Tην καταραμένη εβδομάδα που μας πέρασε τη μετατρέψαμε στην καλύτερη εβδομάδα του χρόνου so far. Κι αυτό γιατί το καταδικασμένο-να-αποτύχει έτσι και το φέρεις τούμπα σε ηδονίζει όσο δεν πάει. Σε ανταμείβει με έναν τρόπο που δύσκολα συναντάς αλλού.
Δεν είναι το φιλικό χτύπημα στην πλάτη "ναι, τα κατάφερες". Είναι το "Όσο και να ήθελε ο πυρετός και η πνευμονία, όσο και να σε μισεί το καλοριφέρ του αυτοκινήτου ενώ ταξιδεύεις με ανοιχτά παράθυρα στους -1 βαθμούς, όσο και να προσπαθεί το σύμπαν το ίδιο να σου ρίξει τη διαγαλαξιακή υπερμούτζα, εσύ βγαίνεις ζωντανός -ταλαιπωρημένος μεν, αλλά ζωντανός- με ύφος Ναπολέων και σηκώνεις το κιλτ στο κάρμα σου δείχνοντας του τα αχαμνά σου.
Με διάθεση παιχνιδιάρικη πάντα γιατί -mind you- αν κάνεις πως πας κόντρα στην καρμική μούτζα επειδή και καλά τα κατάφερες και είσαι ανεξάρτητο, άπλυτο κομμουνιστάκι του πολυτεχνείου, θα φας σκαμπίλι που θα θυμάσαι για αιώνες.
Το λοιπόν, συμμετείχαμε στο 3ο Φεστιβάλ Κωμωδίας της Ξάνθης.
Αν ξεκινήσω να γράφω για τον εμπνευστή του, πιθανώς θα καταλήξω να αυνανίζομαι για πάρτη του στο μπάνιο. Έχουμε μια σχέση αλλιώτικη.
Μαλακίες λέω.
Τον γλείφω γιατί ξέρω ότι θα το διαβάσει και θέλω να κορδωθεί λίγο. Έχει και το αυχενικό που τον ταλαιπωρεί. Αλλά αν είναι να πω κάτι καλό γι'αυτόν, θα πω το εξής: Ήξερε που θα μας βάλει να μείνουμε. Ήξερε από την αρχή ότι ο καθυστερημένος ιδιοκτήτης του διαμερίσματος που μας φιλοξένησε, αυτό το ταραγμένο δίποδο με βυζομαγνήτη στο κεφάλι, είναι το καταλληλότερο άτομο για να μας μάθει την Ξάνθη.
Και ο δεύτερος Χρήστος/Χρίστος/Χρείστος -γάμησε μας με τη μαλακία αυτή που έχει δώδεκα πιθανές ορθογραφίες το όνομα- δεν το έχει τζάμπα το όνομα του Τζίζας. Αυτός παίρνει συγχωροχάρτι λόγω καλοσύνης. Ποιος είπε ότι οι κοιλιακοί εμφανίζονται μόνο σε άτομα με χαμηλό IQ; Αυτά είναι μπούρδες που λέμε μεταξύ μας οι χοντρούληδες γιατί ζηλεύουμε τον Χροίστο. Τον συγκεκριμένο.
Ο Θοδωρής είναι σιγανοπαπαδιά. Σου χαμογελάει και λες "ένα λουκουμάκι, τι γλυκό παιδί"
Όχι. Όχι, αγαπητέ αναγνώστη. Είναι μεγάλη μουσίτσα. Και κρίμα σ'αυτόν και τον κουμπάρο του. Έχουν κάνει εκεί μέτωπο και ταλαιπωρούν τον Παναγιώτη. Ντροπή σας.
Φτάνει με τα inside. Αηδίασα. Πάμε στο mode τουριστικός οδηγός.
Υπέροχη η Ξάνθη όπως την έζησα. Πανέμορφη, ακομπλεξάριστη, δεκτική, καλοσυνάτη. Μπορεί να ήταν η πλευρά που έζησα εγώ, δεν ξέρω. Να χαρείτε, μη μου χαλάτε την εικόνα. Μη μου τους κύκλους τετραγωνίζετε και τα λοιπά. Αυτό που είσαι στην πολυκατοικία μέσα και μιλάς για καλοριφέρ και θερμοσίφωνο και σε δέκα λεπτά έχεις χωθεί στην παλιά πόλη με τα τέλεια σπίτια και τα διατηρητέα κτίρια και τα μαγαζάκια και νομίζεις ότι θα ξάφνου θα σκάσουν μύτη σπαθιά και τέρατα και θα πρέπει να το ρίξεις το 20πλευρ...καλά, δέχομαι ότι μόνο εγώ τα νομίζω αυτά. Αυτό τέλος πάντων εμένα με φτιάχνει.
Να παίρνει ιδιαίτερα μαθήματα φιλοξενίας η Θεσσαλονίκη παρακαλώ.
Μακάρι να είχαμε την ευκαιρία να ρίξουμε μια ματιά παραπάνω στην Αλεξανδρούπολη και στην Καβάλα. Αλλά και να είχαμε, αυτό το απαράδεκτο κείμενο θα ήταν για την Ξάνθη και μόνο.
Δε γράφω ευχαριστίες και μελιστάλαχτες μπαρούφες συχνά, αλλά εδώ θέλω να το κάνω. Γιατί δε σπαταλήσαμε ούτε λεπτό. (έρχεται η φιλοσοφία, κρατήσου) Κάθε λεπτό το επενδύσαμε σε όμορφα μέρη με όμορφους ανθρώπους. Και οι όμορφοι άνθρωποι όμορφα καίγοντ...όχι, αυτό είναι άκυρο.
Mακάρι να παρουσιαστεί η ευκαιρία να μπορώ να το κάνω κάθε χρόνο αυτό το πράγμα. Και σε πέντε χρόνια από τώρα, Νοέμβρη του 2018, να περάσω μια εβδομάδα στην Ξάνθη παρακολουθώντας το 8ο Φεστιβάλ Κωμωδίας στις διαστάσεις που του αξίζει να πάρει.
Και να είμαστε όλοι εκεί όπως ήμασταν, μαζί με τον μεγάλο φιλικό γίγαντα από την Αθήνα να γκρινιάζει για τη δομή του σύμπαντος, την ώρα που θα ρίχνει το πρώτο χιόνι του χρόνου, έξω απ΄τον "Ερμή" που θα τραγουδάμε παλιές επιτυχίες του Σάκη.
Ευχαριστούμε για όλα Παναγιώτη, Δημήτρη, Χρίστο, Θοδωρή, Χρείστο, Δημήτρη, Γιάννη, Μπούρου, Ιωάννα, Γρηγόρη, Βιργινία, Έλενα και η λίστα συνεχίζεται από εδώ μέχρι τα τρία επόμενα blog posts (όσο και αν αργήσουν)
Γιώργο. Και του χρόνου ρε!
Δεν είναι το φιλικό χτύπημα στην πλάτη "ναι, τα κατάφερες". Είναι το "Όσο και να ήθελε ο πυρετός και η πνευμονία, όσο και να σε μισεί το καλοριφέρ του αυτοκινήτου ενώ ταξιδεύεις με ανοιχτά παράθυρα στους -1 βαθμούς, όσο και να προσπαθεί το σύμπαν το ίδιο να σου ρίξει τη διαγαλαξιακή υπερμούτζα, εσύ βγαίνεις ζωντανός -ταλαιπωρημένος μεν, αλλά ζωντανός- με ύφος Ναπολέων και σηκώνεις το κιλτ στο κάρμα σου δείχνοντας του τα αχαμνά σου.
Με διάθεση παιχνιδιάρικη πάντα γιατί -mind you- αν κάνεις πως πας κόντρα στην καρμική μούτζα επειδή και καλά τα κατάφερες και είσαι ανεξάρτητο, άπλυτο κομμουνιστάκι του πολυτεχνείου, θα φας σκαμπίλι που θα θυμάσαι για αιώνες.
Το λοιπόν, συμμετείχαμε στο 3ο Φεστιβάλ Κωμωδίας της Ξάνθης.
Αν ξεκινήσω να γράφω για τον εμπνευστή του, πιθανώς θα καταλήξω να αυνανίζομαι για πάρτη του στο μπάνιο. Έχουμε μια σχέση αλλιώτικη.
Μαλακίες λέω.
Τον γλείφω γιατί ξέρω ότι θα το διαβάσει και θέλω να κορδωθεί λίγο. Έχει και το αυχενικό που τον ταλαιπωρεί. Αλλά αν είναι να πω κάτι καλό γι'αυτόν, θα πω το εξής: Ήξερε που θα μας βάλει να μείνουμε. Ήξερε από την αρχή ότι ο καθυστερημένος ιδιοκτήτης του διαμερίσματος που μας φιλοξένησε, αυτό το ταραγμένο δίποδο με βυζομαγνήτη στο κεφάλι, είναι το καταλληλότερο άτομο για να μας μάθει την Ξάνθη.
Και ο δεύτερος Χρήστος/Χρίστος/Χρείστος -γάμησε μας με τη μαλακία αυτή που έχει δώδεκα πιθανές ορθογραφίες το όνομα- δεν το έχει τζάμπα το όνομα του Τζίζας. Αυτός παίρνει συγχωροχάρτι λόγω καλοσύνης. Ποιος είπε ότι οι κοιλιακοί εμφανίζονται μόνο σε άτομα με χαμηλό IQ; Αυτά είναι μπούρδες που λέμε μεταξύ μας οι χοντρούληδες γιατί ζηλεύουμε τον Χροίστο. Τον συγκεκριμένο.
Ο Θοδωρής είναι σιγανοπαπαδιά. Σου χαμογελάει και λες "ένα λουκουμάκι, τι γλυκό παιδί"
Όχι. Όχι, αγαπητέ αναγνώστη. Είναι μεγάλη μουσίτσα. Και κρίμα σ'αυτόν και τον κουμπάρο του. Έχουν κάνει εκεί μέτωπο και ταλαιπωρούν τον Παναγιώτη. Ντροπή σας.
Φτάνει με τα inside. Αηδίασα. Πάμε στο mode τουριστικός οδηγός.
Υπέροχη η Ξάνθη όπως την έζησα. Πανέμορφη, ακομπλεξάριστη, δεκτική, καλοσυνάτη. Μπορεί να ήταν η πλευρά που έζησα εγώ, δεν ξέρω. Να χαρείτε, μη μου χαλάτε την εικόνα. Μη μου τους κύκλους τετραγωνίζετε και τα λοιπά. Αυτό που είσαι στην πολυκατοικία μέσα και μιλάς για καλοριφέρ και θερμοσίφωνο και σε δέκα λεπτά έχεις χωθεί στην παλιά πόλη με τα τέλεια σπίτια και τα διατηρητέα κτίρια και τα μαγαζάκια και νομίζεις ότι θα ξάφνου θα σκάσουν μύτη σπαθιά και τέρατα και θα πρέπει να το ρίξεις το 20πλευρ...καλά, δέχομαι ότι μόνο εγώ τα νομίζω αυτά. Αυτό τέλος πάντων εμένα με φτιάχνει.
Να παίρνει ιδιαίτερα μαθήματα φιλοξενίας η Θεσσαλονίκη παρακαλώ.
Μακάρι να είχαμε την ευκαιρία να ρίξουμε μια ματιά παραπάνω στην Αλεξανδρούπολη και στην Καβάλα. Αλλά και να είχαμε, αυτό το απαράδεκτο κείμενο θα ήταν για την Ξάνθη και μόνο.
Δε γράφω ευχαριστίες και μελιστάλαχτες μπαρούφες συχνά, αλλά εδώ θέλω να το κάνω. Γιατί δε σπαταλήσαμε ούτε λεπτό. (έρχεται η φιλοσοφία, κρατήσου) Κάθε λεπτό το επενδύσαμε σε όμορφα μέρη με όμορφους ανθρώπους. Και οι όμορφοι άνθρωποι όμορφα καίγοντ...όχι, αυτό είναι άκυρο.
Mακάρι να παρουσιαστεί η ευκαιρία να μπορώ να το κάνω κάθε χρόνο αυτό το πράγμα. Και σε πέντε χρόνια από τώρα, Νοέμβρη του 2018, να περάσω μια εβδομάδα στην Ξάνθη παρακολουθώντας το 8ο Φεστιβάλ Κωμωδίας στις διαστάσεις που του αξίζει να πάρει.
Και να είμαστε όλοι εκεί όπως ήμασταν, μαζί με τον μεγάλο φιλικό γίγαντα από την Αθήνα να γκρινιάζει για τη δομή του σύμπαντος, την ώρα που θα ρίχνει το πρώτο χιόνι του χρόνου, έξω απ΄τον "Ερμή" που θα τραγουδάμε παλιές επιτυχίες του Σάκη.
Ευχαριστούμε για όλα Παναγιώτη, Δημήτρη, Χρίστο, Θοδωρή, Χρείστο, Δημήτρη, Γιάννη, Μπούρου, Ιωάννα, Γρηγόρη, Βιργινία, Έλενα και η λίστα συνεχίζεται από εδώ μέχρι τα τρία επόμενα blog posts (όσο και αν αργήσουν)
Γιώργο. Και του χρόνου ρε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου