Απολαύστε με!

Με τα χοντρολαθάκια μου βέβαια αλλα...

Χίλια "αρέσκω" στον Vrachnoprofiter για την κιθάρα...!

Στέρεψα (αφιερωμένο στην αγαπητή ephee)

Ναι, είναι η πάσα γαμημένη αλήθεια. Έχω στερέψει. Δεν ξέρω πως να προκαλώ πλέον το γέλωτα με τα μακάβρια και καθυστερημένα ποστς μου στο βλογ και γι αυτό έχω να γράψω 10^6 μήνες. Είμαι σε μια απελπιστική κατάσταση, έχω χάσει εντελώς την όποια αίσθηση του χιούμορ είχα κάποτε και απλά περιπλανόμαι από βλογ σε βλογ μπας και πάρω κανένα έναυσμα και γράψω καμιά αράδα.

ΝΟΤ!

Πολύ θα θέλατε μερικοί μερικοί ε;

Το λοιπόν η απουσία μου δικαιολογείται με περίτεχνα συγγραφικά κόλπα και επικλήσεις στον εγκέφαλο των 5 αναγνωστών μου τα οποία μόνο εγώ μπορώ να στήσω και να μηχανορραφήσω. Αλλά επειδή καυχιέμαι στον περίγυρο ότι αποτελώ έναν αρκετά ειλικρινή άνθρωπο (αν εξαιρέσεις τις τάσεις ηθοποιίας που με πιάνουν όταν βαριέμαι τραγικά να δηλώσω την αντιπάθειά μου προς ανθρώπινα όντα) δε θα αναλωθώ σε τέτοια κόλπα. Τα πράγματα είναι απλά. Αν δε νιώθω ότι έχω να πω κάτι χρήσιμο δε θα πω τίποτα. Σιγή ιχθύος. Βάλε και διάφορα πράγματα που έπρεπε να φέρω σε πέρας (από συγγραφικής και αναγνωστικής απόψεως πάντα), έ, κουρκούτιανε το κεφάλι. 

Αυτό που έχω σκοπό να κάνω είναι να αφηγηθώ ένα μικρό σκετσάκι που μας βγήκε με ένα πολύ τζιμάνι παληκάρι στη σκηνή του θεάτρου. Η άσκηση έχει ως εξής: Ανεβαίνει ένας στη σκηνή και σκάει μύτη ο άλλος με μια κατάσταση. Ο πρώτος αποδέχεται την κατάσταση και αναπτύσσει (αυτοσχεδιαστηκά πάντα) το πανηγύρι. Μόνο που αυτή τη φορά, οι διάλογοι διέπονται από τη συνθήκη να ξεκινάμε με τα γράμματα του αλφάβητου διαδοχικά. Από το Α ως το Ω. Και φυσικά ο αυτοσχεδιασμός να έχει αρχή-μέση-τέλος. Ανεβαίνει το τζιμάνι λεπόν, γυρνάει πλάτη και μου κάνει
"δως μου μια κατάσταση." Ε την έδωσα. Το σκηνικό περιλαμβάνει δυο τύπους έναν ψηλό και αδύνατο και έναν κοντό γεματούλη να τσιρίζουν στη σκηνή κουνώντας όλα τα μέρη του σώματος τους με το πιο πούστικο τρόπο EVAH και φυσικά την κλασική πούστικη φωνή. Πάμε λοιπόν.

-Αχ, χρυσόόό μου δεν αντέχω άλλο. Δεν αντέχω. Σε ένα τέταρτο ξεκινάει η επιδειξη και οι άλλες είναι ακόμη άβαφες.
-Βλαμμένες παιδί μου τι περιμένεις. 
-Γαμιόλες. Ένα μάτσο γαμιόλες. Μόνο για τη μόστρα τους νοιάζονται χρυσό μου! (κάνω αέρα με το χέρι στα μούτρα μου)
-Δεν ξέρω αγάπη μου δεν τις καταλαβαίνω καθόλου.
-Ε, τι να καταλάβεις ένα μάτσο πουτάνες είναι. 
-Ζώα. Καθυστερημένες. Όλα εμείς πρέπει να τα κάνουμε.
-Ήθελα να ξερα τι θα καναν χωρίς εμάς χρυσό μου.
-Θες να σου πω; Χαμένες στο διάστημα. Απαπαπαπαπαπα... 
-Ίλιγγος με πιάνει, δεν το πιστεύω αυτό το πράμα.
-Καλά να πάθεις! (εδώ πεισμώνω και έρχεται κοντά μου και με κοιτάει στα μάτια. Πως κρατήθηκα. Συνεχίζει) Λόλα, κοίταξε να δεις, δεν αντέχεσαι άλλο. Έχει παραγίνει το κακό με τις αναποδιές σου.
-Μη! Μη μου μιλάς κι εσύ έτσι! Δε θα τ'αντέξω!
-Να σκάσεις. Σου αξίζει τέτοια που είσαι Λόλα μου.
-Ξόανα! Θα έρθει μετά ο Γαβαλάς και με μένα θα τα βάλει...!
-(Στέκεται στην άκρη της σκηνής και με νευρικές κινήσεις λέει) Όταν εγώ όμως έδινα... (και χτυπάει τον τουρλωμένο κώλο του)
-(Τον πλησιάζω με ύφος ηδονής και περνάω το χέρι πάνω από τα οπίσθια του ωσαν γλύπτης) Πραγματικά χρυσό μου και τι ωραίο πράγμα έδινες... Αχ...
-Ρ
-Σταμάτα να μου μιλάς έτσι! Δεν αντέχω κι από σένα αυτήν την κατάσταση! (κάθομαι σε μια καρέκλα εμφανώς ταραγμένος και ψιλοβουρκωμένος. Ο άλλος απο μακριά φωνάζει)
-Τελειώσαμε Λόλα! Δεν αντέχω άλλο αυτές τις κρίσεις σου.
-Υποβρύχιο! Θέλω ένα υποβρύχιο! Έχω υπογλυκαιμία!
-Φάε το υποβρύχιο σου, φάε και ότι άλλο θες, εμείς τελειώσαμε!
-Χωρίζουμε δηλαδή; Αυτό ήμουν για σένα; Όλα σου τα δωσα!
-Ψωνάρα! Δε σ αντέχω άλλο! Χωρίζουμε.
-Ωραία! Τέλος λοιπόν!
Και κατεβαίνουμε από τη σκηνή για να πάρουμε χαμπάρι ότι οι μισή έχουν κατουρηθεί και οι άλλοι μισοί προσπαθούν να χειροκροτήσουν χωρίς να τους φύγει σκατό...

Ακούω σχόλια... '

Υ.Γ. Δε θυμάμαι καθόλου την ατάκα από "Ρ". Με τίποτα όμως. 
 
 

Μικρές καθημερινές αηδίες (β' μέρος)

Συνεχίζω με τις αηδίες.

Κουβάς και σφουγγαρίστρα

Η μεγαλύτερη αηδία στον πλανήτη μετά το βουρτσάκι. Δε χρειάζεται εξήγηση. Φυτρώνουν σπόροι καρκίνου εκεί μέσα.

Σαλάτα

Η σαλάτα είναι ίσως η πιο γαμιστερή εφεύρεση του φαγητού μετά το χωριάτικο λουκάνικο. Και όμως. Είναι μια αηδία για πολλούς λόγους, ο κυριότερος των οποίων θα αναφερθεί στο τέλος. Αρχικά υπάρχει κόσμος που για ηλίθιο λόγο δεν πλένει σωστά τα λαχανικά. Πρώτα πλένουμε, μετά κόβουμε. Ειδικά αυτή η καρκινιάρα η τομάτα θέλει περισσότερο πλύσιμο και από Αγίου Βερνάρδου που πέρασε τρεις μέρες στην καταιγίδα του Νώε. Και τρίψτο λίγο το λαχανικό δεν πειράζει, η φλούδα γι αυτό είναι απ'έξω. Το μαρούλι. Φαντάζομαι όλοι έχετε δει ότι το μαρούλι έχει σκουληκάκια και σαλιγκαράκια επάνω του. Οπότε ΠΛΥΝΤΕ ΤΟ. Πλένω δε σημαίνει μουλιάζω. Η ρίζα έχει συνήθως μισό τόνο χώμα επάνω. Ξύπνάτε. Ανοίγουμε τα φυλλαράκια και αφήνουμε νερό να τρέξει πάνω τους. Επίσης εκείνα τα μικρά κομματάκια που μοιάζουν σαν να είναι φαγωμένα; Ε, είναι φαγωμένα ηλίθιε! Πως σκατά ζει δηλαδή το σκουλήκι εκεί πάνω; Κόψτα και πέτα τα.
Και το αγγούρι; Με τη φλούδα; Αυτή έχει τόσο φάρμακο επάνω που θα πεθάνεις άμα φας τέσσερα μαζί. Καλύτερα στον κώλο.

Και τέλος, ΠΛΥΝΕ ΤΑ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΠΡΙΝ ΠΙΑΣΕΙΣ ΦΑΪ. ΑΗΔΙΑΣΤΙΚΕ.

Φέτα εσπεριδοειδούς στο ποτό

Σίχαμα. Αηδία. Δε δίνει τόσo γεύση όσo δίνει φυτοφάρμακο. Και με 30% αλκοόλ που έχει στο τέλος το ποτό, γάμησε τα κι άφησε τα. Γιατί όπως είναι φυσικό, όταν η λάτζα έχει να κόψει 16 κιλά πορτοκάλια, λεμόνια και λάιμ, να κάνει κυβάκια για τα σκατόμοχίτο (θα επανέλθω) και να στίψει και 2 λίτρα χυμούς από το καθένα δε θα κάτσει να πλύνει το πορτοκάλι...

Παρένθεση:

Μοχίτο

Σιχαμερό, αηδιαστικό και το χειρότερο: Έχει μέσα το γνωστό ρούμι με τη νυχτερίδα στην καλύτερη του εκδοχή.
Δε σηκώνω αντιρρήσεις.

Κλικ για μόρφωση

Τέλος παρένθεσης


Μυξομάντηλο

Μάντεψε! Η Zewa έκανε κάποτε τη διαφορά! Δε χρειάζεται να κουβαλάς επάνω σου ένα κομμάτι μυξιασμένο ύφασμα που το διπλώνεις κιόλας προσεκτικά μη σου λερώσει το παντελόνι. Ναι, ρε σε σας τους νέους 45ρηδες μιλάω που αποφασίσατε να μοιάξετε στον κλασικό Έλληνα παππού της Κάτω Ραχούλας. Έλεος. ΧΑΡΤΟΜΑΝΤΗΛΑ.


Τρίχες στο εφηβαίο


Χωρίς εικόνα ofc...

Κυρίως για τους άντρες πάει αυτό γιατί οι γυναίκες δεν έχουν και μια ιδιαίτερη εμμονή. Το ξεπατώνουν ό,τι ώρα θέλουν. Άσε που το περιορίζουν λόγω παραλίας. Που λες τριχωτέ φαλοκράτη, δε φτάνει που το παίζεις και άντρακλας, μέσα σε όλο αυτό το χάλι, έχεις και τρίχες στα αρχίδια. Άσε που δε σηκώνεις και αντίρρηση. Ξύρισε τες ηλίθιε. Χρησίμευαν στον Νεάντερνταλ. Όχι, σε μας. Εμείς μάντεψε: ΦΟΡΑΜΕ ΡΟΥΧΑ. Και ως εκ τούτου ιδρώνουμε. Οπότε, εκτός κι αν πιστεύεις ότι το σεξουαλικό σου ταπεραμέντο αυξάνεται με ολόκληρη την ιδρωμένη και μουχλιασμένη Πελοπόνησο στο πουλί σου,ξύρισε το. Πέτα το, πως το λένε. Είναι παντελώς άχρηστη η τρίχα εκεί πέρα. Άσχημη και αντιαισθητική. Και στην τελική, ακόμη και την Πελοπόνησο την κάψανε. Και κερδίζεις και σε οπτικό μέγεθος... (wink) Α, ξέχασα. Είσαι άντρακλας δεν έχεις ανάγκη. Μετράς 45 πόντους σοφίας. Πάρε και άλλους 45 πόντους λέρας από μένα και ξαναπέρνα από την αφετηρία.


(to be continued...)

Μικρές καθημερινές αηδίες (α' μέρος)

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, πόσο μα πόσο αηδιαστικός είσαι; Ίσως πιστεύεις ότι δεν είσαι... Χεχ... Μακράν νυχτωμένοι. Είμαστε όλοι μας το απαύγασμα της αηδίας και αργούμε πολύ να το συνειδητοποιήσουμε. Αλλά γι' αυτό είμαι εγώ εδώ. Καλά και για να εκπληρώσω την υπόσχεση ενός αστείου ποστ ρε παιδί μου αλλά θα χαθεί ο ρομαντισμός από το μίγμα. Ας υποθέσουμε ότι ο σκοπός αυτής της ανάρτησης είναι καθαρά εκπαιδευτικός. Θα έλεγα ότι έχει και έναν διδακτικό χαρακτήρα αλλά δε γαμείς. Θα φανεί παρακάτω. Ακολουθεί μια λίστα με κάποια από τα αηδιαστικά πράγματα που κρατάμε όλοι μέσα στο σπίτι μας.

Παπούτσια 

Κλασική ατάκα: "Καλέ μην τα βγάζεις, σιγά τώρα". Όχι, θα τα βγάλω. Και όταν έρθεις σπίτ μου να τα βγάλεις κι εσύ. Πρώτον γιατί γουστάρω να απλώσω τις αρίδες μου στον καναπέ σου. Δεύτερον γιατί γουστάρω να απλώσεις τις αρίδες σου στον καναπέ μου. Ναι, ρε πούστη ήρθες για καφέ, απλώσου. Δεν έχω πρόβλημα, ίσα ίσα χαίρομαι να είναι ο κόσμος άνετος στο σπίτι μου. Αλλά προς Αλλάχ, άσε τη σκατομαζώχτρα μόλις μπεις. Έχει πατήσει τη μισή Ελλάδα και γω πέρασα τη μέρα να σφουγγαρίζω για να έρθεις εσύ να πιεις καφέ. Ε, κάνε μου τη χάρη και απόλαυσε το καθαρό πάτωμα. Προτιμώ να μυρίζω την ποδαρίλα. Όχι, ψέμματα, αηδία. Προτιμώ να μην πιούμε καφέ.

Λεφτά

Πέρα από τη συμβολική έννοια της παραπάνω πρότασης, πραγματικά εάν επιτρεπόταν θα πετούσα κάθε χαρτονόμισμα που έπεφτε στο χέρι μου και θα ζητούσα καινούριο. Κυρίως όταν σκέφτομαι το πόσο ιδρώνω εγώ και κατα συνέπεια ο κώλος μου και πως γίνεται το τυχαίο χαρτονόμισμα που βρίσκεται στην κωλο τσέπη κάτι παθαίνω. Γι αυτό άχρηστε άντρα, ΠΑΡΕ ΠΟΡΤΟΦΟΛΙ, κάτι ξέρουν τα θηλυκά. Και να μην πιάσω στο στόμα μου τα κέρματα. Ένα θα πω. Σκέψου τον τελευταίο χεσμένο παύλα κατουρημένο λιγδιασμένο πρεζόνι 53 χρονών που έσκασε μύτη με την απίστευτη του ιστορία ( να ήμουν κατάσκοπος το '79 στη Βρέμη και ένα ρακούν μου έκοψε το δάχτυλο και ένας καρχαρίας μύρισε το αίμα από τον ατλαντικό και μου πούλησε ηρωίνη, δεν έφταιγα εγώ) και συ του πάσαρες το κλασικό πενηντάλεπτο. Αυτός αφού το βαλε στην παραπάνω κωλοτσέπη (μαζί με λίγο σκατό και ούρα με περιεκτικότητα σε αλκοόλ άνω του 50%) το πάσαρε στο περίπτερο για να πάρει τσιγάρα. Και αυτή η αηδία είναι στην τσέπη σου.

Χλωρίνη των 2 λίτρων


Ναι, εκείνη που το 1993 δέσποζε αγέροχη σε όλες τις τουαλέττες των σπιτιών. Δεν υπήρχαν τα φτηνά υπερ μάρκετ τότε βλέπεις και η αγαπημένη πρασινο-πετρόλ-μπλε μαλακία της γνωστής μάρκας ήταν παντού. Το θέμα είναι ότι πέρα της επικινδυνότητας της χλωρίνης ως χημικό, κατάφερνε να συγκεντρώσει πληθώρα μικροβίων παρά την αντιμικροβιογόνο δράση της. Καμία μα καμία ελληνίδα νοικοκυρά εκτός από αυτές ανω των 60 δεν καθάριζε όλο το σπίτι με τη χλωρίνη και φυσικά όχι κάθε μέρα. Αποτέλεσμα; Το πλαστικό αυτό κουτί να γεμίζει με μούχλες γύρω γύρω καθώς μεταφερόταν από το μπάνιο στην προσφιλή "ντουλάπα του μπαλκονιού" και γινόταν μια αηδία. Αηδία αηδία αηδία, πέτα τη τη μαλακία!

Πάρε και το νέο επαναστατικό προϊόν:



Βουρτσάκι τουαλέτας

Και συνεχίζω με τον χώρο της τουαλέττας. Αυτό το πράμα είναι η μεγαλύτερη εστία μκροβίων στον πλανήτη. Χωματερές λιγότερη σκατίλα έχουν. Ειδικά εκείνα τα τρία δάχτυλα νερού που ακόμη και όταν το εξουδετερώνεις μέσα σε συσκευασία πυρηνικών αποβλήτων κάθε εβδομάδα, αυτό επιμένει να κάνει άπειρα respawn ωσάν εναλλακτικό Unreal Tournament bot. Αν και φανερώνει την πραγματική του δύναμη σε περιπτώσεις που let's face it ρε πούστη μου, χέζεις πλαστελίνη, ως επί το πλείστον στέκει άχρηστο και αηδιαστικό πλησίον της λεκάνης. Γιατί όπως και να το κάνουμε, δε μπορείς να έχεις κάθε μέρα ξαφνική σκατοπλυμμήρα. Πρώτον γιατί πάυει να είναι ξαφνική πλέον και δεύτερον γιατί πρέπει να το είχες κοιτάξει με τον γιατρό σου. Και αν ακόμη τύχει, η μαλακία αυτή έχει πήξει τόσο πολύ στο σκατό που θέλει άλλαγμα κάθε τρίμηνο. Ανταυτού, βούτα το μια στο παραπάνω προϊόν και τελείωσες. Είσαι ασφαλής και αηδιαστικός όπως πάντα. ew

Και κάτι τελευταίο πριν συνεχίσω της αηδίες σε άλλο ποστ γιατί τρέχω να κάνω φασίνα:

Όταν μπαίνεις σπίτι και προηγουμένως ήσουν σε λεωφορείο, ΠΛΥΝΕ τα γαμημένα χέρια σου, πριν κάνεις ότιδήποτε.

Μουσικολογία 0.38

Πάει καιρός που έκανα την τελευταία μου κριτική δίσκου και δεν έχω ανεβάσει και ποτέ καμία στο blog. Ο καιρός γαρ εγγύς όμως που λένε καθώς οδηγήθηκα σε κάτι αλλοπρόσαλες μπάντες που πραγματικά ονειρευόμουν να ακούσω και δεν είχα ιδέα ότι πάιζει να υπάρχουν. Επειδή είναι μπόλικες θα διαλέξω κανά δυο και θα προσπαθήσω να συμμαζέψω το ταλέντο τους σε δυο τρεις αράδες μπας και ενδιαφερθεί κανείς να τις ακούσει.

Everytime I die

Γάμησε με. Δεν έχεις αποφασίσει ακόμη εάν θέλεις να ακούγεσαι σαν τους Beatles, τους Opeth, τους Meshuggah ή τους Lamb of God  και παρόλα αυτά γράφεις δίσκο. Βρίσκεις μια φωνάρα να μην ξέρει αν του πατάνε τον κάλο ή αν πρέπει να τραγουδήσει με χαλίκια στο στόμα και του πασάρεις το μικρόφωνο με τελεσίγραφο "Make us famous".  Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Kάνουν ό,τι θέλουν με τη μουσική τους, όποτε και όπως το θέλουν. Για του λόγου το αληθές:



Periphery

Αυτοί με μπέρδεψαν, με δίχασαν, με κατέστρεψαν, με πόρωσαν... Μια φωνή ξερή και into your face με μέτρια άρθρωση αλλά πολύ ξεχωριστή χροιά (όχι και ιδιαίτερα του γούστου μου) σε συνδυασμό με καταιγιστικές κιθάρες που τα riff τους κινούνται περισσότερο σε μαθηματικά οff time ρυθμικά παιξίματα. Οι μπότα και το μπάσο ακολουθούν πιστά τις επιταγές των rhythm players και η όλη σαπίλα ενισχύεται με κύματα μελωδικότητας πεταμένα στο άσχετο που αντί να ξενίζουν σε ωθούν να αγαπήσεις το κομμάτι. Το άλμπουμ. Τη γαμημένη μπάντα. Μιλάμε το απόλυτο μπέρδεμα. Εφηβική μελωδία με ώριμη σαπιο φωνή και γλυκούλικες mind numbing riffάρες στο όριο της μαθηματικής μαλακίας. Οργασμός.

Aν και ώρες ώρες ο emo μέσα τους συμβάλλει στη γραφή ανελέητων χαζοκομματιών αλλά τι να κάνουμε...

Αυτό το τσίγκινο κλάγκισμα της κιθάρας το λατρεύω πραγματικά:



(Δεν βρήκα άλλο βίντεο.Αυτός είναι ο κιθαρίστας τους παρεμπιπτόντως)

Veil of Maya

Αυτοί πλέον κυλάνε στις φλέβες μου. Υγρα gurgling φωνητικά με άπειρες τονικές δυνατότητες, στίχους που απλά δεν βγάζεις νόημα, έναν drummer ο οποίος παίζει μερικά από τα πιο off time πράματα όπως εγώ παίζω το "Mary had a Little Lamb" (για να μην πω τίποτ' άλλο) (αυτός ο Μinnerman έχει καταστρέψει κόσμο...) κι έναν κιθαρίστα αγνή ιδιοφυία. Drop - B για σκατοκαταστάσεις με επιρροές από Bink 182 (!) και όλες τις Death μπάντες που υπήρξαν ποτέ. Τι 'ν' τούτο; Αυτό:



East of the Wall

Δεν υπάρχει καν λήμμα στη Wikipedia για δαύτους αλλά είμαι σίγουρος ότι θα γραφτούν διθύραμβοι. Αψεγάδιαστο πάντρεμα metalcore με fusion στοιχεία, καθαρός ήχος αλλά τόσο βρώμικος και ψαγμένος από κάτω. Απίστευτα μυαλά. Και φωνάρα για frontman. Είναι κάτι το τελείως διαφορετικό ρε παιδί μου, δεν έχει να κάνει με το τί παίζουν και πως όσο με το ότι αυτό που ακούς είναι κάτι "άλλο". Ξεφεύγει από τα τετριμμένα, έχει μια δική του χροιά και αυτό έχεις να το ακούσεις από την εποχή των Mastodon. Ποια άλλη νέα μπάντα μπορεί τόσο έυκολα να αποφύγει τις  ταυτότητες βάζοντας στο δίσκο κομμάτια διάρκειας 0:47 εώς και 9:00 λεπτών;




Και ένα δωράκι για τους μαλάκες που δεν ξέρουν από φωνή και όρεξη:

Leeches

Have you ever been consumed by your own reflection in the mirror? Have you ever felt that in case you met yourself on the street, or in a cosy lounge bar or maybe as the boyfriend of your imaginary gorgeous best friend, all you'd do was punch him in the face by the end of the day? In a relentless mechanism of crowding one's feelings and patting himself on the head after a hard day's work, how would one deliver his chance of survival unto himself? Is it palusible that all that you are, all that you long for, even the tiniest bit of a forbidden feeling is a deterministic Newtonian result of a memory? Could it be that all a person is or may end up being, is a costant shifting inside his brain, where the locusts of the subconscious keep buzzing the limited capacity of your organic hard drive?

And here we are, expected to make something different. To turn every rotation of our blue ball around its own self a prosperous payday. For it is all that matters. Living it, to its fullest. No time wasted. No energy spent on worthless shit that shall never find its way into one's heart. Dream, hope, love, feel, all in all a bouquet of gruesome feelings for the incapable. For the scared. For us all. For the kids that got lost because they did not deserve it. So insane, yet so true. For all the stained gals that got raped by a ruthless dick that his memories decided to drive his testosterone off the charts. For all of us whose pain will never end reminding them, who they are, how they became what they are and for all of us that defy the higher power. For us who even refuse to think that a higher entity may be running its finger through a tapestry folded haphazardly unto a golden book, deciphering every being's actions.

For all of us who tremble before ourvery own existence and question even the intrinsic function of breathing I say do not dream. Act. Do not hope. Grasp. Do not love. Embrace. Do not feel. Be. And when we cease to be, when our memories of this pave their way across the universe and crumble into nuclear fuel, then a new star shall rise. And from this very matter, maybe a new life.

Μικρούύύύλιιιι..... Έλα λίγοοοοοοο....

Είναι μερικοί άνθρωποι ρε πούστη μου που σε κάνουν να νιώθεις τοσοδούλης. Να θες να ανεβεις στο καρυδότσουφλο κι αντάμα με τη ντραμουντάνα να βρεις το δρόμο σου ανάμεσα σε λασπόνερα και γιγάντιες παπουτσωμένες πατούσες να σκάνε μύτη στο διάβα σου ανα πάσα στιγμή. Κι ό,τι και να νομίζεις πως προσπαθείς να κάνεις, κάπου εκεί θα είναι και αυτοί και θα σε εμπνέουν, και θα σου δίνουν πνοή, σε σένα, στα όνειρα σου, στην έμπνευση σου, λέγοντας σου με το δικό τους τρόπο μην τα παρατάς κι όλα θα γίνουν. Και όταν συνέλθω από της μικρής μορφής κατάθλιψη πάυλα κρίση άγχους που με γαμάει τον τελευταίο καιρό, θα επανέλθω με κάτι κωμικό. Promise. Για την ώρα μιλάω για αυτό εδώ το αριστόυργημα:



Και ένα πιο mellow που όμως καταφέρνει να κατασπαράξει τη θλίψη μέσα μου:

A different Christmas

Το λοιπόν, το παρακάτω έκτρωμα πήρε μέρος σε έναν διαγωνισμό και πήρε τ'αρχίδια των κριτών. Επειδή γενικά τείνω να είμαι μπουνταλάς άργησα να καταλάβω ότι ο συγκεκριμένος διαγωνισμός ήθελε ωμές, στεγνές και γραφικές ΣΠΛΑΤΕΡΙΕΣ και νόμιζα ότι αναφέρεται γενικώς στα ψιλο θρίλερ κατάσταση. Βέβαια, δέσμιος από τους όρους του διαγωνισμού πήρα δεν πήρα τ' αρχίδια μου σε σακκούλα με άρωμα ψητό κάστανο, μόλις πρόσφατα μου επετράπη να το δημοσιοποιήσω. Ιδού λοιπόν ένα ρομαντικό post apocalyptic... πράγμα...

