Μάτζικ λέμε

Μωρέ κάτι παθαίνω εγώ κάθε χρόνο. Σαν κάτι να γίνεται και να μη μπορώ να σπάσω το φράγμα των αναρτήσεων. Έχει πολύ πλάκα. Δεν πειράζει. Ουκ εν τω πολλώ το f.

Μεταξύ μας, πρέπει πάντα να έχεις κάτι να πεις;

Ξέρω, δεν κάνει να τα κρατάμε μέσα μας. Τι πόνο και καημό έκρυβε αυτό το παληκάρι τόσον καιρό μέσα του μου λέτε; Που όλο πηδούσε και πήδαγε και πηδιόταν και έπαιρνε και παίρνοταν και τελειωμό δεν είχε αυτό το βάσανο. Γιατί όταν αυτά συμβαίνουν με δυόμισι εκατομμύρια κόσμο (ασχέτως φύλου φυσικά) πρέπει να το πεις σε κάποιον. Κι ο κολλητός σου μπορεί να μην είναι έτοιμος βρε παιδί μου για κάτι τέτοιο. Μπορεί να μην αντέχει η ερωτική του περηφάνια αυτό το  σπαρακτικό νούμερο. Γιατί σου λέει κάποια που πήγε και με μένα, πήγε και μ' αυτόν. Σίγουρα. Οπότε ο καημενούλης δεν άντεξε και μας τον είπε τον πόνο του.

Ξέρετε βρε εσείς εκεί έξω, οι απανταχού αγάμητοι, πόσο δύσκολο είναι να κοιτάς τον κόσμο στα μάτια και να σκάνε στον εγκέφαλό σου εικόνες από τα αχαμνά του την ώρα της πράξης; Να γυρνάς σαπέρα και δωχάμου και να γιομίζει η πλάση one night stands που θα 'θελες να θάψεις πιο βαθειά και από την ταφρο των Μαριαννών. -Αλήθεια αυτές οι Μαριάννες πόσο πόρνες ήταν και τις αφιέρωσαν κι έντεκα χιλιόμετρα νεροτσουλήθρα;

Και πες μου, οχι πες μου εσύ που με διαβάζεις που να βρει το παιδί μια τσέπη να χωρέσει η ντροπή όταν αυτόν, ΑΥΤΟΝ, θα τον πουν ξεφωνημένη; Ποιον μωρέ; ΑΥΤΟΝΕ;

Κι εσύ χρυσό αυγό μου. Γιατί βρε καμάρι μου; Πες τον γρηγορογαμούλη. Πες τον ανδρείκελο της ηδονής αφού τη βρίσκεις με τα αρχαία. Βρες κάτι πιο...σικ. Δεν το σηκώνει η καρδούλα του το γκεουλίστικο βρε, δεν αντέχει.

Και μια που είπα καρδούλα. Σοβαρά εγώ τώρα φτερουγίζω, χάνω χτύπους. Διττή η φύση της αρυθμίας. Πρώτον, αφού δηλαδή και τώρα στα κοντά, στις 21, θα ψοφήκουμ' όλοι ωσάν τα σκυλούθκια, γιατί σκάμε; Γιατί πληρώνουμε; Γιατί, γιατί, γιατί; Από αναβολή σε αναβολή το πάει κι αυτή η καταστροφολογία. Κάτι ακούγεται για παράταση μέχρι τον Ιανουάριο. Δεν είναι να 'χεις εμπιστοσύνη σε τίποτα σου λέω. Θα συνεδριάσουν εκεί η αστεροειδείς με τον Νιμπίρου να δουν αν θα μας ξαποστείλουν. Δες εδώ τι διαβάζω και μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο:

"Έτσι, οι Αζτέκοι θεωρούσαν ότι κάθε 52 χρόνια, ο Ήλιος κινδύνευε να εξαφανισθεί και έκαναν ανθρωποθυσίες για να εξασφαλίσουν την αναγέννησή του", εξηγεί ο ιστορικός Μπερνάρ Σερζάν."
Εγώ θα δηλώσω στους Αζτέκους ρητά, ότι ο Ήλιος εδώ στην Ελλάδα 22 χρόνια συνεχόμενα δεν έλεγε να εξαφανιστεί κι ας μη σφάζαμε -τουλάχιστον επίσημα- κόσμο και τώρα που τον ρίξαμε τον πούστη η σκια του μας κυνηγάει. Είναι και τροφαντός ο άτιμος, σκιάζει ζόρικα. Όχι και τίποτ' άλλο αλλά οι ανθρωποθυσίες πλέον είναι λίγο απάνθρωπες. Τότε τι είχες; Αντε κανά μαδέρι, καμιά σπάθα, χλάτσα χλούτσα εκεί ο λαιμουδάκος, τρώγανε και κάτι καρδιές απ'όσο μπορώ να ξέρω και αυτό ήταν. Τώρα ρε παιδιά κόβουν παροχές, κόβουν συντάξεις, κόβουν χρόνια γενικώς μέχρι να τη δεις πιστολέρο και να ανοίξεις τρύπα στο κεφάλι με την ελπίδα ότι στην κηδεία όλο και κάποιος θα ρίξει κανα δίευρο μέσα μπας και ξελασπώσει αυτό που άφησες πίσω σου.

Ο δεύτερος λόγος είναι από χαρά. Χαρά παιδί μου σου λέω. Είμαστε τίγκα στους υδρογονανθρακες! Υγρούς θες; Έχουμε. Αέριους; Κι από αυτούς έχουμε. Κι αν βάλεις και τις πορδές χαράς που αντηχούν στη χώρα, έχουμε ακόμη περισσότερους.

Πάρτε και αυτό να γουσταρίσετε.

http://www.facebook.com/events/229087337223238/

Μα τα τραγανά πιρούνια, ένας μαλάκας ελέυθερος!

Θέλετε ιδιαίτερο "αθεϊσμού"; Να στρώσουμε όλοι μαντήλες χάμω, να αλείψουμε σιμιγδαλένια φετούλα με ένα λεπτό στρώμα από λίπος αγελαδίτσας και λιγάκι μέλι και να κάτσουμε να τα πούμε.

Εμπρός λοιπόν περιμένω.

Εγώ ας πούμε ενθουσιάστηκα με τον μητροπολίτη Σιατίστης. Εώς και πάρα πολύ. Βέβαια είτε είναι κομματάκι τρελούτσικος είτε τα αρχίδια του κρέμονται μέχρι τον πυρήνα της γης χωρίς να χαμπαριάζουν τίποτα από το πυρ το ενδότερον. Ή έχει μια αρμαθιά κομάντοζ να τρέχει ξωπίσω με ζνάηπερς και μπουρλοτιέριδες και για γυναίκα τη Μπουμπουλίνα, έτοιμη να δείρουν τους ταούγκανους. Ή έχει lightsaber.

Πιάσε έκφραση φίλε χριστιανέ: "Δεν είναι ο άνθρωπος εικόνα του Χριστού όποιος και εάν είναι; Δεν είναι ένας μετανάστης, ένας πρόσφυγας, ελάχιστος αδελφός του Χριστού; Κανείς δεν μπορεί να παίζει "εν ου παικτοίς". Ο λόγος του Θεού έχει απόλυτο και αιώνιο κύρος."

Να σε δω να τα λες αυτά και να τα υποστηρίζεις πιο πολύ από όσο υποστηρίζει το σουτιέν το βυζόμπαλο και σκίζω και καλσόν και βράκες και ιμάτια κι ό,τι στα τάρταρα θες. Αλλά πού , που, που να σε πάρει και να σηκώσει, άμα σου πέσει η νοημοσύνη δε θα σκύψεις να τη βάλεις στη θέση της.

Βρε στρουγκανόβλαχοι, ντεμεκ άθεοι όλοι σας, ο άθεος είναι αυτός που δεν ενδιαφέρεται για την ύπαρξη του καλού θεούλη, όχι αυτός που βγαίνει στα πάνελ και βρίζει από πάνω ως κάτω τους πιστούς και τους αποκαλεί πρόβατα και όλα τα συναφή.

Μα πως θα ήτο δυνατόν άλλωστε να υποστηρίζεις τον αθεϊσμό-αγνωστικισμό-γουατέβαρρρ χωρίς να αναγνωρίσεις και δεχτείς αυτή την απόλυτη ανάγκη του ανθρώπου να αποτάξει την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι του και να της προσκολλήσει και τέσσερισίμιση οκάδες νόημα υπό το πλαίσιου του ανώτερου όντος που έχει στην κατοχή του ένα ιδιαίτερο σχέδιο για τη διάσωση της ψυχής;

Η φθορά είναι αδυναμία για τον άνθρωπο και η αφθαρσία ο απόλυτος στόχος. Λίγοι μπορούν να ενστερνιστούν το κβαντισμένο τοπίο της διαδρομής μας και να "μεγαλουργήσουν" επί τούτου. Κατά βάση αυτοί είναι σαφρακιασμένοι, μανιοκαταθλιπτικοί καλλιτέχνες πάσης φύσεως - αυτό για να μην αναρωτιέστε τι έχει όλο τούτο το συνάφι - και όλοι οι υπόλοιποι φυλάνε την καλή πιτζάμα ως κόρην οφθαλμού για το κυρελέησονδεύτετελευταιόνασπαζμόν. (πόκεμον κι αυτό;)

Εσύ κύριε ως άθεοςκλπ, οφείλεις, υποχρεούσαι, να δεχτείς αυτή την ανάγκη, να την καταλάβεις, να συνειδητοποιήσεις αν σε καλύπτει και να αποφασίσεις τη θέση σου στην ύπαρξη θεού. Έτσι κι αλλιώς η λογική παρατήρηση-πείραμα-απόδειξη ουδεμία θέση έχει στην παρούσα κουβέντα, προς το παρόν τουλάχιστον. Και μετά, αντί να κωλοχτυπιέσαι σαν ο μέγας φιλόσοφος, διότι λετς φέης ιτ, δεν είσαι, κάτσε στα αυβγά σου και μη λες πολλά.

Το πρόβλημα μας δεν είναι ότι δε σκεφτόμαστε. Είναι ότι όταν το βάζουμε να δουλέψει, το ρελαντί είναι τόσο χαλαρό που όσες στροφές και να ανεβάζεις δεν το σώζεις. Και να σκεφτούμε, κατά πάσα πιθανότητα θα είναι μαλακίες. Πάρε παράδειγμα αυτό εδώ:



Όλο αυτό πάντως με τις λίστες και τη βουλή και τη ΧΑ και τη χώρα και όλα αυτά τα τζιμπράγκαλα εμένα μου θυμίζει εκείνο το αείμνηστο:

-Άσε ρε, χτες έπαθα μεγάλη νίλα.
-Τί έγινε ρε;
-Να, είδα την Ελένη στο πάρκο με έναν δίμετρο τύπο σε μια πόρσε.
-Και;
-Να μωρέ, είχε βάλει αυτός τη γλώσσα του στο στόμα της και το χέρι του στο στήθος της και εκείνη του χάιδευε τα αχαμνά.
-Όχι, ρε μαλάκα.
-Ναι και δεν ξέρω τι να κάνω. Ρε συ Μάκη, λες να με κερατώνει;

*Tα ελάφια είναι ευγενική προσφορά του Αλεχάνδρο

Σ' αγαπώ γιατί έχεις πάτο μουστακάτο

Τον αράπη κι αν τον πλένεις, απλά τον καθαρίζεις. Το σαπούνι δεν το χαλάς γιατί μπορεί να είναι και βρώμικος. Τι θα πει βρώμικος; Λερωμένος ρε παιδί μου, πως το λένε να δεις. Α, ναι! Μπιχλιάρης. Το οποίο έχει κατι πολύ gay ως λέξη.

Gay λέξεις: Οι λέξεις που σου βγάζουν μια τραγική χαρωπάδα (κατά το σουμάδα) και είσαι σίγουρος ότι αν ήσουν ΚΑ.ΠΟΥ. (κακιασμένη πουστάρα, σας φιλάω και σταυρό και κομποσχοίνι το έχω διαβάσει σε αδερφοπεριοδικό) θα τις έλεγες Σι-Γουρ-ρο-τατατα, κόβω τα νύχια μου.

Σας τη βγαίνω πολύ οφσάιντ με την "ομοφοβία"; Χέστηκα. Επανάληψη για όσους διαβάζουν: Εγώ γράφω. Έχω τις μέρες μου κι εγώ. Όπως έχω το όνειρό μου, το ποδήλατό μου κι ένα αμάξι με δυο (πράσσειν) άλογα, έτσι έχω και τη μαλακία μου που άμα πάρει μπρος και δώσει και γυρίζει τότε μη με σταματάς Χαρίλαε, άσε με να τους ξεσκίσω. Tώρα θέλω να πω ένα ζήτω κι ένα μπράβο και θα δώσω - ναι, θα το δώσω γιατί τους αξίζει - ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη σε όλες τις αδερφές -ξαναματαλέω χρησιμοποιώ αποκλειστικά εκφράσεις που έχω διαβάσει σε περιοδικό για αδερφές (γαμώ τις παρενθετικές σήμερα, θα το ξεσκίσω το θέμα) - σε όλες τις αδερφές λοιπόν που αγωνίζονται για το δικαίωμα τους να κάνουν σεξ όπως αυτές θέλουν. Εντάξει; Να το πάω παραπέρα;

Οι μπιχλιάριδες ρε παιδί μου είναι το κάτι άλλο. Είναι η μύγα που μπαίνει μες στο γάλα μόλις το χεις σερβίρει στο κόκκινο ποτήρι nesκαφέ. Είναι το κουνούπι που έπεσε στη βότκα λεμονάδα που παρήγγειλες και δεν μπορείς πλέον να την αλλάξεις στο τζαμπέ γιατί έχεις καταναλώσει τη μισή και βάλε. Είναι το σπέρμα τάυρου που φημολογείται ότι έχει η μαλακία το ρεντ μπουλ και κάθε φορά που πίνεις μια γουλιά αναρωτιέσαι ποια από όλες τις γεύσεις είναι.

Ε, φαντάσου τώρα μια ΚΑ.ΠΟΥ. που ψέλνει στις εκκλησίες στο όνομα της παναγίας αχράντου/ευλόγησον καλέ κι εμάς από δώθε με το θυμιατήρι να σκύψουμε να χαιρετηθούμε να νιώσουμε τη σύνδεση με τα θεία και τη βγάζει και η τιβί που δεν είναι πια κουτί κι έχει εικόνα ζωντανή (χαίρε ΗΜΙΖ) η οποία είναι και μπιχλιάρα. Και είπεν ο θρήσκος κάψτε τον, τον πούστη αλλά εκείνος έψαλλε με δύναμη τόση, που η πλάση όλη δεν μπορούσε να τονε εσταυρώσει κι έτσι τον άφηκαν ήσυχο.

Και τα μπέρδεψε η ΚΑ.ΠΟΥ. όταν διάβαζε τη στήλη με τίτλο "Πως να τον παίρνετε καλύτερα" (ναι, καλά μαντέψατε, κι αυτό τίτλος από άρθρο αληθινότατοτατοτατος) και νόμιζε ότι εκεί που έλεγε "παρακαλέστε έναν φίλο σας να σας δανείσει το δονητή του" έλεγε "γλύψτε ένα νεοναζιστικό ομοφοβικό κόμα για να μη σας σαπίσουν στο ξύλο με την πρώτη ευκαιρία". Και έγραψεν το σχόλιον στο ΕσύΣωλήν: "άσε μας κουκλίτσα μου" και απέσπασε θαμπς απ. - το σύμβολο του "γουέλ νταν" και ντιν νταν οι καμπάνες βροντάν μαζί με τα βραχιόλα της Γερακίνας που κίνησε νερό κρύο να φέρει. Αλλά το λούστηκε μετά το παγωμένο το νερό και τό 'παθε το εγκεφαλικό και τώρα έχει στραβώσει το σαγόνι και μιλάει με το "θου".

Καταλάβατε μανταμισες και μαντεμουαζέλες και γαζέλες δίμετρες που με διαβάζετε πόσο αστεία είναι η ζωή;

Βολέψου συ και γράψε τον λοιπό πλανήτη στη δεξιά σόλα που χει φαγωθεί από κείνο το τσιμεντένιο πράμα που δεν έλεγε να στρώσει ο δήμαρχος τρια χρόνια και πέρασες μια μέρα προεκλογικά και είχε ρίξει καυτό μαζούτ και πάει μετά γαμήθηκε η πιπεριά γιατί έλιωσε η σόλα.

Και αφού τονε ψηφίσουμε και τονε κάμουμε και βουλευταρά (κατά το δουλευταρά) και στολίσει την αρχαιελληνική μουστάκα με καρούλια και εγκώμια πλεγμένα από σαπούνι μάρκας "Ο εβραίος επέστρεψε - η παλιά κλασική συνταγή του 1940", θα βγει παντού στα παραθυρόφυλλα του browser της γειτονιάς σας (ο φιλικός γείτονας σε λέω, κάτι ωσαν τον άνθρωπο αράχνη) και θα τον μνημονεύουνε όλοι: "Κούκλος κούκλος", θα φωνάζουν όπως φωνάζουν στον νονό "άξιος άξιος". Και θα δώσει και συνέντευξη. Ναι, ναι συνέντευξη που με το ζόρι αρθρώνει ο τρισκατάρατος, αλλά συνέντευξη στο ΜπιΜπιΣι (σι κι εγώ, μόνοι πάνω στη γη) για την παρουσία της ΕΛ.ΑΣ. ("έλ.α και πάρε μου το" σε νανουριστικό σκοπό ακούγεται στο βάθος) περί του καινούριου εμφύλιου που σπαράζει τη χώρα τούτη.

Ανατσουτσουρεύτηκα σας λέω.

Γι αυτό εγώ λέω, τον αράπη κι αν τον πλένεις, τον αράπη απλά πλένεις. Και στην τελική μην τον πλένεις, μια χαρά αράπης είναι, θα πλυθεί και μόνος του. Δε θα ανοίξουμε τώρα δω πλυντήριο αράπηδων. Αφού το'πανε (κοτόπουλο πανε) σε λέω και στο ΜπιΜπιΣι "Δεν υπάρχουν νόμιμοι μετανάστες στην Ελλάδα". Χαζά είναι μπρε αυτά. Στο χωριό μου ήσανε οι "κουζουλοί". Έλα όμως που τώρα όλοι κουζουλάθηκαν κι εκεί κι εδώ κι όπου γυρίσω τη γκλάβα μου, μαλάκες θα βρω.

Ποιος φταίει; Τι ποιος φταίει μωρέ μαλάκα; Ντιπ για ντιπ βόδι είσαι;
Εσύ σχολείο δεν πήγες ρε σουρουκλεμέ; Κι αν πήγες, έβγαλες το κουλό σου έξω (ναι, το κουλό με το οποίο ανακάλυψες τη σεξουαλικότητά σου - απευθύνομαι και στα δυο φύλα και μια σημείωση: τη σεξουαλικότητα μας την ανακαλύπτουμε με το χέρι ή με αντικείμενο τελος πάντων σε αρκετά μικρή ηλικία, άμα συ σκέφτηκες ότι την ανακάλυψες με τον Γιώργο στο Γυμνάσιο, ΕΚΠΛΗΞΗ. Είσαι ηλίθια.) να γράψεις δυο κουβέντες στο τάμπουλα ράζα (αιώνια Τσιρίδου, Μήτσε που μου σμπρωχνες το χέρι για να μου λερώσεις τα βιβλία, σκατομαλάκα και έχουν όλα γραμμές στη μέση της σελίδας και θα μου λένε τα παιδια μου: Μπαμπά, τι μαλάκας ήσουν και έκανες γραμμές μες τη μέση των βιβλίων) που χεις για μαυροπίνακα στο κοκονιό σου;

Όταν μιλούσαμε στην ιστορία και στα αρχαία και στα θρησκευτικά που για όνομα του Αλλάχ, του Βραχμαπούτρα και του Τζίζας γιατί κανείς δεν είπε "τι μαλακίες λέτε ρε;"

Γιατί ενώ υπήρχαν χαζοβιόλες καθηγήτριες που νόμισαν ότι δε θα τις φάει το κύκλωμα κι ότι θα κάνουν επανάσταση καταλήξαμε όλοι βόδια;

Αυτό φταίει ρε, η παιδεία, που τώρα τα παιδία παίζει και η παιδεία πάει περίπατο μαζί με όνειρα, μπουρμπουλήθρες και μια Χάρλεη Ντέβιτζον και χάνεται στο ηλιοκαμμένο οδόστρωμα.

Που για να πάρεις το σκουπίδι από κάτω να το σηκώσεις και να το πετάξεις στον πλησιέστερο κάδο θα σου πέσει ο κώλος. Που σας πληροφορώ το έκανα για έναν ολόκληρο χρόνο στους φίλους μου που στο τέλος ντρέπονταν τόσο πολύ να πετάξουν ακόμη και τσίχλα κάτω κει ανάμεσα στα δέντρα. Σκουπίδι κάτω εσύ; Μάζεμα εγώ και ουδέν σχόλιον.

Αλλά βλέπεις οι φίλοι μου, η παρέα, τα ψυχαδέρφια μου να πούμε, είναι τζιμάνια. Οι υπόλοιποι είναι ντιβάνια. Αμ, πως θα γίνει για; Άμα όλοι βρίσκαμε τον ίσιο δρόμο έτσι, να ορίσουμε πέντε-δέκα ιεραπόστολους να φέρουν γύρες στην πόλη και τέλος. Κυβερνητικά σχέδια και δόσεις ο Θεοδόσης κι έχουμε και τη γαμωτρόικα που ανάθεμα κι αν έξηγουν αυτοί οι δημοσιογράφοι στο οικονομικό ρεπορτάζ τι είναι τι και πως.

Αλλά έχω κι εκεί inside πηγές που αναφέρουν ότι είναι όλοι τους για τον Μπούτζο και δεν ξέρουν τι τους γίνεται και όλο μαλακίες τσαμπουνάνε.

Τι να κάνεις, τι να πεις, σαλαμάκι υφαντής. Αυτό κάνει ρίμα, αυτό γράφω. Έτσι και στη χώρα. Αυτοί βάζουν υποψηφιότητα, αυτούς διαλέγουμε. Σκατά με ρίγανη δηλαδή να σπάσει λίγο η μπίχλα.
Μπιχλιάριδες μωρέ, εγώ το πα εξαρχής. Άραξε εσύ στα κιλά σου. Δεν τρέχει κάστανο.

Ναζί κανείς ή να μη ζει;

Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω όμως -και το λέω με σιγουριά- είναι ότι οι δίμετρες γαζέλες που με διαβάζουνε επι και βάλεται να επικοινωνήσουν μαζί μου μέσω κόμμεντζ. Μπορεί να είμαι μόνο 1.723162 (μετρημένο με νανοσπεκτρόμετρο ύψους) αλλά για το ύψος μου σας διαβεβαιώ έχω τεράστια πλάτη...

Αμαν, αλί και τρισαλί.

Με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, πείτε στον γράφοντα έναν τρόπο να μη ρίξει κατάρες. Που από "ιερός χημικός" θα καταλήξω "κολασμένος". Διττή η φύση της αλλαγής. Άλφα, δε γίνεται να μη σκέφτομαι αποκλειστικά και μόνο υβριστικά ποστζ. Βήτα, ας το αλλάξω τώρα που μπορώ πριν έρθουν και με μαντρώσουν επειδή τους προσβέλνω τα θεία.

Θα μου πεις -και στο δίνω το δίκιο- αφού ρε μπαγλαμά, αυτοί που σε διαβάσκουνε είναι τούτοι που και συμφωνούνενε αλλά και δεν έχουν και τίποτε να μάθουν από τα γραφόμενα. Άρα θα μου πεις -είπαμε στο δίνω το δίκιο- γράφεις για να βαυκαλίζεσαι πως τάχα μου, δήθεν σου, προσφέρεις κενωνικό έργο.

Μα άμα δεν τα πω να φύγουν απ' το κοκονιό, παιδιά εγώ θα σκάσω. Αλήθεια. Θα μπορούσα μεν να γράφω ημερολόγιο αλλά τότε το "αυξάνεστε και συνωστίζεσθε δια την ανταλλαγή απόψεων" που είπεν ο Κύριος (με τα σου του προφιτερόλ και με τα μου της αγελάδας) πάει στράφι.

Εγώ πάντως, για να αλλάξουμε και λίγο το θέμα, θα σας γράψω ένα δείγμα ελληνικού φάνταζυ που πιστεύω θα φέρει τρελό γέλιο στη χώρα. Όχι, τώρα. Πιο μετά. Τώρα γράφομεν τη συνέχεια του άντρα που έγινε λεσβία επειδή το πείραμα που έκανε ήταν ότι να ναι αλλά κατά βάθος γουστάρει που είναι λεσβία και πειραματίζεται. Το πα καλά; Χέστηκα κι αν δεν το πα, εγώ το γράφω.

Που λες, εμεις εδώ στην Ελλάδα περνάμε τέλεια. Βέβαια έχουμε ένα θέμα το σεξ. Δεν κάνουμε πολύ από δαύτο. Άσε τις έρευνες. Οι έρευνες είναι σαν να μας βάλεις να μετράμε το πουλί μας. Όλοι την έχουμε δυο παλάμες και κάτι. Φακτ. Έτσι και με το σεχ. Όλοι μας κάνουμε τρεις φορές τη βδομάδα και κάτι. Το και κάτι είναι κάτι απροσδιόριστο. Μόνο που δεν κάνουμε ούτε τόσο και βασικά έχουμε πήξει στη μαλακία.

Οπότε πάμε και δέρνουμε κόσμο. Έτσι ρε ξεσκάει ο Έλληνας, τι θέτε; Μπουρτζόβλαχοι όλοι. Τι κι αν είσαι χριστιανός, τι μουσουλμάνος. Θεοκρατία έχουμε. Ετερόνομη κενωνία. Κι όποιος πει τ' ανάποδα, μαύρη κατάρα, αραχνιασμένη να του κάτσει στο Ντιβιντι πλέυα.

Έχουμε κι ένα άλλο χούι μωρ' αδερφάκι μου. Μισό, μπήκε στο σπίτι ένας με διαφορετική άποψη από τη δική μου. Μισό.

Έρχομαι.

Οκ. Τ[πν μαεχαίρρωσσα. Τθ λέργαμε ς;

Α, ναι ./

σρου έχει αίμαάτα το χέερι κα ιγλιστ άεί.

Το σκούπηξα. Που είχα μείνει; Ξέχασα.

Τέλος πάντων. Χέστηκα. Εγώ είμαι ο γράφονταζ. Ο,τι θέλω λεω και κάνω.

Αλήθεια, εγώ πιστεύω στον Ξοεανμφα. Είναι ένας ωραίος θεός. Είναι ο θεός της αταξίας. Θα πιστέψετε κι εσείς; Μην τυχόν μου τονε προσβάλετε όμως γιατί θα χεστούμε. Όλα κι όλα.

Γαμώ το κάτι μυρίζει. Μυρίζει σαν...οπισθοδρομικό αρχίδι.

Σοβαρά μυρίζει όλο το δωμάτιο.

Ε γαμώ την κυβέρνηση μου γαμώ αυτή τα φταίει όλα. Αυτή και ο μαλάκας ο πολίτης που τους ψηφίζει.

Τώρα πρέπει να πάρω το φτυάρι να δω που έθαψα μια λεσβία την προηγούμενη βδομάδα μήπως και μυρίζει αυτή.

Τα μελέ αργότερα. Θα βάλω και λίγο Παντελίδη για να έρθω στο κέφι. Μη σκάψω και κουραστώ. Θα με ανεβάζει αυτός.

Αρχίζουμε και φέτος

Ε ναι, ξεκινάμε! Και θα σπαμάρω αρκετό υλικό γιατί έτσι πρέπει! Το παρακάτω είναι ένα ημισοβαρό "καλωσορίσατε". Σκηνοθεσία/σενάριο τα κάναμε σαν ομάδα αλλά οι διάλογοι είναι εντελώς αυτοσχεδιαστικοί σε ο,τι ανεβάσω. Για να δείτε τι ομαδάρα έχουμε. Όχι, παίζουμε.

O λαός...

...αγαπάει το ντέφι, αγαπάει και τον Παντελίδη.

Kαι επειδή δεν ξέρω τι παθαίνει ο κόσμος τώρα τελευταία αλλά αρνείται να καταλάβει πολλά βασικά πράγματα ας τα πάρουμε από την αρχή.

Ασχολούμαι με τη μουσική λίγο πάνω από δεκαετία (ελάχιστα πάνω όμως) και επαγγελματικά τα τελευταία πέντε έτη. Αν έχουν δει τα ματάκια μου κι αν έχουν ακούσει τα αυτάκια μου εκατομμύρια μπούρδες. Μια από αυτές είναι ο,τι ακούω αυτά που ακούω λόγω της μουσικής μου παιδείας.

Αυτό είναι ένα τεράστιο λάθος. Το σωστό είναι:

Δεν ακούω αυτά που ακούει το 90% των Ελλήνων γύρω μου λόγω της μουσικής μου παιδείας.
Είμαι σε θέση να εκτιμήσω ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ κάποια πράγματα λόγω της προαναφερθείσας παιδείας.
Ακούω αυτά που ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ το ΑΥΤΙ μου τα τελευταία 24 χρόνια ύπαρξης μου στον πλανήτη ΚΑΙ ΜΟΝΟ.

Δεν είναι ικανή και αναγκιαία συνθήκη η μουσική παιδεία για να απολαύσεις Caruso ή Chopin. Χέσε με. Το μόνο που χρειάζεται είναι αυτό που ακούς να κάνει κάτι μέσα σου να σκιρτήσει, να σπάσει, να μιλήσει, να χοροπηδήσει, να κλάψει, να κουνήσει τέλος πάντων τον νεκρό συναισθηματικό σου κόσμο. Αν για μένα αυτό το καταφέρνει o Liszt ή το theme από τους τίτλους αρχής των Power Rangers δεν έχει να κάνει με το αν καταλαβαίνω τι νότες βαράνε τα όργανα.

Το αυτί μας μας οδηγεί στις μουσικές μας επιλογές (και φυσικά τούμπαλιν όσον αφορά τη δημιουργία μουσικής) και σπανίως άλλα πράγματα. Τα "άλλα πράγματα" έρχονται μετά, εφόσον αρχίσεις και ικανοποιείς το αυτάκι και αυτό αρχίζει και ζητάει κι άλλα σαν αχόρταγο τέρας κι εσύ δίνεις ασταμάτητα, χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα, απλά του δίνεις κι αυτό παίρνει και κρατάει και γεμίζει τα κενά σου με νότες και φωνές και ένα σκασμό απο συναισθήματα.

Και μετά σκάει η ποίηση μέσα στη μουσική, οι στίχοι. Ιστορίες, πόνος, τριβές, καβγάδες, οργή, πολιτική, μηνύματα, ρατσισμός, αντιρατσισμός, μύθοι, λιτανείες, παράδοση, όλα χωράνε μέσα σε 25 γραμμές, παράλληλες στο επίπεδο της σελίδας και έρχονται για να προσθέσουν στη μαγεία της μουσικής.

