Οδηγός αντιμετώπισης καθημερινότητας

Έτρεχα. Είχα σαφρακιάσει από τη δίψα αλλά έτρεχα. Το μόνο που μπορούσε να πει κανείς για μένα ήταν ότι ήξερα να τρέχω. Πως λένε μερικοί "τρέχει σαν πούστης;" (τι γελοία έφραση) Ε, εγώ τρέχω σαν να με κυνηγάει πούστης. Mαύρος. Που έχει πάρει viagra. Μπροστά, πίσω και γύρω μου είχα τα φιλαράκια μου. Αλλιώς τα θυμόμουν, αλλιώς τα έβλεπα.

Ο ένας είχε γίνει νάνος με τσεκούρι -καμία σχέση με τη φράση "αποδοτικό τρέξιμο". Μια χαοτική μάζα από άκρα που ακουμπούν, άλλοτε κάθετα και άλλοτε ο-θεός-να-μας-φυλάει-πως, στο έδαφος με διάνυσμα ταχύτητας έμπροσθεν.

Ο άλλος προσπαθούσε να σώσει μια δεσποσύνη, αλλά μάταια, δεν επρόκειτο να του κάτσει. Μα τι μαλακία έχουν αυτοί οι άνθρωποι μαζεμένοι στη γκλάβα τους και θέλουν να σώσουν δεσποσύνες. Μαλάκα, γαμώ τους paladin. Πήδημα ανταλλαγής ρε φίλε. Σε σώζω, θα μου κάτσεις και μετά θα ακούω τους Πυξ Λαξ του μεσαίωνα για δυόμιση χρονάκια.

Κι εκεί που χαζεύαμε, ξαφνικά λέει, πατάει ένα τρέμουλο το έδαφος και πετάγεται από μέσα μια τεράστια μοβ σκουληκαντέρα με σκοπό να σε φυλακίσει στον υπέρ-το-δέον όξινο οισοφάγο της. Και τι κάνεις τότε; Μαλάκα, σοβαρά τι κάνεις;

"Ρίξε ζάρι", θα σου πει ο DM. Ναι, ρε μαλάκα μου, ναι. Να το ρίξω εγώ το ζάρι. Αλλά πες μου λίγο σοβαρά:

Αν εκεί που περπατάς πεταχτεί μια μοβ σκουληκαντέρα -μισό να τραβήξω μια εικόνα για να καταλάβετε γιατί πράμα μιλάμε- ορίστε, πάρτε την.

ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;

Ρε, ακόμη και το half-orc τρέχει μανιασμένο, που έχει 3 Ιntelligence το γαμήδι.
Μέχρι κι αυτό ξέρει ότι άμα δει μια τέτοια αηδία να πετάγεται από τα χώματα μία είναι η φάση του:
"Φίλε, δυο λέξεις, ΤΡΕ-ΧΑΑΑΑΑΑΑ"

Κατεβαίνεις την Αριστοτέλους, ωραία; Την κατεβαίνεις, κατεβαίνεις, χαζεύεις γκομενάκια, κωλόπαιδα και τα συναφή, χαζεύεις την Άθωνος και θυμάσαι μια βραδιά που έβγαλες γκόμενα και μια άλλη που έπαθες τροφική δηλητηρίαση και ξάφνου να πούμε, σείεται ο τόπος και τσουπ, ξεφυτρώνει ο εωσφόρος ο ίδιος.

Πανικός, κόσμος πετάει την κρέπα του στο πάτωμα, τα περιστέρια διστάζουν να την τσιμπίσουν γιατί βλέπουν το τέρας -κι όταν μαλάκα μου το περιστέρι το ίδιο διστάζει, ξερεις: Την πούτσισες.

Εκεί ρε πρέπει να δείξεις την αξία σου.

Εκεί είναι που πρέπει να επιβληθείς στο τέρας και να υψώσεις ανάστημα.

Εκεί πρέπει να θυμηθείς τους κανόνες και να το αφήσεις να σε καταπιεί ολάκερο φωνάζοντας με μια βρωντερή ιαχή:

"ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΤΣΩ, ΑΘΛΙΟ ΤΕΡΑΣ".

και να το πεις και να το κάνεις μια πραγματικότητα. Να σφηνώσεις τη σπάθα στον οισοφάγο-σιδηρόδρομο και να κόψεις τον δρόμο σου όξω από τη βρωμερή στομάχα του τέρατος, αγνοώντας τα λίτρα υδροχλωρικού οξέος που σου καίνε τα νύχια των ποδιών.

Και μετά; Μετά μαλάκα θα πέσει το κεφάλι πάνω στο ρολόι της Τσιμισκή και ο κόσμος γύρω θα σε κεράσει Τερκενλοτσούρεκα που πάντα αναρωτιώσουν γιατί είναι τόσο διάσημα αφού υπάρχουν και πολύ πιο νόστιμα τσουρέκια αλλά τι να κάνεις αυτά έχει το μαρκετινγκ.

Χάος.