20th December, 2017

“Duck!” thundered the gray bearded man to his comrade.
Strong arms, filled with numerous pictures lifted hastily a sewers trapdoor as a nearby car shook heavily under the weight of countless bullets heading for a young man that crawled behind it.
“Come on dammit, get in here!” the older man shouted again and winced under the weight of the trapdoor. The young, long-haired man crawled even faster towards his comrade and slided inside the sewers entrance. Fifty paces behind them the scarred face of the commander screamed heavily on the score of pirates that kept missing their targets.
“Them bloody animals, bring them down or I will eat your hearts out!”
The two dirty figures entered the sewers hastily. The reward for their escape was a faint smile drawn on both their faces, moments before their frantic movement away from the battlefield. The young man straightened his greasy black hair, revealing almond shaped eyes and a sharp, tiny nose that added a king-like manner to his posture. He spoke with a once soft voice now hardened by the daily agony of constant war.
“We gotta get my brother, Ben.”
“I know, son.”
The man was a step before entering his fifties. His broad back and his muscular body proved useful these last seven years of war. His arms were full of drawings depicting several scenes of his life. “We shall take a left here and after a fast trot for about fifteen minutes we' ll reach ground zero twelve.”
“That's where you left the thog? Ground zero twelve ? Holy smokes, Ben, we' re gonna die soon enough.” Ben stopped abruptly the fast trot and turned to face the young slender figure now breathing heavily a few paces behind him. His face hardened.
“Oh, come on, get on with it...Move along!” he complained in an exhausted manner.
“Listen to me boy.” Sweat trickled down their faces, the sewers boiling hot but odourless. The drainage systems had been long useless.
“Today, we' re gonna get your brother out of this place. And then we' ll leave for Manhattan. Or what's left of it anyway. We meet pirates, they die; that's the plan, stick to it”
His loud tone was also bitter. The young man stared through watery eyes at the bearded face with the deep blue eyes and the thick eyebrows. Ben's scarred forehead revealed a tough past and even though they have been together for at least three months, they never talked about anything more than their escape from America.
“Understand, boy? None of us is going to die. Not today. Not until we reach Europe.”
The boy nodded sharply and they both resumed their silent trip towards ground zero twelve. They soon reached the surface once more. The sun caused the road to burn, their shoes squeaking suspiciously on every step. The young man blinked several times until his eyes adjusted to the new lighting. The place all around them was a dead field. They stood right next to a pile of debris once belonging to a massive building. Skyscrapers once hiding the sunlight now torn to thousands of pieces littering the streets. The stench of putrid flesh was dominating the place and the huge crater up ahead stood empty as the sacred monument that reminded them of the day this place was turned to another Hiroshima.
Ben kept walking west, away from the crater. Their path was usually blocked by burnt trees, piles of rock and melt steel forming eerie ponds pf the shiny metal, but they kept on walking, cautiously and patiently. And then, fifty or so paces ahead stood the six wheel warhog; the heavily armored vehicle they called home for the last three months. Ben reached the door and proceeded with the retinal scan. A pump depressurized the door which opened with exceptional fluidity. He climbed in a quick manner and headed for the drivers seat. The thin man climbed aboard and the vehicle door shut tightly after him.

“I'll go check on my brother”
“You should. Them pirates are some lousy bastards”
Minutes later they were leaving the town, entering a highway road, one of the few that remained intact for a long distance.

22nd December, 2017

The soft and cool night breeze made camping an easy procedure, no sweat trickling down their hard faces, no hot ground burning their backs causing the skin to shed to pieces after a two hour sleep. They lied down on a roughly made camping site, their armored vehicle parked a few paces further. Small tin cans in a plastic bag contained meat rations that kept every war torn individual alive for seven years now.
“It's never been this hot around Christmas. Even after Antarctica's meltdown” observed Andrew. He lied shirtless, using his top as a pillow against the hard rocky ground.
“Aye, that's true” said Ben without taking his eyes from the stars. “It's gonna be a hell of a different Christmas.”
“You think we'll live till then?” Andrew asked bitterly.
“I think we' ll be in Atlantis, ready to board on that damn sub, on our way to Europe... If I were a goddamn pirate, I' d dare not attack me right now...” he answered with an amusing tone.
“How can you do that?” Andrew sputtered through gritted teeth, rising from his natural cot.
“How can you be so cool? What the fuck does it take for you to face the shit we' re into?”
He was now standing right above Ben, veins pumping on his neck, his hands bearing a small tremble. The middle-aged man observed the slim figure standing before him through slitted eyes.
“You are hiding the stars, lad”
Andrew drew a deep breath and began to say something but got interrupted by Ben as he unfolded his answer, choosing his words carefully.
“You'd think, a young boy like yourself would cling to life more than ever before at times like this. Yet you seem so eager to die. How's that huh? You tell me how can you do this to yourself and I promise I' ll teach you how to be as cool as me”
Andrew stepped aside as the well built man stood up. He noticed for the first time the extend of his scars. The strong arms filled with different paintings, his large chest tainted with black ink all the way to his shoulder blades; all these drawings and yet he saw clearly under the starlight, skin tissue folding in eerie shapes, forming a web of unheard stories, of novels that stayed buried deeply beneath this old man's heart. For he was older than a man in his fifties. Andrew knew that now. Ben began folding a dirty, old blanket, torn in places, frequently used as a rough cot. Andrew drew a deep breath and picked up his shirt.
“It feels as if everything began three months ago. When he died. Roger was more than family to me”
Ben winced at the hearing of this word.
“Family bonds”, he sputtered “foulest invention ever”
Andrew's heart began to race. He felt rage burning inside, an urge to scream and before he even knew it he was charging against Ben who walked a few paces forward. The battle proved short although intense. A skilled warrior against a raged youth that within ten seconds lay sprawled all over the muddy ground.
“Listen to me boy,” Ben yelled “I live in this shit since the first day I was born. Child of a heroine addict and a filthy crack whore, using dumpsters as a rain protector till I was five. And the social services? All the stupid families did was treat me as a tin can for meat rations”.
After a long moment he held his hand forward and helped the muddy figure to stand up. When he spoke next, his voice was milder though not less angry.

“Family? I've been in four. Not even one of them offered the last bit of help when I needed it the most. Instead they kept pushing and pushing till I became of age”.
“What happened then?” asked Andrew while wiping some muddy snot off his nose. His stained sleeves left a dirt mark on his cheeks. He got up slowly, as if checking for any pain that could tell off some fractured bone. They set off for the car, resuming their talk.
“I left lad. I ran away; as far as I could” They walked side by side, Andrew's skinny figure dripping dirty water along the way. “Worked here and there for some time, got bored quickly. My last parents tried to call for some time but they got the message quickly”
“You' ve been alone for all these years?” Andrew asked surprised. Ben smiled and opened the door.
“After you boy...”
They got inside and sat down in the back of the truck. In front of them lay a large, glass, oblong box. A liquid nitrogen container stood a few feet further, supplying the cryocoffin with the sufficient conditions to preserve Roger's still body. After a long quiet moment Andrew managed a whisper.
“His last wish was to be buried in peaceful grounds. That's why I need to reach Europe. It is the only place that this war hasn't been able to touch yet.”
“At least we hope so... Last word was they had trouble with North Korea.”
“Last word meaning?”
“I think it was about seven months ago. News of the last sub...”
They both sighed heavily and sat still for a moment.
“We should get going. Another hundred miles and then we have to go through Zone B.”
“Goddamn pirates” Andrew bellowed and crawled his way to the cockpit.

24th December, 2017

Dark clouds filled the crimson sky, lowering the temperature, making it easier to breathe. The first droplets of polluted water started to fall, burning the exposed skin of the warriors, making a sizzling sound upon touching metal surfaces releasing hydrogen. The water filled with acid kept falling in a slow, torturing way, it's droplets round and heavy, willing to make more damage than a machine gun. The loud pops from burning hydrogen distracted their attention.
“Holy smokes, this is gonna be tough!”
“We have enough ammunition to last through the day”
“You have enough blood to spill to last for a day?”
“No time for jokes, lad!”
They stood behind their vehicle amidst a swarm of pirates and a score of Rebels that happened to be in place. The Army tried their way through Zone B, a lone crest standing alone just a few miles outside Manhattan, suffering extended damage from the pirates. A platoon of Rebels managed to intercept in order to even the odds against the Army. This score was now all that had left. Limp bodies occupied the rotten soil, the silk thread keeping their souls in place, now torn savagely by the skinny hands of the Fates.
The pirates' commander ascended on a heavy machine gun besides the six wheeler. Ben noticed him through a mirror's corner and felt his stomach burn. His guts stirred as the adrenaline pumped through his veins and spread throughout his body. He grabbed a war knife about seven inches long and propelled it against the commander's face. His legs sprang forwards and with a swift tumble he turned to face a cat fight between a muscled pirate and a young soldier, his machine gun at hand.
At the same time, Andrew threw a frag grenade about thirty feet westward where a cadre of red painted pirates readied their firearms. As soon as the round metal ball landed and the loud explosion deafened their ears, the commander's throat slit open, a seven inch war knife stuck in it. Choking, he collapsed with a loud thud on the cold steel of the machinery. The loud noise startled the broad shouldered pirate that battled with the poor soldier and Ben took a shot at his shoulder. The young marine grabbed a rock and forced it through his opponent''s teeth. Blood drops, teeth hanging freely and another shot from a sharpshooter's trained eye pierced his lungs.
Andrew grabbed his handgun and crawled his way towards the large machine gun. He unstuck the knife from the dead commander's throat and climbed on the machinery. He commenced fire against the remaining pirates, his heart beating so fast that he felt his chest ready to collapse. Ben watched startled as this war transformed another innocent soul into a voluntary murderer. He suppressed a hard sob and headed for his car. He opened the door hastily and grabbed a med kit secured next to the handle. He headed for the Rebel outpost, walking swiftly, presenting extreme agility for a man of his age.
Moments later, it was all over. Andrew ceased fire and gasped heavily for some cool air. The rain had ceased, as if allowing them to travel relieved of another burden. The orange fireball that made life on Earth possible, now sunk even lower in the horizon, a blushing witness of mankind's brutality.
“So much for Christmas” sounded a tall guy, the black hue of his skin now concealed by the darkness falling rapidly in place.
“Gather round boys... We need to talk...” said Ben with his rough voice.


25th December, 2017

“Well, it's officially Christmas...”

Ben managed a smile without taking his eyes off the road. Atlantis, the ever growing town that resided amidst Manhattan's left overs was only a few miles ahead and the sub that would take them to Europe awaited patiently for their arrival. The cryocoffin stood intact in the back chamber of the truck. Ben shot a glance at the cockpit. He noticed the outside temperature.
“It seems like a whole different planet. Burning hot during the day, frozen cold right after midnight”
“We did this, Ben. We caused all that paranoid...thing...”
“I know, son... I know...”
They arrived easily, no more pirates pestering their path towards happiness, no more dead bodies sprawling all over the place. In front of them stood a large metro opening, leading them downwards. Manhattan seemed like a drowned field. After Antarctica's meltdown, sea level rose dangerously, swallowing every peninsula, every small island and drowning millions of innocent people. The waist height water was an easy task for the warhog and they soon traveled through modified train rales, heading for the underground Rebel society named Atlantis.
Minutes later Andrew came face to face with the most spectacular man made construction ever. A colossal transparent dome protected a huge city, alive and growing day by day. Ben noticed his comrade's surprise and began to explain.
“Remember the first strike? Ground zero twelve?”
“Yeah, the first nuclear strike of this war...”
“After that, our government began to recruit people.”
“Yeah, I know, I was in the age limit, too. I fell right for the fairytale.”
“A lot did. Everyone who managed to escape from the government's claws headed for Manhattan. That's where the initial split began. Rebels, Soldiers, Pirates. The Rebels fended off the retarded pirates and began to built this community.”
Andrew stood slack jawed in awe. Speechless, he fought to observe every last detail he could as they entered the dome.
“Remember asking me if I was alone?”
“Huh?”
“Back, after the family talk...”
“Oh, right...”
“As long as there are people that share the same dreams lad, you will never be alone...”
They parked the warhog in a small house's yard and got off. Within minutes, several people, armed to the teeth headed for the gray bearded man. One of them yelled “It's Gray Ben! He's back!”
Andrew observed carefully as a score of happy faces started to greet his comrade. Hugs, kisses, loud voices, mild punches. Friends. Family. Maybe Ben was right after all. Maybe the true meaning of the term family lies within something greater. He stood there, his eyes watery, his left hand rising to touch
the back of their vehicle, right where his brother's coffin lay.

25th December, 2017

The beautiful town of London stood proud as the sun made its way through the center of the sky, only to disappear ten hours later. Its inhabitants never imagined that the sharp exclusion of light emanating from the center of the town would later spread a death disease, incinerating innocent people, burning long lived buildings and scarring another day in human history that would later be remembered as the Christmas that changed the world. A different Christmas.

Πολύ ξεραΐλα ρε παιδί μου... Που έχει η πάει η άτιμη η έμπνευση; Για τα πάντα όχι μόνο για τη μπλογκόσφαιρα. Τι στο καλό. Άσε το άλλο το καταπληκτικό. Είμαι μονίμως μέσα στην τρεντίλα. Εγώ να πατήσω κομμάτι των Slayer; Πότε γυρίσαμε στο 2003 και το 'χασα; Αν και ο Steven Hawking υποστηρίζει ότι το ταξίδι στο παρελθόν είναι αδύνατο. Και το βασικό του επιχείρημα είναι ότι θα το ξέραμε ήδη. Του πούστη, λίγο δύσκολο να χάσεις έναν time traveller. Που σκατά θα την ανοίξει τη σκουληκότρυπα και δε θα πάρουμε πρεφα, στη μέση του Ειρηνικού; Άσε αυτό το χάλι με τα ντοκυμαντερ(s). Πάντα λάτρευα αλλά τώρα έχω ξεφύγει. Έχω δει τα πάντα μιλάμε. Βάλε και κάτι εκπαιδευτικές θεωρίες που μου πάσαρε η μάνα μου για να ξεμπλέξω από το χάλι της ρημαδοτεμπελιάς που με περιβάλλει (οι οποίες παρεμπιπτόντως ήταν άκρως ενδιαφέρουσες αλλά με μπέρδεψαν ακόμη περισσότερο) και ήδη η wishlist μου στο Amazon έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία. Λίγο να συνέλθω οικονομικά και θα έρθουν πολλά καλούδια.

Στη διεργασία του αυτοκλωτσήματος, βρέθηκα αντιμέτωπος με την πάλη έμπνευση εναντίον ανείπωτης βαρεμάρας. Και φαίνεται ότι η γιατρειά μου κείτεται ανάμεσα στα δυο τούτα. Έχω μετατραπεί στο απόλυτο stress freak, εγώ, ο μεγαλύτερος σταρχιδιστής στον αιώνα που μας πέρασε. Με νοιάζουν και με καίνε τα πάντα. Με επηρεάζουν όλα και τίποτα. Βέβαια, με μεροκάματο 35 ευρώπουλα είναι λογικό να σε νοιάζει το ευφυέστατο καπέλο των 3 ευρώ στα νοσοκομεία, η αύξηση του ΦΠΑ ακόμη 2 μονάδες και η συνταξιοδότηση στα 145. Το γαμιστερό της όλης υπόθεσης είναι ότι πιάνει. Γαμώ το κέρατο, δε θα το πίστευα ποτέ ότι ο περιπτεράς θα μου έδινε απόδειξη για τις δυο (2) ! τσίχλες που πήρα. Ναι, ρε πούστη, κερατά, χτύπα και τα 0,20 και φορολόγησε τα! Έτσι! Αλλά παράλληλα άσε τους γιατρούς που είναι πραγματικά σε θέση να σώσουν άνθρωπο να αισχροκερδούν με φακελάκια. Έλεος ρε αγάρι μου, έχουν χεστεί όλοι πάνω τους. Για να μια οποιαδήποτε συναλλαγή των κάποτε 30 δευτερολέπτων πλέον θέλω ενάμισι λεπτό. Δε μου δίνουν ρέστα ρε οι ταρίφες για να μου κόψουν απόδειξη! Τρελαίνομαι!

