Ένιωσα να με συνεπαίρνει ένας άνεμος ευχαρίστησης. Γύρισα και κοίταξα τα νυσταγμένα τριαντάφυλλα. Ήθελα να είναι νυσταγμένα μάλλον για να ταιριάζουν με εμένα γιατί εκείνο το πρωινό, το ροδαλό μπουκετάκι μου έστεκε πιο περήφανο από ποτέ. Χάζευε την ατελείωτη Αθήνα. Εκείνο το πρωινό, ακόμη και η μουχιλασμένη πόλη έφερνε στα μάτια μου εικόνες από την παλιά της αίγλη.
Η κάρτα ήταν πάνω στο ψυγείο στολισμένη με ένα μαγνητάκι καρδούλα να την κρατάει εκεί, στην περίοπτη θέση της. Για να βλέπει εμένα και εγώ να βλέπω αυτήν και να αναπολώ την κολώνια του, το άρωμά του, το μάλλινο ζακετάκι του.
Η ποίηση της λογικής είναι τόσο περιορισμένη καμια φορά. Εγώ ήθελα να σου γράψω, να σου αφιερωθώ. Να πονέσω από το τσίμπιμα μια καρφίτσας ενώ σου μπαλώνω μια πυτζάμα που πατούσες ενώ γυρόφερνες στο σπίτι. Να με γρατζουνίσουν τα γένια σου το πρωι πριν λουστείς και εξαφανιστείς για τη δουλειά.
Αυτό θέλω εγώ από σενα, από μας.
Τώρα για να περάσουμε στα καθέκαστα. Το παραπάνω έκτρωμα θα γίνει λογοτέχνημα με 2 τρόπους: Αν πεταχτεί ένα ζόμπι και τη φάει σκορπίζοντας τα εντόσθια της στο κωλομαγνητάκι καρδούλα ή αν πεταχτεί ένα ζόμπι και τη φάει σκορπίζοντας τα εντόσθιά της στο κωλομαγνητάκι καρδουλα και αυτό το ζόμπι είναι ο αγαπημένος της. Και πάλι δεν είμαι σίγουρος.
Let's face it, οι άντρες δε διαβάζουν. Και αυτό είναι κακό. Όταν προτιμάς να ανταλλάξεις τη χαρά ενός βιβλίου με έναν ποδοσφαρικό αγώνα επί 75 ολόκληρα συναπτά έτη πως να το κάνουμε, έχεις έλλειψη κολυτούρας. Δε θα μισήσω και σε αυτό το ποστ τη βιομηχανία του αθλητισμού γιατί βαριέμαι και πιστεύω ότι δεν έχει νόημα εν τέλει. Θα μισήσω όμως το πιο αγαπημένο είδος βιβλίου που λυμαίνει στην κυριολεξία τις βιβλιοθήκες των σπιτιών σχεδόν ΚΑΘΕ Ελληνίδας.
To ερωτικόρομαντικό παραμυθοαποχαύνωμα της κακιάς ώρας που λατρεύω να μισώ όσο τίποτε άλλο. (νταξ, παίζει να ναι και το ποδόσφαιρο σε αυτή την κατηγορία, με πιάσατε) Μα είναι δυνατόν; Μιλάμε για σίγουρα λεφτά. Αρκεί βέβαια να ξες να γράφεις παπαριές όπως η από πάνω. Εγώ δεν ξέρω. Αν και γράφω σχετικά πολύ. Δε γράφω όμως τέτοια πράγματα.
Δεν ξέρω για κάποιο λόγο δε με αγγίζει η ατέρμονη, αψεγάδιαστη, αλαφροίσκιωτη, αλτρουιστική, (είμαι ακόμη στο άλφα) αγάπη που παρουσιάζεται σε τέτοιου είδους εκτρώματα αλλά ούτε και καίγομαι να μάθω για το πως σκατά κατάφερε μια αγροτοπούλα να εξαφανιστεί από το χωρίο και να κυνηγήσει τον έρωτά της τον αγιάτρευτο στα απειλητικά γκρίζα τείχη μιας πόλης ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να κατεβάσει η κούτρα της κάθε/του κάθε καμένου συγγραφέα.
Το πρόβλημά μου προφανώς δεν είναι ότι υπάρχουν αυτά τα βιβλία. Καλά κάνουν και υπάρχουν. Το πρόβλημα μου είναι ότι αν δε γράφεις τέτοιες παπαριές ή για εφηβικούς έρωτες με βαμπίρ δεν έχεις ελπίδες να σε πάρουν στα σοβαρά. Και για όνομα, σταματήστε να γράφετε αποφθέγματα τέτοιων βιβλίων στο fb, γιατί καταντάει γελοίο. Το να μου ζητάς να σχολιάσω τη λογοτεχνική ροπή και τη συγγραφική μαεστρία τέτοιων βιβλίων είναι σαν να προσπαθείς να με πείσεις να σχολιάσω τη σκηνοθεσία σε τσόντα.
Φαντάζομαι αφού βρήκε δουλειά και κοινό η Μενεγάκη, υπάρχει μια θέση σε κάθε σπίτι και για τέτοιου είδους εκτρώματα. Μάλλον η εγγενής αντιπάθειά μου προς το μέρους τους έχει να κάνει με το ότι -λυπάμαι- αλλά δε θεωρώ τον έρωτα το απόλυτο συναίσθημα ούτε και πιστεύω ότι πρέπει να αυτοπροσδιοριζόμεθα από το πόση την έχει ο σύντροφός μας (την οικονομική επιφάνεια).
Διότι ρε γαμώτο, αν σας εκφράζουν αυτά τα "λογοτεχνήματα" να πάμε να πνιγούμε στην τελική. Ούτε με άλογο θα σας κλέψουμε από την κουζίνα, ούτε θα σας πάρουμε με ρομαντσάδα και το θηριώδες μας πέος κάτω από το ολόγιωμο φεγγάρι στην παραλία (κυρίως γιατί δεν ξέρετε ούτε καν πόσο ψηλό είναι ένα άλογο αλλά και γιατί στην παραλία θα μας σπάσετε τα ούμπαλα).
Θα μου πεις κακό είναι να ονειρέυεται κανείς; Μετά από το σπάσιμο νεύρων στη δουλειά και το πλύσιμο των πιάτων και το εκνευριστικό σιδέρωμα και το φαϊ να κάτσεις να διαβάσεις πως τα όνειρά σου πραγματοποιούνται από μια ξένη; Όχι, φυσικά. Γαμάτο είναι. Γι' αυτό λέω ότι το πρόβλημα είναι κυρίως δικό μου. Τόσες πωλήσεις ρε συ, δε μπορεί εγώ να κάνω λάθος. Απλά άμα καμιά φορά θέλω να ονειρευτώ τίποτα, προτιμώ να ταξιδέψω σε καμια εποχή που δεν έζησα, να μάθω για κανά σημαντικό γεγονός που σημάδεψε την ανθρωπότητα ή στην τελική να λύσω κανά μυστήριο παρέα με κανα ψυχοπαθή δημοσιογράφο.
Οκ, δεν ξέρω. Πάσο.
Η κάρτα ήταν πάνω στο ψυγείο στολισμένη με ένα μαγνητάκι καρδούλα να την κρατάει εκεί, στην περίοπτη θέση της. Για να βλέπει εμένα και εγώ να βλέπω αυτήν και να αναπολώ την κολώνια του, το άρωμά του, το μάλλινο ζακετάκι του.
Η ποίηση της λογικής είναι τόσο περιορισμένη καμια φορά. Εγώ ήθελα να σου γράψω, να σου αφιερωθώ. Να πονέσω από το τσίμπιμα μια καρφίτσας ενώ σου μπαλώνω μια πυτζάμα που πατούσες ενώ γυρόφερνες στο σπίτι. Να με γρατζουνίσουν τα γένια σου το πρωι πριν λουστείς και εξαφανιστείς για τη δουλειά.
Αυτό θέλω εγώ από σενα, από μας.
Τώρα για να περάσουμε στα καθέκαστα. Το παραπάνω έκτρωμα θα γίνει λογοτέχνημα με 2 τρόπους: Αν πεταχτεί ένα ζόμπι και τη φάει σκορπίζοντας τα εντόσθια της στο κωλομαγνητάκι καρδούλα ή αν πεταχτεί ένα ζόμπι και τη φάει σκορπίζοντας τα εντόσθιά της στο κωλομαγνητάκι καρδουλα και αυτό το ζόμπι είναι ο αγαπημένος της. Και πάλι δεν είμαι σίγουρος.
Let's face it, οι άντρες δε διαβάζουν. Και αυτό είναι κακό. Όταν προτιμάς να ανταλλάξεις τη χαρά ενός βιβλίου με έναν ποδοσφαρικό αγώνα επί 75 ολόκληρα συναπτά έτη πως να το κάνουμε, έχεις έλλειψη κολυτούρας. Δε θα μισήσω και σε αυτό το ποστ τη βιομηχανία του αθλητισμού γιατί βαριέμαι και πιστεύω ότι δεν έχει νόημα εν τέλει. Θα μισήσω όμως το πιο αγαπημένο είδος βιβλίου που λυμαίνει στην κυριολεξία τις βιβλιοθήκες των σπιτιών σχεδόν ΚΑΘΕ Ελληνίδας.
To ερωτικόρομαντικό παραμυθοαποχαύνωμα της κακιάς ώρας που λατρεύω να μισώ όσο τίποτε άλλο. (νταξ, παίζει να ναι και το ποδόσφαιρο σε αυτή την κατηγορία, με πιάσατε) Μα είναι δυνατόν; Μιλάμε για σίγουρα λεφτά. Αρκεί βέβαια να ξες να γράφεις παπαριές όπως η από πάνω. Εγώ δεν ξέρω. Αν και γράφω σχετικά πολύ. Δε γράφω όμως τέτοια πράγματα.
