Φανφαρίζον Μπαρόβιος Αφηγείται Σε Σουρωμένα Γκομενάκια... Ή μήπως...

...όχι; Δηλαδή, εντάξει ίσως και να μην είναι φανφαρίζον. Αλλά μπαρόβιος, γκομενάκια το σύνολο κατά κει το πάει. Τα λεγόμενα κλισέ, ω (!) μα πόσο μπορεί να καταιγίζουν το μυαλό μας...Ποδόσφαιρο, πίτσα μπύρα. Σουβλάκια, κοιλιά και φίλοι. Καλό λευκό κρασί, επέτειος και σύζυγος. Κι όμως κατά καιρούς φαντάζουν όλα κομματάκι πρωτότυπα... Περίεργο δεν είναι; Δεν το κρύβω, το μεγάλο μου πάθος είναι οι χαρακτήρες. Ήταν μια ανέλπιστη εξέλιξη μέσα από τα άπειρα ταξίδια που έχω κάνει σε στιβάδες από βιβλία, κείμενα, κόμιξ και γενικώς σωρηδών τυπομένο χαρτί. Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω ότι στην αρχή με ενθουσίαζαν άλλα πράματα. Μια καλή ιστορία, ένα καλό τέλος, ένας ήρωας... Με τον καιρό έμαθα να εκτιμάω τους συγγραφείς (με τη γενικότερη έννοια. Προσωπικά θεωρώ και τους σεναριογράφους συγγραφεις...) που κατάφερναν να πλάσουν έναν αληθινό κόσμο με πραγματικούς χαρακτήρες.

Το κακό παραέγινε με τα παιχνίδια ρόλων. Άπειρο λιώσιμο πάνω από κανόνες, δίπλα στον πιστό DM (α ρε Αλέκο, τυν τύφλα σου δεν ήξερες και μεις σα θεό σε είχαμε...), αγκαλία με τους παίχτες, ζητοκραυγές στο τέλος μιας μεγάλης μάχης ( Ποιος δε θυμάται τον Gulthias - Αλέκο για πολλοστή φορά τον παίρνεις-), αγκαλιά με το πιεσόμετρο όταν ένας καταραμένος γρίφος μας προκαλούσε πονοκέφαλο μετά το πρώτο 3ωρο λιωσίματος (respect στον Παύλο για το ηλίθιο χαιρέκακο χαμόγελο του DM)...Και όλα αυτά, σε μια προσπάθεια να αποικονίσουμε έναν χαρακτήρα. Να παίξουμε όσο καλύτερα γίνεται το ρόλο. Να μπούμε στο πετσί ενός άλλου πλάσματος και να ζήσουμε για λίγο, όπως ίσως να ζούσε αυτό. Κάποιοι τα καταφέρνουν. Κάποιοι άλλοι μας σπάνε τον πάπαρο γιατί το μόνο που τους νοιάζει είναι το attack roll και αν θα μιλήσει το σπαθί τους (Στέριο επίσης τον πάιρνεις, get a grip...).

Δεν ξέρω τι με οδήγησε στο κυνήγι των χαρακτήρων. Ίσως επειδή εγώ είμαι σχετικά απλός στις λειτουργίες μου. Με καθοδηγεί μια "γαμημένη ηττοπάθεια" (quote to P(s)aul Goodman). Προβλέψιμος και εκνευριστικός. Η μάνα μου σίγουρα με έσπρωξε κομματάκι. Αλλά σε αυτήν οφείλω εκτός από το πάθος μου για λογοτεχνία και την τρέλλα μου για τα εγκλήματα. Αλήθεια. Μικρά, μεγάλα, οικονομικά, ερωτικά, ειδεχθή, απαίσια, εν βρασμώ ψυχής, όλα με συναρπάζουν. Όχι, η πράξη αυτή καθαυτή. Η αναζήτηση της κάθαρσης του χαρακτήρα που τελικά βρίσκει το δρόμο της μέσω της δολοφονίας. Απίστευτο. Τα κίνητρα πίσω από κάθε κίνηση, η πορεία της σκέψης, το ανθρώπινο μυαλό, οι συμπτώσεις, όλα δένουν καταπληκτικά για να χαρίσουν μια ψευδαίσθηση της αλήθειας. Ένα ειδυλλιακό παραδείσιο τοπίο στο οποίο ο δολοφόνος ζει απελευθερωμένος από τις τύψεις και την παράνοιά του. Ειλικρινά, ανατριχίαζω με serial killers και τα αρρωστημένα τους μυαλά. Το πείσμα τους, η απουσία διεισδυτικότητας του νου, η παντελής έλλειψη του φόβου, όλα καλά κρυμμένα κάτω από μια αλλαξιά ρούχα, να κείτονται νοσηρά και να κατασπαράζουν ώρα με την ώρα το θυμικό του ανθρώπου.

Και αυτή η καταραμένη η έκφραση; Αυτή η ρημάδα εξέγερση του εσωτερικού κόσμου, πλούσιου ή μη, που θέλει να βγει προς τα έξω, να δράσει, να ξεφύγει από την εσωτερική καταπίεση, αρρωστημένα κίνητρα, συλλογιστικές πορείες που η θεωρία στης σχετικότητας γονατίζει δακρυσμένη μπροστά τους, σκάνδαλα, δωρεές, κινητήριος δύναμη: Χρήμα, Εξουσία, Πάθος, Έρωτας, Αγάπη, Αρρώστια, Απελπισία... Πως είναι δυνατόν να στεκόμαστε παθητικά μπροστά σε τόσο ενδιαφέροντα πράγματα; Το βάθος των χαρακτήρων είναι τόσο μεγάλο που κινδυνεύεις να χάσεις τον εαυτό σου. Θυμάσαι ρε, τί συζητήσεις κάναμε και κάνουμε ακόμη (η πιο πρόσφατη προχτες) για μένα, για σένα, για τους άλλους, για τα πάντα;

Και εν τέλει, υπάρχει μια λογική πορεία που ακολουθεί ένας άνθρωπος ή είναι όλα απλά τυχαίο ανασκωλόπισμα ενός σκορπισμένου νου; Τι διαφορά έχει ένας άνθρωπος οδηγούμενος από τα συναισθήματά του με έναν άλλο τροφοδοτούμενο από την ψυχρή λογική; Μπορούμε άραγε να τα διαχωρίσουμε όλα αυτά; Εάν μαζευτούνε πενήντα νοματέοι σε ένα κλειστό σύστημα και οι μισοί λένε ότι βρέχει, οι άλλοι μισοί ότι δε βρέχει, ποιος έχει δίκιο; Οι σταγόνες θα μου πείτε. Λάθος! Η πραγματική απάντηση είναι "δε με νοιάζει". Είναι πολύ πιο χρήσιμο να ψάξεις μέσα τους να δεις τι είναι αυτό που προκαλεί αυτήν τη δήλωση, αυτή τη σιγουριά της δήλωσης, τον ενδεχόμενο καβγά τους ή ακόμη ακόμη, το διαχωρισμό τους σε ομάδες με τίτλο "Οι βρεγμένοι" και "Οι στεγνοί".

Αλλά τι λέω, στην τελική η χώρα έχει πάρει την κατρακύλα, το ΔΝΤ μας έχει σαπίσει, οι βουλευτές τα έχουν πάρει από παντού και οι μισοί από αυτούς θέλουν να κλείσει το τροκτικό. Ό,τι να ναι, απταλίστομπαμπαλί... Και μετά, το 35% της χώρας έχει πράσινη πρόθεση ψήφου. Ε, εντάξει, εκεί τι χαρακτήρες να αναλύσεις. Είστε απλά ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ ΜΑΛΑΚΕΣ.