Ω, ναι! Έχετε κάνει καταπληκτική δουλειά Mrs. Government of the year... Σας τρέμει όλος ο κόσμος. Ο λαός που σας ψήφισε κοινώς. Μωρέ δε λέω, Ελλάδα είναι έπρεπε να γίνει και αυτό. Στο μεταξύ όμως τα ναρκωτικά μπορείς να τα βρεις σε ένα τέταρτο μέσα αν ξέρεις που να ψάξεις, (εάν δεν ξέρεις θέλει καμιά ώρα παραπάνω...) αυτοί που τα πουλάνε πλουτίζουν, η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση είναι για όσους μπορόυν να την προσφέρουν στα παιδιά τους καθώς κοστίζει περισσότερο από ένα αυτοκίνητο και ξεκινάει πολύ πριν ανοίξουν τα σχολεία, τα πανεπιστήμια βαράνε διάλυση, ερευνητικά είμαστε ο μεγαλύτερος περίγελος του κόσμου και η επαρχία αν δεν υπήρχε αυτός ο φωτεινός άνθρωπος ο ΚΟΡΡΕΣ (τον οποίο ζηλεύω αφάνταστα) θα ήταν υπο διάλυση. Μα το άγιο βόδι είχα συμμαθητές που περάσαν την γ' λυκείου, έκλεισαν τα 18 πήγαν να δουλέψουν το καλοκαίρι και μετά ξαναέδωσαν γιατί οι γονείς τους δεν είχαν μια... Δεν ξέρω τι κάνετε κύριε Γιώργο αλλά εκεί στην Πάρνηθα αν δεν απατώμαι χτίζουν καζίνο πάυλα μηχανή χρήματος. Στα καμμένα, ναι. Ναι, ναι, μωρέ εκεί δίπλα. Πως; Για κοίτα λίγο το γαμημένο το Σύνταγμα, να δεις τι ωραία τους το επιτρέπουμε.

Σαφώς και εμείς το επιτρέπουμε. Μια φοβερή συζήτηση με τη μάνα μου και έναν τεχνικό ενός καταστήματος κινητής τηλεφωνίας είναι το καταπληκτικό παράδειγμα. Το κινητό του αδερφού μου τα παιξε, έπαθε κολούμπρα, τα 'πιε πως το λένε. Είπε το παιδί να το πάει για επισκευή. Η μάνα από πίσω για να υπογράψει. Ίσως κοστίσει της λένε. Καλα λέει. Γυρνάει σπίτι, μου το λένε, εγώ γίνομαι κόκκινος και τσιρίζω (και έχω και αγριοφωνάρα γαμώτο μου) ότι είναι ζώα.
"Αφού έχεις εγγύηση!"
"Δεν έχουμε απόδειξη!"
"Έχουν αυτοί!"
"Είναι" λέει "σε άλλο ισολογισμό και δεν μπορούν να τη βρουν"


Έτσι εγώ.

"Αστο σε μένα" λέω. Δίνουν 46 ευρώ και το παίρνει πίσω ο μικρός χαλασμένο. (Μικρός, γομάρι ολάκερο αλλά ανήλικο...)
Το κινητό φυσικά επέστρεψε χαλασμένο. Είχαν αλλάξει την πλακέτα των πλήκτρων. Δεν πάει στο διάολο. Το πάμε πίσω και δίνω αριθμό επικοινωνίας το δικό μου. Πρώτο τηλέφωνο:

"Καλησπέρα σας. Για το κινητό"
"Παρακαλώ"
"Ε, χρειάζεται αλλαγή η πλακέτα των πλήκτρων και έχει υγρασία μέσα και είναι 46 ευρώ και χρειάζομαι την άδεια σας για να συνεχίσει η επισκευή"
"Ωραία" λέω "τώρα θα θυμώσω και δε θέλετε να γίνει κάτι τέτοιο..."
"Όχι δεν υπάρχει λόγος..."
"Άκουσε με. Το κινητό ήταν στα χέρια μας 2 ώρες μετά την πρώτη επισκευή. Υγρασία δεν έχει πάρει."
"Να σας δείξω φωτογραφίες"
"Είπα άκουσε με."
"Με συγχωρείτε."
"Επειδή είμαι τραγικά ψαγμένος με το θέμα, αναγνωρίζω ότι δε φταις εσύ, αλλά πιθανότατα οι αποθήκες της erikκόρη. Εσύ θα τ ακούσεις όμως. Το κινητό έχει πρόβλημα και φεσωθήκαμε ήδη 46 ευρώ ενώ ήταν εντός εγγύησης γιατί βαριόσασταν να κάνετε επανεκτύπωση την απόδειξη. Πες στον τεχνικό να μην προσπαθεί να βγάλει άδικα το κινητό εκτός εγγύησης γιατί μετά θα μπλέξει μαζί μου και θα ψάχνει για δουλειά. Συνεννοηθήκαμε;"
"Βεβαίως κ. Υπνοβάτη, ευχαριστούμε για την κατανόηση."

Δεύτερο τηλέφωνο:
"Καλησπέρα η συσκευή είναι έτοιμη περάστε να την παραλάβετε."

Note to motha: "Μην τυχόν πληρώσεις..."

Η μάνα μου λοιπόν καθότι πανέξυπνος άνθρωπος είδε τα δικαιώματα της κατάλαβε ότι δε φτύνω τις αμυγδαλές μου για πλάκα και στην παραλαβή του κινητού, όταν της ζητήθηκε να πληρώσει τους πέταξε ένα φάσκελο, (λογοτεχνικό όχι πραγματικό) και τους διαβεβαίωσε ότι εάν παρουσιαστεί νέο πρόβλημα θα ζητήσει αντικατάσταση της συσκευής και το καλό που τους θέλει να ψάξουν να βρουν την απόδειξη γιατί αλλιώς θα γίνει χαμός.

Anyways, μετά το ευχάριστο μουσικό διάλειμμα, θα ήθελα να προσκαλέσω τους 300 σε ένα ωραιότατο σημείο του Ιονίου, στη σπηλιά Αμφιτρίτη των Παξών όπου το νερό έχει 254 μέτρα βάθος και ο καπετάνιος μας προσκάλεσε να τους φέρουμε εκεί και να τους πετάξουμε μέσα. Φυσικά το πλοιάροιο ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Ελάτε ρε μια βόλτα να δείτε τα γιοτς με ελληνική σημαία πόσο όμορφα πλέουνε. Ήθελα να ξερα αυτό το γαμημένο το πόθεν έσχες πότε θα εφαρμοστεί σωστά.

Άσε το λαό ρε πούστη μου. Άστον ήσυχο. Παράτα τον. Δεν υπάρχει ούτε μια ρύθμιση για εργαζόμενους φοιτητές, πρέπει να πάω να κάνω όλες τις εξετάσεις τριπλές και να τρέμω τον εκάστοτε φορέα. Αλλά παρόλαυτα βιβλιάριο υγείας έναντι χρηματικού αντίτιμου είναι εύκολο να συμβεί.

Και για όνομα, φτάνει με τους δήμους. Προχώρα τον πούστη τον Καλλικράτη. Γαμώ το φελέκι μου γαμώ μια Κέρκυρα και είδα τουλάχιστον 5 δήμους. 5 δήμαρχοι!!! 5 μισθοί δημάρχου. Για την Κέρκυρα! Έλεος! Ένας και να μην πατάει σπίτι του απο τη δουλειά. Να τρέχει να τα προλάβει όλα. Μπάσταρδοι όλοι, κάθεστε και τρώτε τα άπειρα φράγκα, τα παίρνετε από τοπικές εταιρείες για να κάνετε προεκλογικές καμπάνιες (πάλι καλά που υπάρχουν και αυτές και γίνεται κανα έργο...) και στην τελική ρε γαμώτο μου, είστε η μικρογραφία του πολιτικού μας συστήματος. Όπου "τοπικές" βάλε "πολυεθνικές" και όπου "καμπάνια" βάλε "εκστρατεία".

Και έννοια σου τώρα στις δημοτικές εγώ θα κατέβω στο χωριό για να πιω όσο τσίπουρο αντέχει το κυκλοφορικό μου και να φασκελώνω μετά όσο πιο εύκολα γίνεται.

Πω. Σκέψου και να την είχα την πουτάνα την έμπνευση δηλαδή... Ή μήπως...

Γουμπου

I'm back...
From diakopes... Όχι outer space. Πως πέρασα; Γαμάτα. Τόσο γαμάτα που δε θυμάμαι καν τους λόγους για τους οποίους είπα ουκ ολίγες φορές "Αυτό να το γράψεις γιατί ειδάλλως θα καούνε στην κόλαση οι σκατομπάσταρδοι". Βέβαια αμέσως μόλις επέστρεψα θυμήθηκα γιατί στον πούτσο ήθελα να φύγω εξαρχής.
Αρχικά έχω έναν μαλάκα εδώ δίπλα ο οποίος έχει από τα μέσα Ιούνη, βαράει κάτι καμένες λαΙκούρες (συμπεριλαμβανομένου και του Καζαντζίδη) έξι με έντεκα καθημερινά. Στην ερώτηση "γιατί ρε φίλε μας σπας τ'αρχίδια;" απαντάει, "ε, να ρε παιδιά πέθαναν δυο δικοί μου πρόσφατα και ξεσπάω έτσι..." Η αστυνομία άπραγη. Δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας. Και παραθέτω τα δικά μου ερωτήματα παύλα κορσ οβ άκσιονς.

- Εντάξει πέθαναν, αλλά ρε αδερφέ δυο μήνες τώρα μας έχεις τρελάνει. Λίγο σεβασμό ρε πούστη μου. Μια βδομάδα είπαμε, παει στο διάολο, δυο αρχίσαν να πονάνε τα αυτιά μας, την τρίτη το γάμησες.
- Στ' αρχίδια μου ρε διαστροφικό μαλακωμπούκωμα ποιος πέθανε και ποιος όχι. Κάντο κλύσμα και μη μας τα πρήζεις. Δεν αντέχω τη λαΙκούρα. Δεν αντέχω εσένα. Αν είναι δυνατόν δηλαδή; Τι θες να μπουκάρω στο σπίτι σου και να λογαριαστούμε; Μα τον άγιο πούστη, από Δευτέρα αν δεν έχει σταματήσει θα γίνει της πουτάνας.
- Από αύριο κιόλας να βάλω στο τέρμα κάτι τέτοιο:



Βέβαια επειδή στην Ελλάδα δε ζούμε στο 2010 αλλά στο 1610 το πιθανότερο είναι να με συλλάβουν για σατανισμό και να βρω το μπελά μου. Ουφ.
- Να του γαμήσω. Στεγνά. Χωρίς προειδοποήση. Αυγα στο μπαλκόνι, θάνατος στη γάτα του, επίθεση με σαΐτες στο πίσω μπαλκόνι του, φάρσα στο θυροτηλέφωνο. Αλλά μαλακίες λέω. Ο τύπος είναι τόσο μαλάκας που θα πιστέψει ότι είναι αστροδιαγαλαξιακό μήνυμα από τους νκρούς του φίλους και θα το αντιμετωπίσει με 600η δόση Καζαντζίδη.

Note to retarded ppl: Εάν τολμήσει να σχολιάσει κανείς αρνητικά το μίσος μου για τον Καζαντζίδη, ορίζομαι στα κόκκαλα της νεκρής μου φώκιας ότι θα τον κυνηγάω ως φάντασμα μέχρι να αυτοκτονήσει με κωλοδάχτυλο. Οι μουσικές μου γνώσεις μου απαγορεύουν να συμμεριστώ την παράφονη κλαψα ενός αχρείου κοκάκια που είπε πέντε (τα μετράω κιόλας) σοφά τραγούδια για την εποχή του '50. "Μα τι λες ρε μαλάκα ο τύπος τραγουδούσε όπου ήθελε" Ακριβώς, είπα εγώ το αντίθερο; Ξι φαλτσόρε. Και στ'αρχίδια του. Και από διάφραγμα μηδέν. Και στην τελική πάρτε το μπούλο και πάτε να καθαρίσετε μπάμιες. Δέχομαι τον Καζατζίδη για τη γενιά του '50. Μέχρι εκεί. Ούτε φωνή είχε, ούτε ταλέντο είχε, ένας παπάρας γυναικάς με ωραίο μούσι. Και αντε στο καλό μην αρχίσω να βρίζω όπως δε βρίζουν οι αναλφάβητοι νταλικέρηδες του '70. 22 χρονών κουράδα βουρκώνεις με το αγριολούλουδο. Μαλάκα.

Ούτε θα σε λυπηθώ ρε αρχίδι, 22 χρονών σκατό, ούτε εσένα που για καλό σου δουλέυω νύχτα και δε σε πολυ ακούω να μου σπας τα τύμπανα και θα σε διώξω όχι μόνο απόψε, αλλά μια και καλή.

Και στην τελική για να μπορώ να ακούω αυτό ευχάριστα:



Και να ξερνάω και μόνο στη σκέψη του -νεκρού ευτυχώς- ατάλαντου, κάτι πάει στραβά με αυτόν και όχι με μένα.

Συνεχίζω όμως διότι θυμήθηκα έναν καταπληκτικό διάλογο στην Κέρκυρα στην παραλία του Αγ. Γεωργίου πάγων.
Πικτσουρ δε σίνερυ: Ατελείωτη παραλία με πανέμορφα χρώματα, παγωμένο νερό, λίγα ταβερνάκια (καμια σχέση με Παλαιοκαστρίτσα) μικρές ιστιοσανίδες να βολοδέρνουν χαρωπά, ποδήλατα θαλάσσης να κόβονται στα δυο από τα τετραπλάσια τους καταμαράν, ξέρετε ρομαντικά πράγματα... Ε και όόόόσο πάει το μάτι σου, ξαπλώστρες. Ε και πάμε με το έτερον ήμισυ και καθόμαστε σε μια. Και να σου σκάει μύτη η τσιλιβίθρα, που δε μιλάει καν ελληνικά αλλά αγγλικά, ρωτάει αν θέλουμε τασάκι, εκπλήσσεται που δεν το θέλουμε και λέει με το περίεργο μου-καταστρέψατε-την-καλύτερη-ατάκα ύφος "It's six euros"
Βέβαια η Kate κάνει μια πανέξυπνη σφήνα και τον κολλάει στη γωνία λέγοντας του ότι αφού δε θα μας σερβίρει καφέ θα πάμε να βρούμε καφέ και μετά θα επιστρέψουμε για να μη χάσουμε την εξυπηρέτηση. Στο μεταξύ εγώ έβρασα, η Kate με δούλευε, περάσαμε πολύ όμορφα, κάψαμε τις πατούσες μας από το παγωμένο νερό μέχρι να βρούμε μέρος να ακουμπήσουμε τα πράγματα μας και κατέληξε να βράζει κι εκείνη μετά τις πολύ καλές μου εξηγήσεις πάνω στην πολιτική της ξαπλώστρας. Ήθελα να ξερα ρε πούστη μου σε ποια ακριβώς ΔΟΥ υπάγεται το ξύλινο υπόστεγο με τις ξαπλώστρες και τι σκατά απόδειξη θα μου κοβε. Γιατί αν δε μου κοβε, zippo και do it like in Vietnam. Και ξαναμανα στα αρχίδια μου. Νοικιάσαμε ποδήλατο και μαλακιστήκαμε απεριορίστως μέχρι την έλευση του ΚΤΕΛ το οποίο παρεμπιπτόντως ήταν άδειο και απλωθήκαμε σα βασιλικό ζεύγος μέχρι την επιστροφή στην γραφική Κέρκυρα. Σαν να ανταμειφθήκαμε για το rebel spirit, ε;

Μινγουάηλ, έχω να δηλώσω ότι είδα από κοντά διάσημη τηλεοπτική περσόνα με μεγάλη αγάπη στα ευμεγέθη αντρικά μόρια και ήταν το απόλυτο μπάζο, μιλάμε ούτε να τη φτύσω. Για άλλη μια φορά η πλήρης απομυθοποίηση. Πώς.Είσαι.Έτσι.Μωρή.

Ενημερώνω τους φίλτατους αναγνώστες ότι στο δίλημμα Goody's ή McDonalds απαντάω πλεόν, "εξαρτάται". Φυλακή θα χαμε μπει. Με εφτάμιση ευρώ τη χωριάτικη; Μακ του Μένιου (λογοπαίγνιο) με 2 ευρώ. Και τα τριγλυκερίδια όλα δικά μου. Και έχασα και 3 κιλά. Και άντε για κανα παγωμένο ντουζ στην Παλαιοκαστρίτσα Μάη μήνα για να συνέλθετε που μου θέλετε και δώδεκα ευρώ για ένα σοφρίτο. Να ναι καλά ο κοινωνικός τουρίστας ηλίθιοι, από μας ζείτε. Ποιος ρε έχει λεφτά για 90 ευρώ την ημέρα σε τριάστερο ξενοδοχείο και φαι έξω; Να μη μιλήσω για τα αστικά. Άλλο πακέτο.

Και τελειώνω με υπόσχεση για πιο φρήκουεντ ράητινγκ (εκτός και αν σιχαθίκατε τη χολή μου) τώρα που επέστρεψα στα πάτρια εδάφη. Εγώ το χαμόγελο της ικανοποίησης το έχω. Εσείς;

Λες;

Αν και ξέρω ότι όλοι περιμένετε ένα τρομερά γελόιο ποστ έναντι άφεσης αμαρτιών για τα τέσσερα λίτρα εξαφανιζόλ που έριξα τον τελευταίο καιρό θα προτιμήσω να κάνω κάτι λίγο weight lifting από πάνω μου. Είναι μια τραγική ανασκόπηση που προσπαθώ να κάνω κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Δίχως επιτυχία τα τελευταία τέσσερα χρόνια οφείλω να ομολογήσω. Οπότες, επειδή τα γράφω πάνω απόλα για να τα γράψω και να τα κοιτάω, όποιος βαριέται ας μην διαβάσει το παρακάτω πράμα.

Πάει λίγος καιρός που αποφάσισα να με κλωτσήσω. Η μαλακία είναι ότι παίρνει χρόνο το αυτοκλώτσημα για να σε στρώσει αλλά που να πάρει δεν το περίμενα. Γενικά τείνω να λειτουργώ με διακόπτες. Flip the switch and aaaall is a bright new way of living. Ένα ξερό "κλικ" και όλα αλλάζουν. Αλλά φαίνεται ότι βρίσκομαι σε μια δυναμική αδράνεια τον τελευταίο καιρό. Δυναμική καθώς κατέχει μεγάλα ποσα ενέργειας αλλά παραμένει αδράνεια οπότε τι να το κάνεις. Φαίνεται επίσης ότι μια δραστική διαδικασία αναμόρφωσης του "είναι" μου λαμβάνει χώρα μετά την απομάκρυνση από το λύκειο. Και αυτό που με έτρωγε είναι ότι αρνούμουν πεισματικά τη μεταμόρφωση.

Μα τι πείσμα κι αυτό! Σαν θες να αλλάξεις, δε σ'αφήνεις! Μεγάλο πράγμα ο εγωισμός. Δε βλέπεις μπροστά σου. Και πόσο σκατά γίνονται τα πράγματα όταν ανακαλύπτεις ότι ο μεγαλύτερος φραγμός σε όσα δεν δύναιται να αντιδράσεις γιατί κάτι σε καταπιέζει, είναι ένα χαντακωμένο μέρος του εαυτού σου, που το άφηνες να κοιμάται και να μαζεύει, να μαζεύει, να γεμίζει με όλη τη αρρωστημένη σαβούρα, κι εσύ να γίνεσαι πιο νευρικός, πιο αγχώδης, πιο φοβισμένος, λιγότερο υγιής και όλα αυτά γιατί ένας γαμημένος εγωισμός δε σε αφήνει να πιστέψεις ότι απλά και κατανοητά, επιτρέπεται να κάνεις λάθος.

Ναι, ρε γαμώ το κεφάλι μου το ίδιο ας κάνω λάθος. Ας τα βροντήξω όλα. Ας τα πάρω όλα από την αρχη. Για όνομα δηλαδή ακόμη δε στέκομαι στα πόδια μου και θέλω να πάρω μέρος σε στίβο; Πως την είδα δηλαδή; Όλα τα πράγματα έχουν μια σειρά, φαινομενική, ρεαλιστική, ανατρεπτική πολλές φορές αλλά καλώς ή κακώς δεν μπορείς να καταπιέσεις το είναι σου. Άμα αυτό θέλει να κάνει μαλακίες, εσύ θα χορεύεις στο ρυθμό του. Και αν δε χορέψεις, θα πάθεις αυτό που έπαθα εγώ. Θα γίνεις μια μάζα από ενοχλητικά spam mails που βομβαρδίζουν καθημερινά τον εγκέφαλο σου με όλες της δήθεν αηδίες που έχεις κάνει. Και αυτή η μάζα θα κάθεται εκεί, άπλυτη, βρωμερή και τρισάθλια και θα εσύ θα τη χαζέυεις όσο μεγαλώνει και ρίχνει τη σκιά σου πάνω της.

Και σ αυτή τη σκια θα πας να βρεις καταφύγιο από τη μπόρα που μαίνεται όξω από το κατόφλι του οικοδομήματος που αποκαλείς εαυτό σου. Και ενώ παλεύεις να χτίσεις τον ουρανοξύστη με ατσάλι και γυαλί, έχεις ξεχάσει να πετάξεις τα τούβλα από κοκκινόχωμα που μένουν εκεί στη βάση του οικοδομήματος, έτοιμα να γίνουν άμμος για ακόμη μια φορά γιατί τα στεγανά του κτιρίου μπάζουν.
Και για πότε θα πλυμμηρίσεις δεν έχεις ιδέα. Και μετά, άντε πάρε κουβά και σφιουγγαρίστα και περίμενε να περάσει ο Νώε.

Πρέπει

Πρέπει. Το οφείλεις. Το οφείλουμε. Στον εαυτό μας κατά κύριο λόγο καθότι δεν τίθεται ζήτημα χρέους απέναντι σε άλλους. Πρέπει να αντιδράσεις. Πρέπει να αντιδράσω. Δεν πρέπει να μείνω παθητικός σε όλα αυτά. Το σύνολο των συνιστωσών κατευθύνει τα γεγονότα, λεπτές χορδές πάλλονται ρυθμικά υπό τις αλλεπάλληλες κρούσεις του οργανοπαίχτη και το θέατρο γεμίζει αργά αλλά σταθερά καθώς όλοι κινούν να ζήσουν απο κοντά την εμπειρία. Vicariously το αποκαλούν οι Άγγλοι. Και εκεί στη σκηνή μια αρκούδα χορεύει, πατάει σε αναμένα κάρβουνα, σου δείχνει πως με το μαστίγιο και την πείνα, όλα τα καταφέρνει κανείς.

Μια υπέρβαση βρήκε το δρόμο της προς την επιφάνεια. Είμαι άνθρωπος του "θέλω". Είναι κινητήριος δύναμη, προκαλεί καταστάσεις, προσκαλέι την απάθεια και το ραχάτι να μεταμορφωθεί σε πράξη και δυναμικό σθένος ανατροπής. Δε μιλάω για πολιτική. Στ' αρχίδια μου. Αν είναι να μιλάμε για πολιτική να το κλείσουμε. Δεν δύναται να τολμάς να μιλάς για την πολιτική αυτής της χώρας. Όλα είναι άψογα. Όλα βαίνουν καλώς. Τόσο καλώς μάλιστα που υπηρέτες του ξεσκεπάσματος προτιμούν να βαδίσουν με παντόφλα και ρόμπα στον ατιμωτικό θάνατο παρά να μιλήσουν και να ζητήσουν προστασία. Μια πολιτική είναι και αυτό.

Δεν πιστεύω στο "πρέπει" δηλαδίς. Το λοιπόν το νιώθω. Το "θέλω" βγαίνει ακατέργαστο, παρορμητικό, αμάραντο, κινείται ανάμεσα στα θολά όρια της αφηρημάδας και της αφύπνισης. Το "θέλω" στέκεται ρομαντικό εκεί που τα στεγνά και ανώριμα "πρέπει" των υπολοίπων καταλήγουν να δημιουργούν σκιασμένα ανδρείκελα, χαμένα στο σκότος της ανάπαυλας. Το κόστος του "θέλω" που καταπιέζεται, και πατιέται ως ο τρύγος, για να δώσει μούστο και κρασί. Ενίοτε και ξύδι. Υπάρχει; Το θέλω μου εμένα ωρίμασε. Έσκαψε λακκούβα και κούρνιασε μέχρι που τελείωσε το λίπος. Και γέμισε το σώμα μου λίπος για να είναι σίγουρο ότι δε θα ξεφύγει εκεί, αλλά θα μείνει καλά κρυμμένο και θα με τρώει σιγά σιγά μέχρι να αρνηθώ την κηδεμονία του.  Το θέλω το δικό μου, βγήκε από τα εισαγωγικά του γιατί από σήμερα δεν είναι δήθεν. Από σήμερα είναι ένα πρέπει. Βροντερό, ώριμο, δυνατό, ακατάπαυστό, δυναμικό, εκδικητικό.

Πρέπει επιτέλους να αλλάξει αυτό το χάλι. Πρέπει να σταματήσουμε να γεννάμε ιεραπόστολους. Πρέπει να σας πάρει όλους ο διάολος και να σαπίσουν τα κουφάρια σας. Πρέπει να βασανιστείτε όσο ποτέ άλλοτε. Πρέπει να κριθείτε. ΄Οχι, επειδή "πρέπει". Επειδή το θέλουμε.

Φανφαρίζον Μπαρόβιος Αφηγείται Σε Σουρωμένα Γκομενάκια... Ή μήπως...

...όχι; Δηλαδή, εντάξει ίσως και να μην είναι φανφαρίζον. Αλλά μπαρόβιος, γκομενάκια το σύνολο κατά κει το πάει. Τα λεγόμενα κλισέ, ω (!) μα πόσο μπορεί να καταιγίζουν το μυαλό μας...Ποδόσφαιρο, πίτσα μπύρα. Σουβλάκια, κοιλιά και φίλοι. Καλό λευκό κρασί, επέτειος και σύζυγος. Κι όμως κατά καιρούς φαντάζουν όλα κομματάκι πρωτότυπα... Περίεργο δεν είναι; Δεν το κρύβω, το μεγάλο μου πάθος είναι οι χαρακτήρες. Ήταν μια ανέλπιστη εξέλιξη μέσα από τα άπειρα ταξίδια που έχω κάνει σε στιβάδες από βιβλία, κείμενα, κόμιξ και γενικώς σωρηδών τυπομένο χαρτί. Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω ότι στην αρχή με ενθουσίαζαν άλλα πράματα. Μια καλή ιστορία, ένα καλό τέλος, ένας ήρωας... Με τον καιρό έμαθα να εκτιμάω τους συγγραφείς (με τη γενικότερη έννοια. Προσωπικά θεωρώ και τους σεναριογράφους συγγραφεις...) που κατάφερναν να πλάσουν έναν αληθινό κόσμο με πραγματικούς χαρακτήρες.

Το κακό παραέγινε με τα παιχνίδια ρόλων. Άπειρο λιώσιμο πάνω από κανόνες, δίπλα στον πιστό DM (α ρε Αλέκο, τυν τύφλα σου δεν ήξερες και μεις σα θεό σε είχαμε...), αγκαλία με τους παίχτες, ζητοκραυγές στο τέλος μιας μεγάλης μάχης ( Ποιος δε θυμάται τον Gulthias - Αλέκο για πολλοστή φορά τον παίρνεις-), αγκαλιά με το πιεσόμετρο όταν ένας καταραμένος γρίφος μας προκαλούσε πονοκέφαλο μετά το πρώτο 3ωρο λιωσίματος (respect στον Παύλο για το ηλίθιο χαιρέκακο χαμόγελο του DM)...Και όλα αυτά, σε μια προσπάθεια να αποικονίσουμε έναν χαρακτήρα. Να παίξουμε όσο καλύτερα γίνεται το ρόλο. Να μπούμε στο πετσί ενός άλλου πλάσματος και να ζήσουμε για λίγο, όπως ίσως να ζούσε αυτό. Κάποιοι τα καταφέρνουν. Κάποιοι άλλοι μας σπάνε τον πάπαρο γιατί το μόνο που τους νοιάζει είναι το attack roll και αν θα μιλήσει το σπαθί τους (Στέριο επίσης τον πάιρνεις, get a grip...).

