H σημασία της γνώμης σου

Δε χρειάζεται παρά μια μόνο βόλτα στα ιντερνετικά πέριξ για να διαπιστώσει ακόμη και ο πιο απαίδευτος ένα θέμα το οποίο θα έπρεπε να -αλλά δεν- απασχολεί όλους μας. Και δεν είναι το trolling. Σαφέστατα έχει και αυτό τη θέση του στο διαδικτυακό σύμπαν αλλά δεν είναι το ζητούμενο σε αυτό το άρθρο.

Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή.

Αν δεχτούμε ότι τα άτομα στο σύμπαν είναι πεπερασμένα, τότε εσύ είσαι μέρος από τα άτομα και το ηλεκτρονικό μελάνι επίσης.

Το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι είσαι αρκετά ασήμαντος. Κι εγώ δηλαδή. Όλοι μας. Ακόμα και οι Beatles και ο Bach είναι τρομερά ασήμαντοι. Μέσα στο γαλαξία υπάρχουν 100 δις άστρα που έχουν τουλάχιστον έναν πλανήτη. Και υπάρχουν 100 δις γαλαξίες τουλάχιστον. Δηλαδή, δεν είσαι απλά ασήμαντος. Είσαι όντως η τελευταία τρύπα του σύμπαντος.

Οπότε δανείζομαι το εξαιρετικό ρητό της Ephee: "Η γνώμη σου είναι δικό σου πρόβλημα"

Βέβαια, ακριβώς επειδή είσαι πολύ ασήμαντος είσαι ταυτόχρονα και εξαιρετικά σημαντικός. Αν το δεις από την άλλη μεριά είσαι ένα σύνολο ατόμων από αυτά που κυκλοφορούν στο σύμπαν και είναι και πεπερασμένα. Αν αγαπάς και λίγο τα μαθηματικά, θα σου πω ότι επειδή ο αριθμός των ατόμων στο σύμπαν μάλλον είναι κάτω από ένα googolplex (περισσότερα στο κανάλι Numberphile) παίζει να είσαι και μοναδικός.

Ναι, ρε φίλε είσαι ένας μοναδικός συνδυασμός ατόμων. Δεν υπάρχει όμοιός σου και μπορεί και να μην υπάρξει. Οπότε παρ'όλη την ασημαντότητά σου, χαρακτηρίζεσαι από μια αντικειμενική μοναδικότητα η οποία όμως δυστυχώς αποτυγχάνει να σου δώσει το έναυσμα να αυτοπροσδιοριστείς από τούτη.

Αντ' αυτού ξοδεύεσαι στην ψευδαίσθηση ενός πιστεύω που πρακτικά δε δύναται να εξυπηρετήσει κάποιον ανώτερο σκοπό πέρα από τον αυνανισμό του θυμικού σου. Και καταλήγει και σ' εκείνον τον παράλογο οργασμό, την αίσθηση ότι κάτι πέτυχες, κάτι κατάφερες.

Ας δεχτούμε επίσης ότι σε κάθε βίντεο που κυκλοφορεί στο ίντερνετ υπάρχει κάτι το οποίο δε σου αρέσει. Σε χαλάει ας πούμε. Σου τη δίνει. Είναι αντίθετο με τις πεποιθήσεις σου. Το μεγαλύτερο όπλο σου ήταν, είναι και θα είναι η δυνατότητα της επιλογής.
Κάποτε το δεκαράκι στο περίπτερο. Ποια εφημερίδα θα πάρεις;
Αργότερα το τηλεκοντρόλ. Σκουπίδι; Άλλαξέ το. Κλείσ' την.
Πλέον: Το κλικ.
Δε σου άρεσε; Το θεωρείς κακό; Προσπέρασέ το. Δεν είναι τόσο σημαντικό ώστε να απασχολείς τα μόρια του σύμπαντος με αυτό.

Παρατήρηση: Πιο επιστημονικός λαϊκισμός πεθαίνεις αλλά αν αυτό βοηθάει, γάμα το. Δούλεψε το στο νιονιό και μετά απόρριψέ το. 

Το μεγάλο σφάλμα του ίντερνετ δεν είναι ότι σου δίνει δύναμη. Το μεγάλο σφάλμα του ίντερνετ είναι ότι χαρίζει στους μετρίως έξυπνους τη δυνατότητα να συνομιλήσουν με βλάκες. Χαρίζει απλόχερα την αίσθηση της ανωτερότητας σε άτομα που δεν την είχαν και την έψαχναν απεγνωσμένα στην αναζήτηση τους να μετατραπούν στο απόλυτο καθίκι.

Και αν κάτι πρέπει να κάνει σαφές το ίντερνετ είναι ότι ποτέ μα ποτέ δε μαλώνεις δημόσια με έναν βλάκα. Οι γύρω μπορεί να μην καταλάβουν ποιος είναι ποιος.

Οπότε μοιραία καταλήγουμε στο σημείο που η γνώμη σου γίνεται πρόβλημα ειδικά όταν προσπαθείς να μου τη φέρεις στο κεφάλι ως την απόλυτη αλήθεια. Κανείς δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια και στην τελική και να την κατέχεις, έχω κάθε δικαίωμα να θέλω να μου τη δώσεις με έναν πιο ωραίο τρόπο.

Δε λέω να μένουμε απαθείς στη θέα ενός εγκλήματος που ανέβηκε στο youtube και απλά επειδή διαφωνούμε να το προσπερνάμε. Αλίμονο. Θα χάσουμε οποιαδήποτε κοινωνική βούληση.

Απλά προτείνω να περιορίσουμε το αίσθημα του ανήκειν που οι περισσότεροι θέλουμε να έχουμε σε κάτι το λιγότερο φανατισμένο.

Γιατί καλώς ή κακώς οι λέξεις:

 "ΠΑΛΙΟ ΠΟΥΤΑΝΟΣΠΕΡΜΑ ΣΟΥ ΕΦΧΟΜΑΙ ΝΑ ΨΟΦΙΣΕΙΣ ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΣΤΟ ΚΩΛΑΝΤΕΡΟ!!1 ΜΕ ΠΡΩΣΒΑΛΗΣ!"

κάτω από ένα βίντεο για την εξέλιξη του τρικεράτοπα σε κότσυφα ή χειρότερα, σε βίντεο κωμωδίας (π.χ. Mikeus), δε φανερώνουν κανενός είδους νοημοσύνη.