Μικρές καθημερινές αηδίες (β' μέρος)

Συνεχίζω με τις αηδίες.

Κουβάς και σφουγγαρίστρα

Η μεγαλύτερη αηδία στον πλανήτη μετά το βουρτσάκι. Δε χρειάζεται εξήγηση. Φυτρώνουν σπόροι καρκίνου εκεί μέσα.

Σαλάτα

Η σαλάτα είναι ίσως η πιο γαμιστερή εφεύρεση του φαγητού μετά το χωριάτικο λουκάνικο. Και όμως. Είναι μια αηδία για πολλούς λόγους, ο κυριότερος των οποίων θα αναφερθεί στο τέλος. Αρχικά υπάρχει κόσμος που για ηλίθιο λόγο δεν πλένει σωστά τα λαχανικά. Πρώτα πλένουμε, μετά κόβουμε. Ειδικά αυτή η καρκινιάρα η τομάτα θέλει περισσότερο πλύσιμο και από Αγίου Βερνάρδου που πέρασε τρεις μέρες στην καταιγίδα του Νώε. Και τρίψτο λίγο το λαχανικό δεν πειράζει, η φλούδα γι αυτό είναι απ'έξω. Το μαρούλι. Φαντάζομαι όλοι έχετε δει ότι το μαρούλι έχει σκουληκάκια και σαλιγκαράκια επάνω του. Οπότε ΠΛΥΝΤΕ ΤΟ. Πλένω δε σημαίνει μουλιάζω. Η ρίζα έχει συνήθως μισό τόνο χώμα επάνω. Ξύπνάτε. Ανοίγουμε τα φυλλαράκια και αφήνουμε νερό να τρέξει πάνω τους. Επίσης εκείνα τα μικρά κομματάκια που μοιάζουν σαν να είναι φαγωμένα; Ε, είναι φαγωμένα ηλίθιε! Πως σκατά ζει δηλαδή το σκουλήκι εκεί πάνω; Κόψτα και πέτα τα.
Και το αγγούρι; Με τη φλούδα; Αυτή έχει τόσο φάρμακο επάνω που θα πεθάνεις άμα φας τέσσερα μαζί. Καλύτερα στον κώλο.

Και τέλος, ΠΛΥΝΕ ΤΑ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΠΡΙΝ ΠΙΑΣΕΙΣ ΦΑΪ. ΑΗΔΙΑΣΤΙΚΕ.

Φέτα εσπεριδοειδούς στο ποτό

Σίχαμα. Αηδία. Δε δίνει τόσo γεύση όσo δίνει φυτοφάρμακο. Και με 30% αλκοόλ που έχει στο τέλος το ποτό, γάμησε τα κι άφησε τα. Γιατί όπως είναι φυσικό, όταν η λάτζα έχει να κόψει 16 κιλά πορτοκάλια, λεμόνια και λάιμ, να κάνει κυβάκια για τα σκατόμοχίτο (θα επανέλθω) και να στίψει και 2 λίτρα χυμούς από το καθένα δε θα κάτσει να πλύνει το πορτοκάλι...

Παρένθεση:

Μοχίτο

Σιχαμερό, αηδιαστικό και το χειρότερο: Έχει μέσα το γνωστό ρούμι με τη νυχτερίδα στην καλύτερη του εκδοχή.
Δε σηκώνω αντιρρήσεις.

Κλικ για μόρφωση

Τέλος παρένθεσης


Μυξομάντηλο

Μάντεψε! Η Zewa έκανε κάποτε τη διαφορά! Δε χρειάζεται να κουβαλάς επάνω σου ένα κομμάτι μυξιασμένο ύφασμα που το διπλώνεις κιόλας προσεκτικά μη σου λερώσει το παντελόνι. Ναι, ρε σε σας τους νέους 45ρηδες μιλάω που αποφασίσατε να μοιάξετε στον κλασικό Έλληνα παππού της Κάτω Ραχούλας. Έλεος. ΧΑΡΤΟΜΑΝΤΗΛΑ.


Τρίχες στο εφηβαίο


Χωρίς εικόνα ofc...

Κυρίως για τους άντρες πάει αυτό γιατί οι γυναίκες δεν έχουν και μια ιδιαίτερη εμμονή. Το ξεπατώνουν ό,τι ώρα θέλουν. Άσε που το περιορίζουν λόγω παραλίας. Που λες τριχωτέ φαλοκράτη, δε φτάνει που το παίζεις και άντρακλας, μέσα σε όλο αυτό το χάλι, έχεις και τρίχες στα αρχίδια. Άσε που δε σηκώνεις και αντίρρηση. Ξύρισε τες ηλίθιε. Χρησίμευαν στον Νεάντερνταλ. Όχι, σε μας. Εμείς μάντεψε: ΦΟΡΑΜΕ ΡΟΥΧΑ. Και ως εκ τούτου ιδρώνουμε. Οπότε, εκτός κι αν πιστεύεις ότι το σεξουαλικό σου ταπεραμέντο αυξάνεται με ολόκληρη την ιδρωμένη και μουχλιασμένη Πελοπόνησο στο πουλί σου,ξύρισε το. Πέτα το, πως το λένε. Είναι παντελώς άχρηστη η τρίχα εκεί πέρα. Άσχημη και αντιαισθητική. Και στην τελική, ακόμη και την Πελοπόνησο την κάψανε. Και κερδίζεις και σε οπτικό μέγεθος... (wink) Α, ξέχασα. Είσαι άντρακλας δεν έχεις ανάγκη. Μετράς 45 πόντους σοφίας. Πάρε και άλλους 45 πόντους λέρας από μένα και ξαναπέρνα από την αφετηρία.


(to be continued...)

Μικρές καθημερινές αηδίες (α' μέρος)

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, πόσο μα πόσο αηδιαστικός είσαι; Ίσως πιστεύεις ότι δεν είσαι... Χεχ... Μακράν νυχτωμένοι. Είμαστε όλοι μας το απαύγασμα της αηδίας και αργούμε πολύ να το συνειδητοποιήσουμε. Αλλά γι' αυτό είμαι εγώ εδώ. Καλά και για να εκπληρώσω την υπόσχεση ενός αστείου ποστ ρε παιδί μου αλλά θα χαθεί ο ρομαντισμός από το μίγμα. Ας υποθέσουμε ότι ο σκοπός αυτής της ανάρτησης είναι καθαρά εκπαιδευτικός. Θα έλεγα ότι έχει και έναν διδακτικό χαρακτήρα αλλά δε γαμείς. Θα φανεί παρακάτω. Ακολουθεί μια λίστα με κάποια από τα αηδιαστικά πράγματα που κρατάμε όλοι μέσα στο σπίτι μας.

Παπούτσια 

Κλασική ατάκα: "Καλέ μην τα βγάζεις, σιγά τώρα". Όχι, θα τα βγάλω. Και όταν έρθεις σπίτ μου να τα βγάλεις κι εσύ. Πρώτον γιατί γουστάρω να απλώσω τις αρίδες μου στον καναπέ σου. Δεύτερον γιατί γουστάρω να απλώσεις τις αρίδες σου στον καναπέ μου. Ναι, ρε πούστη ήρθες για καφέ, απλώσου. Δεν έχω πρόβλημα, ίσα ίσα χαίρομαι να είναι ο κόσμος άνετος στο σπίτι μου. Αλλά προς Αλλάχ, άσε τη σκατομαζώχτρα μόλις μπεις. Έχει πατήσει τη μισή Ελλάδα και γω πέρασα τη μέρα να σφουγγαρίζω για να έρθεις εσύ να πιεις καφέ. Ε, κάνε μου τη χάρη και απόλαυσε το καθαρό πάτωμα. Προτιμώ να μυρίζω την ποδαρίλα. Όχι, ψέμματα, αηδία. Προτιμώ να μην πιούμε καφέ.

Λεφτά

Πέρα από τη συμβολική έννοια της παραπάνω πρότασης, πραγματικά εάν επιτρεπόταν θα πετούσα κάθε χαρτονόμισμα που έπεφτε στο χέρι μου και θα ζητούσα καινούριο. Κυρίως όταν σκέφτομαι το πόσο ιδρώνω εγώ και κατα συνέπεια ο κώλος μου και πως γίνεται το τυχαίο χαρτονόμισμα που βρίσκεται στην κωλο τσέπη κάτι παθαίνω. Γι αυτό άχρηστε άντρα, ΠΑΡΕ ΠΟΡΤΟΦΟΛΙ, κάτι ξέρουν τα θηλυκά. Και να μην πιάσω στο στόμα μου τα κέρματα. Ένα θα πω. Σκέψου τον τελευταίο χεσμένο παύλα κατουρημένο λιγδιασμένο πρεζόνι 53 χρονών που έσκασε μύτη με την απίστευτη του ιστορία ( να ήμουν κατάσκοπος το '79 στη Βρέμη και ένα ρακούν μου έκοψε το δάχτυλο και ένας καρχαρίας μύρισε το αίμα από τον ατλαντικό και μου πούλησε ηρωίνη, δεν έφταιγα εγώ) και συ του πάσαρες το κλασικό πενηντάλεπτο. Αυτός αφού το βαλε στην παραπάνω κωλοτσέπη (μαζί με λίγο σκατό και ούρα με περιεκτικότητα σε αλκοόλ άνω του 50%) το πάσαρε στο περίπτερο για να πάρει τσιγάρα. Και αυτή η αηδία είναι στην τσέπη σου.

Χλωρίνη των 2 λίτρων


Ναι, εκείνη που το 1993 δέσποζε αγέροχη σε όλες τις τουαλέττες των σπιτιών. Δεν υπήρχαν τα φτηνά υπερ μάρκετ τότε βλέπεις και η αγαπημένη πρασινο-πετρόλ-μπλε μαλακία της γνωστής μάρκας ήταν παντού. Το θέμα είναι ότι πέρα της επικινδυνότητας της χλωρίνης ως χημικό, κατάφερνε να συγκεντρώσει πληθώρα μικροβίων παρά την αντιμικροβιογόνο δράση της. Καμία μα καμία ελληνίδα νοικοκυρά εκτός από αυτές ανω των 60 δεν καθάριζε όλο το σπίτι με τη χλωρίνη και φυσικά όχι κάθε μέρα. Αποτέλεσμα; Το πλαστικό αυτό κουτί να γεμίζει με μούχλες γύρω γύρω καθώς μεταφερόταν από το μπάνιο στην προσφιλή "ντουλάπα του μπαλκονιού" και γινόταν μια αηδία. Αηδία αηδία αηδία, πέτα τη τη μαλακία!

Πάρε και το νέο επαναστατικό προϊόν:



Βουρτσάκι τουαλέτας

Και συνεχίζω με τον χώρο της τουαλέττας. Αυτό το πράμα είναι η μεγαλύτερη εστία μκροβίων στον πλανήτη. Χωματερές λιγότερη σκατίλα έχουν. Ειδικά εκείνα τα τρία δάχτυλα νερού που ακόμη και όταν το εξουδετερώνεις μέσα σε συσκευασία πυρηνικών αποβλήτων κάθε εβδομάδα, αυτό επιμένει να κάνει άπειρα respawn ωσάν εναλλακτικό Unreal Tournament bot. Αν και φανερώνει την πραγματική του δύναμη σε περιπτώσεις που let's face it ρε πούστη μου, χέζεις πλαστελίνη, ως επί το πλείστον στέκει άχρηστο και αηδιαστικό πλησίον της λεκάνης. Γιατί όπως και να το κάνουμε, δε μπορείς να έχεις κάθε μέρα ξαφνική σκατοπλυμμήρα. Πρώτον γιατί πάυει να είναι ξαφνική πλέον και δεύτερον γιατί πρέπει να το είχες κοιτάξει με τον γιατρό σου. Και αν ακόμη τύχει, η μαλακία αυτή έχει πήξει τόσο πολύ στο σκατό που θέλει άλλαγμα κάθε τρίμηνο. Ανταυτού, βούτα το μια στο παραπάνω προϊόν και τελείωσες. Είσαι ασφαλής και αηδιαστικός όπως πάντα. ew

Και κάτι τελευταίο πριν συνεχίσω της αηδίες σε άλλο ποστ γιατί τρέχω να κάνω φασίνα:

Όταν μπαίνεις σπίτι και προηγουμένως ήσουν σε λεωφορείο, ΠΛΥΝΕ τα γαμημένα χέρια σου, πριν κάνεις ότιδήποτε.

Μουσικολογία 0.38

Πάει καιρός που έκανα την τελευταία μου κριτική δίσκου και δεν έχω ανεβάσει και ποτέ καμία στο blog. Ο καιρός γαρ εγγύς όμως που λένε καθώς οδηγήθηκα σε κάτι αλλοπρόσαλες μπάντες που πραγματικά ονειρευόμουν να ακούσω και δεν είχα ιδέα ότι πάιζει να υπάρχουν. Επειδή είναι μπόλικες θα διαλέξω κανά δυο και θα προσπαθήσω να συμμαζέψω το ταλέντο τους σε δυο τρεις αράδες μπας και ενδιαφερθεί κανείς να τις ακούσει.

Everytime I die

Γάμησε με. Δεν έχεις αποφασίσει ακόμη εάν θέλεις να ακούγεσαι σαν τους Beatles, τους Opeth, τους Meshuggah ή τους Lamb of God  και παρόλα αυτά γράφεις δίσκο. Βρίσκεις μια φωνάρα να μην ξέρει αν του πατάνε τον κάλο ή αν πρέπει να τραγουδήσει με χαλίκια στο στόμα και του πασάρεις το μικρόφωνο με τελεσίγραφο "Make us famous".  Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Kάνουν ό,τι θέλουν με τη μουσική τους, όποτε και όπως το θέλουν. Για του λόγου το αληθές:



Periphery

Αυτοί με μπέρδεψαν, με δίχασαν, με κατέστρεψαν, με πόρωσαν... Μια φωνή ξερή και into your face με μέτρια άρθρωση αλλά πολύ ξεχωριστή χροιά (όχι και ιδιαίτερα του γούστου μου) σε συνδυασμό με καταιγιστικές κιθάρες που τα riff τους κινούνται περισσότερο σε μαθηματικά οff time ρυθμικά παιξίματα. Οι μπότα και το μπάσο ακολουθούν πιστά τις επιταγές των rhythm players και η όλη σαπίλα ενισχύεται με κύματα μελωδικότητας πεταμένα στο άσχετο που αντί να ξενίζουν σε ωθούν να αγαπήσεις το κομμάτι. Το άλμπουμ. Τη γαμημένη μπάντα. Μιλάμε το απόλυτο μπέρδεμα. Εφηβική μελωδία με ώριμη σαπιο φωνή και γλυκούλικες mind numbing riffάρες στο όριο της μαθηματικής μαλακίας. Οργασμός.

Aν και ώρες ώρες ο emo μέσα τους συμβάλλει στη γραφή ανελέητων χαζοκομματιών αλλά τι να κάνουμε...

Αυτό το τσίγκινο κλάγκισμα της κιθάρας το λατρεύω πραγματικά:



(Δεν βρήκα άλλο βίντεο.Αυτός είναι ο κιθαρίστας τους παρεμπιπτόντως)

Veil of Maya

Αυτοί πλέον κυλάνε στις φλέβες μου. Υγρα gurgling φωνητικά με άπειρες τονικές δυνατότητες, στίχους που απλά δεν βγάζεις νόημα, έναν drummer ο οποίος παίζει μερικά από τα πιο off time πράματα όπως εγώ παίζω το "Mary had a Little Lamb" (για να μην πω τίποτ' άλλο) (αυτός ο Μinnerman έχει καταστρέψει κόσμο...) κι έναν κιθαρίστα αγνή ιδιοφυία. Drop - B για σκατοκαταστάσεις με επιρροές από Bink 182 (!) και όλες τις Death μπάντες που υπήρξαν ποτέ. Τι 'ν' τούτο; Αυτό:



East of the Wall

Δεν υπάρχει καν λήμμα στη Wikipedia για δαύτους αλλά είμαι σίγουρος ότι θα γραφτούν διθύραμβοι. Αψεγάδιαστο πάντρεμα metalcore με fusion στοιχεία, καθαρός ήχος αλλά τόσο βρώμικος και ψαγμένος από κάτω. Απίστευτα μυαλά. Και φωνάρα για frontman. Είναι κάτι το τελείως διαφορετικό ρε παιδί μου, δεν έχει να κάνει με το τί παίζουν και πως όσο με το ότι αυτό που ακούς είναι κάτι "άλλο". Ξεφεύγει από τα τετριμμένα, έχει μια δική του χροιά και αυτό έχεις να το ακούσεις από την εποχή των Mastodon. Ποια άλλη νέα μπάντα μπορεί τόσο έυκολα να αποφύγει τις  ταυτότητες βάζοντας στο δίσκο κομμάτια διάρκειας 0:47 εώς και 9:00 λεπτών;




Και ένα δωράκι για τους μαλάκες που δεν ξέρουν από φωνή και όρεξη:

Leeches

Have you ever been consumed by your own reflection in the mirror? Have you ever felt that in case you met yourself on the street, or in a cosy lounge bar or maybe as the boyfriend of your imaginary gorgeous best friend, all you'd do was punch him in the face by the end of the day? In a relentless mechanism of crowding one's feelings and patting himself on the head after a hard day's work, how would one deliver his chance of survival unto himself? Is it palusible that all that you are, all that you long for, even the tiniest bit of a forbidden feeling is a deterministic Newtonian result of a memory? Could it be that all a person is or may end up being, is a costant shifting inside his brain, where the locusts of the subconscious keep buzzing the limited capacity of your organic hard drive?

And here we are, expected to make something different. To turn every rotation of our blue ball around its own self a prosperous payday. For it is all that matters. Living it, to its fullest. No time wasted. No energy spent on worthless shit that shall never find its way into one's heart. Dream, hope, love, feel, all in all a bouquet of gruesome feelings for the incapable. For the scared. For us all. For the kids that got lost because they did not deserve it. So insane, yet so true. For all the stained gals that got raped by a ruthless dick that his memories decided to drive his testosterone off the charts. For all of us whose pain will never end reminding them, who they are, how they became what they are and for all of us that defy the higher power. For us who even refuse to think that a higher entity may be running its finger through a tapestry folded haphazardly unto a golden book, deciphering every being's actions.

For all of us who tremble before ourvery own existence and question even the intrinsic function of breathing I say do not dream. Act. Do not hope. Grasp. Do not love. Embrace. Do not feel. Be. And when we cease to be, when our memories of this pave their way across the universe and crumble into nuclear fuel, then a new star shall rise. And from this very matter, maybe a new life.