Εντάξει φίλε, μόνο να μην προκαλούν.

-Είσαι υπέρ των gay;
-Όχι.
-Έλα ρε, είσαι κατά;
-Όχι;
-Ε, τότε;
-Τι τότε;
-Τι είσαι;
-Άνθρωπος.
-Δεν αφήνεις τις μαλακίες λέω 'γω;
-Εσύ τις άρχισες.
-Εγώ;
-Ε, ρε μαλάκα με ρωτάς αν είμαι υπέρ ή κατά των gay; Είσαι σοβαρός; Τι είναι οι gay; Κλειτοριδεκτομή; Άνθρωποι είναι. Είναι δυνατόν να είμαι υπέρ ή κατά ανθρώπων;
-Και οι παιδόφιλοι άνρθωποι είναι.
-Ναι, ρε μαλάκα, είναι άνθρωποι, αλλά άρρωστοι άνθρωποι. Γαμάνε παιδάκια. Οι gay τι σκατά κάνουν δηλαδή και σου γαμάνε τον κόσμο στο ίδιο επίπεδο με τους παιδόφιλους;
-Θες να παντρεύονται οι gay;
-Δε με νοιάζει.
-Πως γίνεται να μη σε νοιάζει;
-Ωραία, θέλω.
-ΘΕΣ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ GAY;
-Ναι.
-Γιατί;
-Γιατί να μην παντρεύονται;
-Γιατί δεν είναι φυσιολογικό.
-Ούτε ο γάμος είναι φυσιολογικός.
-Σοβαρά μιλάς τώρα;
-Εγώ; Σπαταλάς 30.000 ευρώ σε λουλούδια και πλαστικές μπριζόλες, μπαίνεις σε ένα κέντρο με άκυρους ανθρώπους και ακούτε "Η ζωή εδώ τελειώνει" την ημέρα που δίνεις όρκους αιώνιας αγάπης σε μια υπερπαραγωγή με δαντέλα κι όλα αυτά αφού ένας μουσάτος με χρυσά στολίδια σου περάσει ένα στεφάνι, σου πετάξουν ρύζια την ώρα που τριγυρνάς γύρω από ένα τραπέζι και σε ευλογήσει ψέλνοντας μια ανάμιξη αρχαίων και καθαρεύουσας που το μόνο που ξέρεις ότι λέει σίγουρα σε κάποια στιγμή είναι "Πάτα τον τον καριόλη". Και όλα αυτά για να μπορέσεις να γαμήσεις χωρίς να πας στην κόλαση. Θεωρητικά πάντα.
-Είσαι υπερβολικός.
-Ε, οκ. Είμαι υπερβολικός. Αν οι gay νιώθουν κατώτερα όντα που δεν έχουν όλα αυτά, να τους τα δώσουμε. Ποσώς με ενδιαφέρει.
-Και η κοινωνία;
-Η κοινωνία ψηφίζει χρυσή αυγή, χεστήκαμε. Να προσαρμοστεί.
-Έλα, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ο,τι να 'ναι λες.
-Ωραία, πες τα εσύ. Γιατί να μην παντρεύονται οι gay;
-Γιατί δεν είναι σωστό.
-Γιατί;
-Ε, γιατί δε γίνεται έτσι. Τα παιδιά τι θα λένε;
-Τα παιδιά χέστηκαν. Η πλειοψηφία τουλάχιστον.
