Ευγενική Χορηγία από την Υπνοβάτης Α.Ε.

Χθες, για κάποιο περίεργο λόγο μας έπιασε με τον Αντώνη η φάση να μαλακιστούμε. Να μην τα πολυλογώ καταλήξαμε με το αμάξι να κάνουμε αηδίες σε έναν λασπότοπο παύλα πάρκινγκ πάυλα γαμηστρώνα. Ναι, το είχα ξεχάσει. Ήταν από αυτά τα μέρη που μπορείς να πας να γαμήσεις άμα λάχει. Μέσα στο αμάξι σου. Και όπως κάναμε μια όπισθεν, για κάποιο λόγο κατευθυνόμασταν πρόσω ολοταχώς σε ένα αμαξάκι παρκαρισμένο θα έλεγα. Πηγαίναμε με 10 χλουμ ντας χ. Εκεί που φρενάρουμε το λοιπόν, έχουμε μια σεβαστή απόσταση του μισού μέτρου από τον πισινό του άλλου, και είμαστε και οι δύο απόλυτα νηφάλιοι, δεν είχαμε πιει τίποτα, δεν είχαμε βαρέσει ενδοφλέβια καμία ουσία, μα τον μούσι του Κοκκινογένη ανάβουν τα φώτα του παρκαρισμένου. Ανοίγει η πόρτα και σκάει έξω μια μάπα του κλασικού καθυστερημένου μου-διακόψατε-τη-φάση-με-τη γκόμενα-και-δε-μου-έχει-απομείνει-κάτι-άλλο-σε-αυτή-τη-ζωή.

Ο τύπος δε βγαίνει έξω παρακαλώ. Ρε φίλε είμαι εδώ. Σε βλέπω. Εγώ σε είδα και τρόμαξα. Συγχαρητήρια. Λαμπάκι πάνω απο το κεφάλι του. Σου λέει, άσε, 2 είναι, μην κάνω φιγούρα μπροστά στη γκόμενα. Έλα όμως που εμένα εκείνη η καθυστερημένη φλέβα στα δεξιά του λαιμού μου άρχισε να πεταρίζει επικίνδυνα. Και έλα που αρχίζω να τρέμω σιγά σιγά από τα νεύρα μου. Γιατί; Γιατί είμαι νευρικός του κερατά. Απίστευτα όμως. Είναι φορές που με εκπλήσσω με το πόσο νευρικός μπορεί να γίνω. Μιλάμε για παράνοια, όχι αστεία. Κι εκεί που είμαι έτοιμος να του αφιερώσω την πιο μεγαλοπρεπή παναγία που μπορεί να έχω σκεφτεί ποτέ και έχω πάρει απόφαση ότι του αξίζει ο θάνατος από δικό μου χέρι και όχι από κάποιου άλλου, μπαίνει μέσα. Δόξα τη Μπύρα.

Με τα χρόνια κατάλαβα ότι μου είναι αδύνατον να αλλάξω. Πάντα καταλάβαινα το εν βρασμώ ψυχής. Πάντα όμως. Σκεφτόμουν πως θα αντιδρούσα εάν κάποιος πείραζε κάποιον που αγαπάω, κάποιον για τον οποίο νοιάζομαι. Άσχημο. Πολύ άσχημο. Δε γινόταν, πήγαζε από μέσα, από κάπου πολύ βαθύτερα από τα νεύρα. Ήταν κάτι άσχημο, αλλά και δυνατό. Κάτι που με καταπίεζε. Ως παιδάκι ήμουν πολύ φλώρος. Όλα τα άλλα παιδάκια μπορούσαν να με δείρουνε. Και το κάνανε, εξαιρετικά σπάνια μεν αλλά το κάνανε. Συνήθως απλά με γράφαν στον πούτσο τους  και δε μου μιλούσανε. Μιλάμε για το πιο αδύνατο, αδύναμο και καημένο πράμα που έχετε δει. Κοντός, άσχημος, ελαφρύς, τσιγαρόχαρτο φάση, τεράστια πατομπούκαλα και διαολεμένα αφοσιωμένος στα βιβλία μου.

Κάποτε συνειδητοποίησα ότι μπορεί να κάνω ζημιά. Χοντρή ζημιά. Και ήρθε ο καιρός που το κατάλαβα. Μετά από κάποια χρόνια, σαν να έπαιρνε το σώμα μου εκδίκηση, όχι απλά φούσκωσα αλλά και δυνάμωσα υπερβολικά. Και δυο τρία άτομα πλήρωσαν το τίμημα του να το πάρω χαμπάρι. Ποιος τους χέζει, μιλάμε για ουμπερ λέημ καθήκια οπότε στ αρχίδια μου κιόλας.

Εάν ήμουν ακόμη 14, ο χθεσινός ο τύπος θα ήταν στο νοσοκομείο. Τώρα είμαι 22 και ξέρω ότι αυτό το πράμα, το χάλι, αυτή η έκρηξη αδρεναλίνης, δεν αλλάζει. Το μυαλό μου δε θολωσε ποτέ. Πάντα ήξερα τι έκανα. Και αυτό με τρομάζει.

Προς όλους τους νευρικούς, τα κατάφερα... Μου πήρε χρόνια αυτοσυγκέντρωσης, βαθειών αναπνοών, κλάματος, χτυπημάτων... Άπειρες βόλτες στους δρόμους, ατελείωτες ποδηλατάδες, χρόνος μόνος μου, χρόνος με παρέα, διάβασμα ψυχολογίας, ψυχολογία του θυμού, αυτοπροσδιορισμός, εφηβεία, αλλά ρε αρχίδια τα κατάφερα. Ναι, ρε! Σε όλα εσάς τα αρχίδια που σας έχω κάνει τη χάρη και δε σας έχω χώσει σε ένα νερόλακκο να τρώτε γυρίνους out of the box μέχρι να πείτε "συγγνώμη" και να σας απαντήσω "Σιχαίνομαι τις συγγνώμες". Μπασταρδάκια, όταν η γκόμενα είναι μπροστά όλα τα μπορείτε. Όταν όμως είδες στο αμάξι έναν κοντό, χοντρό και άσχημο το ξανασκέφτηκες.

Δε σου κανα τη χάρη, και δε θα σου την κάνω να πέσω στο επίπεδο σου. Διάολε είσαι 25 και δεν έχεις βρει σπίτι να γαμιέσαι. Μετά το χθεσινό μπορώ να αισθανθώ λίγο καλύτερα για τον εαυτό και το τί έχω καταφέρει. Αυτογνωσία και ανάπτυξη ψυχραιμίας. Μπορείτε όλοι να το κάνετε. Δεν αξίζει να χαλάς τη ζαχαρένια σου για κανέναν αδερφέ... Δε σε οφελούν ούτε τα νεύρα ούτε οι φωνές, ούτε τίποτα. Και δε μιλάω για ποζεράδες φωνακλάδες. Μιλάω για παιδιά σαν εμένα, που έχουν περάσει άσχημα, έχουν δει πολλά και νιώθουν αυτό το χάλι μέσα τους, έτοιμο να εκραγει, να παρασύρει ό,τι σκατά μπορεί στο διάβα του.

Μην το κάνετε αυτό στον εαυτό σας. Μην ασχολείστε. Αφήστε το να πάει στο καλό. Δεν αξίζει για κανέναν η ζημιά που παθαίνεις κάθε φορά που βγαίνεις εκτός εαυτού. Μην κρύβετε το θυμό μέσα σας.
 Ένας πνευματικός (είμαι εντελώς κατά της θρησκείας, αλλά μερικοί άνθρωποι έιναι πραγματικά πιστοί σε αυτό που κάνουν) μου είχε πει κάποτε, μη μεγαλώνεις με οργή. Μην την καλλιεργείς μέσα σου. Είναι πολύ εύκολο. Και δεν είμαι άνθρωπος που γουστάρει τα εύκολα. Σμάηλ.