Δεν ξέρω τι με οδήγησε στο κυνήγι των χαρακτήρων. Ίσως επειδή εγώ είμαι σχετικά απλός στις λειτουργίες μου. Με καθοδηγεί μια "γαμημένη ηττοπάθεια" (quote to P(s)aul Goodman). Προβλέψιμος και εκνευριστικός. Η μάνα μου σίγουρα με έσπρωξε κομματάκι. Αλλά σε αυτήν οφείλω εκτός από το πάθος μου για λογοτεχνία και την τρέλλα μου για τα εγκλήματα. Αλήθεια. Μικρά, μεγάλα, οικονομικά, ερωτικά, ειδεχθή, απαίσια, εν βρασμώ ψυχής, όλα με συναρπάζουν. Όχι, η πράξη αυτή καθαυτή. Η αναζήτηση της κάθαρσης του χαρακτήρα που τελικά βρίσκει το δρόμο της μέσω της δολοφονίας. Απίστευτο. Τα κίνητρα πίσω από κάθε κίνηση, η πορεία της σκέψης, το ανθρώπινο μυαλό, οι συμπτώσεις, όλα δένουν καταπληκτικά για να χαρίσουν μια ψευδαίσθηση της αλήθειας. Ένα ειδυλλιακό παραδείσιο τοπίο στο οποίο ο δολοφόνος ζει απελευθερωμένος από τις τύψεις και την παράνοιά του. Ειλικρινά, ανατριχίαζω με serial killers και τα αρρωστημένα τους μυαλά. Το πείσμα τους, η απουσία διεισδυτικότητας του νου, η παντελής έλλειψη του φόβου, όλα καλά κρυμμένα κάτω από μια αλλαξιά ρούχα, να κείτονται νοσηρά και να κατασπαράζουν ώρα με την ώρα το θυμικό του ανθρώπου.

Και αυτή η καταραμένη η έκφραση; Αυτή η ρημάδα εξέγερση του εσωτερικού κόσμου, πλούσιου ή μη, που θέλει να βγει προς τα έξω, να δράσει, να ξεφύγει από την εσωτερική καταπίεση, αρρωστημένα κίνητρα, συλλογιστικές πορείες που η θεωρία στης σχετικότητας γονατίζει δακρυσμένη μπροστά τους, σκάνδαλα, δωρεές, κινητήριος δύναμη: Χρήμα, Εξουσία, Πάθος, Έρωτας, Αγάπη, Αρρώστια, Απελπισία... Πως είναι δυνατόν να στεκόμαστε παθητικά μπροστά σε τόσο ενδιαφέροντα πράγματα; Το βάθος των χαρακτήρων είναι τόσο μεγάλο που κινδυνεύεις να χάσεις τον εαυτό σου. Θυμάσαι ρε, τί συζητήσεις κάναμε και κάνουμε ακόμη (η πιο πρόσφατη προχτες) για μένα, για σένα, για τους άλλους, για τα πάντα;

Και εν τέλει, υπάρχει μια λογική πορεία που ακολουθεί ένας άνθρωπος ή είναι όλα απλά τυχαίο ανασκωλόπισμα ενός σκορπισμένου νου; Τι διαφορά έχει ένας άνθρωπος οδηγούμενος από τα συναισθήματά του με έναν άλλο τροφοδοτούμενο από την ψυχρή λογική; Μπορούμε άραγε να τα διαχωρίσουμε όλα αυτά; Εάν μαζευτούνε πενήντα νοματέοι σε ένα κλειστό σύστημα και οι μισοί λένε ότι βρέχει, οι άλλοι μισοί ότι δε βρέχει, ποιος έχει δίκιο; Οι σταγόνες θα μου πείτε. Λάθος! Η πραγματική απάντηση είναι "δε με νοιάζει". Είναι πολύ πιο χρήσιμο να ψάξεις μέσα τους να δεις τι είναι αυτό που προκαλεί αυτήν τη δήλωση, αυτή τη σιγουριά της δήλωσης, τον ενδεχόμενο καβγά τους ή ακόμη ακόμη, το διαχωρισμό τους σε ομάδες με τίτλο "Οι βρεγμένοι" και "Οι στεγνοί".

Αλλά τι λέω, στην τελική η χώρα έχει πάρει την κατρακύλα, το ΔΝΤ μας έχει σαπίσει, οι βουλευτές τα έχουν πάρει από παντού και οι μισοί από αυτούς θέλουν να κλείσει το τροκτικό. Ό,τι να ναι, απταλίστομπαμπαλί... Και μετά, το 35% της χώρας έχει πράσινη πρόθεση ψήφου. Ε, εντάξει, εκεί τι χαρακτήρες να αναλύσεις. Είστε απλά ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ ΜΑΛΑΚΕΣ.

Έλα μου;

Δυο πραγματάκια μέχρι την επόμενη σοβαρή ανάρτηση, που λυπάμαι αλλά δεν
δύναμαι να μη σχολιάσω...

http://troktiko.blogspot.com/2010/06/blog-post_6710.html

Ο αρμόδιος δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση ήταν ένας θρησκόκαυλος παπάς;
Όμίτζί και τρία τρόλ...


Δεύτερον και εξίσου καταπληκτικό.

Ακούν λέει το νομισματοκοπείο τις νύχτες και "κόβει" δραχμές...!
Α ναι, σωστά, γιατί τα ευρώ εκπέμουν συχότητες από 384 εώς 457Hz που μεταφράζονται σε "κλονκ κλονγκ" ή ενίοτε και "κλινγκ κλονκ" για τα κέρματα και συχνότητες από 764 εώς 800Hz που αποδίδονται ως "πλφρρττ" ή και "φρατς" για τα χαρτονομίσματα

Αντίθετα οι δραχμές κατά την "κοπή" τους εκπέμπουν θορύβους συχνότητας 260 εώς 349Hz με αντίστοιχη ηχητική απόδοση "κλόιονγκ" και "κλανκ" για τα κέρματα και συχνότητες από 827,45 εώς 996,74Hz, δηλαδή τα γνωστά "χρούτσου χρούτσου" και "φσσχσσρτ".

Έλεος...

Liberate our fucking madness (μέρος δ')

“No one is free, even the birds are chained to the sky.”

Τάδε έφη Bob Dylan...Και ο τίτλος είναι μια παραποίηση από στίχους του Corey Taylor.

Μα πόσο δίκιο μπορεί να έχει o Dylan . Θα αποπειραθώ ένα συνοψισμό των τριών τελευταίων παραληρημάτων. Κάθε έκθεση έχει έναν επίλογο, πόσο μάλλον μια έκθεση ιδεών. Τόσο το χειρότερο για μένα καθώς θα πρέπει να καταλήξω σε ένα απτό συμπέρασμα. 

Θεώρησα μια λογική ακολουθία τα προαναφερθέντα. Αν και πιστεύω πως από άποψη μαζικότητας ίσως θα έπρεπε να τα βάλω με άλλη σειρά. Η θρησκεία σαφώς και έιναι ο καλύτερος έλεγχος των μαζών. Άλλωστε το έχει αποδείξει η ιστορία του ανθρώπινου είδους. Είναι το πιο αρχαίο μέσο χειραγώγησης και ταυτόχρονα και το πιο αποτελεσματικό, καθώς ο φόβος φυλάει τα έρμα. Η διαφορά ίσως ήταν ότι τα τότε χρόνια ακόμη και οι βασιλείς πίστευαν σε αυτά τα πράγματα του σατανά προκαλόντας έτσι μια κοινή συνισταμένη μεταξύ λαού και εξουσίας.

Στη συνέχεια προέβαλα τη διαφήμιση και το μαρκετινγκ ως έναν τρόπο να εξαπατήσει κανείς το λαό, μέσω του εξαναγκασμού και ταυτόχρονα της κατευθυνόμενα ελεγχόμενης διαχείρισης των χρημάτων του. Ένας περίεργος μηχανισμός σκέψης τίθεται σε λειτουργία, ένας μηχανισμός που επιβάλλει την απόκτηση πλούτου και τη διάθεση του σε διάφορα προϊόντα με απώτερο σκοπό τη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Άρα είναι σαν να ακολουθούμε μια κυκλική πορεία με ένα τερμα καλά κρυμμένο μακρία από τα δικά μας μάτια, οδηγώντας την κινητήριο δύναμη αυτού του πλανήτη, το χρήμα, πίσω στον αρχικο ιδιοκτήτη του. Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, με μια σχετική ασφάλεια, ότι ακόμη και ολόκληρα κράτη έχουν στηθεί στο βωμό μιας άνομης βιομηχανικής ανάπτυξης η οποία μπορεί ακόμη και να ανταποκρίνεται σε ένα απλήρωτο χρέος.

Money makes the world go round... Τείνει να αναχθεί σε προσευχή τον τελευταίο καιρό σε διάφορες συζητήσεις. Και εκεί πατάει και ο καπιταλισμός. Το κεφάλαιο. Το προλεταριάτο. Η εργατική τάξη. Οι ταξικοί αγώνες. Η σχάση της κοινωνίας σε μέτωπα και η ολική ρίξη απέναντι στο μοναδικό πόλο έλξης, τον πλούτο. Η μαλακία στον εγκέφαλο. Η ακατάσχετη αιμορραγία που προκαλούν στο ανθρώπινο είδος και ο κατακερματισμός του ανθρώπινου δυναμικού σε ελάχιστες μικρές μονάδες που ο καθένας φροντίζει μόνο για την ατομική του τέρψη. Το βρήκα γραμμένο και το παραθέτω αυτούσιο:

 

“Capitalism and communism stand at opposite poles. Their essential difference is this: The communist, seeing the rich man and his fine home, says: 'No man should have so much.' The capitalist, seeing the same thing, says: 'All men should have so much.'”

 

Αυτή είναι και η παράνοια του οικονομικού συστήματος. Αποτελεί το ίδιο ένα τεράστιο και καλοστημένο κόλπο μάρκετινγκ. Μια συνομωσία ολκής. Δείτε πόσο παραπλανημένος ήτανε από αυτή την εικόνα της απλόχερης προσφοράς που αφήνει προς τα έξω το σύστημα της κεφαλαιοποίησης ακόμη και ο ίδιος ο Al Capone:

 

“This American system of ours, call it Americanism, call it capitalism, call it what you will, gives each and every one of us a great opportunity if we only seize it with both hands and make the most of it”

 

Το δικό μου ερώτημα μετά από όλα αυτά, τα οποία σαφώς αποτέλεσαν συμπεράσματα προσωπικών αναζητήσεων, είναι εάν και κατά πόσον είμαστε πραγματικά ελεύθεροι. Θα μου πείτε πόση σημασία έχει, ο καθένας όπως αισθάνεται. Είναι άραγε δυνατό να αισθανθεί κανείς πραγματικά ελεύθερος ζώντας μέσα σε αυτή την απάτη; Ισως τελικά να είναι όλα καθαρά θέμα προσωπικής επιλογής, μιας παραπλανητικής ελευθερίας. Ίσως αυτό και μόνο αυτό να είναι το φως στο τέλος του τούνελ. Ότι η πραγματική μας δύναμη και η μόνη μας ελπίδα για ελευθερία είναι εάν θα επιλέξουμε να ζούμε μέσα σε μια πλάνη παριστάνοντας τους σαλτιμπάγκους, αν θα επιλέξουμε να ακολουθήσουμε αυτό το ρεύμα αηδίας και να μας πάρει ο χείμαρρος μαζί του μέχρι να απολάυσουμε τη θεαματική μας πτώση από έναν καταρράκτη: Την τραγική συνειδητοποίηση που φέρνει δυστυχώς μόνο το τέλος της ζωής, ότι ζήσαμε ζωή κενή και ατελέσφορη.

Είναι άραγε η αληθινή ελευθερία η ελευθερία του να διαλέξεις, να αποφασίσεις, να μισήσεις, να προσπαθήσεις να αντισταθείς ή μήπως τελικά η επιλογή το να μεταμορφωθείς σε έναν εξαίσιο ηθοποιό και να αγνοείς όλα αυτά (όπως με τόση επιτυχία κάνουν για αιώνες οι Ελληνάρες...) περνώντας μια ζωή επίτηδες στην πλάνη που επιβάλλουν μεγαλύτεροι. Και τελειώνω με δυο ακόμη βασανιστικά ερωτήματα. Είναι αλήθεια τόσο τραγικό να μη φοβάσαι να ζήσεις μια ατελέσφορη ζωή; Μήπως τελικά είναι πραγματικά ελεύθερος αυτός που θα καταφέρει να αποτινάξει από πάνω του το φόρτο των προσωπικών επιθυμιών και να τολμήσει να ζήσει χωρίς φόβο και πάθος, χωρίς να περιμένει τίποτα και από κανέναν; 

Μήπως τελικά ακόμη και αν "ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης" παραμένουν "μακάριοι οι πτωχοί τω πνέυματι";

There is no easy walk to freedom anywhere, and many of us will have to pass through the valley of the shadow of death, again and again, before we reach the mountain top of our desires

- Nelson Mandela

Υ.Γ. Το 4Χ αναφέρεται στη στρατηγική ανάπτυξης των παιχνιδιών στρατηγικής. Explore, expand, exploit, exterminate και είμαστε τελικά όλοι μικροί αυτοκράτορες του δικού μας ψηφιακού poly pocket... Παιχνιδάρες κατα τ'άλλα :P

Ευχαριστώ όλους όσους μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν έστω και ένα από τα κείμενα ακόμη κι αν με μίσησαν ακόμη περισσότερο. Ακόμη περισσότερο ευχαριστώ όσους ένιωσαν την ανάγκη να γράψουν και καμια φιλοσοφημένη κουβέντα για να δέσει το γλυκό. Έχω εξεταστική οπότε δεν ξέρω τη μετέπειτα συχνότητα των αναρτήσεων μου.

4X - eXplore, eXpand, eXploit, eXterminate (μέρος γ')

Για τους άσχετους, θα εξηγήσω με υστερόγραφο στο τέλος. Για τους σχετικούς δεν έχει καμία σχέση με αυτό που φαντάζεστε. Αφού έχουμε πιάσει όλους τους εγκέφαλους σε αυτόν τον πλανήτη, ήρθε ο καιρός να ασχοληθούμε με πραγματικά τεράστια μυαλά... Αναπόφευκτα όμως θα πρέπει να πάρει και η μπάλα και κανα δυο μαλάκες αλλά τι να κάνουμε αυτά έχει η ζωή. Γενικά έχω μια τάση να σιχαίνομαι και να οικτίρω τα και καλά "ανοιχτά" μυαλά τύπου κομμουνιστές, κεντρο - αριστεροί (κοινώς κομμουνιστές που γουστάρουν χρήματα), αναρχικοί και δε συμμαζεύεται.