"Lithium" o Cobain, μίσος o Corey Taylor, μαριονέττες οι Metallica, ωδή στη χαρά ο Μπετόβεν, πεπρωμένο ο Νταλάρας, κομμάτια από την ψυχή κάθε καλλιτέχνη απλωμένα σε κοινή θέα κι εσύ διαλέγεις. Διαλέγεις το συνδετικό κρίκο μεταξύ του ήχου και του μήκους κύματος συντονισμού του θυμικού σου. Κι έρχεται με τα χρόνια και δένει το γλυκό. Δεν είναι ένα ομοιόμορφο γλυκό. Κάποτε γούσταρες την τέκνο αλλά πλέον θέλεις την chill out. Όταν ο Άσιμος είπε "Ουλαλούμ" ανατρίχιασες αλλά τώρα θέλεις τους CCR για να τη βρεις.

Και επειδή αναζητάμε αυτό που μας λείπει ή διαλέγουμε βάσει διάθεσης σε συνάρτηση πάντα με το αυτάκι μας, κάνουμε και έχθρες. Οι παλιές μας επιλογές αραχνιάζουν και μας κάνουν να χαμογελάμε αν είμαστε ανοιχτόμυαλοι ή να βρίζουμε αν είμαστε οτιδήποτε άλλο. Και κάνουμε και στρατόπεδα μουσικής λες και η τέχνη πρέπει ντε και καλά να μπει σε στεγανά για να μοιάξει στην ανθρωπότητα κι αυτή:

Είμαστε ο,τι τρώμε.
Είμαστε ο,τι ακούμε.
Είμαστε βλάκες κατά μέσο όρο.

Όταν λοιπόν εμένα το καλομαθημένο αυτάκι μου αρχίζει και βαράει τον εγκέφαλο με σκοπό να τον κάνει να αιμορραγήσει σημαίνει οτι αυτό που ακούω είναι παράφονο.

Όταν εγώ λέω ότι ο Παντελίδης είναι ξεκούρδιστος και έχει μια μέτρια φωνή της 1μισης οκτάβας μάγκες μου, ΔΕΝ είναι κριτική. Είναι γεγονός. Όταν λέω ότι οι στίχοι είναι απαράδεκτοι, πως να το κάνουμε, δεν διεκδικούν ούτε μισή θέση στο πάνθεο των ελληνικών καψουροτράγουδων. Ούτε γι'αυτό δεν είναι. Δεν βρίζω τον Παντελίδη.

Όταν μου ανεβοκατεβάζεις την Πάολα "θεά", "ταλεντάρα", "μοναδική" και τα λοιπά κι εγώ γνωρίζω ότι ο Μότσαρντ έγραφε κονσέρτα στα τέσσερά του έτη, μου 'ρχεται να σε φτύσω στα μούτρα αλλά δεν το κάνω γιατί λυπάμαι την άγνοιά σου. Όταν σου λέω ότι η Πάολα είναι απαράδεκτη και τόσο μακριά από το χαρακτηρισμό "φωνάρα" όσο και το να πας να της πετάξεις τρια στρέμματα γαρύφαλο και να σου κάτσει, εξακολουθεί να ΜΗΝ είναι κριτική. Δεν έχω κάτι με την κοπέλα.

Είναι γεγονότα τα παραπάνω, βασισμένα στη μουσική μου παιδεία και όχι απόψεις ενός κολλημένου μυαλού.

Κριτική λοιπόν είναι το επόμενο βήμα.

Κριτική είναι που σνομπάρω εσένα σαν άτομο από αυτά που ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ (το τονίζω) να ακούς. Αυτά που σου μιλάνε στην ψυχή. Την ψυχή σου σνομπάρω. Το γούστο σου οικτίρω. Την ανάγκη σου για προσοχή και φτηνό γαμήσι στο κωλοφτιαγμένο ίμπιθα είναι που δε γουστάρω. Την εσωτερική και βαθειά σου ανάγκη για πόνο, χωρισμό και γκόμενες είναι που μισώ. Γιατί όπως και να το κάνουμε, η μουσική που επιλέγεις να σε συντροφέψει στα 70-80 χρόνια ζωής είναι καθρέφτης της ψυχής σου και όχι τα μάτια σου.

Αυτό λοιπόν είναι η κριτική μου για τη μουσική που ακούς. Είναι η κριτική μου σε σένα, που επιλέγεις να μπουκώνεις τα αυτιά σου με άγαρμπα και κάτω του μετρίου μελίσματα, που επιλέγεις να ταίζεις τον εγκέφαλο σου με fast food της ξεφτίλλας που όταν σε αφήνει η γκόμενα για άλλον(ε) εσύ αντί να κοιτάξεις τα μούτρα σου (και της γκόμενας βεβαίως βεβαίως) στον καθρέφτη, έχεις σαν απάντηση το άσμα: "Μπορεί να χάνεσαι στα φιλιά του, μπορεί να τον τρως και να σου αρέσει, μπορεί να είναι 700 φορές πιο άντρας από μένα, αλλά δεν ταιριάζετε. Γιατί σαν εμένα δεν έχει."

Καψουροτράγουδο είναι το "I put a spell on you" του Screaming J Hawkins, καψουροτράγουδο το "Ain't no Sunshine" του Withers, καψουροτραγουδο και το "Δεν ταιριάζετε σου λέω".

Δεν κρίνω τη μουσική που ακούς γιατί αν το κάνω δε θα καταλάβεις για τι πράγμα μιλάω καθώς δεν είσαι μουσικός.

Κρίνω εσένα μεσα από τη μουσική που ακούς γιατί είναι κάτι που το κάνεις κι εσύ.

Γκέγκε;

Ευχάριστο μουσικό διάλειμμα

Το εννοώ. Δε θα κράξω. Δε θα κάνω τίποτα. Μόνο θα σας αφήσω να απολαύσετε τον ορισμό της χαράς και της ανεμελιάς που έχω την τιμή να ζω στο παιδικό. Αφιερωμένο στον Παστίτσιο.

Ανάθεμα την ώρα (part 2)

Μπήκα στο λεωφορείο. Πήρα ένα από τη μισή ντουζίνα που σταμάτησαν. Όλα κέντρο πάνε. Από μέσα μου χειροκροτούσα την επιλογή μου. Ήταν κουλάτο και όμορφο και δε βρωμούσε. Το πενηντάλεπτο για το εισιτήριο έπαιζε εδώ και ώρα στο χέρι μου. Δεν ίδρωναν τα χέρια μου ρε. Ευτυχία. Και εννοείται ότι όταν σου δίνεται η ευκαιρία να γίνεις γυναίκα έστω και λεπτά, όταν βιώνεις αυτή την απόλυτη ευτυχία του ψαξίματος ενός γυναικείου συρταριού παύλα ντουλάπας χωρίς φόβο να τις φας, επιβάλλεται να διαλέξεις να φορέσεις φούστα. Οτιδήποτε άλλο είναι συμβιβασμός. Και όποιος αναρωτήθηκε για τους τσολιάδες σας το λέω με το χέρι στα αεριζόμενα μπούτια μου: οι φούστες είναι η καλύτερη εφεύρεση μετά το brazilian.  

"Ίσως τελικά να έχει γούστο η ιστορία" σκέφτηκα αλλά μετά θυμήθηκα το πόσο χάλια θα αισθανθώ έτσι και με χαιρετήσει ο εαυτός μου από καμιά γωνία. Κάποια ταχύτατα δευτερόλεπτα ντροπής πέρασαν από μπροστά μου με τη μορφή εικόνων. Όταν κοιμήθηκα είχα κάνει ντουζ; Εγώ μες στην ατυχία μυο έπεσα σε καθαρή γκόμενα. Και λεσβία. Συγκεντρώσου. Καταστροφή. Λίγα δευτερόλεπτα μετά κοκκίνισα ενοχλητικά καθώς συνειδητοποίησα ότι αν υπήρχε γκόμενα στο δικό μου σώμα, θα ξυπνούσε με σηκωμάρες. Ξεφύσηξα και ευχήθηκα να μη μου κάνει χάλια το μπάνιο. 

Δεν κατάλαβα πως έφτασα. Τελικά κατάλαβα γιατί ορισμένες γυναίκες (και άντρες φαντάζομαι αλλά αυτό δεν το έχω τεστάρει ακόμη) έχουν πολύ κακή σχέση με το χρόνο: δεν ιδρώνουν. Εγώ ξέρω. Παίρνοντας το 10 για κέντρο, φτάνω όταν η μπλούζα μου δε χρειάζεται ακόμη αλλαγή. Αν μουσκέψει τελείως έχω κάνει πάνω από μισάωρο. Σαν γκόμενα πάντως όταν κατέβηκα από το λεωφορείο ήμουν όπως όταν ξεκίνησα. Καριόλες.

Έφτασα στο κτίριο και όρμησα στα γραφεία των καθηγητών. Κάπου στο δεύτερο, μια πόρτα ήταν μισάνοιχτη και λίγο φως έσκαγε στον κατά τα άλλα σκοτεινό διάδρομο. Ίσως ήταν ο Μάνος με την Έλενα μέσα. Μακάρι να βρισκόταν κάπου και ο Παπασπύρου μπας και βγάζαμε άκρη. Άνοιξα την πόρτα με φούρια και αντίκρυσα τη γνώριμη τεράστια φιγούρα του Μάνου.

"Ευτυχώς εσύ είσαι εσύ..." είπα και μπήκα στην αίθουσα. Ο Μάνος με κοίταξε με ένα βλέμμα δυσπιστίας.
"Αντρέα;"
Κι εκείνη τη στιγμή ένιωσα έναν φριχτό πονοκέφαλο να διαπερνάει το κρανίο μου και είδα τα μούτρα του Μάνου να αλλάζουν, μια μαρμελάδα από φάτσες, άλλες αντιπαθητικές κι άλλες για μοντέλα. Και μέσα σε όλο αυτό το χάος ήξερα:
"Έλενα;" είπα χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα και ο γίγαντας κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. 
Μου έκανε νεύμα να περάσω μέσα και μου έδειξε το γραφείο μου. Επάνω του κούρνιαζαν ένα περιστέρι. Και ένα ρακούν. Σκατά.

Κοίταξα τον "Μαλένο" με μούτρα βουτηγμένα στην απελπισία. 

"Ποιος είναι το περιστέρι και ποιος το ρακούν;" ρώτησα και τα ζώα γύρισαν να με κοιτάξουν με ένα βλέμμα όλο μίσος. 
"Το χειρότερο είναι ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει μια Ελένη με μυαλό περιστέρας που τριγυρνάει σαν την άδικη κατάρα" είπε ο Μαλένος.
"Και τρώει από κάτω," έκανα με μια έκφραση αηδίας και παραξενεύτηκα. Ήταν μια άκρως γυναικεία σκέψη. Ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνάει τη σπονδυλική στήλη μου. Αν υπήρχε οποιουδήποτε είδους σύγχυση μεταξύ των προσωπικοτήτων ή ακόμη χειρότερα έστω και η παραμικρή σύντηξη, ήμασταν επίσημα χαμένοι. 

Ένιωσα να ιδρώνω για πρώτη φορά. Δικό μου χαρακτηριστικό. Αν οι αυθεντικές προσωπικότητες των τωρινών μορφών μας κρύβονταν πίσω από ένα πέπλο ασυναρτησίας και κατάφερναν συναρτήσει του χρόνου να βγαίνουν στην επιφάνεια, η λογική πρόσταζε ότι ο χρόνος δε μας περίσσευε. Είμαι αρκετά εγωιστής ώστε να μη θέλω να χαθεί ο Αντρέας στα βάθη της αβύσσου Μαίρης (αν θυμάμαι καλά) αλλά από την άλλη αρκετά άντρας για να σκέφτομαι ότι τουλάχιστον θα έχω ωραίο κώλο για καμιά δεκαετία ακομη. Και μετά θυμήθηκα ότι είμαι λεσβία. 

Λίγο πριν χαθώ σε ένα καλάθι με ασυνάρτητες σκέψεις που πιθανότατα ήταν προϊόν της θηλυκής μου υπόστασης ο Μαλένος μου χτύπησε τον ώμο. 
"Κάτι θέλει το ρακούν", είπε.
Γύρισα προς το μέρος των ζώων και με έκπληξη διαπίστωσα ότι στέκονταν πάνω σε μια κόλλα Α4. Ο Μάνος άνοιγε τρύπες με το ράμφος του και κάθε τόσο κοντοστέκοταν για να τσεκάρει το αποτέλεσμα. Το ρακούν - δηλαδή ο Παπασπύρου - ανασήκωνε το χαρτί για να περνάει πιο εύκολα το ραμφος. Σιγά σιγά σχηματίστικε η λέξη:
"ΜΕλΑΣι"
Το ρακούν -που πλέον ορκίζομαι ότι παίρνει ανθρώπινες εκφράσεις- μου πλάσαρε το χαρτί και περίμενε γεμάτο ανυπομονησία. Εγώ πάλι δεν κατάλαβα τίποτα. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, το ρακούν βάρεσε μια φάπα το περιστέρι -το ορκίζομαι πάλι, ήταν ξεκάθαρη σβερκόμπατσα- και το "ΜΕλΑΣι" έγινε "ΜΕλΑνι". Ο Μαλένος έτρεξε στο συρτάρι με τους μαρκαδόρους και βρήκε ένα μελανοδοχείο. Το άφησε ανοιχτό πάνω στο γραφείο και το ρακούν βούτηξε τη δεξιά του πατούσα μέσα. 

Αργά και σταθερά σχηματίστηκαν οι λέξεις:

"Δείτε στο ημερολόγιο, μια εβδομάδα πριν"

Ω, ει, τω, τα λάθει.

Πότε κάτι είναι "πολύ";

Και τι είναι το "λάθος";

Το λάθος αντίκειται σε μια πραγματικότητα ή σε μια έννοια;

Μπορεί κάτι να είναι "πολύ λάθος";

Too many mistakes λένε οι φίλοι μας οι Αγγλοσάξονες και στο μυαλό τους το λάθος είναι έννοια μετρήσιμη. Πολλά τα λάθη. Μεγάλο λάθος. Τα μετράμε δηλαδή, κι εμείς κι αυτοί και πιθανώς όλοι. Και φαντάζομαι τα μαζεύουμε κάπου, σε μια έξυπνη ντουλάπα που τα κρατάει καταχωρημένα σε μασούρια. Κι άμα γεμίσει και δει ότι πάμε προς κορεσμό, παίρνουμε τα παλιότερα και τα καίμε και δώστου καρφί προς την εξιλέωση.

Άμα είναι μετρήσιμα τότε την έχουμε κάτσει. Γιατί κακά τα ψέμματα αν καθίσουμε σοβαρά να μετρήσουμε σπυρί σπυρί πως στην ευχή του Αλλάχ έφτασε η Ελλάδα σε αυτό το χάλι δε θα ξαναδούμε το φως του ήλιου.

Το ωραίο της υπόθεσης είναι οτι συνεχίζουμε ακάθεκτοι το spiraling downwards και βρίσκουμε κιόλας ξώφαλτσα στα λοιπά βραχάκια που συναντάμε στο δρόμο μας.

Για μένα θα φταίει μια ζωή ο Έλληνας. Και όχι, ο Ελληνάρας. Εκλιπαρώ σας, είναι λάθος να πέφτουμε στην παγίδα να θεωρούμε ότι ο Έλλην υπήρξε ποτέ κάτι το διαφορετικό από τον "Ελληνάρα" και τις λοιπές λυτρωτικές λεξιπλασίες. Είναι ένα και το αυτό. Η ταύτιση θα έπρεπε να μας ντροπιάζει τρόπον τινά (αν και σωστότερο ρήμα είναι το "θα όφειλε") αλλά είναι ένα από τα χαρακτηριστικά το προαναφερθέντος θεότρελλου Σελλού να στέκει άμεμπτος στο βρισίδι. Είμεθα ανώτεροι πως να το κάνουμε.