-Ε, πως το λες τώρα αυτό;
-Θυμάμαι τον εαυτό μου και βγάζω συμπέρασμα για την πλειοψηφία. Έτσι δε γίνεται;
-Τι θυμάσαι ρε μαλάκα;
-Θυμάμαι να ξέρω να κατουράω μόνος μου στην τουαλέτα και να ξέρω ότι γουστάρω την Αρίστη από το νηπιαγωγείο. Δε με επηρέασε τίποτε άλλο. Εγώ πεντάχρονα γκομενάκια γούσταρα.
-Και δυο άντρες που φιλιούνται δε σου 'καναν τίποτα;
-Θες πραγματικά να σου πω ποια ήταν η μόνη μου απορία;
-Ναι.
-Τι σκατά κάνουν με τα γένια που είναι σα γυαλόχαρτο, γιατί εγώ που φιλάω τον μπαμπά μου στο μάγουλο το μετανιώνω αμέσως.
-Σοβαρά τώρα;
-Σοβαρότατατατα.
-Πολύ προχωρημένο ήσουν για παιδάκι.
-Ή εσύ είχες πολύ ηλίθιους γονείς.
-Εγώ να σου πω την αλήθεια, δε θυμάμαι. Δε νομίζω ότι ήξερα καν τι είναι οι gay στο νηπιαγωγείο.
-Και από που έμαθες; Γιατί να βρήκες ένα gay ζευγάρι στο πάρκο, το '94, να φασώνεται μετά το ματς της εθνικής στο Μουντιάλ λίγο χλωμό το κόβω.
-Όχι, δίκιο έχεις. Που σκατά έμαθα εγώ ότι υπάρχουν gay; Α! Μια μέρα γύρισε ο πατέρας μου σπίτι με νεύρα και φώναζε κάτι για το αφεντικό του που είναι πούστης...
-Ναι;
-Ναι, και μετά ρώτησα εγώ τι είναι αυτό και με στείλανε μέσα αλλά το έψαξα, πήγα ρώτησα τη μαμά όταν ο μπαμπάς κάπνιζε στο μπαλκόνι κι αυτή ήρθε να δει τι κάνω. Και μου είπε είναι κακός άνθρωπος και κουράζει τον μπαμπά χωρίς λόγο, ότι να 'ναι μαλάκα. Άρα πούστης=κακός άνθρωπος και αφού gay=πούστης... Τι ψυχολογικά κουβαλάω;
-Δεν ξέρω. Να σου πω.
-Τι;
-Κάνε εικόνα μαζί μου.
-Οκ.
-Είναι δυο τύποι τώρα στο Παρίσι, πίνουν κρασάκι και βλέπουν ματσάρες και τους πιάνει εκεί η καύλα, έτσι με τα ποπ κόρν και τις μπύρες, αξύριστοι κι αρχίζουν και γλείφονται και πηδιούνται ανελέητα και μετά κάνουν μπάνιο μαζί και είναι τέρμα ερωτευμένοι και μετά ξυπνάνε να πάνε στις δουλειές τους και μετά γερνάνε και ψοφάνε μαζί. Το 'κανες εικόνα;
-Ναι.
-Ωραία, τι σε ενοχλεί σε αυτή την εικόνα;
-Το αξύριστοι.
-Είδες λοιπόν;

