Η νίκη των ηλίθιων

- Έλα καλή μου...
-Τι κάνεις Τούλα μου;
-Καλά μωρέ. Τα ίδια, τα ξέρεις.
- Άσε, κι εμείς τα ίδια.
-Μωρέ ήθελα να σε ρωτήσω κάτι.
- Πες μου.
- Χθες μωρέ, γυρνούσε ο δικός μου από το σχολείο.
- Ναι, ξέρω τους είδα. Πες μου ότι του 'κανε κάτι ο Θανάσης. Μας το παίζει πολύ πλακατζής τελευταία.
- Όχι, όχι, τίποτα τέτοιο. Απλά όταν καθίσαμε να φάμε μας τα λεγε λίγο περίεργα. Και άκουγε και η μικρή και δε θέλω τέτοια χαζά να της μπαίνουν στο κεφάλι.
- Λες για την τριήμερη;
- Όχι, τι έγινε με την τριήμερη;
- Α, τίποτα, τα ίδια και τα ίδια με το σύλλογο. Τέλος πάντων, θα στο πω μετά αυτό. Λέγε τώρα.
- Μου κάνει εντύπωση που δε στο 'πε ο Θανάσης. Ο μεγάλος εδώ λέει ότι το συζήτησαν.
- Ωραία, θα με πεθάνεις από ανησυχία. Λέγε.
- Μπήκε λέει μέσα μια καθηγήτρια, η Περπερανιμποδάκη, που τους κάνει Αγγλικά.
- Αυτή δεν είναι που τους είχε πει ότι αν δε μάθουν το Πάτερ ημών στα Αγγλικά θα τους βάλει 2 βαθμούς κάτω στο τρίμηνο;
- Α, να γεια σου!
- Ωχ, αυτή είναι τρελάρα. Τι είπε πάλι;
- Είχε λέει μια συζήτηση με τη διευθύντρια και την υποδιευθύντρια για ένα ατύχημα.
- Πω, πω, βουνό με βουνό μόνο δε σμίγει. Διευθύντρια θεολόγος και υποδιευθύντρια παπαδιά. Που έχουν μπλέξει μωρέ τα παιδιά μας.
- Κάτσε να ακούσεις το ωραίο.
- Κάθομαι.
- Έχουν λέει έναν στο νοσοκομείο ο οποίος είναι σε ημίκωμα μάλλον και μια φεύγει μια επανέρχεται.
- Ποιοι τον έχουν;
- Το τρίο στούτζες μωρέ.
- Α η Περπερανιμποδάκη και οι άλλες.
- Ναι. Λοιπόν αυτός λέει είχε διαπράξει αδίκημα στα νιάτα του, τύπου κάποιος χτύπησε με το αμάξι κάτι τέτοιο φαντάζομαι.
- Φαντάζεσαι;
-Ε, ναι μωρέ, αυτή η χαζή τους μίλησε για δολοφονία αλλά αυτά είναι χαζά μωρέ τώρα.
- *γέλιο*
- Ε, βλέπεις; Τέλος πάντων, τους είπε ότι αυτός τη μια πεθαίνει και την άλλη επανέρχεται γιατί είναι η συνείδησή του που τον εμποδίζει να βρεθεί στο δρόμο του Χριστού και επανέρχεται στην κόλαση.
- *πάυση* Ε δεν είμαστε καλά...
- Και όχι μόνον αυτό. Ο πατέρας του έγινε έξαλλος. Σκέψου δεν έφαγε ούτε μεσημεριανό ούτε βραδινό και για να μην τρώει ο Στάθης ξέρεις...
- Ξέρω ξέρω. Τους ξέρω και τους δυο τι καλοφαγάδες είναι.
- Μπράβο. Που λες, άντε όλα αυτά. Ανεβαίνει πάνω ο Μάνος και τι μας λέει όταν τρώμε;

"Μαμά, ο παππούς ήταν δολοφόνος;"

- Κάνεις πλάκα τώρα;
- Όχι, παιδί μου τι λες τώρα. Τον ρωτήσαμε γιατί και όταν μας τα πε εγώ συγχίστηκα αλλά ο άλλος... Ο άλλος, δεν μπορούσα να τον ηρεμήσω μετά.
- Λογικό.
- Καλέ ντύθηκε ξανά να παέι στο σχολείο να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο.
- Δίκιο έχει.
- Μώρε αν μπορούσα κι εγώ μαζί του θα πήγαινα αλλά κάποιος πρέπει να κρατήσει τις ισορροπίες. Ανθούλα μου, τι να κάνουμε;
- Σαν τι να κάνουμε;
- Κάνε μια κουβέντα με το Θανάση εσύ, μην έχεις ιστορίες. 12 χρονών είναι. Δε γεννήθηκαν δα και φιλόσοφοι.
- Ναι, έχεις δίκιο. Αυτό θα το κάνω μόλις έρθει.
- Σκεφτόμαστε να κάνουμε καταγγελία.
- Δε θα βγει τίποτα.
- Ε τότε να αλλάξουμε σχολείο.
- Και οι παρέες;
- Και τι να το καταπιούμε;
- Κάνουμε και τίποτα σωστά σ αυτή τη χώρα βρε Τούλα μου;