Αυτό που με τρελαίνει είναι το κομματισμένο μυαλό του Έλληνα. Είναι διαμελισμένο σε κβάντα, λες και υπάρχουν στεγανά στη σκέψη και την ελευθερία του μυαλού - μείνετε ήσυχοι, θα τα βάλει όλα ο Έλλην. Και φυσικά επειδή τα κβάντα αδυνατούν να πάρουν πολλές τιμές γιατί τέλος πάντων έτσι τα όρισε ο Βραχμαπούτρα, έτσι κι ο Έλλην ψάχνει να βρει αυτές τις κοσμοθεωρίες που δρουν θετικά απέναντι στον εφυσηχασμό της ψυχικής του ταραχής κι ετσι καθάρισε και η ντουλάπα να πούμε και όλα βαίνουν καλώς.

Εκεί που βρίσκω τον εαυτό μου να παλεύει με τον εαυτό του είναι στο κατά πόσον οφείλουν τα διαφορετικά άτομα (γιατί σίγουρα υπάρχουν και αυτά) να βοηθήσουν. Στη χώρα που ευνοεί τη μετριότητα και την παγαποντιά, στη χώρα που ο τίμιος είναι μαλάκας και ο μαλάκας ανάγεται σε εθνικό σύμβολο, τι ευθύνη έχουν οι σκεπτόμενοι διαφορετικά πολίτες;

Δεν ξέρω αν είμαι "διαφορετικό άτομο" αλλά είμαι σίγουρα "σκεπτόμενος διαφορετικά πολίτης" και το παίρνω όλο στην πλάτη μου το παρακάτω: Μπορεί να κβαντίζομαι ανελέητα σε τούτη δω την περίοδο αλλά εγώ για την Ελλάδα της Πάολας και του Παντελίδη, την Ελλάδα της υποκρισίας και της γυφτιάς, την Ελλάδα της Παναγίας κι ο θεός μαζί μας, δε δίνω δεκάρα.

Αν και με τα ρητά δεν τα πάω καλά, βρήκα ένα τόσο σωστό:
Είμαι απαισιόδοξος λόγω νοημοσύνης αλλά αισιόδοξος επειδή το επιλέγω.

Και όσο και να το επιλέγω πάντα υπερισχύει η νοημοσύνη γαμώ το φελέκι της γαμώ. Όβερ και άουτ να πούμε.

Ανάθεμα την ώρα (part 1)

Μακράν η πιο ηλίθια ερώτηση που μπορούν να σου κάνουν: "Μπορώ να δω λίγο το κινητό σου;"

Κι επειδή συνήθως δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα λέω, "Ναι, ελεύθερα." Μέγα λάθος. Σήμερα ξύπνησα με το soundtrack των Star Wars στη φάση που σκάει ο Vader στο Death Star και τον υποδέχονται όλοι σα στρατιωτάκια ακουνητα-αμίλητα-αγέλαστα. Ένα απλό "ντριν" ήθελα. Το πιο πολύπλοκο πράγμα που θα 'θελα να με ξυπνήσει είναι το διπλό ή και τριπλό ντριν. Από κει και πέρα, οποιαδήποτε προσπάθεια αφύπνισης καταντάει λουκουμάκι για τα ήδη ζορισμενα νεύρα μου. Χώρια που η λογική πίσω από αυτό το πείραγμα των ρυθμίσεων ενός προσωπικού αντικειμένου μου διαφέυγει αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Το χειρότερο είναι ότι αφού κάνουν τη μαλακία, στο πετάνε σε ανύποπτο χρόνο, όταν έχεις το νου σου στις προχτεσινές μάχες ας πούμε, σαν να μην υπάρχει μια πιο διαυγής στιγμή για να σου ξεκαθαρίσουν ότι σου γάμησαν το κινητό.

"Κάτι έκανα με τους ήχους σου, δες το λίγο μετά, κάτι πάτησα..."

Και επειδή εκείνη την ώρα είσαι στην περιγραφή του τρίτου random encounter στο χτεσινό D&D session από το οποίο εννοείται πως έλειπες, απλά λες "οκ" και το αφήνεις. 

Ξύπνησα, μετά δυσκολίας και ταχυκαρδίας με τη γνωστή γεύση παπούτσι-παντόφλα από τα τσιγάρα. Πόσο μπορεί να κάπνισα εχτές; Άπλωσα νοητά το χέρι μου να ανάψω καινούριο. Οχτώ ώρες χωρίς τσιγάρο; Όπως λέει και ένας φίλος, στο μισάωρο πάνω "έτσι όπως πάμε θα το κόψουμε μαλάκα". Έπιασα ένα πακέτο Καρέλια. Μετά συνειδητοποίησα ότι το σήκωσα από το πάτωμα. Τι στο καλό; 

Εγώ μόνο Gauloises κόκκινο. Και έχω κρεβάτι. Δεν κοιμάμαι πάνω σε ένα στρώμα στη μέση του δωματίου. Που είμαι; Καρέλια; Τι γίνεται; Το άναψα το ρημάδι να πάει στο καλό αλλά μετά θυμήθηκα το εξής παράδοξο. Δεν καπνίζω. Ποτέ δεν κάπνισα. Και σίγουρα όχι gauloises. Έψαξα νοερά για το τασάκι, μια χειρονομία που έχω κάνει γύρω στις τέσσερις φορές στη ζωή μου και το έσβησα αηδιασμένος.

Ψάχτηκα λίγο. Φορούσα κάτι τραγικές ριγέ πυτζάμες που δένουν με λάστιχο στο μπατζάκι. Μ'έπιασε κατούρημα. Σηκώθηκα. Δεν είχα πιει την προηγούμενη. Καλό αυτό. Πολύ απαίσια γεύση όμως. Πήγα μηχανικά από το δωμάτιο στο χωλ και έστριψα δεξιά. Προσπέρασα την κουζίνα λέγοντας ένα "μρμργειαμφνγμερα" χωρίς να είμαι σίγουρος για το αν υπήρξε αρσενική, θηλυκή ή και καθόλου απάντηση και μάζεψα τα μαλλιά μου πάνω. 

Δεν έχω μακριά μαλλιά.

Τι σκατά; 

Καθομαι στην τουαλέτα και αδειάζω. Α, αυτό το πρωινό κατούρημα. Αυτή η απελευθέρωση του προστάτη είναι όλα τα λεφτά. Άραγε οι γυναίκες νιώθουν αυτή την ελευθερία; Χάζευα τη ροζ πυτζάμα με τα αρκουδάκια όταν συνειδητοποίησα ότι κάτι ακουμπούσε ενοχλητικά στην κοιλιά μου και τσίτωνε τη μπλούζα. Α, τίποτα τα βυζιά μου.

ΤΑ ΠΟΙΑ;

Πετάχτηκα όρθιος κάνοντας τον τόπο χάλια και κοιταχτηκα στον καθρέφτη με ένα τεράστιο άγχος. Τα μούσια μου ήταν εκεί, τουλάχιστον για τα λίγα δευτερόλεπτα που κοιτούσα. Το πρόσωπό μου ήτα μια μίξη από άλλα πρόσωπα, διαφορετικά αλλά όλα πάνω κάτω ίδια μεταξύ τους. Θέλω να πω, πρόσωπο είνα, κάποια στάνταρτς όπως μύτη με δυο ρουθούνια και υγρά μάτια τα καλύπτει. Και όσο έβλεπα το μυαλό μου να περιστρέφει εικόνες από μπερμπάντικα προσωπεία που άλλαζαν με ασύλληπτη ταχύτητα τόσο αναρωτιόμουν για τη ματαιοδοξία του ανθρώπινου νου να χαζεύει στον καθρέφτη μια πολυκαιρισμένη μούτα.


Μετά η τουαλέτα ήταν ο σταθμός των τρένων κι εγώ κρατούσα μια βαλίτσα που είχε μέσα κάτι μαλλιαρό απ' όσο θυμόμουν, αλλά στην πραγματικότητα ίσως να μην το θυμόμουν αλλά απλά να ήταν κάτι που ήξερα από ένστικτο κι ύστερα βρέθηκα για άλλη μια φορά στην γνώριμη αλλά αγνωστη τουαλέτα με μια συγκεκριμένη σωματική δομή η οποία για το καλό της ψυχραιμίας μου είχε μόνο ένα σετάκι από αναπαραγωγικά όργανα και ήταν όλο του ίδιου πακέτου. Θηλυκό μεν, αλλά εντάξει. Γλιτώνω τον κλονισμό. Μη μου' ρθει περίοδος μόνο. Γαμώτο. Αφού έπλυνα μούτρα, δόντια -ωραία δόντια- άρπαξα μερικές σερβιέττες από το μπάνιο και έφυγα για το δωμάτιο στο οποίο είχα ξυπνήσει.


Έριξα τα μαλλιά στα μούτρα σε περίπτωση που όντως άλλαζα φάτσες κάθε νανοσεκόντ και έδωσα ρότα για το δωμάτιο. Το σπίτι ήταν σχετικά μεγάλο οπότε θα μπορούσε να ναι οικογένεια. Ήμουν γύρω στα 25 από ότι μπόρεσα να καταλάβω και αρκετά...καλό κομμάτι. Ναι, ας το θέσω έτσι.  Άνθρωπος μπροστά. Την πάτησα. Ας είναι άντρας, έχει σκοτάδι και δε βλέπω καλά. Ας είναι πάνω από 55 και ας τον λένε "μπαμπά" και ορκίζομαι δε θα ξαναφορέσω ποτέ διαφορετικές κάλτσες.


Τέλεια. Είναι γυνάικα. Σκατά. Ωραία γυνάικα. Σκατά σκατά σκατά. Κι έρχεται προς το μέρος μου. Μια χαρά και δυο τρομάρες. Αδερφές ελπίζω. Έχει και μια κούπα που αχνίζει την οποία ακουμπάει στο κομοδίνο δίπλα στην πόρτα για το δωμάτιο μου και της χαμογελάω. Μου χαμογελάει και αυτή. Τ-έ-λ-ε-ι-α.


"Πως κοιμήθηκες, μωρό;", μου πετάει ξαφνικά κι έχω μείνει παγωτό. Αφενός γιατί είμαι προφανώς λεσβία και σκατά-σκατά-σκατά-σκατά, αφετέρου γιατί είμαι σίγουρος ότι αν μιλήσω θα βγει κάτι σε αντρουά μπασίλα. Δεν άρθρωσα λέξη από την ώρα που ξύπνησα και με αυτά που συμβαίνουν δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για τίποτα. Εκτός από ένα πράμα.


Την κόλλησα στον τοίχο και τη φίλησα. Όχι, ότι είμαι και τίποτα σπουδαίο αλλά δυο-τρεις γκόμενες που είχα μου το 'χαν κάνει το κοπλιμέντο για την τεχνική. Ε, δε μπορεί κι αυτή γκόμενα είναι. Φάνηκε να ξαφνιάζεται το οποίο με βόλευε αλλά πρέπει να ταν κι αυτή λίγο εξπέρ στο άθλημα γιατί μου 'βαλε χέρι χωρίς αναστολές. Μπράβο μαλάκα.
Όχι.
Το 'χω.
Σήκωσα στα μούτρα της τις σερβιέτες και μεμιάς είδα την ξενέρα να αναγράφεται στη φάτσα της. Ευτυχώς.


Μου χαμογέλασε, μου δωσε μια στον κώλο κι εγώ, έχοντας κάνει το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, μπήκα στο δωμάτιο.


Ήθελα λίγο να τσιρίξω το παραδέχομαι. Τι σόι άντρας είμαι όμως; Τώρα θα το αποδείξω στον εαυτό μυο. Το κλασικό τρίλεπτο του βοδιού πέρασε γρήγορα, ξες αυτό που κοιτάς τον τοίχο και σκέφτεσαι ο,τι χαζομάρα σου κατέβει στο κεφάλι. Κι εκεί που προσπαθούσα να θυμηθώ αν ήρθε ένας μάυρος τις προάλλες στο σπίτι και με ρώτησε αν θα πάρω το μπουρδελί ή το βεραμάν χάπι θυμήθηκα τι σόι άντρας είμαι.


Μεταπτυχιακός φοιτητής που το προηγούμενο βράδυ έκανε κάποιο πείραμα. Νομίζω δηλαδή. Σκατά. Βουρ για το πανεπιστήμιο. Στην τελική ένας άνθρωπος εκεί θα με ακούσει. Ελπίζω.

Θέλω να βάλω τα κλάματα. Από τα νεύρα μου.

Θα ήθελα να πω ότι με "εξιτάρει" (πάρτε και 3 δράμια νεοτερισμού έτσι για να πάει καλά το ποστ) η συνθήκη "Ανοίγω το στόμα μου και λέω ο,τι μου κατέβει γιατί έχουμε δημοκρατία". Αντίθετα, με εκνευρίζει.


Είναι τυχαίο, μπορεί να υποστηρίξει κανείς, το γεγονός ότι όλως τυχαίως οι περισσότεροι ασχολούνται με την αναπαραγωγή τσιτάτων που αποστηθίζουν υποσυνείδητα παρακολουθώντας "ειδήσεις". Εγώ, ως άλλος "κανείς" θα υποστηρίξω το ακριβώς αντίθετο. Η κατευθυνόμενη διαχείριση των μαζών από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ήταν, είναι και θα είναι πάντα ένα γεγονός, ορατό από σεβαστό αριθμό πολιτών, αντιληπτό από λιγότερους και ως εκ θαύματος αποδεκτό από κανέναν. Απολύτως.


Βέβαια θα περίμενε κανείς ποτέ από τα εν λόγω Μέσα μια ρηξικέλευθη ρήση της πολιτικής (έστω αυτής αν και δεν περιορίζονται εκεί) πραγματικότητας; Στην καλύτερη περίπτωση επιλέγει να ζει σε μια περίεργη πλάνη.


(Προτίθεμαι να κάνω λίγο σκόντο στο τάγμα των "ελπιδοφόρων". Κρίμα είναι)


Το αποτέλεσμα των εκλογών του Μαϊου 2012 χαρακτηρίστηκε από τα ΜΜΕ ως "Ψήφος Οργής". Αυτό υποδήλωναν τα αυξημένα νούμερα της ΧΑ, η έξοδος του ΛΑΟΣ από τη Βουλή αλλά και η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ. Και ένα ένα τα παπαγαλάκια της αριστεροδεξιάς βλακείας εξέδιδαν ραπόρτο:


"Θύμωσε ο λαός και θέλει να το λύσει μια και καλή"


Αίτιο αποτέλεσμα. Ναι, είναι φυσιολογικό,είναι πασίγνωστο ότι ο Έλληνας με αίτιο-αποτέλεσμα δουλεύει.


Στα χρόνια που ζώ, (για όσους σπεύσουν να πουν ότι είναι λίγα εγώ θα πω ότι 25 χρόνια είναι είτε 25 γενέθλια είτε το 1/4 ενός ολόκληρου αιώνα - choose what you will) μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο Ελληνικός λαός θρέφει μίσος και ρατσισμό από τα γεννοφάσκια μας μέχρι και τη λήξη της εκπαιδευτικής διαδρομής μας, οπισθοδρομικές παλιακές αντιλήψεις, συναισθήματα οργής, αδικίας και μεγαλοπρεπισμού. Δε θυμάμαι τον ακριβή αριθμό των εκπαιδευτικών με τους οποίους έχω γελάσει μέχρι δακρύων αλλά χωράνε στα δάχτυλα των χεριών μου οι προοδευτικοί καθηγητές που μ'έκαναν να κουνήσω το κεφάλι μου σκεπτικά.


Με αναμνήσεις εμφυλίου να περπατάνε στο δρόμο, η χώρα δε θα πάει μπροστά. Και δεν μπορώ επί της ουσίας ούτε να το κατηγορήσω αυτό αλλά ούτε και να το αγνοήσω. Είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας μας. Όχι, τόσο ο ίδιος ο εμφύλιος όσο αυτή η έμφυτη ανάγκη των Ελλήνων να μην τα πηγαίνουν και ιδιαίτερα καλά με την ίδια τους τη φάρα. Αυτό και μόνο θα έπρεπε ίσως να μας λέει κάτι. Αν όχι για τη φάρα μας, για μας τους ίδιους.


