Κάποτε είχα παίξει σε ένα μικρό θεατρικό στη γιορτή του σχολείου μαζί με μια κοπέλα. Εγώ λέει παρίστανα τον πατέρα της. Εκείνη τη λέγανε Ελένη στο έργο. Φοιτήτρια. Θυμάμαι ότι είχα πρόβλημα στο πως να παίξω έναν τόσο αυστηρό και παράλογο πατέρα γιατί ο ίδιος ως Στέλιος, συμφωνούσα με την Ελένη. Όταν λοιπόν μπήκα στο σπίτι μας (δηλαδή ανέβηκα στη σκηνή), κάθισα να διαβάσω εφημερίδα. Λίγο αργότερα μπήκε η Ελένη αναψοκοκκινισμένη και με δάκρυα στα μάτια. Ήταν 17 Νοεμβρίου 1973 και έξω γινόταν της μουρλής. Ο ανήσυχος πατέρας σηκώθηκα και πήγα να ρωτήσω τι συμβαίνει. Εκείνη με τρομερό θυμό και πάθος μου εξηγεί ότι όλη η Αθήνα είναι στους δρόμους, ότι γίνεται χαμός και ότι πρέπει να πάμε όλοι μαζι να διώξουμε το στρατό από τους δρόμους! Όλοι οι φοιτητές, όλοι οι νέοι, όλοι οι γέροι είχαν παραταχθεί έξω από την πόρτα του Πολυτεχνείου.
Εμένα όμως δε μου αρέσει αυτό. Και καταλήγω σε έναν επικό καυγά με την κόρη μου εκείνη να προσπαθεί να με πείσει ότι πρέπει να βγούμε στους δρόμους, ότι τώρα είναι η ευκαιρία να δείξουμε τι αξίζουμε ως λαός, αλλά εγώ φεύ, δειλός του κερατά. Έχοντας ήδη μια απώλεια στην πλάτη, αυτή της γυναίκας μου, δε θα άντεχα να χάσω και το μοναδικό πράγμα στον κόσμο, την κόρη μου. Η Ελένη όμως δεν καταλάβαινε τη μεριά μου, νέο και ατίθασο παιδί και αφού με έβρισε για τα καλά σηκώθηκε κι έφυγε. Εγώ ως πατέρας, πανικοβλήθηκα, τα χασα, χέστηκα πάνω μου άμα θέλετε αλλά και νευρίασα. Με την ανυπακοή της Ελένης ή με τον εαυτό μου; Μια μούχλα και μισή. Όλοι έξω ήταν! Εγώ γιατί να μην πάω δηλαδή; Για πόσο ακόμη θα βαραίνει τους ώμους μου η σκια της δικτατορίας και το φτερωτό πουλί της; Στην τελευταία σκηνή, αρπάζω το παλτό μου και βγαίνω βιαστικά έξω από το σπίτι.
Τετάρτη 13 Μαΐου 2009 φοιτητικές εκλογές. Μια εβδομάδα πριν δεν υπάρχει ούτε ένα άτομο το οποίο να εμπλέκεται με τα κοινά και να μην είναι στη σχολή. Ακόμη και αυτοί που δεν πατάνε το ποδαράκι τους ούτε καν για τα υποχρεωτικά εργαστήρια είναι κάάάθε μέρα εκεί. Και είναι και φίρμες οι άτιμοι. Όλοι τους χαιρετάνε όλοι τους γνωρίζουνε. Αυτοί οι φοιτητές ήταν που έριξαν και τη δικτατορία το ’73; Αυτοί οι φοιτητές θα έρθουν να σε παρακαλέσουν να τους ψηφίσεις πάντως. Και μιστερ Πρόβατο θα πας. Ω, ναι θα πας, γιατί είναι πολύ κρίμα να μην ρίξεις ψήφο εμπιστοσύνης στον κολλητό σου που έχει επιλέξει ως μέσο εκφρασης την PQR πολιτική παράταξη.
Θυμάμαι σε μια από τις φετινές γενικές συνελεύσεις κέρδισε η ΔΑΠ Ν.Δ.Φ.Κ. και όταν ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα ακούστηκε το καταπληκτικό «ΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ!!! Θα πάμε DOGS το βράδυ! Κερδίσαμε!»
Τώρα τι να σχολιάσω... Σχολιάστε εσείς οι 3 που μπορεί να διαβάσετε αυτό το κείμενο.
