My sweet entropy (part 3)

Αρρώστησα. Χρμμμπφ. Το σιχαίνομαι. Τέλος πάντων. Πάμε παρακάτω.

Τα δυο τελευταία κείμενα είχαν χαβά όμολογουμένως. Το τρίτο δε θα έχει και τόσο. Θα μπορούσα να το ονομάσω και "Αντί επιλόγου".

Όπως είπα ήδη, η εντροπική θεώρηση των πραγμάτων δε χρησιμεύει πουθενά. Είναι εντελώς λάθος να προσπαθούμε να ερμηνέυσουμε κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα με κανόνες που διέπουν τη φύση. Είναι καθαρά η προσθήκη μιας ακόμη οπτικής γωνίας και θέλω να πιστεύω αρκετά αποχρωματισμένης. Αν κάποιον τον βοηθάει να σκέφτεται έτσι, καλώς. Έχω συγγράματα να του προτείνω. Αλλά συμβουλή μου είναι να μην πορευόμαστε βασισμένοι σε κανόνες και νόμους. Αυτά αφήστε τα για εμάς τους φυσικοχημικομαθηματικοτέτοιους.

Η αντικειμενική αλήθεια δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως η συλλογή και κατηγοριοποίηση πολλών υποκειμενικών βιωμάτων. Το συμπέρασμα μετά είναι όλο δικό μας να το κάνουμε ο,τι στο καλό θέλουμε.

Η πολιτική και οικονομική αστάθεια της χώρας μας ερμηνεύεται με την εντροπία. Με δική μου τοποθέτηση όμως. Μια δική σας ίσως να αποτύχει. Και αυτό γιατί εγώ τη σπούδασα την εντροπία και ξέρω να επιλέξω τις μεταβλητές της υπόθεσής. Ένας άλλος όχι. Όχι, δεν είμαι ψωνάρα, αν και σύμφωνα με την ephee θα πρεπε. Θα επιβεβαιώσω με παράδειγμα.

"Εντροπικά" λοιπόν έχουμε: Το δημόσιο χρέος, τον Α.Ε.Π. και την οικονομική κρίση.

Περίπτωση Α: Συγκεντρωμένη ενέργεια (δηλαδή χρήμα) βρίσκεται στο χρέος. Αυτή προκάλεσε κάποιου είδους ισορροπία ανάμεσα στην ανισόρροπη κίνηση του χρήματος. Πιο όμορφα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το σύστημα δύναται να κινηθεί προς την αταξία αν και μόνον αν του επιτραπεί, ειδάλλως παραμένει ως έχει.

Η συσσώρευση του χρέους δημιουργεί κωλύματα στη διασπορά της ενέργειας-χρήματος και ως εκ τούτου, απλά και μαγικά έχουμε έρθει σε μια κατάσταση λίγο πολύ γνωστή: την πλήρη ακινησία. Γιατί πως να υπάρξει κίνηση όταν όλα είναι σε στάση. Ουφ, τέλος πάντων.

Περίπτωση Β: Αν αλλάξουμε τις μεταβλητές θα οδηγηθούμε σε "λάθος συμπέρασμα". Κάποιος θα πει ότι η ανισορροπία υποστηρίζεται μέσω της κρίσης και ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερο. Και αν μάλιστα εξισώσουμε το χρήμα με την ενέργεια τότε το ότι παίρνουμε όλο και λιγότερα χρήματα είναι καλό. Οδηγούμαστε σε ευνοϊκότερες ενεργειακά καταστάσεις. Είναι έτσι; Γιατί φαίνεται σωστό;

Αυτό που συμβαίνει και μας μπερδεύει είναι ότι αφήσαμε ένα πολύ σημαντικό μέρος αυτού του παραλογισμού απ'έξω.  Και είναι οι ενεργειακές καταστάσεις. Βλέπετε, είναι σχεδόν αδύνατο από τη στιγμή που κάτι αποκτήσει μια άλφα ενεργειακή "δομή" (ας μου επιτραπεί η έκφραση) να επιστρέψει σe παλαιότερη και ας είναι ενεργειακά ευνοϊκότερη. Μπέρδεμα έ; Όχι και τόσο.

Ας σκεφτούμε ένα αέριο. Σε φυσιολογικές συνθήκες (δηλαδή στη γη) δε θα γίνει ποτέ στερεό. Θα πρέπει να αλλάξει δραστικά κάτι από το περιβάλλον του για να αλλάξει αυτό. Για μια στιγμή όμως. Μιλούσαμε για κλειστά συστήματα. Ουδέποτε αναφέρθηκα σε συστήματα ανταλλαγής ενέργειας με το περιβάλλον. Είναι μια σύμβαση που δε δεχόμαστε να κάνουμε γιατί τα μαθηματικά είναι κομματάκι περίπλοκα.Μπορούμε βέβαια να δεχτούμε όλη τη γη σαν περιβάλλον.

Και τότε έρχεται το μεγαλύτερο λάθος. Ίσως είναι προφανές σε μερικούς. Οι άνθρωποι είναι σε διαρκή αλληλεπίδραση με το περιβάλλον τους. Είναι αδύνατον να εφαρμόσεις "εντροπικές" θεωρήσεις σε ανθρώπινες συμπεριφορές.

Και δηλαδή τι, έγραψες όλα αυτά μόνο για να τα αναιρέσεις; Δεν ξέρω. Είπα και κάτι άλλο πριν. Να δεχτούμε όλη τη γη σαν περιβάλλον. Αν κάνουμε το ανάποδο; Αν η γη είναι το κλειστό μας σύστημα; Εμείς αποτελούμε τα άτομα της; Και τότε, σε τι κατάσταση βρισκόμαστε; Αταξίας η μή αταξίας;

Όπως είπα, το παν είναι η τροφή για το κοκονιό. Όλα τ'άλλα είναι λεπτομέρειες. ;)