Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Γύφτικες λογικές

Η αλήθεια είναι ότι άλλο ποστ θα έφευγε και άλλο φεύγει. Driven by rage βασικά. Θα έγραφα (και θα γράψω) για τον κ. Μεταξά και τις πίπες περί παρελάσεων και νεκρών φαντασμάτων που τιμούνται και ανατιμούνται (σαν νόμισμα ένα πράμα) αλλά όχι τώρα. Τώρα ήρθε η ώρα να βρίσω.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. "Το δημοψήφισμα" σκέφτεται κάποιος. Όχι, βασικά ας τα πάρουμε από την πολύ αρχή. Από την αρχαιότητα. Από τους αρχαίους ιδιοφυείς προγόνους μας που μας χάρισαν τη σοφία τους και τον αλμυρό ιδρώτα τους και όλα τα συναφή. Ναι, ναι αυτούς που έσπειραν τον πολιτισμό μπλα μπλα μπλα μπλα. Ναι, οκ, το μπούλο τώρα. Δεν έχουμε καμία σχέση με εκείνους όχι γιατί είμαστε άλλοι και προσμίξεις και πόλεμοι και μπλα μπλα μπλα. ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΡΕΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ.

Το χουμε; Χαίρομαι. Πάμε παρακάτω.

Ειλικρινά. Δε σας μπορώ. Δεν είναι δυνατόν να μου το παίζετε ενήμεροι και ποιοτικοί και μέσα σ' όλα και όπου σταθείτε και βρεθείτε να αναφωνείτε ένα και μοναδικό πράγμα: "Αχ ας μη λέμε άλλο για την κρίση, ψυχοπλακωνόμαστε."

Και θα σταματήσω να βρίζω. Ειλικρινά θα προσπαθήσω και να μην ειρωνευτώ για ένα (εύλογο) χρονικό διάστημα.

Νέο παλικάρι, 23 χρονώ, ραχατλής όσο δεν πάει (για μερικούς), πολυάσχολος (για κάποιους άλλους), αποτυχημένος φοιτητής (για όλους. Για να μην ειπωθεί ότι βγάζω τη σκούφια μου απέξω.) Για ποιο πράγμα θα έπρεπε να μιλήσω στον μοναδικό καφέ που θα βγω το μήνα (γιατί δε με παίρνει για παραπάνω) αν όχι γι αυτό που μου στερεί ολόκληρη τη ζωή μου;

Εσείς δηλαδή που προτιμάτε να φιγουράρετε ένα τσιτάτο στο άτιμο αυτό το wall του φουμπου και πάτε παραπέρα μιλώντας για νύχια, μεταγραφές, μανικιούρ και τσόντες κάνετε καλύτερα; Συγγνώμη, αλλά όταν θα βγω έξω θα μιλήσω με ένα φίλο μου μηχανικό, ένα φίλο μου τραπεζικό, έναν άλλον οικονομολόγο, έναν άλλον εργαζόμενο και θα συζητήσω το πιο σημαντικό πράγμα στον μικρόκοσμό μου: Την οικονομική κατάσταση της χώρας μου. Θα πω και το ανεκδοτάκι μου, θα πω και τη μαλακία μου αλλά θα συζητήσω και για κάτι σοβαρό.

Το σοβαρό δεν είναι αν ανέβασε πυρετό το μωρό. Το σοβαρό είναι ότι φοβάσαι μην ανεβάσει πυρετό το μωρό όχι γιατί φοβάσαι για την υγεία του αλλά γιατί δε σου περισσεύει το 50ρικο να πας να το στάξεις και τρέμεις να πας σε δημόσιο νοσοκομείο γιατί δεν έχουν oύτε betadin.

Πως είναι δυνατόν να μη φιλτράρετε αυτά που γίνονται και πάνω απ'όλα πως στο καλό επιτρέπετε στον εαυτό σας στιγμές χαλάρωσης; Εμένα (που δεν έχω και οικογένεια στο κάτω κάτω) το μυαλό μου δε σταματάει στιγμή να σκέφτεται τη γαμοκατάσταση. Η μια μεριά λύνει φυσικοχημεία και η άλλη τρέχει να προλάβει.

Ερωτώ: Είστε όλοι τόσο σίγουροι για το τι θα ψηφίσετε;  Είστε όλοι ειδήμονες οικονομολόγοι με διδακτορικά στην εξωτερική πολιτική; Αν είστε, πάω πάσο, δέχομαι τη φυγοπονία σας. Αν όχι, στρώστε κώλο, διαβάστε να μορφωθείτε και διαδόστε παντού τις γνώσεις σας. Όταν κάτι μας τρώει σαν το σαράκι, το βαφτίζουμε πρόβλημα. Και το μαζικό πρόβλημα απαιτεί μαζικές λύσεις. Όχι μαζικές λογικές φυγοπονίας και χλευασμού.

Για τους βουλευτές μη σκάτε. Θα έρθει η ώρα τους.

Όλη μέρα να μιλάτε για την κρίση. Να μαλώνετε, να ξεφτυλίζεστε, να πάρετε θέση. Φοράμε μαύρα λαέ και πενθούμε ένα διαλυμένο κράτος. Πάψτε να το παίζετε υπεράνω. Δε σας παίρνει. Δε ΜΑΣ παίρνει.

Δεν υπάρχουν σχόλια: