Ο χρόνος είναι απόρροια μιας ανάγκης του ανθρώπου να ταχτοποιήσει αν θέλετε, επιμέρους δραστηριότητες οι οποίες δε σχετίζονται με τα βασικά του ένστικτα: μαμ, κακά και νάνι. Εργασία, ψυχαγωγία, κοινωνικοποίηση, εκπαίδευση, διασκέδαση. Όλα ορίζονται από το πλάισιο του χρόνου. Τώρα για ποιον ηλίθιο λόγο ένα έτος έχει 365 μέρες και κάθε μέρα έχει 24 ώρες και κάθε ώρα 60 λεπτα και κάθε λεπτό 60 δευτερόλεπτα....δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι πιο random πεθαίνεις. Μα είναι νούμερα αυτά;
Τέλος πάντων. Αν συμφωνείτε με την παραπάνω θεώρηση, πέσατε στην παγίδα του Νέυτωνα. Επόμενο δεν είναι; Ο Νewton πήρε το χρόνο ως κάτι δεδομένο. Και είναι δηλαδή για τα δικά μας μέτρα και σταθμά. Δυστυχώς, το μεγάλο αυτό μυαλό δεν είχε στη διάθεση τα μέσα του σήμερα. Η έννοια της ταχύτητας και της επιτάχυνσης δε θα μπορούσαν να πάρουν ποτέ τις διαστάσεις που κυβερνούν το σύμπαν στα 1600, μια εποχή απαίσια και πανβρώμικη και κατά κύριο λόγο με μια εκκλησία που προσπαθούσε να ελέγξει τους πάντες και τα πάντα και έκαιγε μάγισσες. Duh. Ο απόηχος της κοινωνικής δυσκαμψίας ακολούθησε και τις επιστήμες για αρκετά χρόνια.
Οι "μορφωμένοι" αποτελούνταν από μια κάστα πλουσίων που για πρωινό έτρωγαν γουρουνόπουλο με παντεσπάνι και όλη την υπόλοιπη μέρα αγνάντευαν τη μοίρα τους. Το αστείο δε ήταν ότι οι μεγαλοέμποροι και τα συναφή συνήθως δε μπορούσαν να φτάσουν την οικονομική άνεση των δουκάτων και των υπολοίπων του συναφιού. Μέσα στο συρφετό της πλουτοκρατίας κατάφεραν να ξεχωρίσουν μυαλά που έκαναν το εξής καταπληκτικό: ΒΑΡΙΟΝΤΟΥΣΑΝ.
Ναι, ναι, ας μην κολλάμε σε δυσπιστίες. Είναι δεδομένο ότι η βαρεμάρα τους έτρωγε και έπρεπε να βρουν κάτι να κάνουν. Μορφωμένοι ήταν, την ανάγκη για δουλειά ΔΕΝ την είχαν οπότε έκαναν πειράματα και φιλοσοφούσαν με μαθηματικούς όρους.
HINT: Kάπου εδώ πρέπει να μπαίνουμε σε σκέψη για τα πολιτικά κατεστημένα περί καπιταλισμού, κομμουνισμού, ελευθερία σπουδών στη χώρα μας κλπ κλπ κλπ...
Οι "μορφωμένοι" αποτελούνταν από μια κάστα πλουσίων που για πρωινό έτρωγαν γουρουνόπουλο με παντεσπάνι και όλη την υπόλοιπη μέρα αγνάντευαν τη μοίρα τους. Το αστείο δε ήταν ότι οι μεγαλοέμποροι και τα συναφή συνήθως δε μπορούσαν να φτάσουν την οικονομική άνεση των δουκάτων και των υπολοίπων του συναφιού. Μέσα στο συρφετό της πλουτοκρατίας κατάφεραν να ξεχωρίσουν μυαλά που έκαναν το εξής καταπληκτικό: ΒΑΡΙΟΝΤΟΥΣΑΝ.
Ναι, ναι, ας μην κολλάμε σε δυσπιστίες. Είναι δεδομένο ότι η βαρεμάρα τους έτρωγε και έπρεπε να βρουν κάτι να κάνουν. Μορφωμένοι ήταν, την ανάγκη για δουλειά ΔΕΝ την είχαν οπότε έκαναν πειράματα και φιλοσοφούσαν με μαθηματικούς όρους.
HINT: Kάπου εδώ πρέπει να μπαίνουμε σε σκέψη για τα πολιτικά κατεστημένα περί καπιταλισμού, κομμουνισμού, ελευθερία σπουδών στη χώρα μας κλπ κλπ κλπ...
Φως. 300.000.000 μέτρα το δευτερόλεπτο. Ασύλληπτο ακόμη και για τα δικά μας μυαλά. Δε θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ο τύπος (o Newton ντε...) ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Γι αυτό και ήρθαν αργότερα ένας σκασμός από τεράστια μυαλά (αναφορικά με τη βλέψη τους για τις επιστήμες πάντα...Από EQ δεν ξέρω τι έκαναν...) και προσπάθησαν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα. Τα μικρά. Τα τόσο μικρά που δε φαίνονται ούτε με μικροσκόπιο. Και δε σας κρύβω ότι το μέγεθος μετράει. Και πάρα πολύ μάλιστα.
Όταν μικρύνουμε σε κλίμακα, για κάποιο λόγο χάνουμε την προλεψιμότητα μας. Δηλαδή: Ο Νεύτωνας, καταλάθος μάλλον ο άνθρωπος, δημιούργησε την άμεση σχέση αιτίου-αποτελέσματος. Το κίνημα του ντετερμινισμού κοινώς. Τι λέει αυτό; Αυτό λέει ότι γνωρίζοντας ακριβώς τις αρχικές συνθήκες μπορώ να περιγράψω επακριβώς το αποτέλεσμα. Αυτό σημαίνει ότι αν ρίξω ένα νόμισμα σε απόλυτα ελεγχόμενες συνθήκες, χρησιμοποιώντας Νευτώνειους όρους, μπορώ να προβλέψω με βεβαιότητα το αποτέλεσμα. Αυτό επεκτάθηκε σε πάρα πολλές επιστήμες βασικά και ήταν ίσως κακό. (βλ. Φρόυντ)
Παρακάτω. Σε ατομική κλίμακα παρατηρήθηκε το εξής απίστευτο. Δεν μπορούσαν να προβλέψουν τίποτα. Τίποτα όμως. Όλα είχαν έναν δικό τους τρόπο να "συμμαζέυονται" και να ταχτοποιούνται. Θα μου πεις, αφού τα μικρά συμπεριφέροντα ως μικρά και τα μεγάλα ως μεγάλα, τι μας νοιάζει; Άκρη βγάζουμε. Δεν είναι έτσι όμως.
Ο Einstein (με το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο ντε) παρατήρησε (ξαναλέω, ΤΟΤΕ, όχι τώρα. Γύρω στα '10s) ότι το φως συμπεριφερόταν με εντελώς ανορθόδοξο τρόπο ο οποίος μάλιστα προσέγγιζε την όποια λογική των μικρών. Άρα, αγνοώντας την περίεργη συμπεριφορά των μικρών, παρερμηνέυουμε σημαντικά (ίσως) φαινόμενα των μεγάλων. (Για ξεκαθάρισμα περισσότερο. Δεν είμαστε εμείς τα μεγάλα. Μιλάω για θηρία τύπου πλανήτες αστέρια και τα συναφή...)
*Οφείλω να πω ότι ψοφάω για τις πραγματικές ιστορίες πίσω από όλες τις επιστημονικές ανακαλύψεις οπότε μετά το τέλος αυτού το ό,τι να ναι ποστ, αν θέλετε μπορώ να γράψω και ένα κειμενάκι για τους επικούς καβγάδες μεταξύ πολλών διασημων επιστημόνων και όχι μόνο...;)
Και κάπως έτσι οδηγήθηκε στο φωτοηλεκτρικό φαινόμενο το οποίο το ξέρετε όλοι γιατί το ζείτε καθημερινά. Όταν σε μια μεταλλική πινακίδα (απ 'αυτές του Κ.Ο.Κ μωρέ) πέσει μια δέσμη φωτός αυτή φαίνεται να λάμπει στιγμιαία.
