Οπλιστείτε με λίπος, βρέχει πείνα.

The state of the nation, violation
A broken promise is as good as a lie
The hell is humongous, the devil's among us
And we will burn because we won't unite

We won't witness anymore freedom
What does anybody do we need 'em?
I would rather fight than let another die
We're the problem but we're also the solution

All hope is gone

If you want you cannot take it from me
If you think you can you still don't know me
Let me tell you, when I said it I meant it
And I will always have the right to defend it

Fifty seconds, a hundred murders
The bill of rights is a bill of sale
What will you do when the war is over?
What will you do when your system fails?

We have made the present, obsolete
What do you want? What do you need?
We'll find a way when all hope is gone
We've seen the fall of the elite
Bury your life, sink your disease
We'll end the world when all hope is gone

We have made the present, obsolete
What do you want? What do you need?
We'll find a way when all hope is gone
We've seen the fall of the elite
Bury your life, sink your disease
We'll end the world when all hope is gone

The wretched are the wounded
The hungry starved to death
At a place where no-one goes
The air itself is a final breathe

So discontinue
The antiseptic cash charade
As the cry of justice comes
I'm gonna let this fire free

I am the reason your future suffers
I am the hatred you won't embrace
I am the worm of a pure distinction
I am the remedy, spit in my face

All your lies and wars are out-datedall your subjects are ****ing the kings
I could rattle off a million other reasons why
but does it matter when the only thing we love will die?

We have made the present, obsolete
What do you want? What do you need?
We'll find a way when all hope is gone
We've seen the fall of the elite
Bury your life, sink your disease
We'll end the world when all hope is gone

We have made the present, obsolete
What do you want? What do you need?
We'll find a way, we'll find a way when all hope is gone
We've seen the fall of the elite
Bury your life, sink your disease
We'll end the world, we'll end the world when all hope is gone

When all hope is gone

Και ρωτώ εγώ τώρα με το άμαθο κεφάλι μου. Είναι δυνατόν να υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος αυτή τη στιγμή ηλικίας κάτω των 40 που να πιστεύει σε αυτό το ηλίθιο πολιτικό σύστημα; Εάν ναι, είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Δεν είναι πάνω απο εκατό όλοι όσοι έφεραν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση. Κρίση και αηδίες αλλά τέλος πάντων δε θέλω να μπλέξω με θεωρίες συνομοσίας. Θα καταλήξω εκεί θέλοντας και μη προς το τέλος του ποστ. Είναι ποτέ δυνατό να πίστεψε έστω και ένα νέο παιδί, ότι εαν βαφτεί για άλλη μια φορά η καταραμένη ψήφος του με χρώματα θα αλλάξει κάτι;

Σας ακούω ρε καρντάσια σε συνελεύσεις και λοιπά, να βρίζεστε, να κονταροχτυπιέστε και να ανταλάσσετε κουβέντες που εγώ προσωπικά με το χειρότερο μου εχθρό απέναντί μου, θα τις απέφευγα. "Εσείς οι μπλε κάνατε εκείνο", "Εσείς οι πράσινοι δεν, θα, εκτός εάν..." και σαν τις πορδές οι κόκκινοι "'ναι, αλλά εάν δεν ήμασταν εμείς, εσείς ακόμη θα, μπλα μπλα..."

Ερώτηξις: ΠΟΙΟΙ ΕΣΕΙΣ;;;

Ρε κεφάλια αγύριστα, είστε και το μέλλον της χώρας μη χέσω, εμείς, εσείς, αυτοί είναι μέρη του λόγου, συγκεκριμένα προσωπικές αντωνυμίες. Δεν έχει κανείς απο σας καμία απολύτως σχέση με τα κόμματα. Καμία. Μα καμία όμως... Πάρτε το χαμπάρι... Η κοινωνική αφύπνιση για την οποία χολοσκάτε τόσο πολύ πια, δεν πρόκειται να έρθει και να μας χτυπήσει την πόρτα απλά και μόνο επειδή αυτοχαρακτηρίζεστε ως σωτήρες. Εντάξει ρε αδερφέ, πήγες σε μια πορεία. Σε εκατό. Σε χίλιες! Εξακολουθώ να σε γράφω στα αμελέτητα. Για εκεί είσαι. Και οι μπλε και οι κόκκινοι και τα κομμούνια και οι αναρχικοί και οι ταμπελάρχες και όλοι σας. Ένα μάτσο χάλια.

Ποιος είμαι εγώ να σας κρίνω; Ακούω φωνές; Μήπως θέλετε μια σταγονίτσα υδροκυάνιο δίπλα στα τραπεζάκια σας; Ε; Μήπως; Ζουζούνια μου αγώνας με φραπέ τσιγάρο και δυο ώρες περπάτημα στην Εγνατία κάθε δεκαπέντε μέρες δε γίνεται. Αγώνας γίνεται με το μυστρί, τον ιδρώτα, τον κάματο. Άμα δε νιώσετε τη μέση σας να θέλει να φύγει από το σώμα σας, μη μου μιλάτε για αγώνες σας παρακαλώ πολύ. Και να χαρείτε μη μου το παίζετε ότι λυπάστε τους γονείς σας που πληρώνουν τόσα χρόνια. Στο θέμα εργασία, οι μάυροι πλανόδιοι πωλητές έχουν μεγαλύτερο δικαίωμα γνώμης από εσάς.

Εθελοτυφλείτε. Η αδυναμία σας να βρείτε νόημα στη ζωούλα σας και να ξεφύγετε από την ταμπέλα του περιθωριακού τύπου που σας είχανε κολλήσει τα άλλα παιδάκια στο δημοτικό, είναι να πάτε να γίνετε το πιο ενοχλητικό πράγμα σε όλο το σύμπαν: Κράχτες σε τραπεζάκια. Ο κόσμος καίγεται και σεις κυνηγάτε ψήφους! Δεν πάνε δυο εβδομάδες που έκανα (κλασικα...) stand up comedy στο σπίτι μου όσον αφορά τα κόμματα στα πανεπιστήμια. Κλαίγανε απο τα γέλια μέχρι τη στιγμή που η καημένη η μάνα μου σταμάτησε να γελάει και τους είπε σοβαρά: "Δεν κάνει πλάκα, έτσι είναι... Ακόμη..."

Το καταλαβαίνετε ρε; Δε σας θέλει ο κόσμος. Σας μισεί πριν πατήσει το πόδι του στο γαμωπανεπιστήμιο. Και παντού δηλαδή. Όλες οι εκφάνσεις των κομματικών χρωμάτων είναι σιχαμερές και βδελυγρές. Ανάθεμα το μυαλό σας. Θα ψοφήσουμε της πείνας και το Π.Α.Μ.Ε. οργανώνει πορείες για να διακδικήσει 1400 ευρώπουλα βασικό μισθό. ΡΕ ΕΙΣΤΕ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΑΣ; Τραβάτε σε κανά νησί, φυτέψτε μαρουλάκια, πάρτε και δυο κότες και φωτοσυνθέστε ελεύθερα. Φαϊ δεν έχει. ΤΕΛΟΣ.

Οικονομικοί εκτελεστές. Τους έχετε ακουστά; Η μεγαλύτερη οικονομική αλλαγή με τα σκληρότερα οικονομικά μέτρα μετά τη μεταπολίτευση. Καραμέλα. Λες και ξέρουν έστω και τα μισά δεκαπεντάχρονα τί είναι η μεταπολίτευση.

Τα φάγατε όλα ρε. Ζώα. Αλλά δε φταίτε εσείς. Σας τα τάξανε και τα φάγατε. Εκεί είναι το ζόρι. Να δω πότε θα καταλάβει ο κόσμος ότι δεν αυτομολήσατε. Σας τα τάξανε. Άλλα, μεγαλύτερα κεφάλια από τα δικά μας. Πατήσανε πάνω στην ψωροπερηφάνια του Έλληνα που θέλει να ζει σαν κροίσσος και υποσχέθηκαν άφεση αμαρτιών. Αμ δε... Θα τα πληρώσετε όλα ρε κερατάδες. Όλα μέχρι τελευταίας ρανίδας. Με τη ζωή σας.

Μια μέρα θα σκάσει η πρόταση που δε μπορούμε να αρνηθούμε. Μια τρομερή οικονομική προσφορά που θα μας ξεχρεώνει. Θα μας ξεχρεώσει δεν αμφιβάλλω. Ταυτόχρονα όμως θα αποτελέσει και τη μεγαλύτερη υποδούλωση του Ελληνικού κράτους. Και αν τολμήσουμε να αρνηθούμε; Πολύ απλό. Έπρεπε να το έχετε μάθει απέξω το παραμυθάκι.



27o λεπτό. Ακούστε τι έχει να πει ο ασπρομάλλης κυριούλης.

Μόνος ήχος στ' αυτιά μου, το τόσο αληθινό ρεφραίν:

We have made the present, obsolete
What do you want? What do you need?
We'll find a way when all hope is gone
We've seen the fall of the elite
Bury your life, sink your disease
We'll end the world when all hope is gone

Αναντάμ παπαντάμ...

