Στέρεψα (αφιερωμένο στην αγαπητή ephee)

Ναι, είναι η πάσα γαμημένη αλήθεια. Έχω στερέψει. Δεν ξέρω πως να προκαλώ πλέον το γέλωτα με τα μακάβρια και καθυστερημένα ποστς μου στο βλογ και γι αυτό έχω να γράψω 10^6 μήνες. Είμαι σε μια απελπιστική κατάσταση, έχω χάσει εντελώς την όποια αίσθηση του χιούμορ είχα κάποτε και απλά περιπλανόμαι από βλογ σε βλογ μπας και πάρω κανένα έναυσμα και γράψω καμιά αράδα.

ΝΟΤ!

Πολύ θα θέλατε μερικοί μερικοί ε;

Το λοιπόν η απουσία μου δικαιολογείται με περίτεχνα συγγραφικά κόλπα και επικλήσεις στον εγκέφαλο των 5 αναγνωστών μου τα οποία μόνο εγώ μπορώ να στήσω και να μηχανορραφήσω. Αλλά επειδή καυχιέμαι στον περίγυρο ότι αποτελώ έναν αρκετά ειλικρινή άνθρωπο (αν εξαιρέσεις τις τάσεις ηθοποιίας που με πιάνουν όταν βαριέμαι τραγικά να δηλώσω την αντιπάθειά μου προς ανθρώπινα όντα) δε θα αναλωθώ σε τέτοια κόλπα. Τα πράγματα είναι απλά. Αν δε νιώθω ότι έχω να πω κάτι χρήσιμο δε θα πω τίποτα. Σιγή ιχθύος. Βάλε και διάφορα πράγματα που έπρεπε να φέρω σε πέρας (από συγγραφικής και αναγνωστικής απόψεως πάντα), έ, κουρκούτιανε το κεφάλι. 

Αυτό που έχω σκοπό να κάνω είναι να αφηγηθώ ένα μικρό σκετσάκι που μας βγήκε με ένα πολύ τζιμάνι παληκάρι στη σκηνή του θεάτρου. Η άσκηση έχει ως εξής: Ανεβαίνει ένας στη σκηνή και σκάει μύτη ο άλλος με μια κατάσταση. Ο πρώτος αποδέχεται την κατάσταση και αναπτύσσει (αυτοσχεδιαστηκά πάντα) το πανηγύρι. Μόνο που αυτή τη φορά, οι διάλογοι διέπονται από τη συνθήκη να ξεκινάμε με τα γράμματα του αλφάβητου διαδοχικά. Από το Α ως το Ω. Και φυσικά ο αυτοσχεδιασμός να έχει αρχή-μέση-τέλος. Ανεβαίνει το τζιμάνι λεπόν, γυρνάει πλάτη και μου κάνει
"δως μου μια κατάσταση." Ε την έδωσα. Το σκηνικό περιλαμβάνει δυο τύπους έναν ψηλό και αδύνατο και έναν κοντό γεματούλη να τσιρίζουν στη σκηνή κουνώντας όλα τα μέρη του σώματος τους με το πιο πούστικο τρόπο EVAH και φυσικά την κλασική πούστικη φωνή. Πάμε λοιπόν.

-Αχ, χρυσόόό μου δεν αντέχω άλλο. Δεν αντέχω. Σε ένα τέταρτο ξεκινάει η επιδειξη και οι άλλες είναι ακόμη άβαφες.
-Βλαμμένες παιδί μου τι περιμένεις. 
-Γαμιόλες. Ένα μάτσο γαμιόλες. Μόνο για τη μόστρα τους νοιάζονται χρυσό μου! (κάνω αέρα με το χέρι στα μούτρα μου)
-Δεν ξέρω αγάπη μου δεν τις καταλαβαίνω καθόλου.
-Ε, τι να καταλάβεις ένα μάτσο πουτάνες είναι. 
-Ζώα. Καθυστερημένες. Όλα εμείς πρέπει να τα κάνουμε.
-Ήθελα να ξερα τι θα καναν χωρίς εμάς χρυσό μου.
-Θες να σου πω; Χαμένες στο διάστημα. Απαπαπαπαπαπα... 
-Ίλιγγος με πιάνει, δεν το πιστεύω αυτό το πράμα.
-Καλά να πάθεις! (εδώ πεισμώνω και έρχεται κοντά μου και με κοιτάει στα μάτια. Πως κρατήθηκα. Συνεχίζει) Λόλα, κοίταξε να δεις, δεν αντέχεσαι άλλο. Έχει παραγίνει το κακό με τις αναποδιές σου.
-Μη! Μη μου μιλάς κι εσύ έτσι! Δε θα τ'αντέξω!
-Να σκάσεις. Σου αξίζει τέτοια που είσαι Λόλα μου.
-Ξόανα! Θα έρθει μετά ο Γαβαλάς και με μένα θα τα βάλει...!
-(Στέκεται στην άκρη της σκηνής και με νευρικές κινήσεις λέει) Όταν εγώ όμως έδινα... (και χτυπάει τον τουρλωμένο κώλο του)
-(Τον πλησιάζω με ύφος ηδονής και περνάω το χέρι πάνω από τα οπίσθια του ωσαν γλύπτης) Πραγματικά χρυσό μου και τι ωραίο πράγμα έδινες... Αχ...
-Ρ
-Σταμάτα να μου μιλάς έτσι! Δεν αντέχω κι από σένα αυτήν την κατάσταση! (κάθομαι σε μια καρέκλα εμφανώς ταραγμένος και ψιλοβουρκωμένος. Ο άλλος απο μακριά φωνάζει)
-Τελειώσαμε Λόλα! Δεν αντέχω άλλο αυτές τις κρίσεις σου.
-Υποβρύχιο! Θέλω ένα υποβρύχιο! Έχω υπογλυκαιμία!
-Φάε το υποβρύχιο σου, φάε και ότι άλλο θες, εμείς τελειώσαμε!
-Χωρίζουμε δηλαδή; Αυτό ήμουν για σένα; Όλα σου τα δωσα!
-Ψωνάρα! Δε σ αντέχω άλλο! Χωρίζουμε.
-Ωραία! Τέλος λοιπόν!
Και κατεβαίνουμε από τη σκηνή για να πάρουμε χαμπάρι ότι οι μισή έχουν κατουρηθεί και οι άλλοι μισοί προσπαθούν να χειροκροτήσουν χωρίς να τους φύγει σκατό...

Ακούω σχόλια... '

Υ.Γ. Δε θυμάμαι καθόλου την ατάκα από "Ρ". Με τίποτα όμως.