Μα ΤΙ κάνω;

Broken, Bones and the will
Capacity to disappear in misery saves
Soaking, pain as a thrill, hate to instill
Compassion's a cage

Forgiving the father
Read the story on my skin
I'll be the martyr
Falling from his grace again

Sunken, sooner or later
We crawl our way back into our favorite hole
Drunken, swallow the savior
And follow him to hang from the highest pole

Forgiving the father
Read the story on my skin
Tell me more about the man I should have been
I'll be the martyr
Falling from his grace again
This is where the end begins

Και αφού έβρισα, ξέσπασα, έκανα τους φίλους μου να γελάνε, εξασφάλισα διαμπερές δωματιάκι στην Κόλαση με τζακούζι απο το οποίο βγαίνει καυτή λάβα, ήρθε η ώρα της πτώσης. Άρρωστος και είχα αρκετό χρόνο μόνος μου, να σκεφτώ σε τι σημείο έχω φέρει τη ζωή μου. Τώρα θα μου πεις ποιον ενδιαφέρει αλλα μαντέψτε! Δε θα μιλήσω για τη ζωή μου...(duh...) Έκανα μια περίεργη ανασκόπηση από την εποχή του Γυμνασίου και μετά. Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη. Και μαλακία, δε θέλω να μπω στο τρυπάκι να συγκρίνω καταστάσεις της εφηβείας με καταστάσεις της σημερινής μου... πως να το πω... εφηβείας. Κάπου στην γαμημένη την πορεία έχασα το μπούσουλα. Μέτρησαν λάθος κάποιες αξίες, ίσως τα μπέρδεψα, υποτίμησα τον εαυτό μου πάρα πολύ, κάπου πίστεψα ότι είμαι εντελώς άχρηστος... Δεν ξέρω. Το μπέρδεμα μεγάλο.

Πιο συγκεκριμένα, νιώθω ότι τελείωσα εκεί. Μετά έπαψα να προσπαθώ. Για οτιδήποτε. Δεν ξέρω γιατί. Τεμπελιά. Οι βαθμοί μου έπεσαν, η συμμετοχή μου μειώθηκε, το ενδιαφέρον μου επικεντρώθηκε σε άλλα πράγματα, πιο ψαγμένα κατα την τότε γνώμη μου. Υπάρχουν δυο σχολές. Η μια θα σου πει αναλογίσου και προχώρα. Η άλλη θα σου πει γράψτα, παρελθόν είναι, δεν αλλάζει, αναλώνεσαι τζάμπα. Συνέχισε μπροστά. Ναι, ρε γαμώτο αλλά τι στο καλό; Τι σπαρίλα είναι αυτή; Γιατί δεν έχω ενδιαφέρον για τίποτα; Γιατί δεν προσπαθώ για πράματα; Έχω εικόνα στο μυαλό μου για το τί θέλω να είμαι; Έχω διαχωρίσει στο κεφάλι μου το κλούβιο την έννοια του θέλω και την έννοια του πρέπει; Κάποτε, την εποχή που πιστεύαμε ότι μπορούμε να κατακτήσουμε τον κόσμο, λέγαμε, δεν υπάρχει δεν μπορώ. Υπάρχει δε θέλω. Ε, τι σκατά, εγώ τότε τι δε θέλω; Ή χειρότερα γιατί δε θέλω...;

Ποιο γεγονός ήταν αυτό που με άλλαξε, που με ώθησε να ασχοληθώ και με άλλα πράγματα; Μια ζωή ήμουν πολυπράγμων. Μια ζωή με θυμάμαι να μη νιώθω ότι κουράζομαι και να έχω στην πλάτη σαράντα διαφορετικές ευθύνες. Τι σκατά συνέβη και έδωσα την άδεια στον εαυτό μου να ξεκουραστεί; Και να πάρει ευχή, είμαι αντίθετος με την ξεκούραση. Όταν κάτι σε ευχαριστεί, δεν υπάρχει κούραση. Σου μιλάει στην ψυχή, σε ηρεμεί, σε γεμίζει... Ποια κούραση και αηδίες. Ειλικρινά κάποτε θα θυσίαζα τα πάντα απο προσωπικής τερψης μόνο και μόνο για να πετύχω αυτό που θέλω. Πίστευα στον κόπο μου, στις ικανότητες μου, στο πείσμα μου διάολε! Αλλά από τότε που ξεπέταξα τα γαμημένα τα αγγλικά, όλα πήγαν στο βρόντο. Βαριέμαι στη ζωή μου δεν είπα ποτέ. Μέχρι τότε δηλαδή. Γιατί από τότε μόνο βαριέμαι λέω, δε βαριέσαι μωρέ, και τέτοιες πίπες.

Έγραψε ο Pratchett ότι ο Θάνατος νοιάζεται για τους ανθρώπους. Προσπαθεί να κατανοήσει τη λογική τους γιατί τη θεωρεί μεγαλειώδη. Και όταν ρωτήθηκε από την αδερφή του γιατί το πιστεύει αυτό, απάντησε "Γιατί κατάφεραν σε ένα τέτοιο θαυμαστό σύμπαν, να εφεύρουν τη βαρεμάρα..." Κάτι μέσα μου έχει σπάσει. Κάτι δεν είναι όπως παλιά. Έχει χαθεί η όρεξή μου, το πείσμα μου, η ξεροκεφαλιά μου... Κάπου στη διαδρομή  της ωριμότητας και της εξόδου από την εφηβεία, μια εφηβεία διαφορετική από τις άλλες, κάπου βρίσκεται ένα κομμάτι μου, κείτεται σε ένα loophole, αεικίνητο και ζωηρό όπως εγώ τότε, και περιμένει πως και πως να ξυπνήσω πάλι... Να μάθω ακόμη μια φορά να διεκδικώ, να κοπιάζω, να στίβω το κεφάλι μου, να σταματήσω επιτέλους να νιώθω ηλίθιος.

Με τρώει απίστευτα αυτό το σαράκι της ηλιθιότητας. Γιατί μετά το Γυμνάσιο επαναπαύτηκα στις δάφνες μου; Πως έιναι δυνατόν εγώ να πίστεψα έστω και για μια στιγμή, ότι τώρα έχω το δικαίωμα να χαλαρώσω; Δε με έμαθε κανείς έτσι, δε με συμβούλεψε κανείς έτσι, αλλά εγώ με το ξερό μου το κεφάλι, σε δείγμα της ανοησίας που επρόκειτο να κάνει την εμφάνισή της, τα παράτησα όλα για την ξεκούραση. Μια ξεκούραση την οποία ουδέποτε επέτρεψα στον εαυτό μου διοτί ουδέποτε χρειάστηκα. Τι σκατά πήγε τόσο στραβά και τα χω παρατήσει όλα; Νιώθω ότι απλά η ζωή μου τρέχει και γω που και που την πιάνω από το λαιμό και της λέω "πιο σιγά..." Αμ, δε γίνεται έτσι. "Θέλει τρέλλα η ζωή μας και νοστιμιά" είπε η Χαρούλα. Ναι, σκατούλες, από αυτά έχουμε, το κοκονιό (R σε κυκλάκι Forceshaken) μας δε νιώθει.

Πρέπει να σοβαρευτώ. ΕΠειδή πρέπει ή επειδή το θέλω; Κι αν το θέλω γιατί δεν το κάνω; Είμαι ανίκανος ή απλά δεν το θέλω τόσο πολύ για να το κάνω; Γαμώ τα τρια αυτά ρήματα: μπορώ, θέλω, κάνω.

Γαμώ και το μυαλό μου.

:D