Τι φάση;

Σκηνικό:

 Έχω περάσει το προηγούμενο βράδυ να σερβίρω ποτήρια νερό σε περίεργους κοστουμαρισμένους τύπους, ξέκωλλα πάσης φύσεως, ανυπέρβλητους τρέντυδες και ενίοτε φυσιολογικούς ανθρώπους που έχουν καταλάβει ότι όπου και να πάνε θα περιβάλλονται από ξόανα και αποφάσισαν να μην κάνουν τη ζωή σου πιο δύσκολη από ότι ήδη είναι. Με έναν μαγικό τρόπο, ίσως η δύναμη του Αγίου Πανφνούτιου να με συγκρατεί, καταφέρνω σχετικά άνετα να έχω ένα καθυστερημένο χαμόγελο καρφωμένο στην αρχοντομουτσουνάρα μου με δυο ταβανόπροκες καλά κρυμμένες πίσω από τα ελαφρώς υπερτραφή αυτάκια μου. Το ίδιο το χαμόγελο είναι τόσο μεγάλο όσο και οι μαλακίες που ακούω. Μεγάλη μαλακία, μεγάλο χαμόγελο. Τεράστια μαλακία, τερατώδες και το χαμόγελο. Και ξεκινάμε.

ΣΤΟΠ

Πριν ξεκινήσουμε. Σπίτι. Έχω φάει τη μέρα μου να καθαρίζω, να πλένω και να απλώνω ρούχα. Έξω βρέχει. Έχω σώσει στο παρά πέντε μια απλωσιά ασπρόρουχα από την καρκινοβροχή και βλογάω τα γένια μου (τις 15 τρίχες στο πηγούνι μου καλύτερα...). Συνήθως την πατάω καθώς από εκεί που έξω είναι χαρά θεού και ο ήλιος με τυφλώνει από την αντανάκλαση στο πεζοδρόμιο καταλήγω στο κέντρο για έναν ωραίο καφέ σε κάποια παρακμιακή πλατεία και μέσα σε τέσσερα λεπτά και σαραντα δυο δευτερόλεπτα έχουν περάσει όες οι εποχές πάνω από το κεφάλι μου μαζί με μια μούτζα από τον ίδιο τον Αλλάχ σε φάση π/2 και έχω αφήσει 2 πλυντήρια ολάκερα να στεγνώσουν αποβραδίς. Ξαναμανά (δόκιμος όρος) μέσα και με το ίδιο βρακί για άλλες 2 βδομάδες. Α, ναι. Δεν ξέρω για σας εκεί, αλλά εδώ άμα ανοίξουν οι κωλοουρανοί, το πλυντήριο γίνεται μια ηρωική στιγμή του παρελθόντος, μια γλυκιά ανάμνηση τον πάλαι ποτέ λιακάδων.

"Μαλάκα, θυμάσαι τότε που είχε ήλιο ?"
"Πω, μαλάκα τι μου θύμισες τώρα, τότε που απλώναμε ρούχα στο μπαλκόνι λες!!!"

Εκεί που έχω σώσει λεπόν τα ρόυχα, λέω να ντυθώ και να πάω στη δουλεία με το φρεσκοσιδερωμένο και φτιασιδωμένο τζινάκι μου που μόλις έχει στεγνώσει. Για να αποφύγω τους κλασικούς καρκινιάριδες που μισούν τη ζωή και η ζωή αυτούς ακόμη περισσότερο, περπατάω με πάθος στο πεζοδρόμιο. Δε λέει και πολύ να σκάσει μύτη ένας μαλακισμένος 50χρονος που νομίζει ότι το να αναπτύξει ταχύτητα 60 km/h σε ένα κωλόστενο του κερατά, πλάτους 2.30-χωρίς-τα-παρκαρισμένα-που-οι-ρόδες-τους-σκαρφαλώνουν-λίγο-στον-τοίχο-της-εκάστοτε-πολυκατοικίας-ενίοτε-κλέινουν-και-τζάμια-από-χαμόσπιτα για να περάσει με το δυο τόννων μίνι λιμουζινάκι του πάνω από μια λιμνούλα με σκατόνερα και συγκέντρωση E.Coli μεγαλύτερη από αυτήν του παχέως εντέρου σου και να σε κάνει λούτσα από πάνω μέχρι κάτω ενώ παράλληλα εσύ εύχεσαι για πρώτη φορά μετά την ηλικία των 13 να μπορείς να μεταμορφωθείς σε Super Sajan και "να του δείξεις εσυ!". Δε λέει καθόλου για την ακρίβεια.

Έτσι όπως περπατάω αμέριμνος λοιπόν και περιμένω τον πρώτο καθυστερημένο που θα με μουσκέψει ακούω ένα απαίσιο ηχηρό πλάτς και την ίδια στιγμή τραντάζομαι και διαπιστώνω ότι κλονίζεται το κέντρο βάρους μου. Με ένα τριπλό σάλτο και μια πιρουέττα ανακαλύπτω τη στιγμή της ειρηνικής προσεδάφισης ότι ενα πλακάκι από αυτά τα τετράγωνα που ζυγίζουν 7 τόννους έχει μια λακκούβα από κάτω του και παλατζάρει λίγο, σα χαλασμένη τραμπάλα ένα πράμα. Η λακκούβα φυσικά είναι τίγκα στο προσφιλές βρωμόνερο ενισχυμένο με φυματίωση σε μορφή αγνής και παρθένας λάσπης ανακατεμένης με ποντικοκούραδα. Και όλο αυτό βρίσκεται στο παντελόνι μου. Στο παντελόνι που μόλις έχω πλύνει και έχω σιδερώσει. Λίγο πριν πάω για δουλειά.

ΞΕ-ΣΤΟΠ

Μαγαζί, κλαμπάκι φάση, ντάπα ντούπα, εγώ πρώτη μέρα εκεί. Δοκιμαστικό. Τριγυρνάω από δω, τριγυρνάω από κει, Τετάρτη γαρ, μόνο μια φορά γέμισε. Το μαγαζί και γαμώ. Πολύ ακομπλεξάριστα αφεντικά, καμία παρατήρηση, ο κόσμος καλός εγώ χαίρομαι βρήκα δουλειά λέω. Σκάει μύτη ένας αποτυχημένος πενηντάρης. Σκατόφατσα. Με Gordon's Space στο χέρι. (!) Εγώ μόλις έχω μαζέψει σταντάκι. Σταντάκι στο οποίο κάθονταν πέντε γκόμενες. Για όσους δεν ξέρουν εξηγώ.

Αντρικό σταντάκι: Άδεια ποτήρια, πακέτα από τσιγάρα, μπύρες χωρίς τα ετικετόχαρτα. Τα έφαγε η μαρμάγκα. Ο δίσκος χωράει κανα δυο αντρικά τραπέζια ακόμη, τρια στο σύνολο.

Γυναικείο σταντάκι: Πόλεμος. Σαραντα πέντε πακέτα από τσιγάρα, τασάκι φίσκα ενώ το άλλαξες αμέσως πριν φύγουν. Ζελατίνες,  περιτύλιγμα από ταμπόν (ναι, έχω δει και τέτοιο), ένα σπασμένο τακούνι για το οποίο σε διαφωτίζει μια σερβιτόρα γιατί οι πιθανότητες να αναγνωρίσεις μια γρατζουνισμένη πλαστική αηδία σε τετράγωνο σχήμα ως τακούνι είναι μηδαμινές, τρίχες από το εξτένσιον που χάλασε (όχι, δε βαριέμαι να πατήσω alt+shift, μ' αρέσει έτσι που είναι βλάχικο), τα ποτά ΠΑΝΤΑ ΜΑ ΠΑΝΤΑ σχεδόν γεμάτα και μια επιφάνεια τραπεζιού που αργοπεθαίνει από τα χυμένα αλκοολούχα ποτά. Ο δίσκος τιγκάρει και γεμίζεις και τις τσέπες σου με διάφορα αηδιαστικα και άρρωστα μπιχλιμπίδια που δε θα άφηνα ποτέ και για κανένα λόγω σε κανένα μέρος εκτός από τα σκουπίδια.

Εκεί που κρατάω λοιπόν τον ανελέητα γεμάτο δίσκο με σταματάει αυτός και μου μιλάει με μια ρομποτική φωνή που μπερδευόταν με τις συχνότητες της μουσικής και τον άκουγα με το ζόρι:

"Γυμνάζεσαι;"


Φορ δε ρέκορντ είμαι 1.70 και ζυγίζω 100 κιλά πάνω κάτω. Ποια η πιθανότητα να γυμνάζομαι;
"Δε σας άκουσα..." απεγνωσμένη προσπάθεια μπας και βαρεθεί και φύγει.
"Πως γυμνάζεσαι" μου λέει "τον παίρνεις;"
Ψεύτικο γέλιο, χτύπημα στην πλάτη φιλικο, γέλιο και αυτός, αποφασίζω να μην αξιοποιήσω τα 100 μου κιλά για να τον στείλω καμια δεκαριά μέρες στο νοσοκομείο και συνεχίζω μέσα.

Μα πόσο καράβλαχος πρέπει να είσαι για να απασχολείς φορτωμένο άνθρωπο για να του πεις την παπαριά σου; Μη γελάτε ρε...

Μ αυτά και μ' αυτά θυμήθηκα την άλλη τη φορά στο άλλο το μαγαζί το οποίο πάτωσε και με διώξανε για να σερβίρουν άχρηστες γκόμενες μπας και τραβήξουν καναν σαλιάρη για καφέ.  Αλλά αυτό σε άλλο ποστ γιατί βαρέθηκα να γράφω.