Opium of the people (μέρος β')

Μα και φυσικά είναι εντελώς λάθος να πιστεύει κανείς ότι ο παραπανω τίτλος παρέχει κάποιου είδους συνειδησιακή προστασία απέναντι στη ριζοσπαστική άποψη που εκφράστηκε στην προηγούμενη ανάρτηση. Μπουρδολογία άνευ όρων. Το πραγματικό όπιο του λαού είναι η αποχαύνωση που τόσο απλόχερα προσφέρει μια και μοναδική επιστήμη: το μάρκετινγκ.
Ε ναι, είναι επιστήμη. Πρέπει να κάποιος να είναι εντελώς αγράμματος για να μην μπορεί να καταλάβει ότι κάτι τόσο καλοσχεδιασμένο και πολυσύνθετο όπως το μαρκετινγκ, έχει αναχθει, και πολύ περισσότερο στις μέρες μας, σε επιστήμη. Η καταναλωτική μανία και ο υλισμός, ειλικρινά δε με απασχολούν καθόλου. Ίσα ίσα δηλώνω ταπεινός σκλάβος τους. Απολαμβάνω και την 27'' οθόνη μου, και τον τετραπύρηνο επεξεργαστή μου και την καμένη μητρική μου, τα βιβλία μου και τη μικρή συλλογή από comics που ολοένα και μεγαλώνει και φυσικά και τις τέσσερις κιθάρες μου. Σαφώς και είμαι υλιστής, όπως όλοι μας και στο μυαλό μου εξυπακούεται ότι καταναλωτής από καταναλωτή (ήτοις υλιστής από υλιστή) διαφέρει.
Η χειρότερη μερίδα λοιπόν του αγοραστικού κοινού, οι ευπαθείς ομάδες ίσως, εάν μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός είναι τα παιδιά και οι στόκοι. Όπου στόκοι συνήθως τριαντάρηδες χαζομπαμπάδες που προτιμούν να κάνουν το σκατό τους παξιμάδι για να γουστάρει ο κανακάρης τους.
Ας στίψουμε λίγο το κεφάλι μας όλοι μαζί να σκαρώσουμε ένα μικρούλι σεναριάκι. Έτσι για να εχει περισσότερο κείμενο η ανάρτηση. Ή μάλλον ακόμη καλύτερα, ας προσπαθήσουμε να συσχετίσουμε το μικρό σεναριάκι με πραγματικές καταστάσεις που λίγο πολύ έχουμε ζήσει όλοι μας.
Έχεις ένα προϊόν. Το προϊόν αυτό κάνει τέλεια τη δουλεία του. Κοστίζει όμως. Πόρτα - πόρτα διαδίδεται η φήμη του. Αυξάνεται η ζήτηση άρα τρόπον τινά προκύπτει και ανάγκη να αυξηθεί η ρημάδα η παραγωγή. Και τσουπ, μόλις γεννήθηκε η πρώτη μας διαφημιση. Η πιο αποτελεσματική σας διαβεβαιώ.  Ως κλασικά άπληστα όντα, θέλουμε κι άλλο. Μα τί να το κάνεις όμως που αυτό το "κι άλλο" έρχεται κομματάκι δύσκολα. Μια πρώτη αφύπνιση προστάζει τη μείωση της τιμής πώλησης καθώς άυξηση της παραγωγής σημαίνει συνήθως μείωση του κόστους των πρώτων υλών. (Αυτό και αν φαίνεται παράλογο αλλά δεν υπάρχει καμία περίπτωση να κάτσω να το αναλύσω τώρα). Εάν ο παραγωγός αποφασίσει να θυσιάσει κέρδος έναντι μεριδίου αγοράς πολύ πιθανόν αυτό το "κι άλλο" να έρθει.
Κι όμως, ένα λαμπρό μυαλό κάποτε πήρε πρέφα ότι η κινητήριος δύναμη της αγοράς είναι μονάχα μία: η ανάγκη. Και μόνον αυτή μπορεί να σου φέρει το "κι άλλο" (Στο εξής θα το λέω τζίρο γιατί βαρέθηκα τα εισαγωγικά). Φαντάζει περιττό στην κεφάλα μου να κάτσω να το εξηγήσω αυτό  οπότε μην περιμένετε καμια αναλυτική παρουσίαση, βαριέμαι.

Ωραία ρε Στέλιο, καταλάβαμε τί κινεί την αγορά. Αλλά που στο διάολο κολλάει;

Απαντώ ντε, υπομονή.  Αυτοί οι κερατάδες καταφέρνουν να εισέλθουν στο μυαλό του καταναλωτή και εκ του θαύματος να πετύχουν αυτό που μόνο τα πρωτόγονα ένστικα μας είναι ικανά να κάνουν: να φυτέψουν μια νέα ανάγκη στο κεφάλι μας. Ή μάλλον, να μας αναγκάσουμε να δημιουργήσουμε μια νέα ανάγκη, από το πουθενά και να τη ριζώσουμε εμείς οι ίδιου τόσο βαθιά μέσα μας, ώστε να φαντάζει σαν κάτι που προϋπήρχε.
Αναλογιστείτε τα "θέλω" σας και σκεφτείτε πόσες φορές το "θέλω" πήγαζε καθαρά και μόνο από κάτι βαθύτερο, κάτι που οδηγεί τον εαυτό μας στο να επιθυμήσουμε κάτι τόσο έντονα ώστε η ζωή μας να φαντάζει διαφορετική μετά από αυτό και τις φορές εκείνες που το "θέλω" ανταποκρινόταν σε κάτι αληθινά πρακτικό και χρήσιμο.
Αυτό το σατανικό σχέδιο κυρίες και κύριοι, ονομάστηκε "ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ"!