Αλλά τι να περιμένεις από έναν λαό που χρησιμοποιεί τον έναν χαζό στους είκοσι για να απενοχοποιήσει τον ίδιο του τον εαυτό. Ας μη γελιόμαστε. Δε γεννήθηκε ο ρατσισμός στην Ελλάδα τον Μάϊο του 2012. Τη θέση του ΛΑΟΣ την πήρε η ΧΑ. Τόσο απλά. Και όσοι φρόντιζαν να κρατάνε τα προσχήματα για να μην παραδεχτούν ούτε στην οικογένειά τους το πόσο στενόμυαλοι και φανατικοί είναι, ξέφυγαν από τη θαλπωρή της ΝΔ. Ίσως η ψήφος εμπιστοσύνης αυτής της μερίδας του λαού ως προς τη ΧΑ να είναι καλό πράγμα. Προσωπικά, αν και δεν έχω κατασταλλάξει ακόμη, προτιμώ να ξέρω ότι συναναστρέφομαι/θρέφω περίεργα, αμφίρροπα στοιχεία παρά να εκπλήσσομαι κάθε τόσο. Ας αφήσουμε τη μισαλλοδοξία και τη χειρότερη πλευρά της πληγωμένης εθνικής περηφάνειας να βγει στη φόρα.


Ίσως τότε καταλάβουμε το ρητό:


"Τέτοιοι είμαστε, τέτοιοι πολιτικοί μας αξίζουν"


Βλέπω κόσμο να πανηγυρίζει την έλευση του σωτήρα είτε αυτός είναι στα μάτια του Αντώνη είτε του Αλέξη και νιώθω αποστροφή. Δεν είναι ικανός κανένας από αυτούς να κάνει τίποτα. Είναι προφανές. Γιατί δεν το βλέπει ο κόσμος; Γιατί δεν καταλαβαίνει αυτός ο τόσο σοφός λαός ότι δεν υπάρχει λύση στην κρίση; 


Έχω την απάντηση. 


Α λα ούνο: 





Α λα ντουή (αυτό της λάμπας):


"Ὄχι δέν σέ προσκυνῶ λαέ μου...Ὄχι ἔτσι πού κατάντησες, ἄξιος τῆς
τριἀθλιας μοῖρας πού δέχεσαι νά σοῦ φοροῦν.Δέν σέ τιμῶ πού τρέχεις γιά τά ''μπάνια τοῦ λαοῦ'',ἀπέχων κατά39%, κι ἀφήνεις ἄλλοι νά σέ διαφεντεύουν.Ὄχι,διότι ἡ ἀνείπωτη θλίψη πού προδιέγραψες μέ τήν ψῆφο-ψόφο σου στέλνει στά Τάρταρα ὅσους λατρεύουν πραγματικά νά σέ ὑπηρετοῦν καί νά σέ τιμοῦν.Ὄχι μόνον,διατί καταδικάζεις τά ἴδια μας τά παιδιά,ἀλλά διότι κατακρημνίζεις τούς πόθους,τούς λυγμούς,τίς μύχιες χαρές μας, ὅλες τίς βαθύτερες καλοπροαίρετες ἐλπίδες μας γιά ἀνάταση.Καταδυναστεύουν οἱ ἀδαεῖς μάζες τό κοινόν μας μέλλον καί τίς ὀλίγιστες,κι ἄν εἶναι καί τόσες, οἱ ἐπιλογές πού μᾶς ἀπομένουν.Ἄς εἶναι τρισκατάρατο αὐτό τό ἠλίθιο συνοθύλευμα τῶν μετρίων.Δέν μέ πειράζει νά χαθῶ ἐγώ. Πονῶ ἀνυπόφορα καί πέρα ἀπό κάθε μου ἀντοχή γία ὅ,τι ἀγαπῶ καί λάτρεψα περισσότερο στή ζωή μου:τήν Ἑλλάδα.Μοῦ εἶναι ἀδιανόητο νά ὑπάρχει ἐλπίδα κι ἀντί αὐτή ν΄ ἀνθίζει καί νά εὐημερεῖ,καταβαραθρώνεται! Λαέ μου,σέ ἀγαπῶ λιγώτερο ἀπό σήμερα,διότι κατέστης ξένος τοῦ τρόπου καί τοῦ τόπου πού κατοικοεδρεύεις.Ἐξορίζεις,πάλι,τούς Ἕλληνες ἀπό τήν Ἑλλάδα...μαζί καί τά ὄνειρα ὅλων μας πού μποροῦσαν νά πραγματοποιηθοῦν,ἀκόμη καί τώρα.Ἀνυπέρβλητος καί μνησιπήμων ὁ πόνος πού μᾶς δωρίζεις,ξανά Ἑλλάς.Τελικά τὀ Αὐτονόητον δέν εἶναι Ἀδιαπραγμάτευτον,ὅπως νόμιζα!"






Α λα τρε(αυτό της τρελαμάρας):


http://www.facebook.com/christinelagarde


Εδώ γίναμε εντελώς γελοίοι ως έθνος αν και πιστεύω ότι ο ξεφτιλισμός 
μας θα έρθει μια και καλή στο σημερινό αγώνα του EURO.

Ρε, υπάρχει κόσμος που -να σημειωθεί- ΕΧΕΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΣΤΟ FACEBOOK και 

ταυτόχρονα ΓΡΑΦΕΙ ΣΕ ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΟ. 

Ναι μωρέ το ξέρω, το παραδέχομαι, τι να κάνουμε έτσι είναι η ζωή και τα λοιπά και τα λοιπά και 

στο δια ταύτα όμως για να τελειώνει και σε κάποια φάση το σεντόνι: Δεν είμαι ούτε ο πιο εύκολος 

άνθρωπος στον κόσμο, ούτε και ο πιο συνεννοήσιμος και δε χάνω ευκαιρία να βρίσω τον κάθε 

μαλάκα που θεωρεί την ύπαρξή του στον πλανήτη ετούτο σπουδαιότερη από αυτή

των μοσχομπίζελων του Μέντελ.

Μέσα στον ορυμαγδό χαζομάρα μια μέρα, το ορκίζομαι στον Όσιο Μπαμπουίνο της 

Φλάνδρας, θα έρθει το ηρωικό μου τέλος. Προτού 

λοιπόν σκορπίσω τα 46 μου χρωμοσώματα στον πλανήτη λόγω έκρηξης προκλειθήσας από 

απεριόριστη μαλακία, πρέπει να κάνω ακόμη μια προσπάθεια να κατευνάσω το κήτος μέσα 

μου.

Και έξω μου αλλά αυτό είναι θεμα διαιτολογίου.

Γαμώ το στανιό μου, ντρέπομαι που εκνευρίζομαι. Αλλά τι να κάνω; 

Δε θέλω να αλλάξω τον κόσμο. 

Θέλω να ανοίξω μια τρύπα, να χωθώ εκεί μέσα για πάντα και να μην ξανακούσω ΤΙΠΟΤΑ και 

από ΚΑΝΕΝΑΝ.

Χαλαρά, χιούμορ κάνουμε. Ν Ο Τ

Είχα την ίδια κουβέντα με όλους σήμερα.

Αν πάρουμε τους εισακτέους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ανά έτος επί κάποια έτη για να βγάλουμε έναν στοιχειώδη μέσο όρο βρε αδερφέ θα έρθουμε σε ένα αποτέλεσμα της τάξης των 85,000. Εγώ θα τους κάνω 75,000 γιατί έτσι.

Ας δημιουργήσουμε μια ηλικιακή ομάδα 15-17 (τα παιδιά του λυκείου). Κατά μέσο όρο σύμφωνα με το παραπάνω, κάθε χρόνο έχουμε 225,000 άτομα. Του γυμνασίου είναι πολύ περισσότερα καθώς πολλά διοχετεύονται σε ΤΕΕ και λοιπά (ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ κ.α.) και αυτοί έχουν άλλη συμμετοχή στις πανελλαδικές. Εγώ πάλι θα κρατήσω το 75,000 γιατί δεν έχω ιδέα για τα ακριβή νούμερα. Για να λέμε την αλήθεια δεν έχω ιδέα ούτε για μια σχετικά ρεαλιστική προσέγγιση. Η ηλικιακή ομάδα που κατασκεύασα με βάση αυτά που λέω μπορεί εύκολα να γίνει 6-17 και να αποκτήσει πληθυσμό 900,000 και φυσικά με την ίδια λογική την κάνουμε 0-6 και πάμε στα 1,350,000 και βάλε και τα σφάλματα και λοιπά και λοιπά και τσουπ είμαστε στα 1,500,000.

Τι είναι τούτα; Παιδάκια. Εκλογικό διακαίωμα ΝΤΕΝ ΕΚΧΕΙ.

Βάλε ρε στη σακκούλα και 1,500,000 μετανάστες. Βγάλε το μισό γιατί τους νομιμοποιούμε τρεις μέρες πριν τις εκλογές.

Σύνολο: 2,500,000

Βάλε και άτομα πάνω από 75. Δεν έχω ιδέα πόσα είναι. Θα βάλω όμως 50,000 το έτος με το προσδόκιμο στα 78 και αισίως είμαστε 2,650,000.

Ωραία τώρα πατήστε στο ΥΠΕΣ που σας έχω εδώ να δείτε τα στοιχεία για φέτος. Σας συμβουλεύω να πάτε και στα άλλα ρε παιδί μου έτσι για συνολική εικόνα.

Και τώρα για όσους δεν κατάλαβαν.
Αφαιρώ από τα 11,000,000 τα 2,650,000 και βγάζω 8,350,000. Σωστά;

Τι γράφει το άτιμο το ΥΠΕΣ για τους εγγεγραμμένους στο εκλογικό σώμα; 9,951,000

Ε, πως είναι δυνατόν;

Και επειδή βλέπω να εξοργίζεστε με το 40% αποχή, πρώτον μην εκνευρίζεστε. Σας απέδειξα ότι το 40% βγαίνει από ένα εκλογικό σώμα που ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Δεύτερον, η αποχή επίσημα ήταν 37,53% με διαφορά 2,63 ποσοστιαίες μονάδες από τον περασμένο Μάιο. Σιγά τα ωά. Χεστήκαμε. Ανταυτού, η διασπορά στα κόμματα εκτός Βουλής ήταν 5.98% έναντι 19,02% πράγμα που σημαίνει ότι ο Έλληνας όχι μόνο ψήφισε αλλά ψήφισε και πολύ πιο "σωστά" με βάση τα μαθηματικά.

"Και το 2,63% τι ήταν ρε μαλάκα;" σας βλέπω να ρωτάτε.

Άφραγκοι και μετανάστες ήταν αστέρια μου. Που έβγαλαν αεροπορικό από Αγγλίες, Γερμανίες και δε συμμαζεύεται μια φορά και τώρα δεν περίσσευαν. Αυτό ήταν.

Άντε στην ευχή του Θεούλη τώρα και να τον ευχαριστήσετε για το μυαλό που σας έδωσε.

Εγώ επειδή το δικό μου το 'φτιαξα ολίγον τι μοναχούλης, πάω να εκνευριστώ λίγο ακόμη με τους ηλίθιους.

Υ.Γ. Ευχαριστώ τον Αντώνη για τη γαμάτη χτεσινή συζήτηση.

MUM-RA

Ένας σήμερα πήγε να μου πάει κόντρα σε μια μαλακία που έλεγε ο ίδιος.

Θέλω να πιστεύω ότι η συζήτηση έληξε με προφανή νικητή εμένα. 

Το γιατί θα το δείτε παρακάτω:

Της δικαιοσύνης ήλιε, κάνε πέρα. Με τυφλώνεις.

Σχεδόν ποτέ δεν τάσσομαι υπέρ κάποιας συγκεκριμένης, στείρας θεώρησης πραγμάτων. Αυτό γιατί πιστεύω ότι η "αλήθεια" σπανίως γέρνει συστηματικά αλλά και ολοκληρωτικά προς μια πλευρά. Βέβαια τίθεται το θέμα του κατά πόσο είναι θεμιτή η απόκτηση μιας αλήθειας και ορισμένες φορές, όσο και αν δε μου αρέσει καθόλου να το παραδέχομαι, και η δημοσιοποίησή της.

Καλώς ή κακώς περίπου δέκα εκατομμύρια νοματέοι έχουμε την υποχρέωση (πολλοί από μας γιατί δε μπορούμε να κάνουμε αλλιώς) να ανήκουμε σε ένα κοινωνικό σύνολο με την ονομασία "Ελλάδα". Διστάζω να το αποκαλέσω "κράτος" καθώς η ιστορία έχει δείξει ότι τείνει περισσότερο προς την έννοια "φαρσοκωμωδία απείρου κάλους" παρά προς οτιδήποτε άλλο. Θεωρώ πως ο όρος "κοινωνικό σύνολο" μέσα στη γενικότητά του αποτυπώνει αρκετά πιστά την Ελλάδα. Ειρωνία;

Εξακολουθώντας τη λογική του "καλώς ή κακώς", θα πω ότι έχουμε καθήκον παύλα υποχρέωση να δηλώνουμε υπακοή σε ένα άλφα νομικό σύστημα. Το οποίο, με την παραπάνω λογική πάντα, αποφάσισε να είναι πάρα πολύ αυστηρό σε θέματα οπλοφορίας, οπλοκατοχής, οπλοχρησίας. Επίσης αποφάσισε να είναι πάρα πολύ αυστηρό απέναντι σε εγκληματικές ενέργειες οποιουδήποτε τύπου. Τα white collar crimes δε συμπεριλαμβάνονται προφανώς. Μπάτε σκύλοι αλέστε. 

Δε μπορώ να καταλάβω τη μανία των ανθρώπων με το καλούπωμα. Δε βρίσκω -πέρα από κάποια πολύ αυστηρά, δικά μου πλάισια- καθόλου χρήσιμο το να τάσσεται κανείς ολοκληρωτικά υπέρ/κατά του οτιδήποτε. Δεν είναι κακό. Δείχνει ανοιχτό μυαλό και σκεπτόμενα όντα. Οι παράμετροι είναι πολλές και αβάσταχτες όσον αφορά τον υπολογισμό τους. Δεν είμαστε ρομπότ. Όσα περισσότερα μπορούμε να επεξεργαστούμε, τόσο το καλύτερο για μας.

Αυτό που ξέρω είναι ότι το εν λόγω κοινωνικό σύνολο έχει μια τάση να δημιουργεί "ήρωες" κάθε είδους που τους πλασάρει μετά για φάγωμα προς αποβλάκωση του ίδιου του του εαυτού. Θα μου πεις, είχε δίκιο ο τύπος που μπήκε να ληστέψει και έκανε ότι έκανε; Όχι, φυσικά. Θα σου πω όμως ότι τούτο δω το Σύνταγμα, δεν είναι west side yo, ούτε δρομολογείται από αμερικανικές λογικές τύπου

"Get the hell out of my property" Αυτά στo εκάστοτε blockbuster. Εκεί πιάνουν. 

Εδώ η ανθρωποκτονία εξ αμελείας τιμωρείται. Και δεν ανέχομαι να δημιουργείται ήρωας ένας δυνάμει δολοφόνος. Χίλια δίκια να έχεις, σ'αυτό το σύνολο, όταν σκοτώνεις τιμωρείσαι. Γι αυτό, θα ήταν καλό να κρατάνε μικρό καλάθι οι φανατικοί παντός είδους γιατί από Κωλοκοτρώνηδες και Σεϊχηδες μπουχτίσαμε. Να βρούμε και καναν ακριβοδίκαιο Μακρυγιάννη. Μια στο τόσο βοηθάει.

