Την ψώνισα!

Έχω ένα θέμα. Ένα μικρό θεματάκι με τις ψωνάρες. Και το κακό είναι ότι υπάρχουν παντού. Όταν λέω ψωνάρα τι εννοώ; Ε, ξέρω γω. Φαντάζομαι ότι μπορούμε να εντάξουμε στην κατηγορία ψωνάρα αυτούς που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Θα το πάω λάου λάου γιατί πολύ απλά έχω όρεξη να αποδείξω ότι αν καταπιώ το σάλιο μου θα ψοφήσω και όχι ντε και καλά να καταλήξω κάπου.

Σνομπ

Αρχικά έχουμε τους σνομπ. Σνομπ είμαι κι εγώ. Έτσι μου λένε δηλαδή κι εγώ λέω οκ, για να το λέτε.  Δεν είχα καθίσει να το ψάξω και ιδιαίτερα γιατί βασικά δε με ενδιαφέρει. Αν είμαι σνομπ είμαι και είμαι και μαλάκας που είμαι για να λέμε και την αλήθεια αλλά για να είναι κάτι που δεν το έχω εντοπίσει επάνω μου πάει να πει ότι είναι κάτι αυστηρά γενετικό και δε μπορώ να το αλλάξω. Μπορώ όμως να το αναλύσω.

Γενικότερα (wikipedia speaking) ο ορισμός του σνομπ δίδεται από μια τάση να προσδίδεις στον εαυτό σου μια μεγάλη ιδέα και μετά να αρνείσαι να συναναστραφείς άτομα κατώτερου intelligence από σου. (ναι αυτό του προφιτερόλ)Μετά από αρκετές αναλύσεις της πούτσας κατέληξα ότι και οι σνομπ χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Πάμε να δούμε την κάρτα.

Ο Σνομπ καταλάθος

Αυτός παιδιά είμαι εγώ και άλλοι πόσοι δεν ξέρω, όσοι είστε πάντως πείτε το μου στα κόμμεντζ για να κάνουμε παρέα. Εμείς λοιπόν οι "καταλάθος" να πούμε κάνουμε το εξής λάθος: Είμαστε επιφυλακτικοί με νέα άτομα, όχι πολύ διαχυτικοί πέρα από ένα περίεργο χιούμορ που οι παλιοί το έχουν συνηθίσει και δεν σχολιάζουν. Ακόμη, έχουμε την τάση να βαριόμαστε εύκολα στον κλασικό τρίωρο καφέ και να μη δίνουμε μετά από λίγο πολύ σημασία στον οποιοδήποτε ακόμη και αν είναι δίμετρη απαστράπτουσα θηλυκιά που κοιτάει τον καβάλο μας με περισσή περιέργεια (οι γυναίκες κάντε την αναλογία σε δίμετρο αρσενικό ρε παιδί μου). Έχουμε και την τάση να ασχολούμαστε με διάφορα, κατά κοινή ομολογία, περίεργα και κουλά πράματα με αποτέλεσμα να μπορούμε να τα συζητήσουμε με λίγα άτομα και τελικά μας κολλάνε την ταμπέλα. "Είσαι λίγο σνομπ κι εσύ ρε αδερφέ."

Ε να σας πω, να κι αν είμαι, να κι αν δεν είμαι. Από τη στιγμή που η κοινωνική μου ζωή δεν υποφέρει, στο πέος μας. Η εμπειρία μου δείχνει ότι όποιος θέλει να σε μάθει δεν κολλάει στο αν φαίνεσαι λίγο σνομπ. Σε μαθαίνει.

Ο Σνομπ της πούτσας

Νταξ, αυτοί είναι σαν το σκυλί της φώτο. Και σαν αυτό αριστερά να 'ούμ. Αυτούς τους καταλαβαίνεις εύκολα. Έχουν λέξεις κλειδιά στην ομιλία τους και η μύτη τους φτάνει εώς και 30 μοίρες γωνία με το δάπεδο με θετική κλίση. Οι φράση κλειδί νούμερο ένα είναι: "Κοίτα δεν ξέρω να σου πω, εγώ είμαι και λίγο σνομπ, ξέρεις"

1ον: ΌΧΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ -.-
2ον: Άντε και γαμήσου. Γιατί έτσι.
3ον: Δε σε ρώτησα.

Τι θα πει ρε ποντικοκούραδο "είμαι και λίγο σνομπ"; Δηλαδή εσένα το σπερματοζωάριο που σε ενεργοποίησε να 'ούμε είχε και λίγο L-sulfuric-snobine μέσα και βγήκες έτσι; Ηλίθιε. Και σταμάτα να ντύνεσαι με γυαλιά ηλίου δεκέμβρη μήνα γιατί μου τη δίνεις.

Φράση κλειδί νούμερο δύο: "Α. Γεια."

1ον: Α στο διάλο (ναι διάλο) μωρή πορδοβούλωμα που θα μου πεις εμένα "α.γεια". Δηλαδή το κουλό σου θα σου πέσει άμα δώσεις και το χέρι; Α, όταν δεν είχες ιδέα στην πρόοδο και σε περάσαμε εμείς οι "inferiors" καλά ήτανε. Και κείνη την εργασία που δεν καταλάβαινες χριστό και την ανέθεσες σε μας; Καλά ήτανε ε;

2ον: Άντε και γαμήσου. Γιατί με κάνεις και σπαταλάω σάλιο για να πάρω πίσω ένα "Α. Γεια"

Δε θα μπω σε περιγραφή, είναι παντού και πάντοτε σε όλες τις μορφές. Θα αναφέρω μόνο το σνομπ ρούχλα που έχει τζίβες, ακούει ΜΟΝΟ BOB!, τον ξέρεις 6 χρόνια και αν σου πουν να τον ζωγραφίσεις ξέρεις τι ρούχα φοράει γιατί δεν τα έχει ξεκολλήσει από πάνω του και θα σε κάνει τον καλύτερο του φίλο άμα ανακαλύψει ότι πίνεις μπάφους.

1ον (σφήνα σε υποκατηγορία υποκατηγορίας) Άντε και γαμήσου. Μαλάκα.

Ελληνιστί ο Σνομπ είναι το ψώνιο βασικά και το ποστ θα μπορούσε να τελειώσει εδώ. Αλλά λυπούμαι τα μάλα γιατί στον άρρωστο εγκέφαλο μου έχω κι άλλα να πω. Συνεχίζω:

Ντίβα


Αχ, η ντίβα...! Την αγαπάμε όλοι. Είναι η μεγαλύτερη "ντίβα" στον εγκέφαλό της και της αξίζει μια αγκαλιά από "αγαποκοσμίνη" και ένα τσουβάλι υγρή "magapaneoloioini". Προς αλλάχ δεν αγαπάμε όλοι τον νύχτα δίπλα αλλά μ αρέσει η εικόνα την κατηγορία. Η ντίβα λοιπόν είναι η σκατοψωνάρα που έχει μια καρδιά από τη Γαύδο ως την Αλεξανδρούπολη και προσπαθεί συνεχώς να χώσει κόσμο μέσα. Εννοείται ότι την πατάει και μετά μας κλαίγεται. Το μόνο που την ενδιαφέρει πραγματικά είναι να είναι μια κινούμενη κούκλα αλλά για κάποιο λόγο δεν είναι κακιά, δεν είναι σκατόψυχη και αντί να ενοχλεί καταλήγει να είναι το ατού της παρέας.Η μύτη της φτάνει μέχρι και 45 μοίρες γωνία με το έδαφος με θετική κλίση. Φράσεις κλειδιά: "Αχ, χρυσό μου",  "ναι, το πουτανάκι, είδες τι έκανε;", "Πολύ σας αγαπάω!".

*η φρασεολογία είναι ίδια και για τα δυο φύλα. Η ντίβα ως άνδρας εμφανίζεται μόνο σε αμφισβητούμενης αρσενικότητας τύπους.

Καριόλα

Τυχαία εικόνα, ορκίζομαι στο ιερό μου κομμένο νύχι του 2003 που έχω κρατημένο στο ψυγείο. (δεν έχω τέτοιο πράμα, θα ξεράσω μόνο που το σκέφτηκα) Τη βγάζει στο google images στο λήμμα καριόλα.

Ότι είπα στη ντίβα, εκτός του ότι δεν ισχύει τίποτα. Είναι στριφνή, κακιασμένη, άσχετη με το σύμπαν. Τα ξέρει όλα παντού και πάντοτε ειδικότερα σε άντρες και πολιτικά και ντύνεται με το χειρότερο ξώβυζο που βρήκε στην ντουλάπα. Η ομιλία της έχει ξυριστά "σ" και κοφτά "κ" και "τ", η φωνή της είναι κατά 89,7% ένρινη σε σημείο αηδίας και κάνει ΠΑΝΤΑ Davidoff Λευκό Σλιμ κόβοντας το φίλτρο. Δε δίνει σημασία σε κανέναν εκτός από το κινητό της και μιλάει αποκλειστικά και μόνο με τις λέξεις "πρώην" και "νυν". Πιθανώς να έχει αρραβωνιαστεί και κανά δυο φορές πριν κλείσει τα 19 και αυτό της δίνει το δικαίωμα να έχει άποψη ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΓΑΜΟ. Η μύτη της φτάνει σε γωνία 55 μοιρών με το δάπεδο με θετική κλίση.

Ψωνάρα

Εδώ μιλάμε για αυθεντικό, πρώτης τάξεως υλικό. Η ψωνάρα παίζει μπάλα σε όλα τα γήπεδα. Π.χ. Παίζει πιάνο: Μιλάει όλη τη μέρα για το πόσο ΓΑΜΑΤΟ πιάνο παίζει. Ο Liszt ωχριά μπροστά του. Φράση κλειδί: "Νταξ μωρέ καλός είναι"
Έχει κοιλιακούς: Τους μετράει ΣΥΝΕΧΕΙΑ και λέει ότι οι δικοί του είναι καλύτεροι από τους υπόλοιπους γιατί είναι πιο σωστοί. Η έννοια του σωστού ορίζεται στον εγκέφαλό του και μόνο.

Έλα, you get the point.

Οι ψωνάρες είναι ενοχλητικές, δεν έχουν καθόλου χιούμορ, τα πάντα μεταφράζονται σε μια προσβολή εναντίον τους και πάνω απ' όλα ΔΕ ΒΑΖΟΥΝ ΓΛΩΣΣΑ ΜΕΣΑ. Γιατί χρυσέ μου άνθρωπε θέλεις να με κάνεις να καταραστώ την ώρα και τη στιγμή που σε πέτυχα μπροστά μου; Κάνουν παρέα μόνο με άλλες ψωνάρες και δεν έχουν ποτέ overlapping ψωνισμούς. Αν είναι γκόμενες ας πούμε μια θα έχει το βραβείο για το πιο γαμάτο γούστο στα παπούτσια και η άλλη στα τζινς. Μια τρίτη στα φορέματα. Η μύτη τους φτάνει μέχρι και σε 74 μοίρες γωνία με το δάπεδο με κλίση (καλά μαντέψατε) θετική.

Φράσεις κλειδί μεταξύ τους: "Εσύ που ξέρεις απο...". "Να σου πω..." "Αχ για το **** πήγαινε στη Νταίζη, είναι ειδική!"

Σκατοψωνάρες

Εδώ παρακαλώ την προσοχή σας. Σε αυτή την κατηγορία δεν έχουμε συχνά γυναίκες. Η αλήθεια είναι ότι δε βλέπεις συχνά τέτοιες γιατί εμπίπτουν κυρίως σε μια από τις παραπάνω. Ο ψωνισμός του αντρικού φύλου είναι εντελώς διαφορετικός από αυτόν του γυναικείου. Στην κατηγορία στης σκατοψωνάρας θα τοποθετήσουμε τα λεγόμενα "ΖΩΑ". Αυτά τα όντα (ανθρώπινα) που κυκλοφορούν με το ακριβό αμάξι, το ακριβό κοστούμι και πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ φτηνό μυαλό. Κουκούτσι. Ντιπ ρε παιδί μου. Δεν είναι καν θέμα μόστρας. Δεν υπάρχει κάτι άλλο στον εγκέφαλο τους πιο φυσιολογικό από αυτούς με αποτέλεσμα ΟΛΟΙ να μη χρήζουν προσοχής. ΠΡΟΣΟΧΗ: Στην κατηγορία αυτή θα βρούμε κυρίως γόνους πλούσιων οικογενειών που δεν έχουν δουλέψει ούτε μια μέρα στη ζωή τους και τα έχουν όλα και καθηγητές πανεπιστημίων.

Η τελευταία κατηγορία της ημέρας είναι μια πολυδιάστατη, πολυμίσητη, ξερνάω-όταν-καταλαβαίνω-την-παρουσία-της-έστω-και-στο-χιλιόμετρο, θέλω-να-την-κάνω-να-φάει-εφημερίδα-με-τα-δώρα-μαζί ψωνάρα. Δεν ξέρω αν θα πρεπε να τη λυπηθώ ή να τη χτυπήσω αλλά τες πα. Πάμε να δούμε την κάρτα.

Πουστοφλωράντζα του κερατά

Στον εν λόγω κύριο (δεν υπάρχει γυναίκα σε αυτή την κατηγορία) τα πάντα είναι σε γωνίες. Ο κώλος κινείται μονίμως σε απαγορευτικές γωνίες για ένα φυσιολογικό αρσενικό και οι καρποί λυγίζουν σχεδόν 90 μοίρες και κοιτάνε πάτωμα. Η μέση λικνίζεται σταθερά με απόκλιση φ=30 μοίρες και όταν περπατάνε σέρνουν τα πόδια μπρος πίσω και τη ξεβιδώνουν ελαφρώς τη μέση κάθε 500 μέτρα. Τη βιδώνουν όταν κινηθούν προς αντίθετη κατεύθυνση. Μιλάνε μονίμως για τα ενδιαφέροντα τους και τη δουλειά τους. Είναι ο ορισμός του σπαζαρχίδη. Έχουν μονίμως άγχος και δεν καταφέρουν να μην πουν τη λέξη "καλέ" κάτω

απο 47 φορές/s. Το μόνο που θέλεις είναι να συμβεί κάτι και να σκάσουν μια για πάντα και να σταματήσουν να δίνουν συμβουλές στη γκόμενα που προσπαθείς να ρίξεις εδώ και τρεις μήνες. Συνηθίζεται επίσης να ταυτίζονται με την εν λόγω γκόμενα και να τους τρέχουν τα σάλια κάθε φορά που της στέλνεις μήνυμα ή την παίρνεις τηλέφωνο.

Φράσεις κλειδί: "τι σου είπε, τι σου είπε;", "αχ καλέ θυμάμαι ΕΓΩ όταν..."

Μπορείς να ανοίξεις φοβερή συζήτηση μαζί τους για το στρατό (παίρνουν τηλέφωνο την κοντινότερη κοριτσοπαρέα και σε κράζουν "έλα εδώ με τα παιδιά λέμε μαλακίες. ναι ναι αυτά τα χαζά που λένε. Εγώ δεν είμαι για τέτοια αγάπη μου...") για τα πόκεμον ("αγάπη μου εγώ μικρός έπαιζα το πουλάκι μου όχι με το gameboy, γι αυτό και είμαι τόσο καλός στο σεξ τώρα") και για αυτοκίνητα. ("Αχ πείτε για αμάξια γουστάρω. ΕΓΩ έχω ένα μπλε.")

Του αξίζει παλούκωμα σε κεντρική πλατεία και ξερίζωμα της γλώσσας. Δε με ενοχλεί που είσαι πουστάρα του κερατά. Με ενοχλεί που δεν το ξέρεις και είσαι ψωνάρα του κερατά και κάθε φορά που σ ακούω να μιλάς μ αυτή τη χαρακτηριστική φωνή (μα πως γίνεται ρε πούστη μου;) μου 'ρχεται να πέσω πάνω σας με λεωφορείο!















  

Archie, Βουρτζι και Veronicλας

Περίπτερο στολισμένο με παντώς είδους προειδοποιητικές πινακίδες που αναγράφουν με στόμφο:

ΔΕΝ ΕΧΩ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ

Τύπος, πλησιάζει στο εν λόγω περίπτερο. 

"Συγγνώμη μήπως έχετε εισιτήρια;"

Ο περιπτεράς κοκκινίζει, πρασινίζει, φωνάζει, τσιρίζει και καταλήγει: "ΟΧΙ!"

Ο τύπος βγάζει εισιτήριο από την αριστερή κωλότσεπη, το κουνάει στα μούτρα του περιπτερά και σιγοτραγουδάει:

"Εγώ όμως έχωωω...!"

Ανοίγω νέο κεφάλαιο:

Περπατάς στο δρόμο, σχετικά νορμάλ ντυμένος. Δύσκολο να πάρουν χαμπάρι ότι είσαι καθυστερημένος. Και εκεί που περπατάς θεωρείς λογικο να ρευτείς ή να κλάσεις ή να τα κάνεις ταυτόχρονα και τα δυο με κοινή έξοδο το στόμα και να εκτοξεύσεις και χλέπα - συμπιεσμένο πριονίδι με επικάλυψη σίελου.  Πόσο καθυστερημένος είσαι;

Πλέον τους βρίζω. Μέχρι στιγμής κανένας δε μου έχει απαντήσει που συνηγορεί στο ότι είναι πραγματικά προβληματικά όντα.

Σκουπίδια:

Εδώ είναι όλη η χαρά. Να ξεκινήσω να περιγράφω για την καλλιτεχνία του να βλέπεις έναν δρόμο τίγκα στο σάπιο μαρούλι και στο κωλόχαρτο ή στην εξαίρετη τύχη να τα μυρίζεις όλα αυτά, 24/7 λόγω της εφεύρεσης των πολυκατοικιών.

Το θεωρώ μπανάλ να βρίσω τους σκουπιδιάρηδες για την "απεργία". Καλά κάνουν τα παιδιά και αντιστέκονται και μάχονται και μπλαμπλαμπλαμπλα. Όταν όμως ζουζούνια μου έρχεστε να τα μαζέψετε, να φέρετε και μια δεξαμενή με σαπουνόνερο για να ξεπλύνετε και τη σαπίλα από το δρόμο. Και επειδή φαντάζομαι γεννηθήκατε στην Ελλάδα, (δεν ξέρω τι παίζει σε άλλες χώρες) θα θυμάστε βέβαια ότι οι δρόμοι μας έχουν ουκ ολίγες γατούλες. Οι οποίες σκίζουν τις σακούλες με τα σκουπίδια και τα κάνουν πουτάνα όλα μέσα στους κάδους (και έξω απο αυτούς).

Όταν το ρημάδι το απορριματοφόρο "μαζέυει" τα σκουπίδια, μη μου εμφανίζεσαι με σκουπίτσα α λα "Ψιλικατζίδικο ο Νέστωρ" να μαζέυεις τα κατάλοιπα που άφησαν οι γάτες γιατί τρελαίνομαι. Κι αν είναι να αδειάσεις τον κάδο και πάνω από το μισό του περιεχόμενο να στέκει διάσπαρτο στην άσφαλτο, ε άντε και γαμήσου συνέχισε την απεργία και άσε με να κάνω μπάνιο στα σκουπίδια.

 Driver:


Ξεκίνησα πρόσφατα να οδηγάω. Κακό πράγμα. Όχι, για τα νεύρα μου. Είμαι πολύ ήρεμος οδηγός συγκριτικά με άλλα πράγματα. Αλλά έχω ήδη αποκτήσει την αντίληψη του σωστού Έλληνα οδηγού: Κάθε φορά που βγαίνεις στο δρόμο, κινδυνεύεις να πεθάνεις.

Η λέξη ασυδοσία είναι πολύ μικρή για να περιγράψει το τι σκατά συμβαίνει εκεί έξω. Δε θα μιλήσω για τα μηχανάκια. Θα πω απλά ότι  αν οδηγάς παπί είσαι με το ένα πόδι στον τάφο και το καπάκι απ'το φέρετρο κλειστό να αφήνει τρεις ηλιαχτίδες φως για να μην πάθεις κατάθλιψη ενώ αν οδηγάς μεγάλη μηχανή απλά κινδυνεύεις.

"Το κουμπί της μαλακίας"= αλάρμ. Πολύ γέλιο. Όποιος ανάβει τα αλάρμ έχει ασυλία.

Ειλικρινά, αισθάνομαι ασφαλέστερος όταν βλέπω "Ν" στο πίσω μέρος του μπροστινού μου. Ξέρω ότι είνααι χεσμένς, ότι δεν νιώθει σαν να του ανήκει το σύμπαν και πάνω απ'όλα συνειδητοποιεί ότι μπορεί και να ψοφήσει στη λιωμένη άσφαλτο.

Και έρχομαι στο άλλο θέμα: Το πιστεύω. Πλέον, δεν υπάρχει ίσιο κομμάτι δρόμου για πάνω από 50 μέτρα. Αλήθεια. με την κρίση δηλαδή έχει να στρωθεί δρόμος για πάνω από 5 ετία και εντωμετακτελ τα οχήματα πληθαίνουν. Και ήθελα να ξερα, οι μηχανικοί δεν ξέρουν ότι η άσφαλτος είναι υγρή με τεράστιο ιξώδες;

Δεν καταλαβαίνουν ότι μπροστά από τις στάσεις των αστικών η άσφαλτος μαζεύεται και κάνει κυματισμούς; Δε με νοιάζει ρε το κονδύλιο. Να κάνετε πιο καλές επιλογές στα υλικά, να μην τα τρώτε στην τελική στα τέτοια μας. Δε θα λυπηθούμε τους Δήμους τώρα.

Πως να μη γίνει ατύχημα ρε κακομοίριδες όταν η διαγράμμιση έχει πάει περίπατο μια εβδομάδα μετά το στρώσιμο της; Στη Νέα Υόρκη κάθε Σάββατο ξαναβάφουν. Τους κοστίζει λιγότερο στα νοσοκομεία γι αυτό αλλά whatever works.

Όταν δεν έχω λωρίδα γιατί σκάφτηκε (βλ. Υγρή άσφαλτος) και αναγκάζομαι να οδηγάω με τη δεξιά ρόδα 30 πόντους χαμηλότερα από την αριστερή πως να μη σκοτωθώ; Και αν έχω δίκυκλο; Εκεί δε θέλω να ξέρω.

Θα ήθελα να θίξω και τη λέξη "πρόσφυση" αλλά μάλλον χάθηκε η ερμηνεία της κάπου στο διάστημα.

Γελοιοποίηση:

Χθες μετά το θέατρο πήγαμε να βγάλουμε βόλτα το σκύλο. Και επειδή υπήρχε τεχνικό πρόβλημα με το θηλυκό (τουτουνού είναι ο κόπρος) είπαμε να τον τρέξω εγώ. Περάσαμε πολύ ωραία νομίζω αν εξαιρέσεις ότι έπεσα πάνω σε ένα δέντρο. Ξέρετε από αυτά που έχουν και κλαδιά. Γαμάτη φάση. Ευτυχώς είμαι ακέραιος. Και ευτυχώς δε με είδαν για να με δείχνουν με το δάχτυλο μέχρι και οι σκίουροι του πάρκου.

Αυτά.

Αβέ. Πάω να κάνω φάρσες. Θα λέω ότι τηλεφωνώ από το Μαξίμου και ότι ορίζω πρωθυπουργό τον πρώτο που θα απαντήσει σωστά σε 3 ερωτήσεις που θα διαλέξει αυτός.

Γύφτικες λογικές

Η αλήθεια είναι ότι άλλο ποστ θα έφευγε και άλλο φεύγει. Driven by rage βασικά. Θα έγραφα (και θα γράψω) για τον κ. Μεταξά και τις πίπες περί παρελάσεων και νεκρών φαντασμάτων που τιμούνται και ανατιμούνται (σαν νόμισμα ένα πράμα) αλλά όχι τώρα. Τώρα ήρθε η ώρα να βρίσω.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. "Το δημοψήφισμα" σκέφτεται κάποιος. Όχι, βασικά ας τα πάρουμε από την πολύ αρχή. Από την αρχαιότητα. Από τους αρχαίους ιδιοφυείς προγόνους μας που μας χάρισαν τη σοφία τους και τον αλμυρό ιδρώτα τους και όλα τα συναφή. Ναι, ναι αυτούς που έσπειραν τον πολιτισμό μπλα μπλα μπλα μπλα. Ναι, οκ, το μπούλο τώρα. Δεν έχουμε καμία σχέση με εκείνους όχι γιατί είμαστε άλλοι και προσμίξεις και πόλεμοι και μπλα μπλα μπλα. ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΡΕΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ.

Το χουμε; Χαίρομαι. Πάμε παρακάτω.

Ειλικρινά. Δε σας μπορώ. Δεν είναι δυνατόν να μου το παίζετε ενήμεροι και ποιοτικοί και μέσα σ' όλα και όπου σταθείτε και βρεθείτε να αναφωνείτε ένα και μοναδικό πράγμα: "Αχ ας μη λέμε άλλο για την κρίση, ψυχοπλακωνόμαστε."

Και θα σταματήσω να βρίζω. Ειλικρινά θα προσπαθήσω και να μην ειρωνευτώ για ένα (εύλογο) χρονικό διάστημα.

Νέο παλικάρι, 23 χρονώ, ραχατλής όσο δεν πάει (για μερικούς), πολυάσχολος (για κάποιους άλλους), αποτυχημένος φοιτητής (για όλους. Για να μην ειπωθεί ότι βγάζω τη σκούφια μου απέξω.) Για ποιο πράγμα θα έπρεπε να μιλήσω στον μοναδικό καφέ που θα βγω το μήνα (γιατί δε με παίρνει για παραπάνω) αν όχι γι αυτό που μου στερεί ολόκληρη τη ζωή μου;

Εσείς δηλαδή που προτιμάτε να φιγουράρετε ένα τσιτάτο στο άτιμο αυτό το wall του φουμπου και πάτε παραπέρα μιλώντας για νύχια, μεταγραφές, μανικιούρ και τσόντες κάνετε καλύτερα; Συγγνώμη, αλλά όταν θα βγω έξω θα μιλήσω με ένα φίλο μου μηχανικό, ένα φίλο μου τραπεζικό, έναν άλλον οικονομολόγο, έναν άλλον εργαζόμενο και θα συζητήσω το πιο σημαντικό πράγμα στον μικρόκοσμό μου: Την οικονομική κατάσταση της χώρας μου. Θα πω και το ανεκδοτάκι μου, θα πω και τη μαλακία μου αλλά θα συζητήσω και για κάτι σοβαρό.

Το σοβαρό δεν είναι αν ανέβασε πυρετό το μωρό. Το σοβαρό είναι ότι φοβάσαι μην ανεβάσει πυρετό το μωρό όχι γιατί φοβάσαι για την υγεία του αλλά γιατί δε σου περισσεύει το 50ρικο να πας να το στάξεις και τρέμεις να πας σε δημόσιο νοσοκομείο γιατί δεν έχουν oύτε betadin.

Πως είναι δυνατόν να μη φιλτράρετε αυτά που γίνονται και πάνω απ'όλα πως στο καλό επιτρέπετε στον εαυτό σας στιγμές χαλάρωσης; Εμένα (που δεν έχω και οικογένεια στο κάτω κάτω) το μυαλό μου δε σταματάει στιγμή να σκέφτεται τη γαμοκατάσταση. Η μια μεριά λύνει φυσικοχημεία και η άλλη τρέχει να προλάβει.

Ερωτώ: Είστε όλοι τόσο σίγουροι για το τι θα ψηφίσετε;  Είστε όλοι ειδήμονες οικονομολόγοι με διδακτορικά στην εξωτερική πολιτική; Αν είστε, πάω πάσο, δέχομαι τη φυγοπονία σας. Αν όχι, στρώστε κώλο, διαβάστε να μορφωθείτε και διαδόστε παντού τις γνώσεις σας. Όταν κάτι μας τρώει σαν το σαράκι, το βαφτίζουμε πρόβλημα. Και το μαζικό πρόβλημα απαιτεί μαζικές λύσεις. Όχι μαζικές λογικές φυγοπονίας και χλευασμού.

Για τους βουλευτές μη σκάτε. Θα έρθει η ώρα τους.

Όλη μέρα να μιλάτε για την κρίση. Να μαλώνετε, να ξεφτυλίζεστε, να πάρετε θέση. Φοράμε μαύρα λαέ και πενθούμε ένα διαλυμένο κράτος. Πάψτε να το παίζετε υπεράνω. Δε σας παίρνει. Δε ΜΑΣ παίρνει.

Κβαντική παύση...

Σημείωση: Δε θα διακόψω τη ροή των ποστ για σχολιασμό των ημερών μετά ελαχίστης ή και μηδενικής σκέψης. Πιο μετά, όταν θα ;έχουν ξεθυμάνει τα πράγματα. (Ετοιμάζω επιχειρηματολογικό σεντόνι :P)

Πρέπει κάποια στιγμή να μετατραπούν τα ακομμεντάριστα, τελευταία, βαρετά και μπερδεμένα ποστς σε "γαμάτη φάση!" Ναι...δεν πρόκειται. Όχι, γιατί η κβαντομηχανική δεν είναι γαμάτη φάση αλλά γιατί δεν ενδιαφέρει ιδιαίτερα τον κόσμο. Και γιατί όπως θα διαπιστώσετε όσοι κάνετε τον κόπο να τα διαβάσετε, δε βγάζει και πολύ νόημα. Είναι ένα περίεργο μπέρδαway που σκοπό έχει να μας ταλαιπωρεί τουλάχιστον μέχρι να το ερμηνεύσουμε. 

Είχαμε μείνει στον καημένο τον Einstein. Κυρίως γιατί όλοι τον ξέρουν χωρίς να ξέρουν τι σκατά έκανε στην πραγματικότητα. Αυτό που έκανε ο Αλβέρτος και του χάρισε αξιοζήλευτη υστεροφημία (κάτι σαν τον Ιωάννη Μεταξά ένα πράμ...ΕΕΕΠ. Είπαμε, όχι ακόμη. Πιο μετά.) αλλά και ένα σκασμό καβγάδες μεταξύ αυτού και του Neils Bohr, είναι η σκέψη που είχε να θεωρήσει το χρόνο ως κάτι διαφορετικό από τον Νεύτωνα. Τι σκατά θέλω να πω.

Η περίφημη θεωρία της σχετικότητας είναι περίφημη όχι για το λόγο που φαντάζεστε. Δε βγήκε ο τύπος μια μέρα και είπε "όλα είναι σχετικά" και τον χειροκρότησαν. Πάμε σε σάπιο παράδειγμα.

Ταξιδεύω με ένα τρένο με ταχύτητα 36 m/s. Κάθομαι στη θέση μου. Εγώ για μένα είμαι ακίνητος. Για έναν εξωτερικό παρατηρητή όμως, ταξιδεύω με ταχύτητα 36 m/s. Ένας κύριος περνάει από δίπλα μου κατευθυνόμενος προς το κυλικείο. Η φορά του είναι ίδια με τη φορά του τρένου κ το μέτρο της ταχύτητάς του ισούται με 1 m/s. Αρχίδια. Για αυτόν εκεί έξω που μας κοιτάει (ματάκιας probably) ο κυριούλης που ταξιδεύει προς το κυλικείο κινείται με ταχύτητα 37 m/s.

"Ok, αυτονόητο αυτό. Το ξέραμε."

Χαίρομαι. Πάμε τώρα στα κόλπα. Μια δέσμη φωτός ταξιδεύει παράλληλα προς το τρένο και με την ίδια φορά με ταχύτητα 3 x 10^8 m/s. Και για τον εξωτερικό παρατηρητή αλλά και για μένα, το φως κινείται με την ίδια ταχύτητα. Είτε βρίσκομαι σε στο κέντρο του σύμπαντος είτε πάνω στη Γη που κινείται γύρω από τον Ήλιο με 46 km/s το φως το βλέπω να κινείται με 3 x 10^8 m/s. Η ταχύτητα του είναι σταθερή. Και το πιο ωραίο;

Ο χρόνος κυλάει διαφορετικά για μας πάνω στο τρένο σε σχέση με αυτόν που κάθεται έξω και μας κοιτάει. Ναι, έτσι είναι δε λέω ψέμματα, έχει αποδειχθεί και τέλος η συζήτηση. Όταν ταξιδεύουμε αγαπητοί κυριές και κύριοι...γερνάμε λιγότερο! Με πιο επιστημονικούς όρους, η ταχύτητα επιδρά στο χρόνο. Αυτό που δεν κατάφερε να δει ο Νεύτωνας φαντάζει ακόμη και σήμερα, στον απλό κόσμο παρανοϊκό. 

Όπως έιπαμε, ο χρόνος δεν είναι κάτι σταθερό. Είναι κάτι που μεταβάλλεται και μάλιστα σχετικιστικά. Αυτό σημαίνει ότι ο χρόνος στην ουσία είναι..."σχετικός". Τι θα πει όμως ότι ο χρόνος είναι σχετικός; Σκεφτείτε το λίγο προσεκτικότερα. Πως είναι δυνατόν όλοι οι παρατηρητές ασχέτως κίνησης, ταχύτητας φοράς κλπ κλπ κλπ να βλέπουν το φως να κινείται με την ίδια ταχύτητα; Όταν λέω όλοι οι παρατηρητές, το εννοώ. Είτε είσαι σε ένα υπερδιαστημόπλοιο που καταφέρνει να πιάσει 100.000 χλμ/δευτερόλεπτο είτε ακίνητος, το φως για σένα κινείται με την ίδια ακριβώς ταχύτητα.

C = 3x10^8 m/s. 

Ίσως αυτό να ήταν το ερέθισμα του Einstein για να σκάψει βαθύτερα στις δομές του Σύμπαντος. (με κεφαλαίο γιατί μιλάω για το δικό μας και όχι για άλλα που πιθανώς υπάρχουν) Η αλήθεια είναι ότι είναι λογικό να υποθέσεις ότι το φως επιδρά στον χρόνο και κατά πάσα πιθανότητα στη δομή του σύμπαντος για να καταφέρεις να δικαιολογήσεις την C ως σταθερά. Έτσι με τα πολλά φτάσαμε και στο περίφημο E=mc^2.

H άτιμη αυτή εξίσωση που όλοι ξέρουν αλλά κανείς πραγματικά δε φαίνεται να έχει ψάχτει να την ερμηνέυσει. Μπορούμε να πούμε πάρα πολλά γύρω από τα τρία αυτά γραμματάκια (όπου m=μάζα, Ε=ενέργεια και C=ταχύτητα φωτός) αλλά θα αρκεστώ σε κάτι βασικό το οποίο θα μας πάει παρακάτω στη συζήτηση (σε μεθεπόμενο ποστ λογικά). Ο τύπος εξίσωσε την ενέργεια με τη μάζα. Μάζα = ύλη ή και όχι. Μάζα = ενέργεια ή ακόμη χειρότερα ύλη = ενέργεια. 

Το αφήνω εδώ για πολλούς λόγους και ο κυριότερος είναι γιατί αφήνω τη φαντασία σας να οργιάσει με απίθανες θεωρίες περί σύμπαντος. :P