Αυτό ο Einstein το απέδωσε στο γεγονός ότι κάποια μικρά υποατομικά σωματίδια, τα ηλεκτρόνια, προσλαμβάνουν ενέργεια από το φως και αν θέλετε, μεταπηδάνε σε υψηλότερη ενεργειακή στάθμη. Αν θυμηθούμε από προηγούμενο ποστ (My sweet entropy, part 1) η υψηλή ενέργεια είναι κακό πράγμα. Πρέπει να την αποβάλλουμε. Έτσι το ηλεκτρόνιο θέλοντας να επιστρέψει στην πρότερή του αλλά και σταθερότερη ενεργειακή κατάσταση αποβάλλει αυτή την ενέργεια ως ακτινοβολία.
Ναι. Γι'αυτό το πήρε το Νόμπελ.
Όταν μικρύνουμε σε κλίμακα, για κάποιο λόγο χάνουμε την προλεψιμότητα μας. Δηλαδή: Ο Νεύτωνας, καταλάθος μάλλον ο άνθρωπος, δημιούργησε την άμεση σχέση αιτίου-αποτελέσματος. Το κίνημα του ντετερμινισμού κοινώς. Τι λέει αυτό; Αυτό λέει ότι γνωρίζοντας ακριβώς τις αρχικές συνθήκες μπορώ να περιγράψω επακριβώς το αποτέλεσμα. Αυτό σημαίνει ότι αν ρίξω ένα νόμισμα σε απόλυτα ελεγχόμενες συνθήκες, χρησιμοποιώντας Νευτώνειους όρους, μπορώ να προβλέψω με βεβαιότητα το αποτέλεσμα. Αυτό επεκτάθηκε σε πάρα πολλές επιστήμες βασικά και ήταν ίσως κακό. (βλ. Φρόυντ)
Παρακάτω. Σε ατομική κλίμακα παρατηρήθηκε το εξής απίστευτο. Δεν μπορούσαν να προβλέψουν τίποτα. Τίποτα όμως. Όλα είχαν έναν δικό τους τρόπο να "συμμαζέυονται" και να ταχτοποιούνται. Θα μου πεις, αφού τα μικρά συμπεριφέροντα ως μικρά και τα μεγάλα ως μεγάλα, τι μας νοιάζει; Άκρη βγάζουμε. Δεν είναι έτσι όμως.
Ο Einstein (με το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο ντε) παρατήρησε (ξαναλέω, ΤΟΤΕ, όχι τώρα. Γύρω στα '10s) ότι το φως συμπεριφερόταν με εντελώς ανορθόδοξο τρόπο ο οποίος μάλιστα προσέγγιζε την όποια λογική των μικρών. Άρα, αγνοώντας την περίεργη συμπεριφορά των μικρών, παρερμηνέυουμε σημαντικά (ίσως) φαινόμενα των μεγάλων. (Για ξεκαθάρισμα περισσότερο. Δεν είμαστε εμείς τα μεγάλα. Μιλάω για θηρία τύπου πλανήτες αστέρια και τα συναφή...)
*Οφείλω να πω ότι ψοφάω για τις πραγματικές ιστορίες πίσω από όλες τις επιστημονικές ανακαλύψεις οπότε μετά το τέλος αυτού το ό,τι να ναι ποστ, αν θέλετε μπορώ να γράψω και ένα κειμενάκι για τους επικούς καβγάδες μεταξύ πολλών διασημων επιστημόνων και όχι μόνο...;)
Και κάπως έτσι οδηγήθηκε στο φωτοηλεκτρικό φαινόμενο το οποίο το ξέρετε όλοι γιατί το ζείτε καθημερινά. Όταν σε μια μεταλλική πινακίδα (απ 'αυτές του Κ.Ο.Κ μωρέ) πέσει μια δέσμη φωτός αυτή φαίνεται να λάμπει στιγμιαία.
Αυτό ο Einstein το απέδωσε στο γεγονός ότι κάποια μικρά υποατομικά σωματίδια, τα ηλεκτρόνια, προσλαμβάνουν ενέργεια από το φως και αν θέλετε, μεταπηδάνε σε υψηλότερη ενεργειακή στάθμη. Αν θυμηθούμε από προηγούμενο ποστ (My sweet entropy, part 1) η υψηλή ενέργεια είναι κακό πράγμα. Πρέπει να την αποβάλλουμε. Έτσι το ηλεκτρόνιο θέλοντας να επιστρέψει στην πρότερή του αλλά και σταθερότερη ενεργειακή κατάσταση αποβάλλει αυτή την ενέργεια ως ακτινοβολία.
Ναι. Γι'αυτό το πήρε το Νόμπελ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου