O.A.Σ.Θ.ικά μαθήματα...

Είναι φορές που αναρωτιέμαι αν αυτός που βρίσκεται απέναντι μου είναι τόσο ζώο όσο δείχνει ή αν η στάση του αυτή είναι ενα grand masterplan για την κυριαρχία του είδους του στον πλανήτη. Μάλλον το δεύτερο.
1454 HOURS και πραγματικά η στάση στην Καμάρα μοιάζει με τη λωρίδα της Γάζας. Σκέφτομαι τι έκανα λάθος και απλά κατέληξα ότι δεν έπρεπε για κανέναν λόγο να πιω εκείνον τον καφέ στις 11.30 στο Μικρό Μπλε. Η ζωή μου κινδυνέυει. Ορδές αθάνατων γιαγιάδων με καροτσάκια, παππούδων με κασκέτα και κάπες του Μπατμαν(clopyright), αγοριών, κοριτσιών, φοιτητών, αφοίτητων, όλοι στον αγώνα για να μπουν στο λεωφορείο. 
Έχω αφήσει ήδη τρία λεωφορεία για να μην στριμώξω τον κόσμο κι άλλο.Και έρχεται το δεκάρι... Αυτά είναι...Το λεωφορείο ασφυκτιεί από ζωη... Κολλημένες φάτσες στα τζάμια παρακαλάν για λίγο αέρα. Και κάπου στην Τρίτη Πόρτα, ο δρόμος για τον Παράδεισο , τη δική μου Ιθάκη, το σπίτι μου. Αφού μπω, αποφασίζω ότι δεν είναι η καταλληλότερη στιγμή να ακούσω Theater μπορεί να κλωτσομπουνιδοκοπηθούμε ανα πάσα στιγμή εδώ μέσα. Η ακοή μου θα μου χρειαστεί Αριστερά μου ένας κύριος ανοίγει το παράθυρο. Ορθόν. Μην ψοφήσουμε κι από τους άπλυτους. Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει αλλά είναι μόδα να βρωμάς κομματάκι. Πως είναι μόδα να κόβεις τα μαλλία σου λιγάκι, έτσι ώστε να δείχνεις σα στραβοκουρεμένο γκαζον? Έτσι και πρέπει να βρωμάς λιγάκι. Σαν τι ας μην πω. 
«Επόμενη στάση...» «Πισωκολλητό» σκέφτομαι... Η κοπέλα πίσω μου έχει συμπιεστεί σαν .rar αρχείο για να χωρέσει και σκέφτομαι τον επόμενο αναίσθητο που θα προσπαθήσει να μπει και θα τη ζουλήξει κι άλλο. Ευτυχώς κανένας δε θέλει να βγει. Χμμ... Λάθος σκέψη. Γιατί μπορεί να μη θέλει να βγει κανείς αλλά όλο και κάποιος θα θέλει να μπει. Ασχέτως με το αν χωράει ή όχι. Δε με ενδιαφέρει ρε αν τα αρχ.... σας έχουν φτάσει στο στομάχι σας από το ζούπηγμα! Εγώ θα μπώ! Το πε και το κανε... Θέλω να αρχίσω να τσιρίζω. Να βρίζω. Να χτυπάω. Ψυχραιμία. Οι Theater θα σώσουν την κατάσταση. Αποφασίζω να μην δώσω σημασία.
«Επόμενη στάση... Γαλλικό Ινστιτούτο». Ώπα λέω εδώ είμαστε εδω αδειάζει κομματάκι. Απέναντι μου μια κοπέλα πήρε το μωρό της (δε χρειαζεται να αναφέρω ότι άπλωσε και τα 2 μέτρα του hands free για να μιλήσει στο μωρό...) 
«Έχω τζάμπα μπουκάλι στο αστρα το βράδυ μωρό μου..»
«Χεστήκαμε...» απαντάω (νοερά πάντα... Ειπαμε...)