Περί καλλιτεχνικού ξεπουλήματος

Το παρόν είναι απάντηση σε ένα σχόλιο στο fb από τον διάσημο πλέον Mikeius και αν και δεν συνηθίζω να απαντάω γιατί βαριέμαι ανελέητα τη μάχη με τα θηρία της βλακείας, εδώ το έκανα γιατί ήθελα από καιρό να το πιάσω το ζήτημα.

*Nα ξεκαθαρίσω για τις όποιες παρεξηγήσεις ότι το σχόλιο δεν ήταν κατά του Μικέους ήταν απάντηση στη βλακεία άλλων.

Το λοιπόν ορίστε:


"Λοιπόν, ακολουθεί επιμορφωτικό σεντόνι οπότε όσοι θέλετε να καταλάβετε πέντε πράγματα παραπάνω το διαβάζετε, οι υπόλοιποι αράξτε στα κυβικά σας δεν παίζει πρόβλημα.

Όποιος παράγει έργο, αξίζει να πληρώνεται γι αυτό. Τελεία. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος, τι να κάνουμε τώρα. Είτε σερβιτόρος, είτε αθλητής, είτε τραγουδιστής.

Στην πλειοψηφία τους οι καλλιτέχνες (δηλαδή αυτοί που ασχολούνται με τα "καλλιτεχνικά", άρα και ο Mikeius) παράγουν έργο τζάμπα. Γιατί έτσι λειτουργεί επίσης  κόσμος, τι να κάνουμε τώρα.

Στη σπάνια περίπτωση που ένας (από τους 10.000) καλλιτέχνης αποκτήσει μιας μορφής αναγνωρισιμότητα μέσα από το έργο του, αρχίζει το κοινό να τον αναγνωρίζει και να ζητάει κι άλλο.

Αυτόματα, το ισοζύγιο προσωπικού κόστους για παραγωγή αυτού του έργου (στο οποίο συνυπολογίζονται προσωπικός χρόνος και ευθύνη καλλιτεχνικού προϊόντος κλπ κλπ) και χρόνος για να ζεις, αρχίζει και γέρνει απότομα αρνητικά γι'αυτόν.

Κοινώς: Ο χρόνος που έχεις να διαθέσεις στον εαυτό σου, στην οικογένεια σου, στους φίλους σου και φυσικά στην πραγματική δουλειά σου (δηλαδή αυτή που σου πληρώνει το νοίκι και τους λογαριασμούς) μειώνεται ΡΑΓΔΑΙΑ.

Εκεί έρχεται η μεγάλη απόφαση: Αφιερώνω τη ζωή μου σε αυτό που το κοινό μου απολαμβάνει ή όχι; Παρατάω τα πάντα για ένα χρονικό διάστημα ώστε να ασχοληθώ με αυτό; Με γεμίζει τόσο αυτή η ενασχόληση ώστε να της αφιερωθώ; Μιλάμε για το χρόνο σου και τη ζωή σου.

Αν απαντήσεις θετικά σε αυτό, οφείλεις να το στηρίξεις 100%. Έστω και 1% πίσω να κάνεις θα σου γυρίσει μπούμερανγκ.

Ο καλλιτέχνης δεν έχει πλέον δουλειά "κανονική" για να μη μπει φυλακή όταν αρχίσουν τα χρέη να μαζεύονται. ΠΡΕΠΕΙ να πληρώνεται γι' αυτό που προσφέρει. Αν δεν πληρώνεται, θα σταματήσει να το κάνει και θα επιστρέψει στην "κανονική" δουλειά του.

Άρα ο καλλιτέχνης οφείλει να εξερευνήσει όλες τις πιθανές οδούς που μπορούν να του προσφέρουν μια κανονική ζωή.

Όταν έχεις απήχηση σε κοινό, σε πλησιάζουν μοιραία εταιρείες και σου λένε "Κοίταξε, σου πληρώνω μεταφορικά για το τάδε show (λέμε τώρα) και μ'αφήνεις να βάλω μια αφίσα με το όνομά μου στο τάδε μέρος."

Κι εδώ ξεκινάει το πανηγύρι. Διότι εδώ αρχίζει η μπουρδολογία. Ξεπουλήματα και μαλακίες. Αυτά είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας και καμία μα καμία εταιρεία δε θα βάλει χέρι στον καλλιτέχνη και το έργο του, τουλάχιστον στο βεληνεκές του κοινού της Ελλάδας - no offence guys -.

Οι θεωρίες συνωμοσίας προκύπτουν από το γεγονός ότι το κοινό "αγαπάει" να βλέπει το έργο του καλλιτέχνη. Κι εδώ έρχεται και το άλλο θέμα.

Όταν βλέπεις ένα βίντεο στο Youtube, έχεις πατήσει ένα μικρό κουμπάκι που λέει "I agree". Συμφωνείς στην προβολή διαφημίσεων πριν από κάθε βίντεο ώστε να στηρίξεις το έργο των καλλιτεχνών.

Άρα,όσο ξεπουλημένος είναι ο καλλιτέχνης, άλλο τόσο είναι και το κοινό του.