Που θέλω να καταλήξω; Οι φοιτητές θεωρούνται το μέλλον. Ο σπόρος που θα φυτέψει το κράτος και θα ανθίσει προσφέροντας μια αναβάθμιση σε όλα τα επίπεδα. Η Νέα Γενιά που έχει μαζί της την πείρα των παλιών και τη δίψα των νέων. Που είναι ατίθαση γεμάτη με πάθος, γεμάτη με όνειρα, που ξεχ...
Γη καλεί Στε, σύνελθε.
Πάμε από την αρχή.
Οι φοιτητές είναι οι αλήτες. Αυτοί που τα προκαλούν όλα. Που δεν ενδιαφέρονται για τίποτε παρά μόνο για τη φραπεδιά τους. Οι φοιτητές αρνούνται να δεχτούν τη μόρφωση που τους προσφέρεται κλείνοντας τις σχολές και βάζοντας λουκέτο. Οι φοιτητές θέλουν τους μπάτσους νεκρους και μακριά από το άσυλο για να διακινούν παράνομα ναρκωτικά. Οι φοιτητές αποτελούν την τροχοπέδη του συστήματος.
Η αλήθεια; Κάπου στη μέση.
Ένας μέσος φοιτητής έχει περάσει σε μια σχολή που δεν του αρέσει και θα κάνει τα πάντα για να πάρει ένα καταπληκτικό πτυχίο το οποίο και θα κορνιζάρει και σε όλη αυτή την καταπληκτική σταδιοδρομία θα αναρωτιέται τι σκατά έκανε λάθος και σε ποια οικοδομή να πάει να γίνει μπετατζής αφού αποφοιτήσει. (Προς Αλλάχ δεν έχω κάτι με τους μπετατσίδες). Στους τοίχους του Χημικού έχει γραφτεί η απόλυτη αλήθεια. Είναι το είδωλο που ξεπροβάλλει από τον καθρεφτη που ονομάζεται Πανεπιστήμιο όταν κοιτάει μέσα η πλειοψηφία των σημερινών φοιτητών.
«Δε θέλουμε γνώσεις, θέλουμε πτυχία»
Και γω που θέλω γνώσεις; Εγώ που έχω όνειρα; Εγώ που αυτή τη στιγμή μπορώ να ονοματίσω τον επόμενο Φρόυντ, τον επόμενο Σπύρου που θα φύγει να χειρουργήσει στο Memorial, τον επόμενο Χάιζενμπεργκ, την αυριανή Μαρία Χούκλη, τον μελλοντικό εφευρετη της ένωσης που εξοντώνει τον καρκίνο, μπορώ να δω αυτά τα όνειρα στα μάτια τους, στις κουβέντες τους, στις κινήσεις τους. Εγώ δηλαδή που θέλω το κάτι παραπάνω καλούμαι να επιλέξω ανάμεσα σε τρία χρώματα, μπλε, κόκκινο, πράσινο και να αφήσω το μέλλον μου στα χέρια τους. Γιατί αυτοί ενδιαφέρονται για σένα αγαπητέ ονειροπόλε φοιτητή. Μα ναι, φυσικά και ενδιαφέρονται! Δεν ξέρουν αυτοί τα προβλήματα της εκπαίδευσης; Τα ξέρουν και πάρα πολύ καλά μάλιστα γι αυτό και αρνούνται να πατήσουν έστω και σε ένα αμφιθέατρο. Γι αυτό και ζητάνε από μια σελίδα στο facebook τα -sos και ο θεός να μας σως’- για το δείνα μάθημα.
Α ρε φοιτητή, που κατάντησες. Από τη μια να ρίχνεις κυβερνήσεις και από την άλλη να ρίχνεις την ψήφο σου σε ανίδεους.
Τι είμαστε τελικά ρε σεις;
Σπόρος ή τροχοπέδη;
2 σχόλια:
Πολύ καλά τα λες. Με εκφράζει απόλυτα το post σου, εγώ δε θα μπορούσα να τα αποτυπώσω καλύτερα.
Όλοι αρχίζουμε από μία κοινή βάση, έχοντας την ελπίδα ότι όταν μεγαλώσουμε θα καταφέρουμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Όλοι, λέγοντας, δεν εννοώ αυτούς που μπαινοβγαίνουν στα διάφορα κέντρα διασκέδασης (πες τα rock bars, πες τα μπουζούκια ή clubάκια) ενώ την επόμενη μέρα έχουν σχολείο.
Και το σχολείο δεν το είπα κατά λάθος. Μέχρι το τέλος του σχολείου, κι αν, υπάρχει αυτή η ελπίδα. Οι περισσότεροι από εμάς αλλοτριωνόμαστε από αυτό το "πρέπει" της επιτυχίας στη σχολή και της κατάκτησης του, άχρηστου πια, πτυχίου.
Οι παρατάξεις είναι ακόμα μία ψευδαίσθηση ελευθερίας. Μπαίνοντας στη σχολή και, ίσως, σε μία παράταξη νιώθουμε ότι κάνουμε κάτι σημαντικό. Σημαντικό για την κοινωνία; Όχι, σημαντικό για τον εαυτό μας. Άλλος ένας τρόπος για να βγάλουμε το άχτι από την άδικη ζωή που δε μας προσέφερε τίποτα εκτός από διασκέδαση.
Όσο για τον Σπύρου δε θα σχολιάσω. Θα στα πω κάπου prive.
Πως τολμάς και τιμας αντι να τιμωρας τους ανταρτες του πολυτεχνίου; εμεις οι ανταρτοπληγτοι του εξωτερικού θα δυσφημίζουμε την πουτάνα του Αρμαγεδδώνα ψευδελλαδα σας να ξερη δυσης. οποίος έβαλε Φλωράκη στη Βουλή την Ελλάδα θα θρηνη. οποίος ακούη Φαραντούρη, θα φάη τσεκούρι. διαλοτσυπριοτες έκρυψαν ανταρτες και για αυτο αξίζαν μάτωμα. Θρομβοβράκι: Θα τους γκρεμίσουμε τους έλληνες, σίγουρα ναί, με το τσεκουρί και με τον κασμά, θα τους φάμε, θα τους φάμε! ήμαστε ανταρτοπληγτοι πρόσφυγες όχι απόδημοι! όπως φύγαμε, μεχμεκωμουνες, να φυγουν. Αφού είστε ασυνεπείς στενοκέφαλοι, πεισματάρικες, άδικοι, γκρινιάρηδες, ακατανόητοι, Τριξόδοντες στα οικογενειακά θέματα, πως περιμένετε να σας εμπιστεύονται στα διεθνή θέματα; Η Ελλάδα είναι πουταναρχειο αρμαγεδδωνως που πρέπει να σφαγή για σωτήρια κόσμου. Όλη τρέλλα στο σφουγγάρι, με τα μούτρα στο παγγάρι, και ταμούτρα σου είναι φρούτα, να σε φάν ολοταχώς. Δεν ξεχνώ τους Τσυπρίοτες που έκρυψαν τους αντάρτες που μας πλήγωσαν Δεν ξεχνώ τους Νηγρασιάτες του Βαφιάδη και Ζαχαριάδη της Νέας Ιόνιας τα Δεκεμβριανά που θα στείλω πίσω τα εγγόνια του στους Τούρκους για κεμπαμπια. Δεν ξεχνώ που εσφαξες Τούρκους γυναικόπαιδα στη Σμύρνη και Κρήτη και μας καταρρεύσεως Δεν ξεχνώ οτ τα συνεχείς πραξικοπήματα του Βενιζέλου εχυσαν πάρα πολύ περισσότερο αιμα απο την χούντα Δεν ξεχνώ οτι κουμούνο φορολογία έστειλε Έλληνες στη Σμύρνη μετά το 1821. Δεν ξεχνώ οτι η Ζηλωτή κουμούνα έκανε αγρότες να ασπασθούν Τουρκοκρατία Δεν ξεχνώ οτι ζυμωτές Παλαμά σφάξαν αριστοκρατία Θεσσαλονίκης Γιά να φέρουν τους σλαβοκουμούνες Καντακουζηνού και την ανατολική δαιμόνια ησυχασμός. Νερουλάκι μου, πες την σούβλα πυρετό στη φτέρνα και να ξαναβαλη τον πιτοκόθορο στο σιρταρι. Για αυτό πρέπει να σφαγή μεχμεκουμούνα πουτάνα Ελλάδα να σωθεί ο κόσμος
Δημοσίευση σχολίου