Δεν ξέρω για κάποιο λόγο δε με αγγίζει η ατέρμονη, αψεγάδιαστη, αλαφροίσκιωτη, αλτρουιστική, (είμαι ακόμη στο άλφα) αγάπη που παρουσιάζεται σε τέτοιου είδους εκτρώματα αλλά ούτε και καίγομαι να μάθω για το πως σκατά κατάφερε μια αγροτοπούλα να εξαφανιστεί από το χωρίο και να κυνηγήσει τον έρωτά της τον αγιάτρευτο στα απειλητικά γκρίζα τείχη μιας πόλης ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να κατεβάσει η κούτρα της κάθε/του κάθε καμένου συγγραφέα.
Το πρόβλημά μου προφανώς δεν είναι ότι υπάρχουν αυτά τα βιβλία. Καλά κάνουν και υπάρχουν. Το πρόβλημα μου είναι ότι αν δε γράφεις τέτοιες παπαριές ή για εφηβικούς έρωτες με βαμπίρ δεν έχεις ελπίδες να σε πάρουν στα σοβαρά. Και για όνομα, σταματήστε να γράφετε αποφθέγματα τέτοιων βιβλίων στο fb, γιατί καταντάει γελοίο. Το να μου ζητάς να σχολιάσω τη λογοτεχνική ροπή και τη συγγραφική μαεστρία τέτοιων βιβλίων είναι σαν να προσπαθείς να με πείσεις να σχολιάσω τη σκηνοθεσία σε τσόντα.
Φαντάζομαι αφού βρήκε δουλειά και κοινό η Μενεγάκη, υπάρχει μια θέση σε κάθε σπίτι και για τέτοιου είδους εκτρώματα. Μάλλον η εγγενής αντιπάθειά μου προς το μέρους τους έχει να κάνει με το ότι -λυπάμαι- αλλά δε θεωρώ τον έρωτα το απόλυτο συναίσθημα ούτε και πιστεύω ότι πρέπει να αυτοπροσδιοριζόμεθα από το πόση την έχει ο σύντροφός μας (την οικονομική επιφάνεια).
Διότι ρε γαμώτο, αν σας εκφράζουν αυτά τα "λογοτεχνήματα" να πάμε να πνιγούμε στην τελική. Ούτε με άλογο θα σας κλέψουμε από την κουζίνα, ούτε θα σας πάρουμε με ρομαντσάδα και το θηριώδες μας πέος κάτω από το ολόγιωμο φεγγάρι στην παραλία (κυρίως γιατί δεν ξέρετε ούτε καν πόσο ψηλό είναι ένα άλογο αλλά και γιατί στην παραλία θα μας σπάσετε τα ούμπαλα).
Θα μου πεις κακό είναι να ονειρέυεται κανείς; Μετά από το σπάσιμο νεύρων στη δουλειά και το πλύσιμο των πιάτων και το εκνευριστικό σιδέρωμα και το φαϊ να κάτσεις να διαβάσεις πως τα όνειρά σου πραγματοποιούνται από μια ξένη; Όχι, φυσικά. Γαμάτο είναι. Γι' αυτό λέω ότι το πρόβλημα είναι κυρίως δικό μου. Τόσες πωλήσεις ρε συ, δε μπορεί εγώ να κάνω λάθος. Απλά άμα καμιά φορά θέλω να ονειρευτώ τίποτα, προτιμώ να ταξιδέψω σε καμια εποχή που δεν έζησα, να μάθω για κανά σημαντικό γεγονός που σημάδεψε την ανθρωπότητα ή στην τελική να λύσω κανά μυστήριο παρέα με κανα ψυχοπαθή δημοσιογράφο.
Οκ, δεν ξέρω. Πάσο.
4 σχόλια:
Βάλε τον ζομπι άντρα της με την ξεσκισμένη πυτζάμα να την κυνηγάει στην παραλία κάτω απ' το ολόγιομο φεγγάρι και ξαφνικά αυτή να μεταμορφώνεται σε λυκάνθρωπο και να κάνουν ότι κάνουν και την άλλη μέρα να γεννάει αυτή ένα βαμπίρ!!!!
Σε βρίσκω οφσάιντ (σαν την Ρένα ένα πράμα). Εχω δει τσόντες εω, των οποίων η σκηνοθεσία με έχει κάνει να δακρίσω...
Είπα εγώ ότι δεν έχω δει τσόντες με σκηνοθεσία για δάκρυα; ;D
Απλά όταν τελειώσει η τσόντα, αν επιλέξω να σχολιάσω κάτι, 99 στις 100 δε θα είναι αυτό :P
"Άσε μαλάκα είδα μια τσόντα χτες..."
"Καλή;"
"Γάμησε τα μαλάκα είχε κάτι πλάνα..."
"-.-"
Εντάξει τότε, συμφωνούμε. Δεν είσαι οφσάιντ (το είδα στο replay).
Επίσης πόλυ σημαντικό κατά τη γνώμη μου είναι το σενάριο σε μια τσόντα. Σιχαίνομαι τις τσόντες που απλά γαμιούνται χωρίς λόγο. Πρέπει να υπάρχει ένα background story Να υποστηρίξει το γαμήσι βρε αδερφέ. Τα λέω καλά; :)
Δημοσίευση σχολίου