Δε διαφωνώ, είναι πολύ βολικό να κάνεις ένα κλικ και να ΑΠΑΙΤΕΙΣ προϊόν, έργο.

Αλλά πριν το κάνεις, σκέψου ότι ΑΠΑΙΤΕΙΣ από έναν άνθρωπο να αντλήσει ώρες απ΄τη ζωή του για να κάνει κάτι το οποίο εσύ θα δεις ΤΖΑΜΠΑ από μια οθόνη προς προσωπική σου τέρψη. Και μετά θα κάνεις και κριτική.

Οπότε, χαλαρώστε, αφήστε τον οποιονδήποτε να κάνει το έργο του και η ζωή συνεχίζεται. Τα βίντεο θα είναι πάντα εκεί για να τα γουστάρετε και να κάνετε χαβαλέ και ο χ,ψ Μιχάλης θα έρθει κι από την πόλη σου να τον δεις και να του πεις "Μπράβο," "Δε μου άρεσε", "Άντε γαμήσου", "YOLO" και τα σχετικά.

Αν σου αρέσει ένας καλλιτέχνης, απλά τον στηρίζεις. Τον κριτικάρεις, σαφώς, σε κάθε του βήμα και είναι ένα φορτίο που ΟΦΕΙΛΕΙ να το σηκώσει.

Γιατί μην ξεχνάτε, εσείς όλοι είναι που κρίνετε τη μοίρα του Μιχάλη, του Παντελίδη, του Χατζηγιάννη ακόμα και της Μενεγάκη. Αν κλείσετε τα pc σας και τις τηλεοράσεις, ΟΛΟΙ αυτοί σταματούν να υπάρχουν.

Οπότε,έχοντας αυτό το εξαιρετικά δυνατό όπλο στα χέρια σας,  μη σπαταλάτε pixel. Σκεφτείτε και πάρτε θέση ανάλογα.

Over & out"

