Ρε εκεί που καθόμανε και διάβαζα για τα ένζυμα και τα θαύματα τσι φύσης -αναφορικά με τα ένζυμα πάντα, μην ξεχνιόμαστε- μου δίνει μια στην γκλάβα η ιδέα με το ρόπαλο της απορίας και λέω αυτό θα ενδιαφέρει ολάκερο τον κόσμο. Πρέπει να το γράψω στο blog τώρα, για να μη χαθεί αυτή η σοφία από δω γύρω. Που λες, θυμήθηκα εκεί κάτι βιβλία και κάτι ταινίες να μιλάνε για δάση και τέτοια κι εκνευρίστηκα και αναρωτήθηκα και άνοιξα τη στοματάρα μου και είπα:
"Kαι ποιος ξέρει δηλαδή πως πραγματικά είναι ένα δάσος;"
Όχι, δηλαδή σκέψου το. Διαβάζεις εκεί τους ήρωες των φάνταΖει βιβλίων να περιπλανιούνται στα δάση, βλέπεις και κάνα ντοκιμαντέρ και λες "ωραίο ρε το δάσος".
Ωραίο είναι για πολλούς λόγους. Αλλά και σκατά είναι επίσης για πολλούς λόγους. Είναι καλό που δεν έχει πολιτικούς μέσα. Δε θα βρεις από δαύτους στο δάσος. Τους ενοχλούν τα κουνούπια, οι μύγες, οι αράχνες και γενικά η φύση.
Που αυτό είναι και ένα από τα κακά του δάσους. Έχει ζωή.
Πολύ ζωή.
Ενοχλητικά πάρα πολύ ζωή.
Έχει περισσότερη φασαρία και από σταθμό του μετρό στο κέντρο του Λονδίνου κατά το rush hour, τη στιγμή που συμβαίνει μια δολοφονία για ένα σάντουιτς.
Που αυτό δηλαδή με τη σειρά του δηλαδή είναι ένα απ΄τα καλά του δάσους:
Τείνουν να μην έχουν μετρό.
Από δολοφονίες και σεξ άλλο τίποτα. Το πρώτο βήμα μέσα στο δάσος είναι ένα φτηνό εισιτήριο για μια ατελείωτη τσόντα. Μικροί ράμπο της εξέλιξης σφάζονται και πηδιόσαντο ανελέητα, ασταμάτητα, ανεπαίσχυντα αλλά όχι ανεπαίσθητα και σίγουρα όχι ειρηνικά, πρόσχωμεν.
Δεν υπάρχουν "ήχοι της φύσης" ρε. Ζουζούνια είναι που προσπαθούν να πηδηχτούν αναμεταξύ τους. Ακούς εκεί "ήχοι της φύσης". Προσωπικά, όταν πάω στην παραλία και την ακούω να οργιάζει φράτσα - φρούτσα με τα κύματα, ίσα που μου 'ρχεται να κοτσάρω ένα ντεσιμπελόμετρο και να της κάνω μήνυση της άτιμης για παραβίαση -και παρά φύσει βιασμό μη σου πω- της ησυχίας μου.
Ακούς εκεί δάσος.
Φύση.
Τι μας πιάνει δηλαδή ώρες ώρες;
Πάμε κει στον Όλυμπο τα καλοκαίρια με έναν φίλο και τσαλαβουτάμε σε κάτι βουνίσιες κολυμπήθρες. Βυζάκια έξω λοιπόν και πλάτσα πλούτσα στα βουνά. Πόσο gay. Τέλος πάντων. Το νερό είναι κλασικά στους -35 βαθμούς.
Αλλά δε μας ενοχλεί.
Είμαστε στη φύση.
Με κάτι ενοχλητικά τέρατα με δεκαοχτώ πόδια να επιπλέουν στο νερό και να τριγυρίζουν γύρω σου. Κι όταν βγαίνεις έξω, από την παγομάρα έχει αναψοκοκκινήσει το δέρμα και μαζεύονται για φαγοπότι κάτι κωλόμυγες...Δεν έχω ξαναματαδεί τέτοιο πράμα. Πως είναι η κανονική μύγα; Με το πολύγονο μάτι και το συνωμοτικό τρίψιμο των ποδιών της; Ε, καμία σχέση. Αυτές είναι τρίγωνες και χοντρές και μπαμπάτσικες, τουλάχιστον ίσαμε τρεις φορές την απλή μύγα. Στέκονται απάνω σου σαν τις βδέλλες, βγάζουν εκεί την προβοσκίδα και δωσ'του ρούφηγμα.
Φύση.
Πήγαμε και για κάμπιγκ. Εξαίρετο. Μοναδικό. Συναρπαστική εμπειρία. Όταν το κάνεις σωστά.
Ή την αγαπάς τη φύση ή όχι. Μου 'φερε ο άλλος σκηνή με τζακούζι μέσα.
Να πας να γαμηθείς σκατόφλωρε.
Εμένα αδερφέ η αντρίλα μου περισσεύει από τα μπατζάκια και δεν έχω ούτε στρώμα μαζί μου, ούτε σλίπινιγκ μπαγκ.
Τίποτα ρε. Ο Χόναν ο Καύλαρος ο ίδιος ήμουν.
Κοιμήθηκα με ένα τζιν κι ένα ζακέτο από πάνω για να μην ψοφήσω από το πουτσόκρυο κι έχω πάνω από το μνήμα σύγγενείς και φίλους να λένε: "Καλά κι αυτό το παιδί,πάνω στα βουνά, ένα μπουφάν δε σκέφτηκε να πάρει;"
Γιατί φίλε ο διασυρμός είναι το χειρότερο πράμα μετά τα φασολάκια χωρίς πατάτες.
Το λοιπόν τόσο πολύ κρύωνα που σηκώθηκα 6 ώρα το πρωί. Πρέπει να είχε μείον δώδεκα τότε. Πήγα και περπάτησα λίγο στα βουνά. Λίγο. Κάνα δυωράκι. Να ζεσταθώ ρε, θα γινόμανε παγοκολόνα σκέτη. Όταν σηκώθηκα τα χέρια μου ήταν άσπρα από το κρύο. Τα χείλια μου μοβ. Και ο άλλος στο τζακούζι ακόμη πλατσούριζε. Άει στα διάλα μωρή.
Φύση. Διακοπές. Χειμώνας.
Ρε μας έχουν τρελάνει σου λέω. Άλλα θέλαμε παλιότερα, άλλα θέλουμε τώρα. Άλλα αντί άλλων. Και το εννοώ. Μια χώρα που δεν έχει λογική, δημιουργεί και πολίτες που δεν έχουν καμία λογική. Πως μου το 'πε ο άλλος τις προάλλες: Έτρεχε λέει εκεί στον περιφερειακό (με το αυτοκίνητο) και ξαφνικά βλέπει δυο κοτόπουλα να ξεπροβάλλουν από κάτι χαρτόκουτα, ένα στην αριστερή λωρίδα και ένα στη μεσαία. Και δωσ'του τα κοτόπουλα να τριγυρνάνε, δεν είχανε ιδέα πως έφτασαν εκεί.
Θα το εισηγηθώ εγώ στην ε(υ)φορεία παροιμιών και λοιπών καταστάσεων την ύλης, θα πάω και θα τους πω, δε θα λέμε μόνο το "σα τη μύγα μες στο γάλα", θα λέμε και το "σαν τα κοτόπουλα στην περιφερειακή".
Έτσι τριγυρνάμε κι εμείς και σκορπάμε μέρες και νύχτες πέρα δώθε λες και είναι ατελείωτες και μας περισσεύουν.
Τι λέγαμε;
Α, ναι. Καλό χειμώνα ρε.
"Kαι ποιος ξέρει δηλαδή πως πραγματικά είναι ένα δάσος;"
Όχι, δηλαδή σκέψου το. Διαβάζεις εκεί τους ήρωες των φάνταΖει βιβλίων να περιπλανιούνται στα δάση, βλέπεις και κάνα ντοκιμαντέρ και λες "ωραίο ρε το δάσος".
Ωραίο είναι για πολλούς λόγους. Αλλά και σκατά είναι επίσης για πολλούς λόγους. Είναι καλό που δεν έχει πολιτικούς μέσα. Δε θα βρεις από δαύτους στο δάσος. Τους ενοχλούν τα κουνούπια, οι μύγες, οι αράχνες και γενικά η φύση.
Που αυτό είναι και ένα από τα κακά του δάσους. Έχει ζωή.
Πολύ ζωή.
Ενοχλητικά πάρα πολύ ζωή.
Έχει περισσότερη φασαρία και από σταθμό του μετρό στο κέντρο του Λονδίνου κατά το rush hour, τη στιγμή που συμβαίνει μια δολοφονία για ένα σάντουιτς.
Που αυτό δηλαδή με τη σειρά του δηλαδή είναι ένα απ΄τα καλά του δάσους:
Τείνουν να μην έχουν μετρό.
Από δολοφονίες και σεξ άλλο τίποτα. Το πρώτο βήμα μέσα στο δάσος είναι ένα φτηνό εισιτήριο για μια ατελείωτη τσόντα. Μικροί ράμπο της εξέλιξης σφάζονται και πηδιόσαντο ανελέητα, ασταμάτητα, ανεπαίσχυντα αλλά όχι ανεπαίσθητα και σίγουρα όχι ειρηνικά, πρόσχωμεν.
Δεν υπάρχουν "ήχοι της φύσης" ρε. Ζουζούνια είναι που προσπαθούν να πηδηχτούν αναμεταξύ τους. Ακούς εκεί "ήχοι της φύσης". Προσωπικά, όταν πάω στην παραλία και την ακούω να οργιάζει φράτσα - φρούτσα με τα κύματα, ίσα που μου 'ρχεται να κοτσάρω ένα ντεσιμπελόμετρο και να της κάνω μήνυση της άτιμης για παραβίαση -και παρά φύσει βιασμό μη σου πω- της ησυχίας μου.
Ακούς εκεί δάσος.
Φύση.
Τι μας πιάνει δηλαδή ώρες ώρες;
Πάμε κει στον Όλυμπο τα καλοκαίρια με έναν φίλο και τσαλαβουτάμε σε κάτι βουνίσιες κολυμπήθρες. Βυζάκια έξω λοιπόν και πλάτσα πλούτσα στα βουνά. Πόσο gay. Τέλος πάντων. Το νερό είναι κλασικά στους -35 βαθμούς.
Αλλά δε μας ενοχλεί.
Είμαστε στη φύση.
Με κάτι ενοχλητικά τέρατα με δεκαοχτώ πόδια να επιπλέουν στο νερό και να τριγυρίζουν γύρω σου. Κι όταν βγαίνεις έξω, από την παγομάρα έχει αναψοκοκκινήσει το δέρμα και μαζεύονται για φαγοπότι κάτι κωλόμυγες...Δεν έχω ξαναματαδεί τέτοιο πράμα. Πως είναι η κανονική μύγα; Με το πολύγονο μάτι και το συνωμοτικό τρίψιμο των ποδιών της; Ε, καμία σχέση. Αυτές είναι τρίγωνες και χοντρές και μπαμπάτσικες, τουλάχιστον ίσαμε τρεις φορές την απλή μύγα. Στέκονται απάνω σου σαν τις βδέλλες, βγάζουν εκεί την προβοσκίδα και δωσ'του ρούφηγμα.
Φύση.
Πήγαμε και για κάμπιγκ. Εξαίρετο. Μοναδικό. Συναρπαστική εμπειρία. Όταν το κάνεις σωστά.
Ή την αγαπάς τη φύση ή όχι. Μου 'φερε ο άλλος σκηνή με τζακούζι μέσα.
Να πας να γαμηθείς σκατόφλωρε.
Εμένα αδερφέ η αντρίλα μου περισσεύει από τα μπατζάκια και δεν έχω ούτε στρώμα μαζί μου, ούτε σλίπινιγκ μπαγκ.
Τίποτα ρε. Ο Χόναν ο Καύλαρος ο ίδιος ήμουν.
Κοιμήθηκα με ένα τζιν κι ένα ζακέτο από πάνω για να μην ψοφήσω από το πουτσόκρυο κι έχω πάνω από το μνήμα σύγγενείς και φίλους να λένε: "Καλά κι αυτό το παιδί,πάνω στα βουνά, ένα μπουφάν δε σκέφτηκε να πάρει;"
Γιατί φίλε ο διασυρμός είναι το χειρότερο πράμα μετά τα φασολάκια χωρίς πατάτες.
Το λοιπόν τόσο πολύ κρύωνα που σηκώθηκα 6 ώρα το πρωί. Πρέπει να είχε μείον δώδεκα τότε. Πήγα και περπάτησα λίγο στα βουνά. Λίγο. Κάνα δυωράκι. Να ζεσταθώ ρε, θα γινόμανε παγοκολόνα σκέτη. Όταν σηκώθηκα τα χέρια μου ήταν άσπρα από το κρύο. Τα χείλια μου μοβ. Και ο άλλος στο τζακούζι ακόμη πλατσούριζε. Άει στα διάλα μωρή.
Φύση. Διακοπές. Χειμώνας.
Ρε μας έχουν τρελάνει σου λέω. Άλλα θέλαμε παλιότερα, άλλα θέλουμε τώρα. Άλλα αντί άλλων. Και το εννοώ. Μια χώρα που δεν έχει λογική, δημιουργεί και πολίτες που δεν έχουν καμία λογική. Πως μου το 'πε ο άλλος τις προάλλες: Έτρεχε λέει εκεί στον περιφερειακό (με το αυτοκίνητο) και ξαφνικά βλέπει δυο κοτόπουλα να ξεπροβάλλουν από κάτι χαρτόκουτα, ένα στην αριστερή λωρίδα και ένα στη μεσαία. Και δωσ'του τα κοτόπουλα να τριγυρνάνε, δεν είχανε ιδέα πως έφτασαν εκεί.
Θα το εισηγηθώ εγώ στην ε(υ)φορεία παροιμιών και λοιπών καταστάσεων την ύλης, θα πάω και θα τους πω, δε θα λέμε μόνο το "σα τη μύγα μες στο γάλα", θα λέμε και το "σαν τα κοτόπουλα στην περιφερειακή".
Έτσι τριγυρνάμε κι εμείς και σκορπάμε μέρες και νύχτες πέρα δώθε λες και είναι ατελείωτες και μας περισσεύουν.
Τι λέγαμε;
Α, ναι. Καλό χειμώνα ρε.
