Βια στη βία, Ω!

Άλλο ποστ έγραφα, αλλά θα το αφήσω για αργότερα. Εκνευρίζομαι.

Γενικά είμαι βίαιος άνθρωπος. 

Όχι, όπως το αντιλαμβάνεστε. Είμαι βίαιος με εμένα. Με τα συναισθήματα μου, με τον έλεγχο μου. Γι αυτό και στο 90% των περιπτώσεων είμαι πολύ ήρεμος. Είμαι αυστηρός άνθρωπος αλλά ταυτόχρονα και ένας από τους μεγαλύτερους σταρχιδιστές στην ιστορία του πλανήτη. Είμαι ατσούμπαλος αλλά και σε φοβερή ισορροπία με τα γύρω μου. 

Πιστεύω στη βία όμως.

Πάλι όχι όπως το αντιλαμβάνεστε. Πιστεύω στη βίαιη ανταλλαγή συναισθημάτων. Πιστεύω στην βία της φύσης. Ένα κύμα λίγο μεγαλύτερο από το κανονικό και τέλος. Μια δόνηση ή ένας αέρας σε διαφορετική κλίμακα από τη συνηθισμένη και παύουμε. Η βία όμως δε μπορεί να έχει κατευθυνόμενο αποτέλεσμα. Για μένα που πιστεύω στη βία (και το τονίζω για να φανεί περισσότερο το οξύμωρο της υπόθεσης, όχι για κανέναν άλλο λόγο), που θεωρώ ότι είναι ένα αποτελεσματικό μέσο για να πετύχεις κάποια πολύ συγκεκριμένα πράγματα, ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι αν μη τι άλλο αιτία για να σκάσεις ένα χαμόγελο ειρωνείας στον καθρέπτη. 

Πως μπορεί κάτι τόσο δυνατό και απόλυτο να φέρει αποτέλεσμα; Δεν πρόκειται. Η λογική "βία στη βία" των βολεμένων δεν είναι λογική. Είναι παραλογική. Όταν ένα ηφαίστειο σκάει το αποτέλεσμα του είναι θάνατος. Σε κάποιες περίεργες περιπτώσεις είναι και γένεση. Αλλά είναι ανεξέλεγκτη.

Η πιο βίαιη στιγμή του σύμπαντος,  ο συμβολισμός του απόλυτου θανάτου, η έκρηξη ενός supernova είναι και η πιο μαγική στιγμή δημιουργίας που μπορεί να αντιληφθεί κάποιος. Αλλά δεν υπάρχει ελεγχόμενο αποτέλεσμα. 

Δεν είναι η βία λύση. Ποτέ δεν ήταν. Γιατί αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία αυτή τη στιγμή δεν είναι βία. Δεν υπάρχει ορμή. Δεν υπάρχει τίποτα που φέρει την υπογραφή της βίας. Δε μπορούμε ως λαός να στηρίξουμε τη βία, λυπάμαι πάρα πολύ. Μπορούμε να στηρίξουμε τη δειλία τελικά. Μπορούμε. Θα παραθέσω ένα κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο τέλος που βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον. Για τη βία μιλάει. Άλλου είδους βία όμως.

Το να πετάξω μια καρέκλα και έναν φραπέ και ένα αγελαδινό/αιγοπρόβειο επιδόρπιο γιαούρτης δεν είναι βία. Είναι δειλία. Είναι η χειρότερη και πιο ελεεινή μορφή φόβου και μου προκαλεί αηδία. Κι αν σε είχα δίπλα μου εσένα εκείνη την ώρα που το πέταξες (σε όποιον και να το πέταξες, δε με ενδιαφέρουν τα άπλυτα του Νταλάρα) και σε σάπιζα στο ξύλο, ούτε αυτό θα ήταν βία. Θα ήταν και αυτό δείγμα του απαίσιου πολιτισμού μας.

Ξέρεις τι θα ήταν όμως μια μορφή βίας; 

Να σε πιάσω από τις μασχάλες και να σε ανεβάσω μπροστά στο μικρόφωνο. Να κάτσεις εκεί μια ώρα με το μηδενικό σου ταλέντο και να υπομένεις τα γιαούρτια και τους φραπέδες. Να εύχεσαι εκείνη την ώρα που στα πετάνε και γίνεσαι σκουπίδι να έρθουν να στα πουν από κοντά, πρόσωπο με πρόσωπο αν τολμάνε. Δεν τολμάνε αγαπητέ. Γιατί δεν είναι γενναίοι επαναστάτες. Είναι ανώνυμα παιδάκια, μικρά ανδρείκελα δίχως παιδεία και συμπεριφορικές νόρμες. Και οι τελευταίες χρειάζονται μάγκες. Πάρτε το χαμπάρι.

Αυτό το συναίσθημα αγαπητέ άμυαλε, που ανεβαίνει στο λαιμό και σου καίει τα σωθικά στο πέρασμά του, αυτό το κατάφορο άδικο που νιώθεις όταν σου πετάνε πράγματα και εσύ απλά πρέπει να συνεχίσεις -επώνυμα, όχι ανώνυμα- αυτό είναι βία. Αυτή είναι η βία που όχι μόνο δε θα σε αλλάξει αλλά θα σε καταστρέψει κιόλας.

Και όταν πέφτει ξύλο στους δρόμους, μην νομίζετε ότι αγωνίζεστε εσείς με τα μπάχαλα παραμάσχαλα. Να βγάλετε την κουκούλα και να έρθετε να πάμε όλοι μαζί πακέτο. Η "απραξία" όπως την ορίζετε, είναι βία.

Όταν σκοτώθηκε το παιδάκι ο Αλέξης εκείνον τον τραγικό Δεκέμβρη, εκείνο το παλικάρι που γονάτισε μπροστά στον ματατζή με το χέρι στην ασπίδα και τον κοιτούσε κατάματα για ώρες, ασκούσε βία. Του βίαζε την ψυχή. Του φόρτωνε κατήγορω τα οποία δεν είχαν καμία απολύτως βάση.

Όταν μια μάζα ανθρώπων φτάνουν σε σημείο να μην έχουν να πουν τίποτα κι απλά διαδηλώνουν, τότε μιλάμε για αληθινή, δυνατή, ενωμένη, αυθόρμητη, φορτισμένη βία.

Καταλαβαίνεις εσύ με το φραπέ που ετοιμάζεσαι να τον πετάξεις σε κάποιον επειδή είσαι πολύ χέστης να κάνεις αυτό που κάνει σε ποια βία πιστεύω εγώ; Και αυτή η βία δεν αρέσει σε κανέναν. Δεν είναι υπολογίσιμη. Δεν είναι κατευθυνόμενη. Δεν μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις.

Οπότε σκέψου, ποια βία προτιμάς εσύ; 

Μια που δεν έχει κανένα αποτέλεσμα ή μια που έχει σίγουρο αποτέλεσμα αλλά δυστυχώς είναι εντελώς απρόβλεπτο και μή ελεγχόμενο;


* http://www.alkinoos.gr/el/news.html