Αφηρημένο κείμενο #209

Στρογγυλή τράπεζα στο κέντρο του σαλονιού του Μάρκου. Η κουβέντα είχε ξεκινήσει εδώ και ώρα. Το θέμα όπως σε όλες τις κοσμικές συγκεντρώσεις της Παρασκευής το έψαχναν ακόμη. Μετά το δεύτερο μπουκάλι κρασί μια κρυφή επιθυμία σχηματίστηκε στα χείλη του Μάρκου. Τη μοιράστηκε. Το τρίτο μπουκάλι κρασί έφτανε στο τέλος του και ο Θάνος μίλησε.
"Θα ήθελα..."
"Δε μας νοιάζει." απάντησαν οι άλλοι δυο.
"Αν όμως έλεγα, θα ήταν αλλιώς..." είπε παίρνοντας απειλητικά το μπουκάλι προς το μέρος του.
"Τίποτε δε θα άλλαζε," είπε ο Κώστας.
"Εγώ θα ήθελα..," είπε ο Μάρκος.
"Εξακολουθεί να μη μας νοιάζει..," συνέχισε ο Κώστας βάζοντας την τελευταία σταγόνα στο ποτήρι του.
"Γιατί γίνεσαι μαλάκας;"
"Που είναι το πρόβλημα;" είπε ο Κώστας.
"Τι εννοείς;"
"Είναι μαλακία που δε με νοιάζει ή που σου λέω ότι δε με νοιάζει;"
Παύση.
"Αλήθεια, ήταν ερώτηση τώρα αυτό;"
"Σοβαρά ρε, τι απ'όλα ήταν η μαλακία;" συνέχισε ο Κώστας. "Τι σε ενοχλεί πραγματικά στην άρνηση μου;"
Σιωπή για λίγο.
"Θα ήθελα να μην ήταν έτσι τα πράγματα..." είπε ο Μάρκος.
"Εσύ τώρα δεν είσαι μαλάκας;" είπε ο Κώστας.
"Γιατί;"
"Αφού δε μας νοιάζει τι θα ήθελες."
"Ναι, αλλά δεν πρόλαβες να το δηλώσεις."
"Μαλακία", είπε ο Κώστας.
"Είδες;"
"Τι να δω;", είπε ο Θάνος.
"Είσαι αλλού."
"Ααα..." , κούνησε το κεφάλι του.
"Αύριο θα πάμε στο "Β"." είπε ο Μάρκος. "Ρε σοβαρά, θα ήθελα..."
"Δε μας νοιάζει." είπε ο Θάνος πετώντας του ένα αποτσίγαρο.
"Δε σας νοιάζει ή δε σας ενδιαφέρει;"
"Ανάλογα. Θα με ενδιέφερε να μάθω τι θέλεις, είναι η αλήθεια", είπε ο Μάρκος. "Από περιέργεια δηλαδή, μη φανταστείς"
"Εξακολουθεί να μη μας νοιάζει όμως", είπε ο Κώστας ενώ μασουλούσε ένα τυροπιτάκι.
"Σας αφορά;"
"Ανάλογα." είπαν και γύρισαν να τον κοιτάξουν. Έσκυψαν τα σώματα τους μπροστά. "Μας αφορά;"
"Ίσως."
"Δηλαδή;"
"Είμαστε φίλοι;"
"Δυνητικά", είπε ο Κώστας και κληρονόμησε ένα αποτσίγαρο στα μαλλιά.
"Άει γαμήσου εσύ. Είμαστε;"
"Ναι."
"Άρα σας αφορά. Φιλικά τουλάχιστον."
"Άρα μας νοιάζει", είπε ο Θάνος σηκώνοντας το ποτήρι.
"Μην πέφτεις στην παγίδα ρε μαλάκα." είπε ο Κώστας. "Προσωπικά χέστηκα," συμπλήρωσε.
"Μα είμαστε φίλοι."
"Εξακολουθώ να χέστηκα", είπε ο Μάρκος μιμούμενος τον Κώστα.
"Αυτό τώρα ήταν έκφραση;", ανταπάντησε.
"Τι σε νοιάζει;" ρώτησε αιχμηρά ο Μάρκος.
"Μα δε με...", είπε ο Κώστας και σταμάτησε.
Γέλια.
"Είναι πρόβλημα αυτό όμως." είπε ο Θάνος.
"Ποιο;"
"Που δε μας νοιάζει."
"Είναι;"
"Όχι, πάλι..."
"Μαλάκα, η ζωή κυλάει..."
"Ώχου, μωρέ αδερφάκι μου τώρα όρεξη που την έχεις..."
"Να φέρω κρασί;"
"Φέρε..."
"Ρε, είναι περίεργο το θέμα."
"Ποιο θέμα;"
"Είναι όλα στον πωλητή. Στο πλασάρισμα."
"Δηλαδή;"
"Πρέπει να βρω ένα παράδειγμα", είπε ο Μάρκος.
"Ενδιαφέρον", απάντησε ο Κώστας και πήρε το μπουκάλι από τα χέρια του Θάνου. "Βάλε κρασί μέχρι να σκεφτείς", είπε ο Κώστας και τέντωσε το μπουκάλι προς τον Μάρκο.
"Τι πράγμα;" ρώτησε με ειλικρινή απορία ο Θάνος.
"Το παράδειγμα."
"Ξες τι θα θελα;"
"Τι;"
Σιωπή
"Είστε μαλάκες."
Γέλια

H σημασία της γνώμης σου

Δε χρειάζεται παρά μια μόνο βόλτα στα ιντερνετικά πέριξ για να διαπιστώσει ακόμη και ο πιο απαίδευτος ένα θέμα το οποίο θα έπρεπε να -αλλά δεν- απασχολεί όλους μας. Και δεν είναι το trolling. Σαφέστατα έχει και αυτό τη θέση του στο διαδικτυακό σύμπαν αλλά δεν είναι το ζητούμενο σε αυτό το άρθρο.

Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή.