Όχι, τίποτ' άλλο, να ξέρουμε δηλαδή και τι είναι καλό αλλά και πότε είναι καλό να πηγαίνουμε να κοινωνάμε. Μην μας βρει καμιά διαβολική πιρούνα στον πωπό και γρατζουνιστούμε. 

Κάποια άτομα

Υπάρχουν κάποια άτομα. Κάποια. Δεν ξέρω ποια. Τα οποία σκάνε μύτη σε άκυρες στιγμές, εκεί που δεν το περιμένεις και σαν ένα απόκοσμο κωμικό δρώμενο σε βάζουν στον ίσιο δρόμο. Και μετά με μια -ενίοτε- θεαματική έξοδο το σκάνε σαν να μη συνέβη τίποτε.

Υπάρχουν κάποια άτομα που ξέρεις ότι είναι εκεί που είναι και τα σκέφτεσαι στην πιο άκυρη και ακατάλληλη στιγμή της ζωής σου και ξαφνικά ο χρόνος σταματάει. Δεν υπάρχει βαρύτητα για τις σκέψεις σου, πέρα από εκείνη τη στιγμή όπου όλες παίρνουν τον κατήφορο κι μένει μόνο μία.

Υπάρχουν κάποια άτομα τα οποία σου εμπνέουν εμπιστοσύνη. Και είναι ένα ωραίο συνάισθημα αυτό μέχρι τη στιγμή που ανακαλύπτεις ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να συμβαίνει αυτό και τρομάζεις. Και κλείνεσαι. Και πείθεις τον εαυτό σου ότι είναι ηλίθιο να κλείνεσαι. Αφού υπάρχει εμπιστοσύνη.

Υπάρχουν κάποια άτομα που είναι εκεί. Ένα τηλέφωνο μακριά. Και σηκώνεις το ρημάδι το touchscreen και ζουπάς αυτό το ευθύ φωτιζόμενο τίποτα σε μια θολή αναζήτηση του αριθμού τους και το προσπερνάς. Μετά το βρίσκεις. Και το βλέπεις εκεί. Και ξέρεις ότι δε χρειάζεται να πάρεις τηλέφωνο. Φτάνει που είναι εκεί. 

Υπάρχουν κάποια άτομα που δεν έχεις ιδέα πως περνάνε τη μέρα τους αλλά νιώθεις ότι τα ξέρεις τόσο καλά. Και γνωρίζεις -όχι πολύ βαθιά- μέσα σου ότι είναι μια τελείως παράλογη και επικίνδυνη παραίσθηση που δε σε ενοχλεί.  

Υπάρχουν κάποια άτομα που εμφανίζονται από το πουθενά και σε γραπώνουν λίγο πριν ξεφύγεις στο γκρεμό. Και αφού σε καθίσουν κάτω, θα σου δείξουν με ένα ηλίθιο χαμόγελο πως να περπατάς χωρίς να σκοντάφτεις και θα εξαφανιστούν.

Υπάρχουν κάποια άτομα που πλέον δεν είναι εκεί. Μπορεί και να μην ήταν ποτέ δηλαδή, εξ'αρχής. Και αναρωτιέσαι για τη ζωή σου και τη ζωή τους. Και τελικά αποφασίζεις ότι καλώς κατέληξαν τα πράγματα όπως κατέληξαν.

Υπάρχουν κάποια άτομα τα οποία δε θέλουν αντάλλαγμα. Ναι, υπάρχουν.

Και τέλος υπάρχουν κάποια άτομα που σε παγιδεύουν από την πρώτη στιγμή που τα αντικρύζεις και έχουν ένα κάτι που είναι απροσδιόριστο και χαζό. Και τα ξεχνάς μέσα σε δευτερόλεπτα γιατί δεν έχουν καμία θέση πουθενά. Απλά υπάρχουν για ορισμένες συνθήκες και ορισμένες διαθέσεις.

Τα παραπάνω είναι φράσεις που έχω ακούσει από άλλους και σπανίως έχω πει. Δεν ξέρω αν είναι λυπηρό ή ευτύχημα αλλά εγώ δε θυμάμαι έντονα τέτοια άτομα στη ζωή μου. Ίσως γιατί αυτοί που με πλαισιώνουν, καμια φορά είναι όλα τα παραπάνω μαζί. Ίσως γιατί είμαι εγώ αυτός που είμαι. Ίσως γιατί είμαι πολύ νέος ακόμη. Και υπήρξα σίγουρα τυχερός αλλά και σοφός ίσως στις επιλογές μου. 

Αυτό που ξέρω και το λέω με σιγουριά είναι ότι τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μου έχω υπάρξει εγώ ένα από τα παραπάνω. Έχω υπάρξει κάποιο άτομο. Και αν αυτό δεν είναι ένα από τα πιο κουλά, περίεργά, όμορφα αλλά και τιμητικά πράγματα που μπορείς να ακούσεις, τότε δεν ξέρω τι να πω.

Υ.Γ.

Ναι. Φαντάζομαι πρέπει να έχω κι εγώ τις φάσεις μου. Επιβάλλεται μάλλον. Και τυχαίνει να είμαι ήρεμος τον τελευταίο καιρό γεγονός που τελευταία σπανίζει και με ανησυχεί. 

Αφορμή μια φράση του τελευταίου ποστ του Raggedy.

Είχα μια συζήτηση πριν λίγο καιρό για το θέμα και όλως παραδόξως με έκανε να θέλω να γράψω. Το ξεκίνησα το ποστ, κάπου εδώ είναι χαμένο στα αζήτητα. Έμεινε μισό κλασικά. Το ξανακοίταξα πριν αρχίσω να γράφω και μάλλον τα ίδια θα γράψω αλλά θέλoντας να αποτιναχτεί η μιζέρια της "αποτυχημένης ανάρτησης" από το κείμενο έκανα τη νέα αρχή. Μάλλον δούλεψε. 

Troll Invasion #2

Μάιος του 2009. Το μπλογκ είναι στα σπάργανα I guess. Ένα από τα άκρως αδιάφορα και βαρετά φοιτητοάρθρα είναι τούτο. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν θα το διαβάσετε. Παραμένει επίκαιρο για να ευλογήσω και τα γένια μου. Το ωραίο ήταν αυτό το σχόλιο που θα παρουσιάσω παρακάτω που το είχα ανακαλύψει αρκετό καιρό μετά αλλά δεν είχα μπει στη διαδικασία του να σφαχτώ. Ούτε και τώρα θα το κάνω. Απλά πάντα ήθελα να γράψω μια μεγαλειώδη απάντηση γενικού ενδιαφέροντος (όπως πάντα) και ίσως τώρα ήρθε η ώρα.
Ο κύριος Lakis Velotris


Πως τολμάς και τιμας αντι να τιμωρας τους ανταρτες του πολυτεχνίου; εμεις οι ανταρτοπληγτοι του εξωτερικού θα δυσφημίζουμε την πουτάνα του Αρμαγεδδώνα ψευδελλαδα σας να ξερη δυσης. οποίος έβαλε Φλωράκη στη Βουλή την Ελλάδα θα θρηνη. οποίος ακούη Φαραντούρη, θα φάη τσεκούρι. διαλοτσυπριοτες έκρυψαν ανταρτες και για αυτο αξίζαν μάτωμα. Θρομβοβράκι: Θα τους γκρεμίσουμε τους έλληνες, σίγουρα ναί, με το τσεκουρί και με τον κασμά, θα τους φάμε, θα τους φάμε! ήμαστε ανταρτοπληγτοι πρόσφυγες όχι απόδημοι! όπως φύγαμε, μεχμεκωμουνες, να φυγουν. Αφού είστε ασυνεπείς στενοκέφαλοι, πεισματάρικες, άδικοι, γκρινιάρηδες, ακατανόητοι, Τριξόδοντες στα οικογενειακά θέματα, πως περιμένετε να σας εμπιστεύονται στα διεθνή θέματα; Η Ελλάδα είναι πουταναρχειο αρμαγεδδωνως που πρέπει να σφαγή για σωτήρια κόσμου. Όλη τρέλλα στο σφουγγάρι, με τα μούτρα στο παγγάρι, και ταμούτρα σου είναι φρούτα, να σε φάν ολοταχώς. Δεν ξεχνώ τους Τσυπρίοτες που έκρυψαν τους αντάρτες που μας πλήγωσαν Δεν ξεχνώ τους Νηγρασιάτες του Βαφιάδη και Ζαχαριάδη της Νέας Ιόνιας τα Δεκεμβριανά που θα στείλω πίσω τα εγγόνια του στους Τούρκους για κεμπαμπια. Δεν ξεχνώ που εσφαξες Τούρκους γυναικόπαιδα στη Σμύρνη και Κρήτη και μας καταρρεύσεως Δεν ξεχνώ οτ τα συνεχείς πραξικοπήματα του Βενιζέλου εχυσαν πάρα πολύ περισσότερο αιμα απο την χούντα Δεν ξεχνώ οτι κουμούνο φορολογία έστειλε Έλληνες στη Σμύρνη μετά το 1821. Δεν ξεχνώ οτι η Ζηλωτή κουμούνα έκανε αγρότες να ασπασθούν Τουρκοκρατία Δεν ξεχνώ οτι ζυμωτές Παλαμά σφάξαν αριστοκρατία Θεσσαλονίκης Γιά να φέρουν τους σλαβοκουμούνες Καντακουζηνού και την ανατολική δαιμόνια ησυχασμός. Νερουλάκι μου, πες την σούβλα πυρετό στη φτέρνα και να ξαναβαλη τον πιτοκόθορο στο σιρταρι. Για αυτό πρέπει να σφαγή μεχμεκουμούνα πουτάνα Ελλάδα να σωθεί ο κόσμος.


Καταρχάς, αισθάνομαι στόκος αν αυτά είναι Ελληνικά. Δεν καταλαβαίνω. Ένα χάμστερ με 8 πόδια και μόνιμη μαστούρα από XTC καλύτερα θα έγραφε.


Δε νομίζω ότι χρειάζεται να παραθέσω λινκζ, αν και μάλλον θα το κάνω. Πάντως η πραγματικότητα είναι μία:


Αν είναι τρολ, είναι ένα πολύ καλό. Αν δεν είναι...


http://www.defencegreece.com/index.php/2012/01/laos-chief-says-ephraim-detention-has-ruined-russia-ties/

https://ohifront.wordpress.com/2012/02/13/%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AE-6-450-offshore-%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%AE%CF%84%CE%BF%CF%85/

Εκλογικόν εγκώμιον: Εψηφίσατο

Καταρχάς θα προτείνω το άρθρο του κ. Θεοδωράκη για διάβασμα. Με βρίσκει σύμφωνο. Πάμε στα καθέκαστα γιατί οδεύω προς σχετικά σοβαρό άρθρο.

Μοιάζει γραφική η αγκίστρωση των ΜΜΕ στην παρουσία της ΧΑ στη Βουλή. Η μεγαλύτερη ευθύνη γι αυτήν ακριβώς την παρουσία επαφίεται κυρίως στα δικά τους χέρια καθώς όπως διαπιστώθηκε, "κακή δημοσιότητα" δεν υφίσταται. Ένα αξιέπαινο πολιτικό παιχνίδι από την πλευρά του κόμματος με ξεκάθαρη παραπλάνηση και εξαιρετικά στοχευμένη προπαγάνδα. Η κύρια δύναμη των 21 εδρών προήλθε κυρίως από νεαρές αλλά και πολύ μεγάλες ηλικίες. Ευπαθείς ομάδες κατά τη γνώμη μου. Εύπλαστες.

Η μεν νεότητα οδεύει με σιγουριά προς την καταστροφή. Παντελής έλλειψη ιδανικών. Απουσία οποιασδήποτε κριτικής σκέψης και αντάμα με όλα τα παραπάνω "ξύλινα", βρίσκει βάση η έλλειψη παιδείας. Ας μην ξεχνάμε ότι το γνωμικό "Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια" ήταν αυτό που προβλήθηκε πασπαλισμένο με μπόλικη αρχαιολατρεία στο οποίο ανταποκρίνονται σαν κοτόπουλα όταν τα κερνάς καλαμπόκι όσοι δεν έμαθαν ποτέ ούτε τους αρχικούς χρόνους του "λύω-λύομαι".

Η δε "γηράσκω αεί διδασκόμενος" ομάδα, στο μετέωρο βήμα πάνω από το σκάμμα του τάφου θα πιάσει με μανία όσα μπορούν να γραπώσουν τα κατεστραμένα από αρθριτικά άκρα της με σκοπό να επιβραδύνει την απότομη πτώση. "Βοήθεια μας γιαγιά, και θα σου κάνω και τα ψώνια με τα στιβαρά μου μπράτσα"

Για μένα όμως η ιστορία κάπου χωλαίνει. Τάχα είμαστε τόσο ανώτεροι; Μήπως στον κόρφο αμέτρητων Ελλήνων φωλιάζει μια σπίθα έτοιμη να γίνει μπουρλότο; Μια λαίλαπα εθνικισμού και άκρατης εθνικής υπερηφάνειας που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της.

Ας μη γελιόμαστε. Βλάπτει σοβαρά την πολιτική μας ακεραιότητα. Και φυσικά έχουμε τέτοια: Ο Έλληνας κύριοι και κυρίες υπήρξε από τους πιο πολιτικά σταθμισμένους λαούς στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ψήφιζε αποκλειστικά και μόνο ότι τον βόλευε. Όταν η απειλή έγινε πραγματικά δυνάστης, τότε στείλαμε ένα περήφανο 35% για βρούβες και το υπόλοιπο βούτηξε στο άδειο βάζο με το μέλι.

Όσο ο κ. Βενιζέλος παραδίδει σεμινάρια πολιτικού παιχνιδιού και κερδίζει έδαφος μέρα με την ημέρα, τόσο το μυαλό του ψηφοφόρου σβουρλίζει ανήσυχο τις νύχτες: Βρε λες να μας βολέψει τελικά ο Βενιζέλος;

Όσο τα στεγανά του πολιτικού σκηνικού παραμένουν ως έχουν, όσο ο νεοφιλελευθερισμός μαλώνει με φαντάσματα Ναζί και Κομμουνιστών, όσο οι συνωμοσιολογίες επικαλύπτονται έξυπνα και όσο ο Έλληνας αναζητάει το κότερο που θα τον αναδείξει για το πόσο καταπληκτικός είναι, τόσο η χώρα θα φθίνει, θα διψάει, θα πεινάει και πάνω απ'όλα θα παραμένει αγράμματη.

Κι όσο τα χνώτα του '46-'49 χτυπάνε τα ρουθούνια μας, τόσο εθιζόμαστε στην ανελέητη τακτική της ασχετοσύνης και του φανφαρισμού.

Εκεί οδεύουμε Έλλην.

Εγερθίστεντω και όβερ.

I am flowerhellene!

Το δήλωσα έτσι;

Ανθέλλην.



Υπότιτλους δεν έχει από μένα. Ξέρουμε 5 (πέντε) γλώσσες άλλωστε.

Πάμε στα καθέκαστα, Κατερίνα. (Επειδή ίντερνετς είναι, αν ποτέ το δεις αυτό, ο ενικός είναι επειδή "You are Katerina" και είπα να το πάρω έτσι. Δεν έχει να κάνει με σεβασμό και τέτοια.)
 Συμφωνώ. Το άρχισες πολύ καλά. Τόσο καλά που απόρησα. Αλλά για 40 χρονών άνθρωπος το ξέσκισες. Περίμενα περισσότερη ωριμότητα.

Ναι, δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος. Ούτε κλέφτης. Και δεν πίνω ούζο. Και να πάνε να γαμηθούν όλοι όσοι το πιστεύουν.Δεν είναι θέμα άποψης, είναι θέμα αντικειμενικής αλήθειας. Καλά το πήγες.

