκα, τελείωνε, οι μπάτσοι έχουν ειδοποιηθεί.'
Ο Φίλος σηκώθηκε ευχαριστημένος με το θέαμα και φώναξε τον Ψηλό.
'Έλα να δεις.' Το σοκάκι ήταν θεοσκότεινο και μύριζε σκουπίδια και χυμένα έντερα.
'Αυτός είσαι. Έχεις τρία λεπτά να πάρεις το μαλλί πριν μας την πέσουν,' αποκρίθηκε ο ψηλός. Ο άλλος άνοιξε μια τσάντα που κουβαλούσε πάντα μαζί του και άρχισε να ξυρίζει το σκοτωμένο πρόβατο. Έχωσε τα μαλλιά του πρόβατου στην τσάντα του και έκανε ένα βιαστικό σήμα στον Ψηλό.

Εκείνη τη στιγμή όλα σταμάτησαν. Μια δίνη παρέσυρε τα σώματα τους σε ένα βίαιο παραλήρημα ισορροπίες. Απότομες κινήσεις τράνταζαν τη βάση της σπονδυλικής στήλης. Το σκηνικό μια απερίγραπτη μουτζούρα που άλλαζε χαρακτήρα με αστραπιαία ταχύτητα. Λίγα δευτερόλεπτα μετά κατάλαβαν. Έτρεχαν. Απίστευτα έντονα, αγχωμένα, σταγόνες ιδρώτα να χάνουν την επαφή με τη σάρκα και να κουτουλάνε ατσούμπαλα στο έδαφος. Το ερώτημα έστεκε αναπάντητο.
'Ρε μαλάκα γιατί τρέχουμε;'
'Δεν ξέρω Ψηλέ! Δεν έχω αυτή τη μνήμη.'
'Έχεις μήπως το μαλλί;'
'Ναι. Νομίζω. Έχω την τσάντα.'
Άρχισε να ψάχνει βιαστικά και άγαρμπα στις τσέπες της τετράγωνης τσάντα που κρεμόταν από τον ώμο του. Έβαλε το χέρι του μέσα στη μεγαλύτερη θήκη και έβγαλε έξω τα έντερα του προβάτου,
'Τι δεν πήγε καλά; Τι επιπτώσεις θα έχεις' ρώτησε ο Ψηλός με μια έκφραση αγχωμένης απορίας στο πρόσωπό του.
'Ανάθεμα κι αν ξέρω. Πρώτη φορά το δοκιμάζω,' αποκρίθηκε ο Φίλος.

Όλα συνέχισαν να κυλάνε στραβά. Η έκκριση αδρεναλίνης στο αίμα τους έκανε τις φλέβες στο μέτωπο να σφυρίζουν επικίνδυνα. Έτρεχαν ξανά.
Έτρεχαν ασταμάτητα. Τρέχουν.
'Ρε μαλάκα γιατί τρέχουμε;'
Και τότε κατάλαβαν. Οι μπάτσοι. Κανείς δεν είχε γυρίσει να κοιτάξει πίσω. Ένα ολόκληρο αστυνομικό σώμα έτρεχε πίσω τους. Και μαζί μ αυτό, έτρεχε και ολόκληρη η πόλη.


(παρτ 2 μετά γιατί είναι κουραστικό να έχω ένα τεράστιο ποστ. Αποθαρρύνει τους 3 αναγνώστες μου)

Έμπνευση #3345647442247682399

Η πραγματικότητα είναι μία: Όσο και να προσπαθείς πάντα οι καλές ιδέες είναι λίγες. Τόσο λίγες που απλπίζεσαι. Και επειδή γράφω γενικώς πολύ - κυρίως επειδή μου είπαν ότι είναι γαμάτο να γράφεις πολύ -έχω έναν διόλου ακτάδεκτο ορυμαγδό από αηδίες. Αυτό (εννοώντας το παρακάτω πράμα) ανακαλύφθηκε πρόσφατα και γέλασα τόσο πολύ με το ηλίθιο χιούμορ που με διακατέχει ώρες ώρες σας το δίνω να το απολάυσετε.

Και ναι είναι διακαης πόθος να γράψω ένα αστυνομικό και ναι επειδή ξέρω ότι μαζεύεστε μιλλούνια να με ρωτήσετε τις λεπτομέρειες, σας ενημερών ότι προέχει ένα sci-fi fantasy.

Η τελευταία της λέξη ήταν “Γαμιέσαι”. Μετά με έφτυσε και φεύγοντας από το διαμέρισμα φρόντισε να βροντήξει τη σιδερένια πόρτα με όλη της τη δύναμη. Ηλίθια αντίδραση. Για μια στιγμή πίστεψα ότι θα με πυροβολήσει. Χάζεψα το πακέτο με τα τσιγάρα στο τραπεζάκι του σαλονιού. Αργά και βασανιστικά έβγαλα ένα από μέσα. “Οχτώ εκατοστά γευστικού θανάτου” το αποκαλουσε. “Μπορείς εσύ να κάνεις κάτι τέτοιο με οχτώ εκατοστά πουλί;” Εγώ δεν κάπνισα ποτέ. Αλλά γελούσα με το αστείο.

Άναψα ένα και το ακούμπησα όρθιο στο γυάλινο τραπέζι. Εάν κάπνιζα, αυτό θα έκανα. Τις στιγμές της απίστευτης εκείνης μελαγχολίας που ετοιμάζεται να σε κατασπαράξει με το που κουνήσεις κατα κει, εγώ θα άναβα ένα τσιγάρο και θα κοιτούσα τη γκριζοπή αηδία να διπλώνει περίεργα στο δρόμο της προς τα πάνω. Κι ο περίεργος κιτρινωπός λεκές στο ταβάνι, σαν κατουρημένο βρακί που θα έσκαγε μύτη μετά από πολλά χρόνια; Τον συνέκρινα νοερά με το κιτρινισμένο χέρι της – μάλλον πρώην – αρραβωνιαστικιάς μου. Κατέληξα. Το ταβάνι το ξαναβάφεις.

Πήγα στο ψυγείο και άρπαξα μια μπύρα. Δεν ξέρω, εκείνο το γλυκό μπέρδεμα στο στομάχι που σου αφήνει μια καλή μπύρα στέλνει το μυαλό μου σε τρομερή εγρήγορση. Κοίταξα το πιστόλι στο τραπέζι. Το θέαμα ήταν αποκρουστικό. Πεταμένα μαξιλάρια από το χτεσινό καβγά, ένα άδειο μπουκάλι ακριβό ουίσκι και ενα τεράστιο ποτήρι. Οι τρεις σφαίρες των εννέα χιλιοστών ήταν το απομεινάρι της χτεσινης οινοποσίας. Κάπου μέσα στη μέθη μου, θεώρησα ότι και οι έξι σφάιρες καλές είναι και τα παράτησα. Δεν το γέμισα. Κι εκεί στράβωσε το πράγμα.

Η άλλη ξύπνησε και με πήρε ο διάολος. Ανεύθυνος βλέπεις. Αυτή η υπόθεση με τις κατα συρροή δολοφονίες μας ρουφούσε κάθε διάθεση για ζωή. Ο διοικητής ένας ανίκανος σαπιοκοιλιάς με αστείρευτη όρεξη για λουκουμάδες και φτηνό χιούμορ. Θα ψοφήσει όπου νά ναι από βουλωμένες αρτηρίες οπότε δε σκάω. Για όνομα, είμαι τριάντα χρονών και έχω σκοτώσει περισσότερο κόσμο απ' όσο έχω γνωρίσει. Κι όμως, η καλή μου πιστεύει ότι είμαι πολύ ανεκτικός. “Καθάρματα, μια σφαίρα ανάμεσα στα μάτια και τέλος” συνήθιζε να λέει.

Κι εκεί κατάλαβα. Το φίλτρο από το τσιγάρο άρχισε να παίρνει. Η μπόχα του καμμένου πλαστικού δεν είναι αρκετή για να με βγάλει από το λήθαργο. Σκηνές αποτρόπαιες περνάνε σαν ταινία μέσα στο κεφάλι μου. Η μπύρα αφήνει το χέρι μου και διαλύεται σε χίλια κομμάτια τη στιγμή της κρούσης με το μάρμαρο. Ο ανεγκέφαλος εαυτός μου φεύγει προς την πόρτα ενώ δεκάδες εικόνες από φωτογραφίες των τελευτάιων θυμάτων βομβαρδίζουν το κεφάλι μου. Είναι αδύνατον να μου ξέφυγε αυτό το τόσο σημαντικό στοιχείο.

Ατελείωτες ώρες ξενυχτιού και το πρωι να βρίσκω μια μπουκάλα απο οποιοδήποτε αλκοολούχο έβρισκε μπροστά της και άδεια πακέτα. Το ποσό του εθισμού της δε μου έκανε ποτέ εντύπωση. Ούτε η ψύχωση με τα αστυνομικά μυθιστορήματα. Για κάποιο λόγο λάτρευε τους κακούς. Όσο πιο καθήκι ο αντί-ήρωας τόσο πιο γαμάτη η ψύχωση. Κι εγώ ακολουθούσα σαν το στραβάδι που ήμουν, κυρίως γιατί ήταν καλή γκόμενα. Αν εξαιρέσεις τον επικείμενο θάνατο της από το τσιγάρο και το ποτό δηλαδή – κοινώς η τύπισσα βρωμούσε ανελέητα και επί μονίμου βάσεως καπνίλα και οινόπνευμα.

Η μηχανή χιλιάρα για πολλούς λόγους, ένας από αυτούς η κάυλα που είχα με τις μηχανές “να ουμ'”. Πόσο χρήσιμη – ή και μοιραία εν τελει, ποτέ δεν ξέρεις – θα μου φανεί τώρα άραγε; Το κινητό σφηνομένο ανάμεσα στο κράνος και το αυτί, ανάθεμα τον καρκίνο του, δε με ενοιαζε τίποτα πλέον. Ας βρω τη σκρόφα, την οποία όλως περιέγως έχω πλέον διαγράψει από τη ζωή μου μέσα σε δέκα λεπτά έντονης εγκεφαλικής δραστηριότητας, κι ας γίνει ό,τι θέλει.

“Ναι;” γουρούνισε ο μαλάκας.

“Σήκω, πάνε στην προβλήτα που βρήκαμε τον τελευταίο. Βρήκα το δολοφόνο μας,” του φώναξα και έκλεισα. Άκουσε, δεν άκουσε χέστηκα. Έπρεπε πάση θυσία να προλάβω να καρφώσω μια σφαίρα στο σάπιο κεφάλι της -μάλλον πρώην- αρραβωνιαστικιάς μου.

Τες πα

http://youtu.be/CRczm90Vz3U

Λινκ γιατί με εκνευρίζουν τα μούτρα του και αυτά που λέει. Δε θέλω τούτη δω η γλίτσα να μοστράρει στην υπερμπλογκάρα μου.

Μόνο εμένα μου έρχεται να τον χτυπήσω τον άσχετο;

Γι αυτό δε θέλω δημοψήφισμα. Γιατί κύριοι και κυρίες δε δέχομαι οι ΑΣΧΕΤΟΙ που ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι ξέρουν πέντε πράγματα να ψηφίσουν για το μέλλον μας.

Όχι ότι οι κυβερνώντες δεν είναι άσχετοι.

Αλλά αρνούμαι ο 60χρονος σοσιαλιστής που έριχνε ΠΑΣΟΚ απο το 70 μέχρι σήμερα να συμμετάσχει στο δημοψήφισμα. Απλά αρνουμαι.

Να μη μιλησω για τα γερόντια....

Αχ... Τες πα.

(ΣΙΚ)

Ένα πλοιάριο λέει, μικρό, επανδρωμένο, στο αχανές διάστημα, ακολουθεί μια συγκεκριμένη πορεία. Παρέα με άλλα αμέτρητα πλοιάρια, όλα μαζί ταξιδεύουν για του διαόλου τη μάνα. Ο πιλότος μας, μισθοφόρος, λέει, θα μπλεχτεί σε έναν μαύρο και άραχλο κόσμο τίγκα στη γλίτσα και το πισόπλατο μαχαίρωμα. Εκεί θα γνωρίσει κόσμους, πλανήτες, ξεχασμένα αστέρια, εξωγήινους, έρωτες εννοείται, τόσο δυνατούς όσο του επιτρέπει η τσέπη του και στο τέλος θα φτάσει να αναρωτηθεί για τον ίδιο του τον εαυτό.

Το ίδιο διάστημα, ένας πειρατικός ραδιοφωνικός σταθμός θα ξεσηκώσει τους σκλάβους ενός αστεροειδή που δουλεύουν νύχτα μέρα για να παρέχουν τα απαραίτητα σε όλον τον κόσμο εκτός από τους ίδιους.

Θα μπορούσα να συνεχίσω. Ασταμάτητα. Καινούρια ιδέα. Θα μου πεις καλά μαλάκας είσαι; Και την ανεβάζεις στο μπλογκ; Και θα σου πω, καλά μαλάκας είσαι; Σιγά τον συγγραφέα. Και θα γελάσουμε. Και μετά θα σου αναπτύξω την ιδέα, με λεπτομέρειες, και οι δολοπλοκίες και οι ίντριγκες θα σε συνεπάρουν. Και τελικά θα καταλήξω πάλι με ένα σκασμό από ανάκατες σημειώσεις που δεν ξέρω αν τελικά ταχτοποιούν το κεφάλι μου, ή αυτό που γεννιέται μέσα το κεφάλι μου.

Και τελικά αυτό που θα μείνει τι σκατά θα είναι μωρέ; Μια καλή ιδέα; Ή κάτι πoυ θα με τρώει επειδή το αγνόησα; Τι φάση τελικά;

Να το γράψω ή όχι;

Πάρτε τώρα τηλέφωνο στο 090-666-999 και ψηφίστε. Χρέωση, ένα κρουασανάκι βουτύρου η ψήφος.

PS. Check our newborn radio out: www.passa-tempo.gr
On air, next week

Εγώ Παρασκευές 15.00 - 17.00 με Djentle Intentions... ;)