Αν δεχτούμε ότι τα άτομα στο σύμπαν είναι πεπερασμένα, τότε εσύ είσαι μέρος από τα άτομα και το ηλεκτρονικό μελάνι επίσης.

Το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι είσαι αρκετά ασήμαντος. Κι εγώ δηλαδή. Όλοι μας. Ακόμα και οι Beatles και ο Bach είναι τρομερά ασήμαντοι. Μέσα στο γαλαξία υπάρχουν 100 δις άστρα που έχουν τουλάχιστον έναν πλανήτη. Και υπάρχουν 100 δις γαλαξίες τουλάχιστον. Δηλαδή, δεν είσαι απλά ασήμαντος. Είσαι όντως η τελευταία τρύπα του σύμπαντος.

Οπότε δανείζομαι το εξαιρετικό ρητό της Ephee: "Η γνώμη σου είναι δικό σου πρόβλημα"

Βέβαια, ακριβώς επειδή είσαι πολύ ασήμαντος είσαι ταυτόχρονα και εξαιρετικά σημαντικός. Αν το δεις από την άλλη μεριά είσαι ένα σύνολο ατόμων από αυτά που κυκλοφορούν στο σύμπαν και είναι και πεπερασμένα. Αν αγαπάς και λίγο τα μαθηματικά, θα σου πω ότι επειδή ο αριθμός των ατόμων στο σύμπαν μάλλον είναι κάτω από ένα googolplex (περισσότερα στο κανάλι Numberphile) παίζει να είσαι και μοναδικός.

Ναι, ρε φίλε είσαι ένας μοναδικός συνδυασμός ατόμων. Δεν υπάρχει όμοιός σου και μπορεί και να μην υπάρξει. Οπότε παρ'όλη την ασημαντότητά σου, χαρακτηρίζεσαι από μια αντικειμενική μοναδικότητα η οποία όμως δυστυχώς αποτυγχάνει να σου δώσει το έναυσμα να αυτοπροσδιοριστείς από τούτη.

Αντ' αυτού ξοδεύεσαι στην ψευδαίσθηση ενός πιστεύω που πρακτικά δε δύναται να εξυπηρετήσει κάποιον ανώτερο σκοπό πέρα από τον αυνανισμό του θυμικού σου. Και καταλήγει και σ' εκείνον τον παράλογο οργασμό, την αίσθηση ότι κάτι πέτυχες, κάτι κατάφερες.

Ας δεχτούμε επίσης ότι σε κάθε βίντεο που κυκλοφορεί στο ίντερνετ υπάρχει κάτι το οποίο δε σου αρέσει. Σε χαλάει ας πούμε. Σου τη δίνει. Είναι αντίθετο με τις πεποιθήσεις σου. Το μεγαλύτερο όπλο σου ήταν, είναι και θα είναι η δυνατότητα της επιλογής.
Κάποτε το δεκαράκι στο περίπτερο. Ποια εφημερίδα θα πάρεις;
Αργότερα το τηλεκοντρόλ. Σκουπίδι; Άλλαξέ το. Κλείσ' την.
Πλέον: Το κλικ.
Δε σου άρεσε; Το θεωρείς κακό; Προσπέρασέ το. Δεν είναι τόσο σημαντικό ώστε να απασχολείς τα μόρια του σύμπαντος με αυτό.

Παρατήρηση: Πιο επιστημονικός λαϊκισμός πεθαίνεις αλλά αν αυτό βοηθάει, γάμα το. Δούλεψε το στο νιονιό και μετά απόρριψέ το. 

Το μεγάλο σφάλμα του ίντερνετ δεν είναι ότι σου δίνει δύναμη. Το μεγάλο σφάλμα του ίντερνετ είναι ότι χαρίζει στους μετρίως έξυπνους τη δυνατότητα να συνομιλήσουν με βλάκες. Χαρίζει απλόχερα την αίσθηση της ανωτερότητας σε άτομα που δεν την είχαν και την έψαχναν απεγνωσμένα στην αναζήτηση τους να μετατραπούν στο απόλυτο καθίκι.

Και αν κάτι πρέπει να κάνει σαφές το ίντερνετ είναι ότι ποτέ μα ποτέ δε μαλώνεις δημόσια με έναν βλάκα. Οι γύρω μπορεί να μην καταλάβουν ποιος είναι ποιος.

Οπότε μοιραία καταλήγουμε στο σημείο που η γνώμη σου γίνεται πρόβλημα ειδικά όταν προσπαθείς να μου τη φέρεις στο κεφάλι ως την απόλυτη αλήθεια. Κανείς δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια και στην τελική και να την κατέχεις, έχω κάθε δικαίωμα να θέλω να μου τη δώσεις με έναν πιο ωραίο τρόπο.

Δε λέω να μένουμε απαθείς στη θέα ενός εγκλήματος που ανέβηκε στο youtube και απλά επειδή διαφωνούμε να το προσπερνάμε. Αλίμονο. Θα χάσουμε οποιαδήποτε κοινωνική βούληση.

Απλά προτείνω να περιορίσουμε το αίσθημα του ανήκειν που οι περισσότεροι θέλουμε να έχουμε σε κάτι το λιγότερο φανατισμένο.

Γιατί καλώς ή κακώς οι λέξεις:

 "ΠΑΛΙΟ ΠΟΥΤΑΝΟΣΠΕΡΜΑ ΣΟΥ ΕΦΧΟΜΑΙ ΝΑ ΨΟΦΙΣΕΙΣ ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΣΤΟ ΚΩΛΑΝΤΕΡΟ!!1 ΜΕ ΠΡΩΣΒΑΛΗΣ!"

κάτω από ένα βίντεο για την εξέλιξη του τρικεράτοπα σε κότσυφα ή χειρότερα, σε βίντεο κωμωδίας (π.χ. Mikeus), δε φανερώνουν κανενός είδους νοημοσύνη. 

Είδωλα παντού

Έλα, σοβαρά τώρα. Σοβαρότατα. Μας λείπει το γούστο. Η αισθητική ρε παιδί μου, πως το λένε. Και τώρα επίσης, ξανά σοβαρά. Δεν είναι γαμάτο που ξεκινάω τις προτάσεις με "και"; Πόσο λάθος;

Ο Έλλην ρε παιδάκι μου είναι στο πολύ βάθος κάτι τόσο πάρα πολύ απλό: μια drama queen. Εντάξει υπερβάλλω, αλήθεια, το αναγνωρίζω. Δεν είναι στο πολύ βάθος. Το καταλαβαίνεις με μια απλή βόλτα στα μαγαζιά, στην αγορά, στα μπαράκια, στα θέατρα. Είναι στην επιφάνεια. Πιο επιφάνεια δε γίνεται.

Σήκω από καναπέ, κρεβάτι, καβουρδιστήρι, όπου κι αν είσαι και πήγαινε να δεις με τι "γουστάρει" ο κόσμος. Άνοιξε το γιουτούμπι. Στη γραμμή αναζήτησης, κάνε ότι κάνω. Εγώ πάτησα "π". Μου έβγαλε αυτά:

Εγώ επίσης πάτησα "σ":

Πολύ σκουπίδι ρε παιδί μου.

Και αυτό που με ενοχλεί είναι ότι έχει απενοχοποιηθεί τελείως η σκουπιδίλα. Έχουμε κολλήσει εκείνον τον αμερικάνικο τον αχταρμά, εκείνο το απίθανο "That's my opinion, now, you can suck it ok?" Τα πάντα έχουν γίνει γνώμη και άποψη.
"Ο Οικονομόπουλος γαμάει, γνώμη μου ντάξει;"
Όχι, συγγνώμη, δε γαμάει. Μέτρια φωνή, ωραία μπράτσα, απαράδεκτα τραγούδια. Και δεν είναι γνώμη μου, ντάξει; Είναι αντικειμενική αλήθεια.