Μετά περί democracy και την έξυπνη χρήση του τρίτου ενικού ("it" για όσους δε μιλάνε και τις 5 (πέντε) γλώσσες) μου απέδειξες ότι δεν πάσχεις από το μικρόβιο του Έλληνα.

Μετά ξέρεις τι περίμενα; Περίμενα τους άστεγους, τους παράνομους, τους μαλάκες. Περίμενα να δείξεις κόσμο που πεινάει, μετανάστες που αυτοκτονούν γιατί μόνο καλύτερο μέλλον δε βρήκαν. Περίμενα να θίξεις τους 300, να αφυπνίσεις τον κόσμο ρε αδερφέ.

Αλλά εσύ μου πετάς το "I invented..." Ε, άει στην ευχή της λήθης.

Αυτή η χοντροκεφαλιά θα μας φάει.

Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εμείς να αποδείξουμε το πόσο τέλειοι είναι οι Έλληνες.

Κατερίνα, λυπάμαι αλλά you invented nothing. Και δεν περίμενα να πέσεις στην παγίδα. Ειλικρινά.

Κρίμα.

Από αυτό χάνει ο Έλληνας. Από την ψωροπερηφάνια του. Από την αρχομανία του. Από την τάση του να θέλει να είναι ο πρώτος και ο καλύτερος και ο σοφοτερότερος.

Μετά πάλι καλά το πήγες. Τελείωσες πολύ καλά αλλά το μελανό σημείο με απογοήτευσε. Περίμενα κάτι παραπάνω από τους καλλιτέχνες. Μια φρέσκια, έξυπνη και διαφορετική ματιά. Όχι, τα ίδια αναμασημένα μοιρολατρικά.

Κρίμα.

Watashi wa koko ni i rarete shiawasedesu

Στην Ελλάδα της κρίσης θα κριθούμε όλοι. Και μην προσπεράσετε το λογοπαίγνιο με το στραβό μειδίαμα και μόνον. Το γουστάρω όσο τίποτα αλλά εκλιπαρώ σας, κάντε μια παύση.

Στην Ελλάδα των εκλογών θα γελάσουμε όλοι. Είναι ένας θρίαμβος άλλωστε. Αποφάσισαν να μας δώσουν την ψευδαίσθηση ότι έχουμε λόγο στη μετέπειτα εξέλιξη των γεγονότων.

Θα γελάσουμε γιατί πάλι αυτοί που απέχουν από την εκλογική διαδικασία θα βγουν στους δρόμους να κράξουν. Το συζητούσαμε με τον Αλέξανδρο εψές.

Μοιάζει με χαϊκού το κείμενο μέχρι εδώ. Λίγο αλλοπρόσαλλο βέβαια αλλά δεν πειράζει. Πρωτοτυπούμε. Όπως πρωτοτυπούν και τα γκάλοπ. 5% η Χρυσή Αυγή;

"Μαλάκα, αυτό είναι πολύ ανησυχητικό". είπε ο Γιώργος. Κι αυτός εψές.

Τα γιαούρτια ειδικά είναι το καλύτερο κεφάλαιο σ' αυτό ο βιβλίο. Έχει κανείς άλλος την αίσθηση ότι πρωταγωνιστούμε σε ένα Ντανταϊστικό αστυνομικό μυθιστόρημα; Όπου οι φασίστες συζητάνε στα τηλεοπτικά πάνελ πόσο πρωτοποριακός είναι ο φασισμός και οι αναρχικοί εκνευρίζονται καθώς "φασιστής καλός μόνο νεκρός". Και συ αναζητάς το χρήμα για να βγάλεις το μήνα.

Ρομαντικό δε με λες. Μαλάκα σίγουρα. Όλοι οι φίλοι μου δηλαδή έτσι με φωνάζουν.
Μαλάκα με λέγανε και τότε, στο δεκαπενταμελές.

Δυο φορές έβαλα υποψηφιότητα. Την πρώτη φορά δεν είπα τίποτα στο μικρόφωνο. Είπα
"Εγώ θα σας πω γιατί να με ψηφίσετε; Εσείς δεν ξέρετε;"

Τη δεύτερη δεν είπα επίσης κάτι το τρομερό. Με γελάει και η μνήμη μου. Την πρώτη φορά δε βγήκα. Βγήκαν αυτοί που είχαν γενικό βαθμό 10 και έμεναν από απουσίες.

"Καλά μαλάκας είσαι; Γιατί να ψηφίσουμε εσένα; Αυτοί θέλουν να χάνουμε μάθημα!"

Σχεδόν δέκα χρόνια μετά ίσως να ήθελα να μπορώ να πω ότι λυπάμαι για τη χώρα μου. Γι αυτό το χάλι. Αλλά δε μπορώ. Θες οι μνήμες; Θες ότι επιβεβαιώνομαι καθημερινά πως το σχολείο ήταν η μικρογραφία της κοινωνίας;

Δε λυπάμαι. Κατηγορήστε ελεύθερα. Θα προσπαθήσω να απολογηθώ

Μέχρι τις  6 Μαΐου θα γεμίσουμε παλλακίδες. Στα πεζοδρόμια, στους τοίχους, στους κάδους (ανακύκλωσης ελπίζω). Μετά, 300 από δαύτες θα τις νυμφευτούμε για μια τετραετία (ελπίζω;). Να κοιτάξετε να 'ναι όμορφες τουλάχιστον. Σεξ με άσχημες παλλακίδες δε λέει.

Όπως είπε ένας τύπος κάποτε: "Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς".

Δεν ξέρω αν είμαι Σελός, τρελός ή βάρβαρος αλλά δηλώνω Ανθέλλην. Όχι, να μην έχουμε παρεξηγήσεις δηλαδή.

Τώρα ο κόσμος μας λέει "κλέφτες".

Μην μπερδεύεστε. Όχι κλέφτες και αρματολούς.

Από τους άλλους τους αυθεντικούς.

Και τεμπέληδες. Γι αυτό να πάτε να ψηφίσετε. Άμα μας πουν τεμπέληδες ξανά να τους πούμε κι εμείς:

"Πριτς, εγώ τόσα χιλιόμετρα έκανα για να ψηφίσω"

Ανακοίνωση: Βαρύγδουπη και γελοία

Στα διαλείμματα από τη συγγραφή της πτυχιακής μου πρέπει να ξεκινήσει χτες, θα συμβαίνει κάτι περίεργο. Θα απομακρυνθώ για ένα διάστημα από τα χιουμοριστικά κείμενα και τα πολιτικά σχόλια γιατί θα τολμήσω να κάνω κάτι που αμφιβάλλω για την επιτυχία του.

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω με απλούς όρους το νομισματικό σύστημα και την οικονομία του πλανήτη, όπως την ερμήνευσα εγώ μετά από μπόλικο διάβασμα αρκετών ετών.

Δεν ξέρω τι θα επιτύχω μιας και το ιντερνετς είναι γεμάτο από δαύτα αλλά ελπίζω με το τραγικό χιούμορ που με διακατέχει και τα φανταστικά άκυρα παραδείγματα που χρησιμοποιώ να γελάσουμε, να περάσουμε όμορφα και να μάθουμε και κάτι ανταλλάζοντας απορίες αλλά απόψεις πιο ψαγμένων από μένα.

Για να γίνει αυτό βέβαια προϋποθέτει τα γαμημένα τα comments να μην ντρέπεστε να τα βάλετε
γιατί τα αγαπάω και χέζομαι από τη χαρά μου κάθε φορά που έχω κι από ένα.

Επίσης, ephee, τρυποκάρυδε και Kate, γουστάρω τα κόμμεντς λέμε μην τα τσιγγουνευτείτε ποτέ!

Ephee & τρυποκάρυδε ΓΡΑΦΕΤΕ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ!

Αντε να πούμε γιατί είμαι και πολύ γιο και μπαντ μαδα φάκα.

Killing my indie mood

Αμφιταλαντεύτηκα αρκετά.

Αλλά οχι.

Θα το πω.

O Raggedy Man και πρώην indiefuck αποφάσισε να μας αποχαιρετίσει.

Δεν πάει μακριά. Είναι ένας απίστευτα ταλαντούχος individual που (ελπίζω δηλαδή για το καλό του) ετοιμάζει άλλη μια μορφή τέχνης.

Όσοι ασχολείστε έστω και λίγο με indie πράματα τον ξέρετε οπότε δεν έχω να πω κάτι.

Όσοι δεν ασχολείστε αλλά θέλετε κάτι τρελό και όμορφο να ασχοληθείτε
τσακιστείτε τώρα: Indie Scenester That Loves Swearing

Ένα κακό έχει η υπόθεση: Του πήρε 2-3 χρόνια να τα γράψει και τα ρουφάς μέσα σε μια μέρα. Μαλακία.

Whatevah,

Πάω να διαβάσω τα  ψυχοφιξιόνγια ακόμη μια φορά.

Στο μεταξύ εσείς ρίξτε του μια ματιά.

Στα τσακίδια indiefuck,

Oυστ Raggedy man,

see ya in @rT

Misleading post: Beware

Ένιωσα να με συνεπαίρνει ένας άνεμος ευχαρίστησης. Γύρισα και κοίταξα τα νυσταγμένα τριαντάφυλλα. Ήθελα να είναι νυσταγμένα μάλλον για να ταιριάζουν με εμένα γιατί εκείνο το πρωινό, το ροδαλό μπουκετάκι μου έστεκε πιο περήφανο από ποτέ. Χάζευε την ατελείωτη Αθήνα. Εκείνο το πρωινό, ακόμη και η μουχιλασμένη πόλη έφερνε στα μάτια μου εικόνες από την παλιά της αίγλη.

Η κάρτα ήταν πάνω στο ψυγείο στολισμένη με ένα μαγνητάκι καρδούλα να την κρατάει εκεί, στην περίοπτη θέση της. Για να βλέπει εμένα και εγώ να βλέπω αυτήν και να αναπολώ την κολώνια του, το άρωμά του, το μάλλινο ζακετάκι του.

Η ποίηση της λογικής είναι τόσο περιορισμένη καμια φορά. Εγώ ήθελα να σου γράψω, να σου αφιερωθώ. Να πονέσω από το τσίμπιμα μια καρφίτσας ενώ σου μπαλώνω μια πυτζάμα που πατούσες ενώ γυρόφερνες στο σπίτι. Να με γρατζουνίσουν τα γένια σου το πρωι πριν λουστείς και εξαφανιστείς για τη δουλειά.

Αυτό θέλω εγώ από σενα, από μας.

Τώρα για να περάσουμε στα καθέκαστα. Το παραπάνω έκτρωμα θα γίνει λογοτέχνημα με 2 τρόπους: Αν πεταχτεί ένα ζόμπι και τη φάει σκορπίζοντας τα εντόσθια της στο κωλομαγνητάκι καρδούλα ή αν πεταχτεί ένα ζόμπι και τη φάει σκορπίζοντας τα εντόσθιά της στο κωλομαγνητάκι καρδουλα και αυτό το ζόμπι είναι ο αγαπημένος της. Και πάλι δεν είμαι σίγουρος.

Let's face it, οι άντρες δε διαβάζουν. Και αυτό είναι κακό. Όταν προτιμάς να ανταλλάξεις τη χαρά ενός βιβλίου με έναν ποδοσφαρικό αγώνα επί 75 ολόκληρα συναπτά έτη πως να το κάνουμε, έχεις έλλειψη κολυτούρας. Δε θα μισήσω και σε αυτό το ποστ τη βιομηχανία του αθλητισμού γιατί βαριέμαι και πιστεύω ότι δεν έχει νόημα εν τέλει. Θα μισήσω όμως το πιο αγαπημένο είδος βιβλίου που λυμαίνει στην κυριολεξία τις βιβλιοθήκες των σπιτιών σχεδόν ΚΑΘΕ Ελληνίδας.

To ερωτικόρομαντικό παραμυθοαποχαύνωμα της κακιάς ώρας που λατρεύω να μισώ όσο τίποτε άλλο. (νταξ, παίζει να ναι και το ποδόσφαιρο σε αυτή την κατηγορία, με πιάσατε) Μα είναι δυνατόν; Μιλάμε για σίγουρα λεφτά. Αρκεί βέβαια να ξες να γράφεις παπαριές όπως η από πάνω. Εγώ δεν ξέρω. Αν και γράφω σχετικά πολύ. Δε γράφω όμως τέτοια πράγματα.

Δεν ξέρω για κάποιο λόγο δε με αγγίζει η ατέρμονη, αψεγάδιαστη, αλαφροίσκιωτη, αλτρουιστική, (είμαι ακόμη στο άλφα) αγάπη που παρουσιάζεται σε τέτοιου είδους εκτρώματα αλλά ούτε και καίγομαι να μάθω για το πως σκατά κατάφερε μια αγροτοπούλα να εξαφανιστεί από το χωρίο και να κυνηγήσει τον έρωτά της τον αγιάτρευτο στα απειλητικά γκρίζα τείχη μιας πόλης ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να κατεβάσει η κούτρα της κάθε/του κάθε καμένου συγγραφέα.

Το πρόβλημά μου προφανώς δεν είναι ότι υπάρχουν αυτά τα βιβλία. Καλά κάνουν και υπάρχουν. Το πρόβλημα μου είναι ότι αν δε γράφεις τέτοιες παπαριές ή για εφηβικούς έρωτες με βαμπίρ δεν έχεις ελπίδες να σε πάρουν στα σοβαρά. Και για όνομα, σταματήστε να γράφετε αποφθέγματα τέτοιων βιβλίων στο fb, γιατί καταντάει γελοίο. Το να μου ζητάς να σχολιάσω τη λογοτεχνική ροπή και τη συγγραφική μαεστρία τέτοιων βιβλίων είναι σαν να προσπαθείς να με πείσεις να σχολιάσω τη σκηνοθεσία σε τσόντα.

Φαντάζομαι αφού βρήκε δουλειά και κοινό η Μενεγάκη, υπάρχει μια θέση σε κάθε σπίτι και για τέτοιου είδους εκτρώματα. Μάλλον η εγγενής αντιπάθειά μου προς το μέρους τους έχει να κάνει με το ότι -λυπάμαι- αλλά δε θεωρώ τον έρωτα το απόλυτο συναίσθημα ούτε και πιστεύω ότι πρέπει να αυτοπροσδιοριζόμεθα από το πόση την έχει ο σύντροφός μας (την οικονομική επιφάνεια).

Διότι ρε γαμώτο, αν σας εκφράζουν αυτά τα "λογοτεχνήματα" να πάμε να πνιγούμε στην τελική. Ούτε με άλογο θα σας κλέψουμε από την κουζίνα, ούτε θα σας πάρουμε με ρομαντσάδα και το θηριώδες μας πέος κάτω από το ολόγιωμο φεγγάρι στην παραλία (κυρίως γιατί δεν ξέρετε ούτε καν πόσο ψηλό είναι ένα άλογο αλλά και γιατί στην παραλία θα μας σπάσετε τα ούμπαλα).

Θα μου πεις κακό είναι να ονειρέυεται κανείς; Μετά από το σπάσιμο νεύρων στη δουλειά και το πλύσιμο των πιάτων και το εκνευριστικό σιδέρωμα και το φαϊ να κάτσεις να διαβάσεις πως τα όνειρά σου πραγματοποιούνται από μια ξένη; Όχι, φυσικά. Γαμάτο είναι. Γι' αυτό λέω ότι το πρόβλημα είναι κυρίως δικό μου. Τόσες πωλήσεις ρε συ, δε μπορεί εγώ να κάνω λάθος. Απλά άμα καμιά φορά θέλω να ονειρευτώ τίποτα, προτιμώ να ταξιδέψω σε καμια εποχή που δεν έζησα, να μάθω για κανά σημαντικό γεγονός που σημάδεψε την ανθρωπότητα ή στην τελική να λύσω κανά μυστήριο παρέα με κανα ψυχοπαθή δημοσιογράφο.

Οκ, δεν ξέρω. Πάσο.

Βια στη βία, Ω!

Άλλο ποστ έγραφα, αλλά θα το αφήσω για αργότερα. Εκνευρίζομαι.

Γενικά είμαι βίαιος άνθρωπος. 

Όχι, όπως το αντιλαμβάνεστε. Είμαι βίαιος με εμένα. Με τα συναισθήματα μου, με τον έλεγχο μου. Γι αυτό και στο 90% των περιπτώσεων είμαι πολύ ήρεμος. Είμαι αυστηρός άνθρωπος αλλά ταυτόχρονα και ένας από τους μεγαλύτερους σταρχιδιστές στην ιστορία του πλανήτη. Είμαι ατσούμπαλος αλλά και σε φοβερή ισορροπία με τα γύρω μου. 

Πιστεύω στη βία όμως.

Πάλι όχι όπως το αντιλαμβάνεστε. Πιστεύω στη βίαιη ανταλλαγή συναισθημάτων. Πιστεύω στην βία της φύσης. Ένα κύμα λίγο μεγαλύτερο από το κανονικό και τέλος. Μια δόνηση ή ένας αέρας σε διαφορετική κλίμακα από τη συνηθισμένη και παύουμε. Η βία όμως δε μπορεί να έχει κατευθυνόμενο αποτέλεσμα. Για μένα που πιστεύω στη βία (και το τονίζω για να φανεί περισσότερο το οξύμωρο της υπόθεσης, όχι για κανέναν άλλο λόγο), που θεωρώ ότι είναι ένα αποτελεσματικό μέσο για να πετύχεις κάποια πολύ συγκεκριμένα πράγματα, ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι αν μη τι άλλο αιτία για να σκάσεις ένα χαμόγελο ειρωνείας στον καθρέπτη. 

Πως μπορεί κάτι τόσο δυνατό και απόλυτο να φέρει αποτέλεσμα; Δεν πρόκειται. Η λογική "βία στη βία" των βολεμένων δεν είναι λογική. Είναι παραλογική. Όταν ένα ηφαίστειο σκάει το αποτέλεσμα του είναι θάνατος. Σε κάποιες περίεργες περιπτώσεις είναι και γένεση. Αλλά είναι ανεξέλεγκτη.

Η πιο βίαιη στιγμή του σύμπαντος,  ο συμβολισμός του απόλυτου θανάτου, η έκρηξη ενός supernova είναι και η πιο μαγική στιγμή δημιουργίας που μπορεί να αντιληφθεί κάποιος. Αλλά δεν υπάρχει ελεγχόμενο αποτέλεσμα. 

Δεν είναι η βία λύση. Ποτέ δεν ήταν. Γιατί αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία αυτή τη στιγμή δεν είναι βία. Δεν υπάρχει ορμή. Δεν υπάρχει τίποτα που φέρει την υπογραφή της βίας. Δε μπορούμε ως λαός να στηρίξουμε τη βία, λυπάμαι πάρα πολύ. Μπορούμε να στηρίξουμε τη δειλία τελικά. Μπορούμε. Θα παραθέσω ένα κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο τέλος που βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον. Για τη βία μιλάει. Άλλου είδους βία όμως.

Το να πετάξω μια καρέκλα και έναν φραπέ και ένα αγελαδινό/αιγοπρόβειο επιδόρπιο γιαούρτης δεν είναι βία. Είναι δειλία. Είναι η χειρότερη και πιο ελεεινή μορφή φόβου και μου προκαλεί αηδία. Κι αν σε είχα δίπλα μου εσένα εκείνη την ώρα που το πέταξες (σε όποιον και να το πέταξες, δε με ενδιαφέρουν τα άπλυτα του Νταλάρα) και σε σάπιζα στο ξύλο, ούτε αυτό θα ήταν βία. Θα ήταν και αυτό δείγμα του απαίσιου πολιτισμού μας.

Ξέρεις τι θα ήταν όμως μια μορφή βίας; 

Να σε πιάσω από τις μασχάλες και να σε ανεβάσω μπροστά στο μικρόφωνο. Να κάτσεις εκεί μια ώρα με το μηδενικό σου ταλέντο και να υπομένεις τα γιαούρτια και τους φραπέδες. Να εύχεσαι εκείνη την ώρα που στα πετάνε και γίνεσαι σκουπίδι να έρθουν να στα πουν από κοντά, πρόσωπο με πρόσωπο αν τολμάνε. Δεν τολμάνε αγαπητέ. Γιατί δεν είναι γενναίοι επαναστάτες. Είναι ανώνυμα παιδάκια, μικρά ανδρείκελα δίχως παιδεία και συμπεριφορικές νόρμες. Και οι τελευταίες χρειάζονται μάγκες. Πάρτε το χαμπάρι.

Αυτό το συναίσθημα αγαπητέ άμυαλε, που ανεβαίνει στο λαιμό και σου καίει τα σωθικά στο πέρασμά του, αυτό το κατάφορο άδικο που νιώθεις όταν σου πετάνε πράγματα και εσύ απλά πρέπει να συνεχίσεις -επώνυμα, όχι ανώνυμα- αυτό είναι βία. Αυτή είναι η βία που όχι μόνο δε θα σε αλλάξει αλλά θα σε καταστρέψει κιόλας.

Και όταν πέφτει ξύλο στους δρόμους, μην νομίζετε ότι αγωνίζεστε εσείς με τα μπάχαλα παραμάσχαλα. Να βγάλετε την κουκούλα και να έρθετε να πάμε όλοι μαζί πακέτο. Η "απραξία" όπως την ορίζετε, είναι βία.

Όταν σκοτώθηκε το παιδάκι ο Αλέξης εκείνον τον τραγικό Δεκέμβρη, εκείνο το παλικάρι που γονάτισε μπροστά στον ματατζή με το χέρι στην ασπίδα και τον κοιτούσε κατάματα για ώρες, ασκούσε βία. Του βίαζε την ψυχή. Του φόρτωνε κατήγορω τα οποία δεν είχαν καμία απολύτως βάση.

Όταν μια μάζα ανθρώπων φτάνουν σε σημείο να μην έχουν να πουν τίποτα κι απλά διαδηλώνουν, τότε μιλάμε για αληθινή, δυνατή, ενωμένη, αυθόρμητη, φορτισμένη βία.

Καταλαβαίνεις εσύ με το φραπέ που ετοιμάζεσαι να τον πετάξεις σε κάποιον επειδή είσαι πολύ χέστης να κάνεις αυτό που κάνει σε ποια βία πιστεύω εγώ; Και αυτή η βία δεν αρέσει σε κανέναν. Δεν είναι υπολογίσιμη. Δεν είναι κατευθυνόμενη. Δεν μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις.

Οπότε σκέψου, ποια βία προτιμάς εσύ; 

Μια που δεν έχει κανένα αποτέλεσμα ή μια που έχει σίγουρο αποτέλεσμα αλλά δυστυχώς είναι εντελώς απρόβλεπτο και μή ελεγχόμενο;


* http://www.alkinoos.gr/el/news.html

Ρε..μπερδεύομαι...

Εθνική ενότητα; Τρίχες.

Με την κρίση χάνονται διάφορα πράγματα. Ένα από αυτά είναι κάποια πιστεύω μου. Ποτέ δεν ήμουν ο πατριώτης, ο φανατικός, ο έλλην. Παράλληλα όμως ήξερα τι είναι ο Σελλός, τι έγινε με τη "Μακεδονία" (αν και η θέση μου στο ζήτημα είναι πιθανόν αρκετά ριζοσπαστική και ενοχλητική για κάποιους), ποιον να κατηγορήσω για την επανάσταση του 1821 και φυσικά γιατί και πως ειπώθηκε το "όχι" του 1940.

Σε τσιτάτα τύπου "όταν εμείς είχαμε βιβλία εσείς παίζατε με τις πέτρες" απαντάω "όταν εμείς είχαμε χοληστερίνη αυτοί μασούσαν φύλλα οξιάς". Δε θέλω να μετατραπεί το κείμενο σε hating νόρμα του Ελληνάρα. Βαριέμαι. Δεν είμαι Ελληνάρας, δε θα γίνω ποτέ και ελπίζω κάποτε να εκλείψει αυτό το χάλι από την κοινωνία.

Τι πρέπει να κάνω; Τη στάση να κρατήσω απέναντι στο χάλι αυτό; Γιατί γαμώ την τρέλλα μου όσο και να ψάχνω δε νιώθω ότι έχω μερίδιο ευθύνης για αυτήν την κατάσταση; Γιατί είναι όλοι οι ξένοι τόσο ΗΛΙΘΙΟΙ; Γιατί ασχολούμαι;

Ρε δείρανε τον Γλέζο. Ρε πάτε καλά ρε; Τον Γλέζο; Τον Θεοδωράκη; Ρε την παλέυετε ρε; Γαμώ την  τρέλλα μου δηλαδή. 90 χρονών άνθρωποι. Αυτοί οι δυο συγκεκριμένα (με το Θεοδωράκη να του τα συγχωρώ όλα μετά τις τελευταίες δηλώσεις του) έχουν κάνει γι αυτό το μπουρδέλο όσα δε θα κάνουν τα 18 εκατομμύρια των Ελλήνων στον κόσμο ολόκληρο σε 400 χρόνια.

Εσύ με το κράνος και τις διαταγές και τα 700 ευρώ, ξέρεις ρε ότι ο Γλέζος ανέβηκε στην ηλικία σου σε ένα κοντάρι και κατέβασε μια σημαία γιατί έτσι; Ποιος είμαι εγώ που στο λέω; Ο τελευταίος άνθρωπος που θα γυρίσει να χαιρετήσει σημαία. Και αυτό κάτι λέει από μόνο του. Σπάτε τις διαδηλώσεις για 700 ευρώ; Αν η ΕΛ.ΑΣ πιστεύει ότι μπορεί να προσφέρει ένα καλό μέλλον σε αυτά τα παιδιά τότε by all means ας κάνει αυτό που τις λένε οι άλλοι να κάνει. Ποιοι είναι οι άλλοι; Μα οι πολιτικοί φυσικά!

Εγώ τι να κάνω μου λέτε; Πορείες; Ποιες πορείες; Εγώ μόνο μπάχαλα βλέπω. Μπάχαλα και μουχλιασμένα μυαλά. Δήθεν πατριώτες και οπαδιστές. Βλέπω ότι βλέπω κάθε δυο Κυριακές από το μπαλκόνι του σπιτιού μου. Μηδέν νοημοσύνη και καπνό. Ομίχλη, για να καλύψει τα σακατεμένα μυαλά που θρέφονται χρόνια τώρα από το παρακράτος της συγγνώμης. Πείτε μου ΕΝΑΝ. ΕΝΑΝ γαμημένο πολιτικό που μείωσε τις απολαβές του για χάρη και μόνον του φαίνεσθαι.

Βρείτε μου ΕΝΑΝ που να σαπίζει στη φυλακή επειδή χρωστάει.

Βρείτε μου ΕΝΑΝ που να ξέρει τι θα πει πρωτογενές πλεόνασμα και έλλειμα και δεν έχει άμεση σχέση με τα οικονομικά.

Βρείτε μου ΕΝΑΝ που να ξέρει πως σκατά θα βγούμε εμείς από τον βούρκο όταν δεν έχει δικαστεί κανένας για τη Siemens. Γαμώ το δηλαδή στην Αγγλία παραιτήθηκε βουλευτής γιατί βρέθηκε ότι υπεξαίρεσε ποσό για να αγοράσει ένα συρραπτικό (!)(ή κάτι παραπλήσιο) για το προσωπικό του γραφείο. Μπερδεύτηκαν τα τιμολόγια. Κι εδώ ξαναβάζουν υποψηφιότητα. Τα ρεμάλια! Η χώρα της ξεφτίλας. Όχι, εξυπνάκια το ξέρω ότι δεν είναι άγιοι στην Αγγλία. Αλλά χέστηκα. Παραιτήθηκε όπως και να 'χει ο τύπος.

Ρε, τρελαίνομαι. Μιλάνε για Ελλάδα και Μέγα Αλέξανδρο και δεν ξέρουν ορθογραφία! Που το καθήκι έπαιζε με το σουγιά του στο γυμνάσιο και δεν έκατσε ούτε μια μέρα να ξεστραβωθεί και τώρα μου το παίζει πατριώτης! Που βγαίνανε γιωτάδες στο στρατό για να μην πιάσουν όπλο και τώρα η Ελλάδα ξανά προς τη δόξα τραβά.

Τον άστεγο ρε, που του πήραν τα σώβρακα και πρέπει να ζήσει με 100 ευρώ το μήνα και τριγυρνάει στους δρόμους ποιος Έλλην θα τον σώσει; Εσύ που σπας βιτρίνες; Α ξέχασα, αγωνίζεσαι για το κοινό καλό. Τα φάρμακα για τα παιδάκια που υποφέρουν στα νοσοκομεία; Α ξέχασα, αγωνίζεσαι για το κοινό καλό. Τους ηλικιωμένους που ψοφάνε και μυρίζει μέχρι να τους πάρουν χαμπάρι γιατί τους παράτησαν χωρίς σύνταξη; Να μη μιλάω έτσι; Σου χαλάω την εικόνα; Γιατί αυτή είναι η εικόνα. Και συ βγαίνεις για τη φραπεδάρα σου (δουλέψαμε και σήμερα και δικαιούμαστε και λίγη ξεκούραση) και αρντάν, δώσε πάφα πούφα και φιλοσοφία.

Και μετά βλέπω και αυτό:

Τι σημαίνει να είσαι αρχίδι

Και ξέρω. Δε θα πάμε ποτέ μπροστά. Ο Έλληνας είναι φασίστας, υποκριτής, βολεμένος και μίζερος. Ανιστόρητος, ανίδεος και αναιδής. Και όσοι δεν είναι τα παραπάνω είτε δεν άντεξαν το χάλι εδώ και έφυγαν για κάπου πιο λογικά είτε είναι κλεισμένοι σε μια τρύπα και παλεύουν για την επιβίωση διερωτώμενοι για το πως στο καλό φτάσαμε ως εδώ.

Εγώ; Δεν είμαι άγιος. Και δε θέλω να γίνω.

Ξέρετε γιατί έφτασε εδώ η Ελλάδα; Την ψυλιάζομαι τη δουλειά. Από το χρέος. Όχι, το οικονομικό. Το χρέος των ψήφων. Το γαμημένο, απαρχαιωμένο μυαλό των μεγαλύτερων σε ηλικία και η τραγική απλή αναλογική. Εδώ να δεις απατεωνιά. Αντισυνταγματική η ίδια μέθοδος εκλογής των υποψηφίων. Τραγικό.

Ο άλφα κάποτε εξυπηρετήθηκε από τον τάδε. Το αντάλλαγμα; Μια ψήφος. Για πόσα χρόνια; Για πάντα. Αυτόν ξέρουμε, αυτόν εμπιστευόμαστε. Σαν το Skip. Δε γαμείς. Του χρωστάω. Τι του χρωστάς μωρέ μαλάκα; Στη χώρα σου δε χρωστάς; Η απλή λογική των αρχαίων ελλήνων που τόσο πολύ πια θαυμάζουν όλη ξέρετε τι σκατά έλεγε; Ελέγχω με πόσα μπαίνεις στην πολιτική και με πόσα βγαίνεις, η πρώτη αρχή. Δεύτερη αρχή: Ποτέ πάνω από δυο φορές το ίδιο άτομο. ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ.

Γιατί;

Γιατι τα σκατά σε κάποια φάση όταν τα ταίζεις αρχίζουν κι έχουν και προτιμήσεις σε μεζέ.

Γι' αυτό.