Σκατά εδώ, σκατά εκεί, σκατά και παραπέρα...

Τη συνέχεια την ξέρετε... Σκατά στη γη στον ουρανό, σκατά και στον αέρα. Σκατά και στο πανεπιστήμιο. Σκατά και στα ΜΑΤ. Σκατά και στους αναρχικούς. Σκατά στα μούτρα μας βασικά. Το Τμήμα Χημείας του Α.Π.Θ. βρίσκεται υπο κατάληψη από τη Δευτέρα 9/12 μετά από απόφαση Γενικής Συνέλευσης Τμήματος που διαξήχθη την ίδια μέρα στις 12.00.  Να πούμε και την αλήθεια: 30 νοματέοι ξύπνησαν το πρωί, έβρισαν τον ήλιο γιατί ήταν μεθυσμένος από τις εκλογές που κέρδισε το πασόκ και είδαν στην τηλεόραση ότι δυνάμεις των ΜΑΤ εισέβαλαν στον ιερό χώρο του Πανεπιστημίου. Ευκαιρία να πάμε σπίτια μας 2 βδομαδούλες νωρίτερα. Και έτσι και έγινε. Αυτοί που έμειναν τώρα όμως δεν πήγαν σπιτια τους βρε παπάρα θα μου πεις. Και θα απαντήσω, είναι οργανωμένοι. Οι μισοί τώρα, οι άλλοι μισοί πριν την εξεταστική του Ιουνίου. Αμ τι νομίζατε... Τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ.

Είμαι αρκετά νευριασμένος από την όλη φασιστική κίνηση των συγκεκριμένων παρατάξεων και φοβάμαι ότι αν μπω σε διαδικασία συγγραφής ενός υβριστικού κειμένου, θα ξεδώσω και μετά θα το σβήσω χάνοντας πολύτιμο χρόνο ενώ μπορώ κάλλιστα να αφιερώσω αυτό το χρόνο σε κάτι που ήθελα να κάνω εδώ και μέρες.

Ας ξεκαθαρίσω τη θέση μου πρώτα απόλα για να μη μας πούνε και ελέφαντες και μετά έχουμε άλλα. Στις 6 του Δεκέμβρη 2008, ένας ψυχοπαθής δυνάμει δολοφόνος με άδεια οπλοφορίας από το ίδιο το κράτος πυροβόλησε και σκότωσε εν ψυχρώ έναν νεαρό 15 χρονών. Ένα αμούστακο που θα λεγαν και στο χωριό μου. Αυτή είναι η ψυχρή αλήθεια. Ούτε αγγελούδι ήταν το παιδάκι, ούτε κωλόμπατσος ο άλλος. Τα πράγματα πρέπει να αντιμετωπίζονται στεγνά σε τέτοιες περιπτώσεις για να γίνεται και η απονομή της δικαιοσύνης ευκολότερη. Δολοφόνος με άδεια κυρίες και κύριοι. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Το παιδάκι νεκρό. Δυστυχώς. Μακάρι να μπορούσα να το αναστήσω. Αλλά δεν. Ξέρετε η μονιμότητα του θανάτου, είναι κάτι το οποίο δεν απασχολεί κανέναν σοβαρό ερευνητικό επιστήμονα για έναν και μόνο λόγο: Διότι είναι οριστική και αμετάκλητη. Όσο και να καίμε πόλεις, όσο και να σπάμε βιτρίνες από "καπιταλομάγαζα" η μη, πάρτε το χαμπάρι. ΔΕΝ ΘΑ ΦΕΡΕΤΕ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΠΙΣΩ.

Όχι, ότι σας συμφέρει δηλαδή. Βαθειά μέσα μου πιστεύω ότι το χαρήκατε ως κίνημα που σκοτώθηκε το καημένο το παιδί γιατί σας έδωσε την ευκαιρία να τα κάνετε όλα πουταναριό. Διοτί περι πουταναριού πρόκειται και δε σηκώνω κουβέντα. Και όπως προείπα αυτά τα πράγματα πρέπει να παρατηρούναι ωμα, διότι μόνο τότε μπορείς να εισάγεις ανεπεξέργαστα τα γεγονότα, χωρίς καμία συναισθηματική φόρτιση να θολώνει την κρίση σου και να καταλήξεις σε λογικά συμπεράσματα. Κάπως έτσι, κατέληξα κι εγώ στο παρακάτω συμπέρασμα. Το μόνο πράγμα στο οποίο δίνω ενδιαφέρον είναι το παρακάτω:

Δεκέμβρης 2008, Ημέρα: 5η, Ώρα: Πρωί
Ένας άντρας και μια γυναίκα, άνοιξαν τα μάτια τους και σηκώθηκαν για να ετοιμαστούν για τη δουλειά.
Αποχαιρέτισαν το καμάρι τους χαμογελαστοί στο δρόμο για το σχολείο (ο ένας εκ των δυο νοερά καθότι χωρισμένοι αν δεν απατώμαι), ίσως και να μάλωσαν λίγο, ίσως να μην έχει καμία σημασία αν όντως συνέβη κάτι από όλα αυτά.

Δεκέμβρης 2008, Ημέρα: 6η, Ώρα: Απογευματάκι
Αμφότεροι οι δυο γονείς αποχαιρέτισαν, κατά το ίδιο σκηνικό, με ένα ξερό 'καλά να περάσετε' ή ακόμη και με ένα 'να γυρίσεις μέχρι τις 11' το παιδί τους που κατευθύνθηκε προς κάτι γήπεδα μπάσκετ.

Δεκέμβρης 2008, Ημέρα: 7η, Ώρα: Πρωί
Οι δυο γονείς αποχαιρετούν το παιδί τους, μια και καλή.

Σας εκλιπαρώ να φανταστείτε την τραγικότητα της κατάστασης. Η μικρότητα της ζωής, το εφήμερο των πραγμάτων, η μοιραία κίνηση που έθεσε σε λειτουργία το καταραμένο όπλο του 'μέχρι-τότε-απλώς μαλάκα-από-κει-και-έπειτα-δολοφόνου'. Γύρω φωτιές να  στολίζουν χαρούμενα το Χριστουγεννιατικο πνεύμα. Πάει κι αυτό. Εγώ προσωπικά τα περασμένα Χριστούγεννα τα χα βάψει μάυρα. Ίσως γιατί έχω μια περίεργη σχέση με το θάνατο. Ίσως γιατί κατανοώ ορισμένα πράγματα σε μεγαλύτερη έκταση απότι μερικοί θερμοκέφαλοι. Ίσως πάλι γιατί είμαι τελείως λάθος και η αλήθεια είναι μίλια μακριά. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι τον περασμένο Δεκέμβρη έχασα 2 βράδια τον ύπνο μου προπαθώντας να χωνέψω το γεγονός και τις υπόλοιπες 22 μέρες σκεφτόμουν το καημένο το παιδί που έχασε τη ζωή του, θύμα σε έναν ιερό πόλεμο μεταξύ βλακείας και ασυνειδησίας και τους δυο γονείς που έχασαν τα πάντα σε μια γκαντέμικη μέρα.

Δε μπορώ δυστυχώς να ξεκολλήσω το μυαλό μου από τη συνεχή σκέψη που πολύ πιθανόν να βασανίζει τους γονείς του μέχρι το τέλος της μίζερης πλέον ζωής τους:

"Κι αν δεν το είχα αφήσει να πάει για μπάσκετ...;"