«Ναι, θα έρθει και ο Άλκης και η Ελένη»
«Καλώς να έρθουν... ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ!»
«Η Άντζυ Σαμίου καλέ! Τέλεια θα ναι!»
Πρώτο καρδιακό.
«Ναι, μωρό μου ναι θα πάμε ναι ναι τελειαμπραβοθαμιλησουμεμακιασελατρευω»
Έλεος. Κι άλλο τηλέφωνο.
«ΕΛΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓ.. ΣΟΥ?»
Θεός... Αυτά είναι... 
Πιο δυνατά οι Theater….
Στάση. Πω, χαρά εγώ ο άμοιρος, θα βγει κάποιος κόσμος. Αν μου εξηγήσει κάποιος πως κατάφεραν να με στριμώξουν πιο πολυ από πριν. Ενώ φαινονται λιγότεροι! Πραγματικά μερικοί άνθρωποι δεν έχουν αίσθηση του χώρου. Μα καμία απολύτως. Έφαγα μέχρι το Ιπποκράτειο να κοιτάω μια τύπισσα που πραγματικά ήταν μαθηματικός. Δεν εξηγείται αλλιώς. Η αθάνατη, είχε βρει την καλύτερη δυνατή θέση! Τα υπολόγιζα κανα δεκάλεπτο σίγουρα! Έτσι όπως καθόταν δε μπορούσε ούτε να βγει κόσμος από τις θέσεις του, ούτε να μπεί, ούτε να χτυπήσει κανείς εισητήριο! Απίστευτη. Προσκυνάω. 
Κι άλλη στάση. Κι άλλα τηλέφωνα, κι άλλη αγένεια. Τις πταίει? Το σκέφτηκα σοβαρά... Πολύ σοβαρά. Κατέληξα. Οι φοιτητές φταίνε. Ναι, οι φοιτητές φταίνε. Αυτοί οι αναίσθητοι χαραμοφάηδες που το μόνο που κάνουν είναι Κ.Π.Π (Κατανάλωση Πατρικής Περιουσίας για τους ανίδεους) και τίποτ’άλλο. Και συμφωνεί και ο κόσμος. Να εδώ, 2 κυριούλες που τις πονάνε τα πόδια μωρε τις καημένες και δε βρήκαν να κάτσουν σ αυτούς τα ρίχνουν. 
Ένας άλλος πιο θεός μου είχε ανοίξει επίθεση γιατι έλεγε μπούρδες και προσπάθησα να του το βουλώσω γιατί ενοχλούσε.
«Τι ξέρετε κι εσείς οι φοιτητές μωρέ? Που κάψατε τη χώρα?»
«Ναι» του λέω «σήμερα έκαψα τέσσερα μαγαζιά...»
«Νεαρέ εσύ δεν ξέρεις»
«Όχι, δεν ξέρω. Επειδή είμαι 20 χρονών είμαι χαζός. «
«Ακριβώς. Ε...Δηλαδή όχι...»
Το μισό λεωφορείο να κλαίει από τα γέλια. Το άλλο μισο δεν ακούει.
«ΠΑΤΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΠΙΣΩ!»
«Εσεις λέω θα την πάτε μπροστά»
Δεν ασχολήθηκα. 
Βαρέθηκα.
Σιχάθηκα.
Αισθάνομαι απαίσιο άτομο.
Σε μισή ώρα διαρομή έβρισα 458,3 φορές, καταράστηκα άλλες τόσες και έκρινα το συνάνθρωπο μου άγρια.
Είμαι κακός?
Είμαι οργισμένο νιάτο?
Βρε δεν πά να...
Μπά,δεν είναι λογική αυτή...
«Επόμενη στάση...»
Πιο δυνατά οι Theater…

M’ αυτά και μ αυτά δε συστήθηκα...
Φοιτητής είμαι...
Φταίω για όλα
Και είμαι καλά....