Εχω πει και ξαναματαπεί ότι σας βρίσκω όλους τόσο μα τόσο ανελέητα δήθεν. Οι μεν κομμουνιστές πιστεύουν ότι όλοι είμαστε ίσοι. Ναι, έχουμε ακριβώς τα ίδια δικαιώματα. Σαφώς και είμαστε όλοι carbon based life forms για να το επεκτείνω και λίγο αλλά πραγματικά δε μου λέει κάτι. Είχα μια συζήτηση με μια φίλη οικογενειακή, σαφώς κομμουνίστρια αλλιώς δε θα είχε νόημα να την αναφέρω η οποία μέσες άκρες μου έλεγε το εξής: Δεν υπάρχουν ιδιοφυίες, δεν υπάρχουν ταλέντα, όλοι είμαστε ίδιοι. Της φέρνω παράδειγμα έναν καταπληκτικό παιδί και συμφοιτητή μου (Γιώργο συγγνώμη, αλλά πρέπει να σε παινέψω...!) που ειναι απίστευτο μυαλό.Είναι γεννημένος χημικός ρε παιδί μου... Σπάνια βλέπεις τέτοια ταλέντα. Και της εξηγώ ότι αυτό το παιδί, δε θα έπρεπε να έχει τις ίδιες ευκαιρίες με μένα. Είναι κλάσεις ανώτερα και το μυαλό του αλλά και ο κόπος που κάνει. Γιατί να κάνουμε την ίδια δουλειά και να πληρωνόμαστε το ίδιο ενώ είναι σαφές ότι αξίζει πολλά παραπάνω; Η απάντηση; Δεν υπάρχουν ταλέντα και ιδιοφυίες, όλοι είμαστε το ίδιο... Δε σχολιάζω. Στην κρίση σας.

Τώρα με αναρχικούς και κεντρο-αριστερούς νομίζω δε χρειάζεται να ασχοληθώ. Υποκριτές.-

Όπως καταλαβαίνετε, οι περισσότερες ιδεολογικές συρράξεις που εμπλέκονται με τα κοινά έχουν ως κεντρική ιδέα το διαμοιρασμό του πλούτου, τη στήριξη του λαού και την παροχή ζωής υψηλής ποιότητας. Και φυσικά ολα αυτά με το αζημίωτο για να μπορούν να τα αρπάζουν. Πάρτε το χαμπάρι αριστεροί σκατομαλάκες και δεξιά φασιστόμουτρα. Ένα και μόνο οικονομικό σύστημα μπορεί να στηρίξει την κοινωνία με τη σημερινή της δομή. Ο καπιταλισμός! Ω, ναι θα πλέξω εγκώμιο και σε όποιον δεν αρέσει να σταματήσει να διαβάζει εδώ και να πάει σε συλλαλητήριο του Π.Α.Μ.Ε.

Όπως και στη φυσική, για να υπάρξει ροή ρεύματος σε μια ηλεκτρική πηγή είναι απαραίτητη η ύπαρξη της λεγόμενης διαφοράς δυναμικού. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον καπιταλισμό. Οι λίγοι έχουν τον πολύ πλούτο και υπόλοιποι, τέσσερα κιλά αρχίδια που μπορούν και τα βγάζουν πέρα με φραγκοδίφραγκα για μισθό κάθε μήνα. Άμεσα λοιπόν δημιουργείται μια καταπιεσμένη μάζα. Οι καταπιεσμένες μάζες έχουν το μεγάλο ατού του να ρίχνουν κυβερνησεις όποτε γουστάρουν αλλά και το τεράστιο μειονέκτημα να ελεγχονται σχετικά εύκολα. Μεγάλα όπλα του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος η θρησκεία και η διαφήμιση.(με τη γενικότερη έννοια)

Δημιουργία αναγκών + υπόσχεση για λύτρωση = ζόμπι

Ο λαουτζίκος παλεύει για να ικανοποιήσει τις δικές του ανάγκες και ξεχνάει το λεγόμενο big picture. Πραγματικά ιδιοφυές. Βγάζω το καπέλο μου σε όλους. Και το καλύτερο απόλα; Ο καπιταλισμός επιτρέπει την κοινωνική στρωμάτωση ανάλογα με την οικονομικη κατάσταση. Γιατί πολύ απλά δεν πειράζει αν έχει κάποιος λεφτά. Δεν τους ενδιαφέρει. Ακόμη και ο Ωνάσης ήταν μια τρίχα από τα αρχίδια της Federal Union, της Union Carbide, της ΒΡ και η λίστα απλά συνεχίζει ασταμάτητα... Ο καπιταλισμός δίνει τόσο έξυπνα την ευκαιρία σε οποιονδήποτε να αποκτήσει δόξα και χρήμα και τελικά έιτε φτωχός είτε πλούσιος, είτε κεφάλαιο είτε προλεταριάτο που απλά γίνεται εμμονή στους φτωχότερους να γίνουν πλουσιότεροι. Και οι πλούσιοι; Μαντέψτε! Μα φυσικά οι πλούσιοι είναι πολύ απασχολημένοι στο να ικανοποιούν τις ανάγκες που τους έχει δημιουργήσει στο κεφάλι το μάρκετινγκ!

Καταπληκτικό;

Opium of the people (μέρος β')

Μα και φυσικά είναι εντελώς λάθος να πιστεύει κανείς ότι ο παραπανω τίτλος παρέχει κάποιου είδους συνειδησιακή προστασία απέναντι στη ριζοσπαστική άποψη που εκφράστηκε στην προηγούμενη ανάρτηση. Μπουρδολογία άνευ όρων. Το πραγματικό όπιο του λαού είναι η αποχαύνωση που τόσο απλόχερα προσφέρει μια και μοναδική επιστήμη: το μάρκετινγκ.
Ε ναι, είναι επιστήμη. Πρέπει να κάποιος να είναι εντελώς αγράμματος για να μην μπορεί να καταλάβει ότι κάτι τόσο καλοσχεδιασμένο και πολυσύνθετο όπως το μαρκετινγκ, έχει αναχθει, και πολύ περισσότερο στις μέρες μας, σε επιστήμη. Η καταναλωτική μανία και ο υλισμός, ειλικρινά δε με απασχολούν καθόλου. Ίσα ίσα δηλώνω ταπεινός σκλάβος τους. Απολαμβάνω και την 27'' οθόνη μου, και τον τετραπύρηνο επεξεργαστή μου και την καμένη μητρική μου, τα βιβλία μου και τη μικρή συλλογή από comics που ολοένα και μεγαλώνει και φυσικά και τις τέσσερις κιθάρες μου. Σαφώς και είμαι υλιστής, όπως όλοι μας και στο μυαλό μου εξυπακούεται ότι καταναλωτής από καταναλωτή (ήτοις υλιστής από υλιστή) διαφέρει.
Η χειρότερη μερίδα λοιπόν του αγοραστικού κοινού, οι ευπαθείς ομάδες ίσως, εάν μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός είναι τα παιδιά και οι στόκοι. Όπου στόκοι συνήθως τριαντάρηδες χαζομπαμπάδες που προτιμούν να κάνουν το σκατό τους παξιμάδι για να γουστάρει ο κανακάρης τους.
Ας στίψουμε λίγο το κεφάλι μας όλοι μαζί να σκαρώσουμε ένα μικρούλι σεναριάκι. Έτσι για να εχει περισσότερο κείμενο η ανάρτηση. Ή μάλλον ακόμη καλύτερα, ας προσπαθήσουμε να συσχετίσουμε το μικρό σεναριάκι με πραγματικές καταστάσεις που λίγο πολύ έχουμε ζήσει όλοι μας.
Έχεις ένα προϊόν. Το προϊόν αυτό κάνει τέλεια τη δουλεία του. Κοστίζει όμως. Πόρτα - πόρτα διαδίδεται η φήμη του. Αυξάνεται η ζήτηση άρα τρόπον τινά προκύπτει και ανάγκη να αυξηθεί η ρημάδα η παραγωγή. Και τσουπ, μόλις γεννήθηκε η πρώτη μας διαφημιση. Η πιο αποτελεσματική σας διαβεβαιώ.  Ως κλασικά άπληστα όντα, θέλουμε κι άλλο. Μα τί να το κάνεις όμως που αυτό το "κι άλλο" έρχεται κομματάκι δύσκολα. Μια πρώτη αφύπνιση προστάζει τη μείωση της τιμής πώλησης καθώς άυξηση της παραγωγής σημαίνει συνήθως μείωση του κόστους των πρώτων υλών. (Αυτό και αν φαίνεται παράλογο αλλά δεν υπάρχει καμία περίπτωση να κάτσω να το αναλύσω τώρα). Εάν ο παραγωγός αποφασίσει να θυσιάσει κέρδος έναντι μεριδίου αγοράς πολύ πιθανόν αυτό το "κι άλλο" να έρθει.
Κι όμως, ένα λαμπρό μυαλό κάποτε πήρε πρέφα ότι η κινητήριος δύναμη της αγοράς είναι μονάχα μία: η ανάγκη. Και μόνον αυτή μπορεί να σου φέρει το "κι άλλο" (Στο εξής θα το λέω τζίρο γιατί βαρέθηκα τα εισαγωγικά). Φαντάζει περιττό στην κεφάλα μου να κάτσω να το εξηγήσω αυτό  οπότε μην περιμένετε καμια αναλυτική παρουσίαση, βαριέμαι.

Ωραία ρε Στέλιο, καταλάβαμε τί κινεί την αγορά. Αλλά που στο διάολο κολλάει;

Απαντώ ντε, υπομονή.  Αυτοί οι κερατάδες καταφέρνουν να εισέλθουν στο μυαλό του καταναλωτή και εκ του θαύματος να πετύχουν αυτό που μόνο τα πρωτόγονα ένστικα μας είναι ικανά να κάνουν: να φυτέψουν μια νέα ανάγκη στο κεφάλι μας. Ή μάλλον, να μας αναγκάσουμε να δημιουργήσουμε μια νέα ανάγκη, από το πουθενά και να τη ριζώσουμε εμείς οι ίδιου τόσο βαθιά μέσα μας, ώστε να φαντάζει σαν κάτι που προϋπήρχε.
Αναλογιστείτε τα "θέλω" σας και σκεφτείτε πόσες φορές το "θέλω" πήγαζε καθαρά και μόνο από κάτι βαθύτερο, κάτι που οδηγεί τον εαυτό μας στο να επιθυμήσουμε κάτι τόσο έντονα ώστε η ζωή μας να φαντάζει διαφορετική μετά από αυτό και τις φορές εκείνες που το "θέλω" ανταποκρινόταν σε κάτι αληθινά πρακτικό και χρήσιμο.
Αυτό το σατανικό σχέδιο κυρίες και κύριοι, ονομάστηκε "ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ"!

Fucking impotent scums! (μέρος α)

Δεν ξέρω τι τρέχει με την αρχοντομουτσουνάρα μου αλλά νιώθω μια χαζή ανάγκη να πω πέντε δέκα πράματα. Όχι πως πιστεύω ότι θα αλλάξω τον κόσμο, απλά να ρε παιδί μου, πως το λένε... ένα God syndrome να το πω, μια μαλακία στον εγκέφαλο να το πω... Δεν ξέρω... Πεφτέλ...

Μετά την ηλικία των 3 που απέκτησα μια δική μου συνείδηση και άρχισα να βγάζω τα πρώτα μου βασικά συμπεράσματα (ήτοις: Φαϊ γερό, μόνο τα μεσημέρια εκτός και αν ο μπαμπάς κάνει κανα ninja βραδινό, τουαλέτα πρέπει κάποτε να αρχίσω να πηγαίνω και μόνος μου γιατί σε κάποια φάση κάποιος θα κάνει καμια δουλειά σε κανα μπαλκόνι και γω θα μείνω στο στεφάνι με στο σκατό στον κώλο μέχρι να δεηθούν να με σκουπίσουν... τέτοια πράματα ρε παιδί μου...) διακατεχόμουν από μια τεράστια περιέργεια για τα πάντα. Και μάλιστα μου προκαλούσε και θέματα με τα άλλα παιδάκια. Όπως ήταν λογικό η περιέργεια οδήγησε σε περαιτέρω ψάξιμο και χώσιμο εκεί που δε με σπέρνουν και και και και....

Δεν πέρασαν εύκολα τα χρόνια οφείλω να ομολογήσω και θες η βλακεία, θες η περιέργεια, θες οι ευθύνες, το ψάξιμο, ο χαμένος χρόνος, αδυνατώ πλέον να πιστέψω ότι όλα είναι τυχαία. Κάτι παίζεται γύρω από όλα. Το πιο πιθανό σενάριο που μου έρχεται στο κεφάλι είναι το εξής:

Ο Μπάμπης ανακαλύπτει κάτι. Η Ζαχάρω το αναπτύσσει. Το κράτος το αποδέχεται. Ο Μαλάκας ανακαλύπτει ότι μπορεί να βγάλει λεφτά. Ο Μπάσταρδος κρατάει στο χέρι τον Μαλάκα. Οι Γαμάω διοικούν τους Μπάσταρδους. Οι Καθυστερημένοι το κάνουν θρησκεία. Ο λαουτζίκος πιστεύει σε αυτό και ταίζει τους πάντες εκτός από τον Μπάμπη.

Βέβαια υπάρχει και το άλλο σενάριο αλλά είναι πολύ συνομοτικό και δεν ξέρω κατά πόσο ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα:

Μια ομάδα ανθρώπων τοποθετημένοι σε θέσεις κλειδιά καταφέρνουν να προσελκύσουν άλλους ανθώπους που διψάνε για δόξα, χρήμα, φήμη, την Αγία Τριάδα της επιτυχίας. Αυτοί όλοι στην ουσία δημιουργούν, κάτι σαν εταιρία ένα πράμα και επεκτείνονται ασταμάτητα. Κατακτούν χώρες, κράτη, ηπείρους, οικονομίες, σπρώχνουν δικτάτορες, ρίχνουν κυβερνήσεις, κόβουν και ράβουν γενικότερα αλλά όλα αυτά σε ένα πλαίσιο τόσο χαλαρο ώστε πάντα μα πάντα, οι μικρότερες μονάδες της κοινωνίας να έχουν πλήρη άγνοια της συνολικής εικόνας. Της δυναμικής των καταστάσεων.

Επειδή η ανθρωπότητα έχει δυναμικό και ροή, δύσκολα κάτι μένει σταθερό. Και ενίοτε, λαμπρά μυαλά ξεχωρίζουν. Δύσκολο να φιμώσεις λαμπρές προσωπικότητες. Άρα; Άρα, πολύ απλά δεν τις φιμώνεις. Τους επιβάλλεις στον παρακάτω κύκλο:

"Ο Μπάμπης ανακαλύπτει κάτι. Η Ζαχάρω το αναπτύσσει. Το κράτος το αποδέχεται. Ο Μαλάκας ανακαλύπτει ότι μπορεί να βγάλει λεφτά. Ο Μπάσταρδος κρατάει στο χέρι τον Μαλάκα. Οι Γαμάω διοικούν τους Μπάσταρδους. Οι Καθυστερημένοι το κάνουν θρησκεία. Ο λαουτζίκος πιστεύει σε αυτό και ταίζει τους πάντες εκτός από τον Μπάμπη"

Το λαμπρό μυαλό το οποίο στην προκειμένη περίπτωση είναι ο Μπάμπης (χειροκρότημα, καλά καταλάβατε...) θα πεθάνει μόνος και χωρίς να προκαλέσει πρόβλημα.

Ο λαός θα συνεχίζει να ζει σε μια απύθμενη πλάνη, την επονομαζόμενη θρησκεία. Θα προκαλέσει διχοτομήσεις, διαμάχες, πόλεμο, θα επιζητήσει τι διαφορετικότητά του μέσω της θρησκείας, θα διεκδικήσει (άκουσον, άκουσον!!!) μεταθάνατον ζωή και τέλος θα πεθάνει με χαμόγελο όταν δει το φως στην άκρη του τούνελ, εμφανές αποτέλεσμα των χαμηλών συγκεντρώσεων του καλίου που με μια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων προκαλούν τον κυτταρικό θάνατο. Αλλά αυτά είναι για τους επιστήμονες. Εμείς το λέμε παράδεισο.

Δηλαδή ρε σεις για να καταλάβω, ζείτε σκατά τώρα για να ζήσετε τέλεια μετά; Όχι, αλήθεια δηλαδή γιατί το βασικό μήνυμα του Ιησού, που πραγματικά ανάθεμα την ώρα που πάτησε το πόδι του στη γη, ήταν ο αλτρουισμός και η αγάπη. Που σκατά τη βλέπετε την αγάπη; Πόσον κόσμο έχετε σφάξει για χάρη του Ιησού; Πόσες οικονομικές συμφωνίες έχουν κλείσει στο όνομα της θρησκείας; Και τα βάζω με το χριστιανισμό περισσότερο επειδή τα χριστιανόπουλα (αγαπάνε τη δουλεία...) μου το παίζετε και λαμπρά και απελευθερωμένα μυαλά. Για να δω τι έχετε να απαντήσετε σε αυτό:



Ειλικρινά από το δικό σας υποκριτκό μπουρδέλο προτιμώ τους μωαμεθανούς. Τι θέλουν; Να μην τρώνε μοσχάρι μια ζωή ώστε όταν ψοφήσουν να μπορούνε να γαμάνε ανελέητα παρθένες! Αυτά είναι! Σεξ και μόνο σεξ! Αυτό ξέρουν, αυτό εμπιστεύονται. Και αν στην πορεία καποιος τους την πει, βγάζουν τη χατζάρα και τον σφάζουν στο όνομα του θεούλη τους.

Ενώ ο χριστιανισμός; Ο χριστιανισμός έιναι σαφώς ανώτερος. Πρώτα απόλα δεν κρίνει. Δε χρειάζεται να κρίνει. Είναι η μοναδική αληθινή θρησκεία. Ένας από τους πρώτους νόμους του μάρκετινγκ. Πείθεις τον καταναλωτή ότι το προϊόν σου είναι το μοναδικό που προσφέρει αυτή τη λειτουργία σε αυτή την καταπληκτική τιμή. Αγάπα τον πλησίον σου. Και αν δεν τον αγαπάς; Μην αμαρήσεις για κανένα λόγο. Και αν αμαρτήσεις; Άνθρωποι είμαστε ρε παιδάκι μου. Υπάρχει δικλείδα ασφαλείας;

Αν αμαρτήσεις είναι πάρα πολύ απλό.Μη φας κρέας για τρεις μέρες, πιες λίγο Μαυροδάφνη στολισμένη με κομματάκια μπαγιάτικου ψωμιού που περίσσεψε από το φούρνο του χωριού και μάντεψε: Μπορείς να αμαρτήσεις για όσες φορές θέλεις, ελεύθερα. Βέβαια, εάν ξεχαστείς και κάνεις καμια χοντρή μαλακία μπορεί να χρειαστεί να εκτελέσεις ένα τριπλό λουπ με σάλτο ντεγκαβλε και προσγείωση στο μεσαίο δάχτυλο του ποδιού ενώ ταυτόχρονα κάνεις cast το spell που θα σου δώσει τη συγχώρεση. Όλα είναι εντάξει αρκεί να πηγαίνεις στην εκκλησία κάθε Κυριακή.

Μα ξυπνήστε! Επιτέλους δηλαδή! Και να σας αποδείξω ότι δεν είμαι ο μόνος που σκέφτεται έτσι αντιφατικά:

Οπλιστείτε με λίπος, βρέχει πείνα.

The state of the nation, violation
A broken promise is as good as a lie
The hell is humongous, the devil's among us
And we will burn because we won't unite

We won't witness anymore freedom
What does anybody do we need 'em?
I would rather fight than let another die
We're the problem but we're also the solution

All hope is gone

If you want you cannot take it from me
If you think you can you still don't know me
Let me tell you, when I said it I meant it
And I will always have the right to defend it

Fifty seconds, a hundred murders
The bill of rights is a bill of sale
What will you do when the war is over?
What will you do when your system fails?

We have made the present, obsolete
What do you want? What do you need?
We'll find a way when all hope is gone
We've seen the fall of the elite
Bury your life, sink your disease
We'll end the world when all hope is gone

We have made the present, obsolete
What do you want? What do you need?
We'll find a way when all hope is gone
We've seen the fall of the elite
Bury your life, sink your disease
We'll end the world when all hope is gone

The wretched are the wounded
The hungry starved to death
At a place where no-one goes
The air itself is a final breathe

So discontinue
The antiseptic cash charade
As the cry of justice comes
I'm gonna let this fire free

I am the reason your future suffers
I am the hatred you won't embrace
I am the worm of a pure distinction
I am the remedy, spit in my face

All your lies and wars are out-datedall your subjects are ****ing the kings
I could rattle off a million other reasons why
but does it matter when the only thing we love will die?

We have made the present, obsolete
What do you want? What do you need?
We'll find a way when all hope is gone
We've seen the fall of the elite
Bury your life, sink your disease
We'll end the world when all hope is gone

We have made the present, obsolete
What do you want? What do you need?
We'll find a way, we'll find a way when all hope is gone
We've seen the fall of the elite
Bury your life, sink your disease
We'll end the world, we'll end the world when all hope is gone

When all hope is gone

Και ρωτώ εγώ τώρα με το άμαθο κεφάλι μου. Είναι δυνατόν να υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος αυτή τη στιγμή ηλικίας κάτω των 40 που να πιστεύει σε αυτό το ηλίθιο πολιτικό σύστημα; Εάν ναι, είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Δεν είναι πάνω απο εκατό όλοι όσοι έφεραν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση. Κρίση και αηδίες αλλά τέλος πάντων δε θέλω να μπλέξω με θεωρίες συνομοσίας. Θα καταλήξω εκεί θέλοντας και μη προς το τέλος του ποστ. Είναι ποτέ δυνατό να πίστεψε έστω και ένα νέο παιδί, ότι εαν βαφτεί για άλλη μια φορά η καταραμένη ψήφος του με χρώματα θα αλλάξει κάτι;

Σας ακούω ρε καρντάσια σε συνελεύσεις και λοιπά, να βρίζεστε, να κονταροχτυπιέστε και να ανταλάσσετε κουβέντες που εγώ προσωπικά με το χειρότερο μου εχθρό απέναντί μου, θα τις απέφευγα. "Εσείς οι μπλε κάνατε εκείνο", "Εσείς οι πράσινοι δεν, θα, εκτός εάν..." και σαν τις πορδές οι κόκκινοι "'ναι, αλλά εάν δεν ήμασταν εμείς, εσείς ακόμη θα, μπλα μπλα..."

Ερώτηξις: ΠΟΙΟΙ ΕΣΕΙΣ;;;

Ρε κεφάλια αγύριστα, είστε και το μέλλον της χώρας μη χέσω, εμείς, εσείς, αυτοί είναι μέρη του λόγου, συγκεκριμένα προσωπικές αντωνυμίες. Δεν έχει κανείς απο σας καμία απολύτως σχέση με τα κόμματα. Καμία. Μα καμία όμως... Πάρτε το χαμπάρι... Η κοινωνική αφύπνιση για την οποία χολοσκάτε τόσο πολύ πια, δεν πρόκειται να έρθει και να μας χτυπήσει την πόρτα απλά και μόνο επειδή αυτοχαρακτηρίζεστε ως σωτήρες. Εντάξει ρε αδερφέ, πήγες σε μια πορεία. Σε εκατό. Σε χίλιες! Εξακολουθώ να σε γράφω στα αμελέτητα. Για εκεί είσαι. Και οι μπλε και οι κόκκινοι και τα κομμούνια και οι αναρχικοί και οι ταμπελάρχες και όλοι σας. Ένα μάτσο χάλια.

Ποιος είμαι εγώ να σας κρίνω; Ακούω φωνές; Μήπως θέλετε μια σταγονίτσα υδροκυάνιο δίπλα στα τραπεζάκια σας; Ε; Μήπως; Ζουζούνια μου αγώνας με φραπέ τσιγάρο και δυο ώρες περπάτημα στην Εγνατία κάθε δεκαπέντε μέρες δε γίνεται. Αγώνας γίνεται με το μυστρί, τον ιδρώτα, τον κάματο. Άμα δε νιώσετε τη μέση σας να θέλει να φύγει από το σώμα σας, μη μου μιλάτε για αγώνες σας παρακαλώ πολύ. Και να χαρείτε μη μου το παίζετε ότι λυπάστε τους γονείς σας που πληρώνουν τόσα χρόνια. Στο θέμα εργασία, οι μάυροι πλανόδιοι πωλητές έχουν μεγαλύτερο δικαίωμα γνώμης από εσάς.

Εθελοτυφλείτε. Η αδυναμία σας να βρείτε νόημα στη ζωούλα σας και να ξεφύγετε από την ταμπέλα του περιθωριακού τύπου που σας είχανε κολλήσει τα άλλα παιδάκια στο δημοτικό, είναι να πάτε να γίνετε το πιο ενοχλητικό πράγμα σε όλο το σύμπαν: Κράχτες σε τραπεζάκια. Ο κόσμος καίγεται και σεις κυνηγάτε ψήφους! Δεν πάνε δυο εβδομάδες που έκανα (κλασικα...) stand up comedy στο σπίτι μου όσον αφορά τα κόμματα στα πανεπιστήμια. Κλαίγανε απο τα γέλια μέχρι τη στιγμή που η καημένη η μάνα μου σταμάτησε να γελάει και τους είπε σοβαρά: "Δεν κάνει πλάκα, έτσι είναι... Ακόμη..."

Το καταλαβαίνετε ρε; Δε σας θέλει ο κόσμος. Σας μισεί πριν πατήσει το πόδι του στο γαμωπανεπιστήμιο. Και παντού δηλαδή. Όλες οι εκφάνσεις των κομματικών χρωμάτων είναι σιχαμερές και βδελυγρές. Ανάθεμα το μυαλό σας. Θα ψοφήσουμε της πείνας και το Π.Α.Μ.Ε. οργανώνει πορείες για να διακδικήσει 1400 ευρώπουλα βασικό μισθό. ΡΕ ΕΙΣΤΕ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΑΣ; Τραβάτε σε κανά νησί, φυτέψτε μαρουλάκια, πάρτε και δυο κότες και φωτοσυνθέστε ελεύθερα. Φαϊ δεν έχει. ΤΕΛΟΣ.

Οικονομικοί εκτελεστές. Τους έχετε ακουστά; Η μεγαλύτερη οικονομική αλλαγή με τα σκληρότερα οικονομικά μέτρα μετά τη μεταπολίτευση. Καραμέλα. Λες και ξέρουν έστω και τα μισά δεκαπεντάχρονα τί είναι η μεταπολίτευση.

Τα φάγατε όλα ρε. Ζώα. Αλλά δε φταίτε εσείς. Σας τα τάξανε και τα φάγατε. Εκεί είναι το ζόρι. Να δω πότε θα καταλάβει ο κόσμος ότι δεν αυτομολήσατε. Σας τα τάξανε. Άλλα, μεγαλύτερα κεφάλια από τα δικά μας. Πατήσανε πάνω στην ψωροπερηφάνια του Έλληνα που θέλει να ζει σαν κροίσσος και υποσχέθηκαν άφεση αμαρτιών. Αμ δε... Θα τα πληρώσετε όλα ρε κερατάδες. Όλα μέχρι τελευταίας ρανίδας. Με τη ζωή σας.

Μια μέρα θα σκάσει η πρόταση που δε μπορούμε να αρνηθούμε. Μια τρομερή οικονομική προσφορά που θα μας ξεχρεώνει. Θα μας ξεχρεώσει δεν αμφιβάλλω. Ταυτόχρονα όμως θα αποτελέσει και τη μεγαλύτερη υποδούλωση του Ελληνικού κράτους. Και αν τολμήσουμε να αρνηθούμε; Πολύ απλό. Έπρεπε να το έχετε μάθει απέξω το παραμυθάκι.



27o λεπτό. Ακούστε τι έχει να πει ο ασπρομάλλης κυριούλης.

Μόνος ήχος στ' αυτιά μου, το τόσο αληθινό ρεφραίν:

We have made the present, obsolete
What do you want? What do you need?
We'll find a way when all hope is gone
We've seen the fall of the elite
Bury your life, sink your disease
We'll end the world when all hope is gone