Τέρας

Συ που κοιτάς περίεργα κατά μένα και βλέπεις ξεκάθαρα αυτό που θες να δεις. Εσένα λέω, ναι. Συ που χαίρεσαι να με βλέπεις να διαλύομαι σε χίλια και ένα τάματα. Είναι βαρύ το μένος της αθετημένης υπόσχεσης. Αλλά συ δεν νοιάζεσαι. Μόνο κοιτάς για να πάρεις ότι έχει απομείνει από τα συντρίμμια.

Και συ που σέρνεσαι από πίσω μου και περιμένεις να στραβοπατήσω. Αδημονείς, ως ο αρρωστιάρης σκύλος που τρίβεται στα πόδια του περαστικού για μια μπουκιά σάπιο κρέας. Έτσι και συ, περιμένεις το σάπιο μου λάθος να ξεκολλήσει από τις σάρκες μου και να σωριαστεί στο έδαφος. Και τότε, τρέχοντας θα το μυρίσεις, θα με κοιτάξεις κατάματα και θα το φας. Κι από αρρωστιάρικο σκυλί θα γίνεις αρπακτικό. Ένα όρνιο να παρακολουθεί τα υπόλοιπα λάθη.

Συ που κοιτάς το αρπακτικό και τρέμεις, μη σκιάζεσαι αδίκως. Το μόνο πράγμα που μου έμεινε πλέον είναι τα λάθη. Είναι δηλητήριο τα δικά μου λάθη, όχι σχολείο.

Συ που γελάς γιατί θεωρείς τα κέρατα μου αστεία, μάθε άνανδρε πως γίνονται όπλο φονικό. Συ που βλέπω να σου κόβεται το γέλιο γιατί ξέρεις ότι όταν το θεριό ξυπνήσει, όταν τα λάθη γίνουν τόσα πολλά που το όρνιο ψοφήσει και σκάσει σαν πέτρα στο λασπωμένο χώμα, έρχεται η σειρά σου.

Συ που κλαίγεσαι μπρος σ'ενα ομοίωμα και απαντάς σε ερωτήσεις ανάλγητες, εύθριπτες, ματαιόδοξες σήκω και ψάξε. Φύγε από το ανδρείκελο που σου φορτώσαν. Κι εγώ έτσι ήμουν κάποτε. Μικρός, αδύναμος, άοσμος, άγευστος. Και τώρα είμαι ένα ρακένδυτο τέρας, με φορτίο τα όρνεα που μου σπαράζουν ψυχή και σώμα και με κηνυγάνε για την πλούσια γεύση και οσμή μου.

Εσείς όλοι που αλυχτάτε μες τις νύχτες και κηνυγάτε θύματα σαν κι εμένα, εσείς άτιμα πλάσματα της μοίρας. Εσείς θα γίνετε η φορεσιά μου για το χειμώνα, τ' ακούτε; Αυτή η φωνή η στριγγή, η χτυπημένη που σας ξυπνάει τις νύχτες, αυτή είναι που σας φτάνει ολοένα και περισσότερο.

Εσείς που ξεσκίσατε τις σάρκες μου με τα χοντρά σας νύχια, να ξέρετε επιστρέφω. Επιστρεφω με χέρια κοντά και χοντρά, πρησμένα από τις τριχιές που τραβάνε τα φορτία που σέρνω χρόνια τώρα. Επιστρέφω με νύχια πιο γαμψά από τα δικά σας. Επιστρέφω με μια δίψα πιο πρωτόγονη από τη δική σας.

Εσείς που με τη θολή μάτια σας ξεριζώσατε την παιδική μου ψυχή, έρχεται η δική μου να πέσει επάνω σας.

Συ που είσαι Δημιουργός και αφήνεις αυτό το πόνημά σου να εκπνέει σαπισμένα και παγωμένα χνώτα, μάθε τώρα ότι έρχομαι και για σένα.

Εσείς εκεί πέρα, κάτω από το Λόφο. Εσείς εκεί που μάθατε να ζείτε εις βάρος των άλλων. Κι εκεί πιο κάτω βλέπω κι εσάς που ακούτε τις αλυσίδες μου να σέρνονται στο ματωμένο δάπεδο κι έυχεστε να ταν αλλιώς τα πράγματα.

Όλοι εσείς που παιδικές ψυχές δε σεβαστήκατε και τις πετάξατε στο λάκο με τις ακαθαρσίες σας να πνιγούν, όλοι εσείς που ξεχάσατε να σεβαστείτε τα λάθη του πλησίον, όλοι εσείς που με κηνυγήσατε όντας κριτές και ψωροπερήφανοι. Όλοι εσείς ακούστε το ματωμένο μου λαιμό να γδέρνει τον αγέρα.

Ίσως έκανα κι άλλο λάθος. Ίσως τα λάθη μου είναι τελικά σχολείο. Γιατί όταν το δηλητήριο γίνει τόσο πολύ που δεν υπάρχει όχημα που να μπορεί να το κρατήσει, τότε διαλύεται σε μυριάδες κόκκους και το διώχνω από τους σκονισμένους μου ώμους. Δεν έχει το ίδιο βάρος πια. Μόνο μεγαλύτερη επιφάνεια. Ίσως τότε να σπάσουν οι τριχιές που κρατάνε το τέρας.  Ίσως τότε να είμαι ελεύθερος.

Κι όλοι εσείς που κοιτάτε στον καθρέφτη και αντικρύζετε μια φούχτα τσόφλια, ένα θα σας πω. Μακρύς ο δρόμος και δεν έχει γυρισμό. Αλλά πάρτε τον. Εγώ έγινα τέρας. Άλλος μπορεί να γίνει αρνάκι. Αυτό που ξέρω είναι ότι πάει καιρός που δεν άντεχα πλέον να αντικρύζω για είδωλο μια φούχτα τσόφλια.