Η αυτοκριτική του σθένους.

Ξέρεις, δεν κατάλαβα ποτέ κάποια πράγματα. Ασήμαντα για κάποιους αλλά απορίες για μένα.

Ξέρεις, εκείνο το περβάζι είχε μια γλάστρα κάποτε. Τι απέγινε; Η γάτα; Μα δεν είχαμε ποτέ γάτα. Οχι, κάνεις λάθος. Εσωτερικός μονόλογος; Να πεις αλλού τις πίπες σου. Που θα με πεις και τρελό.

Ξέρεις, καμιά φορά σκέφτομαι το 'αλλιώς'. Το αλλιώς ρε παιδί μου, το 'όχι έτσι'. Αόριστο το λες εσύ. Για μένα το 'αλλιώς' έχει μια μορφή. 'Αλλιώς'. Αν το φιλοσοφήσουμε δηλαδή κάτι το διαφορετικό προκύπτει ακόμη κι όταν αλλάξεις έστω και ένα απειροελάχιστο άτομο σε σχέση με την πρότερή του κατάσταση. Θα μου πεις αμπελοφιλοσοφίες τέτοιους καιρούς ας μη λέμε. Χορτάσαμε.

Ξέρεις, περνάω ώρες να μην κάνω τίποτα. Φαινομενικά δηλαδή γιατί εγώ νιώθω ότι κάνω. Μιλούσα τις προάλλες με μια φίλη. Η κουμπάρα της λέει υιοθέτησε ένα παιδάκι του τρίτου κόσμου. Αστείο μου φάνηκε. Δεν νιώθει αρκετά υπεύθυνη για να κάνει ένα δικό της και 'αγόρασε' ένα μαυράκι; Όταν της το είπα γέλασε. Έτσι θα βρουν την εξιλέωση; Μπορεί. Εγώ βαριέμαι.

Ξέρεις, κατηγορήθηκα για μικροκοσμισμό. Δεν νομίζω να υπάρχει αυτή η λέξη, αλλά πιστεύω σ' αυτήν. Εγώ δε φταίω. Εγώ μόνο προσπαθώ να είμαι αυτή που πρέπει να είμαι. Εγώ ανήκω σε ένα ρεύμα αγάπη μου, δεν είμαι μια τυχαία λουλουδού στα μπουζούκια της εθνικής τη δεκαετία του '70.  Έχω κουλτούρα και παρελθόν. Κυρίως παρελθόν.

Ξέρεις, αισθάνομαι λίγη, άχρηστη. Αισθάνομαι να με τρυπάνε, να μου ρουφάνε όλο το αίμα αόρατες βδέλλες. Είναι κρίμα, το ξέρω, να έχω παραισθήσεις.

Μ'αρέσει να μιλάω. Το ξέρεις. Γι' αυτό και δε σε ρώτησα. Αλλά υπάρχουν πράγματα που δεν ξέρεις.

Ξέρεις, είναι καιρός να τα παρατήσω. Δεν πιστεύω ότι προσφέρω κάτι. Απλά υπάρχω για να κοιτιέμαι στον καθρέφτη. Και το είδωλο δε συγχωρεί. Αμείλικτο. Με καρφώνει εκεί στο στήθος που κουβαλάω ένα βάρος. Νιώθω βαρύς. Ζώο.

Ξέρεις, πρέπει να ξυπνήσω επιτέλους. Αλλά για κάποιο λόγο κοιμάμαι ακόμη. Γιατί;