Και δε θα το πάω πάλι στη μουσική. Κακώς βέβαια, γιατί η μουσική που επιλέγεις να ακούς λέει πολλά για σένα, για μένα, για το σύνολο της κοινωνίας βασικά.

Και δε θα το πάω γενικώς στο σωστό και στο λάθος γιατί δημιουργούνται ασάφειες και θα δε θα μπορώ να ξεκινάω τις προτάσεις μου με "και". Και μου αρέσει να ξεκινάω τις προτάσεις μου με "και". Πόσο λάθος; (recurring theme, ανασκόπηση)

Θα το πάω στην αίσθηση του μέτρου που λείπει από τα γύρω μας. Στην αίσθηση του ωραίου. Στην αισθητική. Στην πλήρη αποδοχή της μετριότητας. Μια μετριότητα που οδηγεί σε μια υπέρμετρη προσφορά κακής μετριότητας και μια ακόμη πιο απίστευτη ζήτηση.

Αδυνατώ να πιστέψω ότι ζω σε μια κοινωνία η οποία αντέχει να σηκώνει τόσα είδωλα. Σε κάθε μορφή, σε κάθε γωνία, σε οποιαδήποτε συνθήκη, με οποιοδήποτε κόστος δημιουργείται ένα είδωλο. Μικρά είδωλα: το κουκλί ο μπάρμαν, ο dj του τάδε μπαρ. Πιο μπαμπάτσικα είδωλα: ο σωσίας του τάδε, ο τάδε παίκτης reality, ο δείνα παπαρολόγος που πουλάει βιβλία στην τιβί. Τεράστια είδωλα, τραγουδιστές, παρουσιαστές, δημοσιογράφοι, καθηγητάδες, όλοι είδωλα.

Το άκουσες, το είπε "αυτός". Και στο "αυτός" γυαλίζει το ματάκι.

Είναι όλα μια προσπάθεια να απενοχοποιήσουμε το γούστο μας; Ή μήπως απλά υπακούμε στη μηχανιστική και ασταμάτητη πίεση της μαρκετίστικης μέγγενης που σφίγγει ολοένα και περισσότερο εκείνο το σημείο που έχεις το παχάκι και σε πεθαίνει στον πόνο;
Τελικά αναφωνείς "άσε με ήσυχο" και από τα βάσανα έχεις ταπεινωθεί, έχει εξαλειφθεί οποιαδήποτε έννοια "αντίστασης".

"Θα πάρετε κοτόπουλο ή ψάρι;"

"Θα πάρω ο,τι μου δώσεις. Γιατί εσύ ξέρεις καλύτερα τι θέλω εγώ. Τι μπορεί να μου αρέσει."

Φτάνει με τα είδωλα.
Έλεος με τη φτήνια και το τζάμπα σκουπίδι.
Μην αφήνετε τους ορίζοντές σας κάθετους. (και λογοπαίγνιο ο δικός σου)
Βάλτε το νιονιό μπροστά κι ας καίει και βενζίνη που 'χει πάει στο 1.65. Δεν πειράζει.

Ήμουν, είμαι και θα είμαι υπέρμαχος της σκέψης. Σκέψου. Σκεφτείτε. Συνέχεια να σκέφτεστε. Η σκέψη οδηγεί κάπου. Η απραγία δεν οδηγεί πουθενά. Θα μείνουμε αρκετά άπραγοι όταν πεθάνουμε. Τώρα, εδώ, είμαστε για να κάνουμε και όχι για να κλάνουμε. (πω, κι άλλο λογοπαίγνιο, που ρίχνει την ποιότητα του άρθρου που νόμιζες ότι μπορεί να ήταν έστω και λίγο πιο σοβαρό)

Άντε, και με το 2014 εύχομαι περισσότερη σκέψη. Και πιο ολοκληρωμένα άρθρα. Και λίγο περισσότερα. Και όχι άλλες προτάσεις που ξεκινάνε με "και".

Καλή χρονιά