Και έρχεται μια ωραία πρωία που ανακαλύπτεις ότι ο κόσμος έχει πολύ περισσότερη πλάκα απ' όσο νόμιζες. Γενικώς δηλαδή είχα την άποψη ότι καθείς κάνει ότι του καυλώσει αλλά πλέον χασκογελάω σαν καθυστερημένο τελετάμπυ και απολαμβάνω την ανθρώπινη βλακεία σε όλο της το μεγαλείο.
Είναι γενικώς ουτοπικό να περιμένεις λογικές πράξεις από τα άλλα όντα. Ο καθένας αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μια ξεχωριστή οντότητα ασύνδετη από την πραγματικότητα. Θεωρία των παράλληλων συμπάντων στο έπακρο ενώ όλοι βρίσκονται στο αποκορύφωμα του απόκρυφου ηδονιστικού αυνανισμού στον οποίο αρέσκεται ο κάθε "σκεπτόμενος" άνθρωπος ανταγωνιζόμενος τον συνάδελφο συμπαντικό ενδοπαλαμικό παλινδρομιστή (μπάντα, ψάξτε τους).

Αυτό που έχουμε ξεφτιλίσει εντελώς δε είναι η έννοια της φιλίας. Αυτοπροσδιοριζόμεθα πλέον αποκλειστικά και μόνο μέσω των φορέων κοινωνικής δικτύωσης που προσφέρει απλόχερα το διαδίκτυο, συμμετέχουμε σε ομάδες καθυστερημένων ανθρώπων των οποίων το σύμπαν έτυχε να διασταυρώνει ένα κομμάτι της σκοτεινής του ύλης με το δικό μας και χαιρόμαστε για την ανεκδιήγητη διαστροφή που απολαμβάνουμε πλέον θελκτικά. Αναζητούμε ίσως θα τολμούσα να πω. Η μόνη μας προστριβή με το λεγόμενο RL (real life δια τους μη gamers) αντικατοπτρίζεται από το βούλιαγμα στο ξυπνητήρι που προκάλεσε μια ιδρωμένη γροθιά. Δύσκολο να βγεις να κυνηγήσεις τη ζωή όταν όλη μέρα μοιράζεσαι αμπελοφιλοσοφίες με διάφορους πίσω από μια οθόνη και ένα πληκτρολόγιο. Μέχρι τα ξημερώματα. Ποια μαθήματα και μαλακίες, ποια δουλειά, πρέπει να ταϊσω τη φάρμα μου, να δηλώσω συμμετοχή στο τάδε αστρονομικής σημασιας event, να ξεπεράσω το χωρισμό μου, να δηλώσω σε έναν φίλο μου ότι του θύμωσα. Για την ακρίβεια, να τον σβήσω από παντού γιατί σε αυτό τον ορυμαγδό της δικτύωσης και επικοινωνιας είναι πραγματικά πλεόν τόσο εύκολο να βγάλεις κάποιον από τη ζωή σου. Τον γράφεις στο ιντερνετικό παπάρι σου με Times New Roman 72 στιγμών και τον διαγράφεις σαν κακογραμμένο καλλιγραφικό "πι" που το κανες τόσο σκατά που πλέον σου μοιάζει με κώλο με ουρά.

Χελόου, πάντα κώλος με ουρά ήταν απλά εσένα σου φαινότανε καλλιγραφικό "πι" για όσο σε εξυπηρετούσε. Όταν ήθελες να εντυπωσιάσεις απλά έκανες την ανασκαφή στο διαδικτυακό τεφτέρι σου και το κόλλαγες παντού. Δεν είναι ασυμφωνία χαρακτήρων όπως θα έλεγε κάποιος με ένα έξυπνο λογοπαίγνιο. "Πι' το ενα, "πι" και το άλλο. Επιλογή σου να το κοτσάρεις και να το βαφτίζεις καλλιγραφικό. Αν μια μέρα αρχίσει να σε χέζει, πρέπει να αρχίσεις να αναρωτιέσαι τι στο καλό μπορεί να έκανες λάθος. Αλλά ξέχασα. Τίποτα.

Αγαπητή μπλογκέρισσα, την έδωσα την κλωτσιά στον εαυτό μου. Και δουλεύει. Και ναι, μπορείς να γλύψεις τον αγκώνα σου. Στην τελική βάλε λίγο σάλιο στο δείκτη και τρίψτο πάνω του. Τα μέσα διαφέρουν μα η αφύπνιση κοινή και συνειδητοποιημένη. Ένα μήνα εχω να αναρτήσω ένα γαμημένο κείμενο. Όχι γιατί δεν έχω κάτι να πω. Η αναλγησία και έλλειψη ροπής που χαρακτήριζαν τη ζωή μου μέχρι πρότινος ήταν καθαρά και μόνο επιφανειακές. Έχω τόσα πολλά να πω που αισθάνομαι ότι είναι περιττά.

Δώσε κλότσο να γυρίσει και από δω παν οι άλλοι.