Ο καθυστερημένος τίτλος αναφέρεται στο ρομαντισμό που κείτεται κάπου βαθειά μέσα μου και ξυπνάει κάτι περίεργες ώρες με αποτέλεσμα να απορούν γενικώς όσοι με ξέρουν... Αλλά ρε γαμώ το δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι αν όντως παλαιότερα ήταν τόσο διαφορετικά τα πράγματα όσο λένε. Θα μιλήσω πάλι για την επιστημονική κοινότητα γιατί ευτυχώς ή δυστυχώς κατά κει κατευθύνομαι μια ζωή.
Τα τελευταία χρόνια πλανάται ένα τεράστιο κατήγορω στους απανταχού λεφτάδες. Ότι δηλαδη τα έχουν όλα έτοιμα και δε δουλεψαν ποτέ και απλα καρπώνονται τον κόπο τον άλλον και ένα σωρό ιστορίες τις οποίες πραγματικά γνωρίζουμε όλοι μας. Δε θα μιλήσω για τα ειδεχθή σκάνδαλα της πολιτικής και τα πεινασμένα τσακάλια που έχουν καταντήσει τη χώρα μας εντελώς σκουπίδι (ήταν στραβό το κλήμα, το φαγε και ο γάιδαρος...) αν και ομολογουμένως αυτά εμπίπτουν στην παρούσα κατηγορία.
Ευτυχώς ή δυστυχώς οι άνθρωποι διαφέρουμε μεταξύ μας. (Ευτυχώς κατ' εμέ. Η Παπαρήγα και οι λοιποί κόκκινοι λενε δυστυχώς. Υπενθυμίζω δεν κάνω πολιτική προπαγάνδα.) Άλλοι είναι πιο φιλόδοξοι, άλλοι λιγότερο. Άλλοι πιο φιλάργυροι, άλλοι πιο ανοιχτοχέρηδες. Άλλοι δουλευταράδες, άλλοι τεμπελχανεία. Όπως είναι λογικό, τούτο συνεπάγεται και ένα διαφορετικό μέγεθος τσέπης. Και επειδή τα σάβανα δεν έχουν τσέπες ανέκαθεν, αυτά τα λεφτά που μαζεύονται και μαζεύονται και μαζεύονται κάπου πρέπει να πάνε. Αν πανε σε δουλευταρά, θα γίνουν επένδυση και περισσότερα χρήματα. Αν πάνε σε τεμπελχανείο, θα εξανεμιστούν στο πρώτο 24ωρο. Αν πάλι πάνε σε φιλάργυρο, θα μείνουν ίδια καθώς δε θα ξοδέψει δεκάρα. Αν πετύχουμε το τζακ ποτ και πάνε σε σπαγκοραμμένο μυαλωμένο δουλευταρά τότε σχηματίζεται ο επονομαζόμενος μεγιστάνας.
Και αυτά τα λεφτά όμως κάποια στιγμή θα μεταβιβαστούν. Και έτσι και έγινε. Και εφιστώ την προσοχή όλων όσων πιστεύουν ότι με το να καταριούνται και να ζηλεύουν θα φέρουν την ευτυχία στον εαυτό τους. Κάποτε τα λεφτά αυτά έφτασαν σε μυαλά φωτεινά και πεινασμένα για γνώση και μάθηση. Και κάποτε δημιουργήθηκαν οι πρώτοι επιστήμονες. Όλοι οι μεγάλοι που έθεσαν τα θεμέλια για να μπορούν να ζουν ακόμη και οι φτωχοί άνετα, ήταν πλούσιοι. Πολύ πλούσιοι... Μα πως αλλιώς θα μπορούσες να σώσεις το τομάρι σου όταν στην εποχή που ζούσες, οι πόνοι της σκωληκοειδίτιδας αντιμετωπίζονταν με εξορκισμό δαιμόνων; Όταν οι όμορφες γυναίκες είχαν κατακτήσεις και επονομάζονταν μάγισσες; Ποιος φτωχός είχε πρόσβαση στην τότε γνώση και εκπαίδευση;
Ας μη βλέπουμε μόνο τη μια πλευρά του νομίσματος. Συμφωνώ ακράδαντα με το money makes the world go round αλλά υπάρχουν άνθρωποι που δε χαμπαριάζουν. Και πάντα θα υπάρχουν. Όσο σκέφτομαι το κλασικό "εκείνες οι εποχές ήταν αλλιώς" τόσο αυτο αναιρείται στο κεφάλι μου. Διοτί δεν ήταν αλλιώς. Και τα φέουδα υπήρχαν και οι δούκισσες και οι λιμοί και οι πείνες και οι θάνατοι και οι αποκεφαλισμοί και τα κάστρα και η υπερμετρη φιλοδοξία και όλα. Τώρα βέβαια αυτά έχουν αλλάξει όνομα. Είναι γνωστά ως "Βουλή", "Πρωθυπουργός", "Υπουργός"... αλλά ξεφεύγουμε απο το όριο της μη πολιτικής συζήτησης.
Στην τελική δηλαδή τί έχει αλλάξει; Ας έρθει κάποιος με ιστορικά δεδομένα να μου πει "αυτό δε συνέβαινε τότε". Κανένας. Γιατί δυστυχώς τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου... Και ποια επιστήμη και κουραφέξαλα. Μόλις ανακάλυψα ότι ήμαστε οι ίδιοι κατεργάρηδες, κουτσομπόληδες, κακεντρεχείς μαλακοπίτουρες που ήμασταν πριν από 500 και βάλε χρόνια. Ποια λογική και ποιο χρήμα, εδώ με το ζόρι τρώμε. Μια γρίπη λέει κινδυνεύει να μας αφανίσει όλους.
Δεν ξέρω τι να σκεφτώ πια...
Μπρεδεύτηκα...
Τσαντίζομαι...
Πεφτέλ
(σταυρωμένα χέρια και χάζεμα οθόνης για 2 λεπτάκια... Μετά πίσω στην παραγωγή των εξισώσεων του Maxwell με ανακετεμένη διάθεση...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου