Μουσικολογία 0.38

Πάει καιρός που έκανα την τελευταία μου κριτική δίσκου και δεν έχω ανεβάσει και ποτέ καμία στο blog. Ο καιρός γαρ εγγύς όμως που λένε καθώς οδηγήθηκα σε κάτι αλλοπρόσαλες μπάντες που πραγματικά ονειρευόμουν να ακούσω και δεν είχα ιδέα ότι πάιζει να υπάρχουν. Επειδή είναι μπόλικες θα διαλέξω κανά δυο και θα προσπαθήσω να συμμαζέψω το ταλέντο τους σε δυο τρεις αράδες μπας και ενδιαφερθεί κανείς να τις ακούσει.

Everytime I die

Γάμησε με. Δεν έχεις αποφασίσει ακόμη εάν θέλεις να ακούγεσαι σαν τους Beatles, τους Opeth, τους Meshuggah ή τους Lamb of God  και παρόλα αυτά γράφεις δίσκο. Βρίσκεις μια φωνάρα να μην ξέρει αν του πατάνε τον κάλο ή αν πρέπει να τραγουδήσει με χαλίκια στο στόμα και του πασάρεις το μικρόφωνο με τελεσίγραφο "Make us famous".  Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Kάνουν ό,τι θέλουν με τη μουσική τους, όποτε και όπως το θέλουν. Για του λόγου το αληθές:



Periphery

Αυτοί με μπέρδεψαν, με δίχασαν, με κατέστρεψαν, με πόρωσαν... Μια φωνή ξερή και into your face με μέτρια άρθρωση αλλά πολύ ξεχωριστή χροιά (όχι και ιδιαίτερα του γούστου μου) σε συνδυασμό με καταιγιστικές κιθάρες που τα riff τους κινούνται περισσότερο σε μαθηματικά οff time ρυθμικά παιξίματα. Οι μπότα και το μπάσο ακολουθούν πιστά τις επιταγές των rhythm players και η όλη σαπίλα ενισχύεται με κύματα μελωδικότητας πεταμένα στο άσχετο που αντί να ξενίζουν σε ωθούν να αγαπήσεις το κομμάτι. Το άλμπουμ. Τη γαμημένη μπάντα. Μιλάμε το απόλυτο μπέρδεμα. Εφηβική μελωδία με ώριμη σαπιο φωνή και γλυκούλικες mind numbing riffάρες στο όριο της μαθηματικής μαλακίας. Οργασμός.

Aν και ώρες ώρες ο emo μέσα τους συμβάλλει στη γραφή ανελέητων χαζοκομματιών αλλά τι να κάνουμε...

Αυτό το τσίγκινο κλάγκισμα της κιθάρας το λατρεύω πραγματικά:



(Δεν βρήκα άλλο βίντεο.Αυτός είναι ο κιθαρίστας τους παρεμπιπτόντως)

Veil of Maya

Αυτοί πλέον κυλάνε στις φλέβες μου. Υγρα gurgling φωνητικά με άπειρες τονικές δυνατότητες, στίχους που απλά δεν βγάζεις νόημα, έναν drummer ο οποίος παίζει μερικά από τα πιο off time πράματα όπως εγώ παίζω το "Mary had a Little Lamb" (για να μην πω τίποτ' άλλο) (αυτός ο Μinnerman έχει καταστρέψει κόσμο...) κι έναν κιθαρίστα αγνή ιδιοφυία. Drop - B για σκατοκαταστάσεις με επιρροές από Bink 182 (!) και όλες τις Death μπάντες που υπήρξαν ποτέ. Τι 'ν' τούτο; Αυτό:



East of the Wall

Δεν υπάρχει καν λήμμα στη Wikipedia για δαύτους αλλά είμαι σίγουρος ότι θα γραφτούν διθύραμβοι. Αψεγάδιαστο πάντρεμα metalcore με fusion στοιχεία, καθαρός ήχος αλλά τόσο βρώμικος και ψαγμένος από κάτω. Απίστευτα μυαλά. Και φωνάρα για frontman. Είναι κάτι το τελείως διαφορετικό ρε παιδί μου, δεν έχει να κάνει με το τί παίζουν και πως όσο με το ότι αυτό που ακούς είναι κάτι "άλλο". Ξεφεύγει από τα τετριμμένα, έχει μια δική του χροιά και αυτό έχεις να το ακούσεις από την εποχή των Mastodon. Ποια άλλη νέα μπάντα μπορεί τόσο έυκολα να αποφύγει τις  ταυτότητες βάζοντας στο δίσκο κομμάτια διάρκειας 0:47 εώς και 9:00 λεπτών;




Και ένα δωράκι για τους μαλάκες που δεν ξέρουν από φωνή και όρεξη: