Έλα, σοβαρά τώρα. Σοβαρότατα. Μας λείπει το γούστο. Η αισθητική ρε παιδί μου, πως το λένε. Και τώρα επίσης, ξανά σοβαρά. Δεν είναι γαμάτο που ξεκινάω τις προτάσεις με "και"; Πόσο λάθος;
Ο Έλλην ρε παιδάκι μου είναι στο πολύ βάθος κάτι τόσο πάρα πολύ απλό: μια drama queen. Εντάξει υπερβάλλω, αλήθεια, το αναγνωρίζω. Δεν είναι στο πολύ βάθος. Το καταλαβαίνεις με μια απλή βόλτα στα μαγαζιά, στην αγορά, στα μπαράκια, στα θέατρα. Είναι στην επιφάνεια. Πιο επιφάνεια δε γίνεται.
Σήκω από καναπέ, κρεβάτι, καβουρδιστήρι, όπου κι αν είσαι και πήγαινε να δεις με τι "γουστάρει" ο κόσμος. Άνοιξε το γιουτούμπι. Στη γραμμή αναζήτησης, κάνε ότι κάνω. Εγώ πάτησα "π". Μου έβγαλε αυτά:
Εγώ επίσης πάτησα "σ":
Ο Έλλην ρε παιδάκι μου είναι στο πολύ βάθος κάτι τόσο πάρα πολύ απλό: μια drama queen. Εντάξει υπερβάλλω, αλήθεια, το αναγνωρίζω. Δεν είναι στο πολύ βάθος. Το καταλαβαίνεις με μια απλή βόλτα στα μαγαζιά, στην αγορά, στα μπαράκια, στα θέατρα. Είναι στην επιφάνεια. Πιο επιφάνεια δε γίνεται.
Σήκω από καναπέ, κρεβάτι, καβουρδιστήρι, όπου κι αν είσαι και πήγαινε να δεις με τι "γουστάρει" ο κόσμος. Άνοιξε το γιουτούμπι. Στη γραμμή αναζήτησης, κάνε ότι κάνω. Εγώ πάτησα "π". Μου έβγαλε αυτά:
Εγώ επίσης πάτησα "σ":
Πολύ σκουπίδι ρε παιδί μου.
Και αυτό που με ενοχλεί είναι ότι έχει απενοχοποιηθεί τελείως η σκουπιδίλα. Έχουμε κολλήσει εκείνον τον αμερικάνικο τον αχταρμά, εκείνο το απίθανο "That's my opinion, now, you can suck it ok?" Τα πάντα έχουν γίνει γνώμη και άποψη.
"Ο Οικονομόπουλος γαμάει, γνώμη μου ντάξει;"
Όχι, συγγνώμη, δε γαμάει. Μέτρια φωνή, ωραία μπράτσα, απαράδεκτα τραγούδια. Και δεν είναι γνώμη μου, ντάξει; Είναι αντικειμενική αλήθεια.
Και δε θα το πάω πάλι στη μουσική. Κακώς βέβαια, γιατί η μουσική που επιλέγεις να ακούς λέει πολλά για σένα, για μένα, για το σύνολο της κοινωνίας βασικά.
Και δε θα το πάω γενικώς στο σωστό και στο λάθος γιατί δημιουργούνται ασάφειες και θα δε θα μπορώ να ξεκινάω τις προτάσεις μου με "και". Και μου αρέσει να ξεκινάω τις προτάσεις μου με "και". Πόσο λάθος; (recurring theme, ανασκόπηση)
Θα το πάω στην αίσθηση του μέτρου που λείπει από τα γύρω μας. Στην αίσθηση του ωραίου. Στην αισθητική. Στην πλήρη αποδοχή της μετριότητας. Μια μετριότητα που οδηγεί σε μια υπέρμετρη προσφορά κακής μετριότητας και μια ακόμη πιο απίστευτη ζήτηση.
Αδυνατώ να πιστέψω ότι ζω σε μια κοινωνία η οποία αντέχει να σηκώνει τόσα είδωλα. Σε κάθε μορφή, σε κάθε γωνία, σε οποιαδήποτε συνθήκη, με οποιοδήποτε κόστος δημιουργείται ένα είδωλο. Μικρά είδωλα: το κουκλί ο μπάρμαν, ο dj του τάδε μπαρ. Πιο μπαμπάτσικα είδωλα: ο σωσίας του τάδε, ο τάδε παίκτης reality, ο δείνα παπαρολόγος που πουλάει βιβλία στην τιβί. Τεράστια είδωλα, τραγουδιστές, παρουσιαστές, δημοσιογράφοι, καθηγητάδες, όλοι είδωλα.
Το άκουσες, το είπε "αυτός". Και στο "αυτός" γυαλίζει το ματάκι.
Είναι όλα μια προσπάθεια να απενοχοποιήσουμε το γούστο μας; Ή μήπως απλά υπακούμε στη μηχανιστική και ασταμάτητη πίεση της μαρκετίστικης μέγγενης που σφίγγει ολοένα και περισσότερο εκείνο το σημείο που έχεις το παχάκι και σε πεθαίνει στον πόνο;
Τελικά αναφωνείς "άσε με ήσυχο" και από τα βάσανα έχεις ταπεινωθεί, έχει εξαλειφθεί οποιαδήποτε έννοια "αντίστασης".
"Θα πάρετε κοτόπουλο ή ψάρι;"
"Θα πάρω ο,τι μου δώσεις. Γιατί εσύ ξέρεις καλύτερα τι θέλω εγώ. Τι μπορεί να μου αρέσει."
Φτάνει με τα είδωλα.
Έλεος με τη φτήνια και το τζάμπα σκουπίδι.
Μην αφήνετε τους ορίζοντές σας κάθετους. (και λογοπαίγνιο ο δικός σου)
Βάλτε το νιονιό μπροστά κι ας καίει και βενζίνη που 'χει πάει στο 1.65. Δεν πειράζει.
Ήμουν, είμαι και θα είμαι υπέρμαχος της σκέψης. Σκέψου. Σκεφτείτε. Συνέχεια να σκέφτεστε. Η σκέψη οδηγεί κάπου. Η απραγία δεν οδηγεί πουθενά. Θα μείνουμε αρκετά άπραγοι όταν πεθάνουμε. Τώρα, εδώ, είμαστε για να κάνουμε και όχι για να κλάνουμε. (πω, κι άλλο λογοπαίγνιο, που ρίχνει την ποιότητα του άρθρου που νόμιζες ότι μπορεί να ήταν έστω και λίγο πιο σοβαρό)
Άντε, και με το 2014 εύχομαι περισσότερη σκέψη. Και πιο ολοκληρωμένα άρθρα. Και λίγο περισσότερα. Και όχι άλλες προτάσεις που ξεκινάνε με "και".
Καλή χρονιά
Και αυτό που με ενοχλεί είναι ότι έχει απενοχοποιηθεί τελείως η σκουπιδίλα. Έχουμε κολλήσει εκείνον τον αμερικάνικο τον αχταρμά, εκείνο το απίθανο "That's my opinion, now, you can suck it ok?" Τα πάντα έχουν γίνει γνώμη και άποψη.
"Ο Οικονομόπουλος γαμάει, γνώμη μου ντάξει;"
Όχι, συγγνώμη, δε γαμάει. Μέτρια φωνή, ωραία μπράτσα, απαράδεκτα τραγούδια. Και δεν είναι γνώμη μου, ντάξει; Είναι αντικειμενική αλήθεια.
Και δε θα το πάω πάλι στη μουσική. Κακώς βέβαια, γιατί η μουσική που επιλέγεις να ακούς λέει πολλά για σένα, για μένα, για το σύνολο της κοινωνίας βασικά.
Και δε θα το πάω γενικώς στο σωστό και στο λάθος γιατί δημιουργούνται ασάφειες και θα δε θα μπορώ να ξεκινάω τις προτάσεις μου με "και". Και μου αρέσει να ξεκινάω τις προτάσεις μου με "και". Πόσο λάθος; (recurring theme, ανασκόπηση)
Θα το πάω στην αίσθηση του μέτρου που λείπει από τα γύρω μας. Στην αίσθηση του ωραίου. Στην αισθητική. Στην πλήρη αποδοχή της μετριότητας. Μια μετριότητα που οδηγεί σε μια υπέρμετρη προσφορά κακής μετριότητας και μια ακόμη πιο απίστευτη ζήτηση.
Αδυνατώ να πιστέψω ότι ζω σε μια κοινωνία η οποία αντέχει να σηκώνει τόσα είδωλα. Σε κάθε μορφή, σε κάθε γωνία, σε οποιαδήποτε συνθήκη, με οποιοδήποτε κόστος δημιουργείται ένα είδωλο. Μικρά είδωλα: το κουκλί ο μπάρμαν, ο dj του τάδε μπαρ. Πιο μπαμπάτσικα είδωλα: ο σωσίας του τάδε, ο τάδε παίκτης reality, ο δείνα παπαρολόγος που πουλάει βιβλία στην τιβί. Τεράστια είδωλα, τραγουδιστές, παρουσιαστές, δημοσιογράφοι, καθηγητάδες, όλοι είδωλα.
Το άκουσες, το είπε "αυτός". Και στο "αυτός" γυαλίζει το ματάκι.
Είναι όλα μια προσπάθεια να απενοχοποιήσουμε το γούστο μας; Ή μήπως απλά υπακούμε στη μηχανιστική και ασταμάτητη πίεση της μαρκετίστικης μέγγενης που σφίγγει ολοένα και περισσότερο εκείνο το σημείο που έχεις το παχάκι και σε πεθαίνει στον πόνο;
Τελικά αναφωνείς "άσε με ήσυχο" και από τα βάσανα έχεις ταπεινωθεί, έχει εξαλειφθεί οποιαδήποτε έννοια "αντίστασης".
"Θα πάρετε κοτόπουλο ή ψάρι;"
"Θα πάρω ο,τι μου δώσεις. Γιατί εσύ ξέρεις καλύτερα τι θέλω εγώ. Τι μπορεί να μου αρέσει."
Φτάνει με τα είδωλα.
Έλεος με τη φτήνια και το τζάμπα σκουπίδι.
Μην αφήνετε τους ορίζοντές σας κάθετους. (και λογοπαίγνιο ο δικός σου)
Βάλτε το νιονιό μπροστά κι ας καίει και βενζίνη που 'χει πάει στο 1.65. Δεν πειράζει.
Ήμουν, είμαι και θα είμαι υπέρμαχος της σκέψης. Σκέψου. Σκεφτείτε. Συνέχεια να σκέφτεστε. Η σκέψη οδηγεί κάπου. Η απραγία δεν οδηγεί πουθενά. Θα μείνουμε αρκετά άπραγοι όταν πεθάνουμε. Τώρα, εδώ, είμαστε για να κάνουμε και όχι για να κλάνουμε. (πω, κι άλλο λογοπαίγνιο, που ρίχνει την ποιότητα του άρθρου που νόμιζες ότι μπορεί να ήταν έστω και λίγο πιο σοβαρό)
Άντε, και με το 2014 εύχομαι περισσότερη σκέψη. Και πιο ολοκληρωμένα άρθρα. Και λίγο περισσότερα. Και όχι άλλες προτάσεις που ξεκινάνε με "και".
Καλή χρονιά
