Το θυμάστε αυτό; Το ανέκδοτο όχι τη διαφήμιση θύματα. Ναι, μωρέ εκείνη τη μαλακία το ανέκδοτο με τον καταραμένο τον Καραμήτρο που τα 'χε χάσει όλα και δεν ξέραν πως να του το πούνε. Κάπως έτσι νιώθω τελευταίως. Οχι, έχει πολύ γέλιο αλήθεια. Ό,τι μα ό,τι και να σκέφτομαι, καταλήγει να καταστρατηγείται από έναν ανελέητο χοντροκομμένο σαπιοκοιλιά ταγματάρχη στην άκρη του κεφαλιού μου που βρωντοφωνάζει "Που πα ρε Καραμήτρο;" κάθε φορά που παραξεφεύγω.
Αλήθεια, έχει πάρει κανένας χαμπάρι αυτή την έρμη την οικονομική κρίση; Κι αυτό έχει πολύ πλάκα! Προσέξτε. Φανταστείτε έναν ψηλό όμορφο κοστουμαρισμένο (κατά προτίμηση εκείνη τη μουσταρδή αηδία με την καφέ γραβάτα, πως το λέγανε να δεις... -το tweed!- που φορούσανε στα 60s για να φαίνονται πιο άσπρα τα δόντια τους) να κρατάει μια περίτεχνη πίπα και να κοιτάζει με ένα βλέμμα όλο σημασία την οθόνη. Η φωνή να ακούγεται σαν mp3 με 32kbps ποιότητα και για τους παλιότερους σαν χιλιοπαιγμένη TDK κασέτα με το album των Nirvana που δε θυμάται κανείς πως το λένε αλλά όλοι ακόυνε το πρώτο τραγούδι με τα ακαταλαβίστικα λόγια (γουιδελαστσααααα ιτλσεσδεντζεεεεες) και το ένα το μάτι μισόκλειστο από την ελεεινή ποσότητα μπριγιαντίνης που έσταξε μέσα από το κεφάλι να σας λέει:
"Είσαι νέος ωραίος και φοιτητής?" Παρένθεση ενημερωτικη: Και μπάζο του κερατά να είσαι στα αρχίδια μας ελαφρώς μιας και έχεις ήδη ταυτιστεί. Τέλος ενημερωτικής παρένθεσης. "Σπουδάζεις σαν το μαλάκα για μια θέση στον ήλιο; ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι θα βρεις μια δουλεία που να πληρώνει τουλάχιστον τον κατώτατο μισθό;"
Και ύστερα ο γοητευτικός σαραντάρης κινείται προς την κάμερα, βγάζει χέρι από την αριστερή τσέπη και παίρνει μια μεγάλη τζούρα από την πίπα του. Η μικρή οθόνη γεμίζει καπνό και ένα γελάκι ξεπροβάλλει από το χαμό.
Ύστερα μια μούτζα από το πουθενά έρχεται στην 60s φαντασίωση που σας χώρεσα στο κεφάλι. Υπερδιαγαλαξιακή μπουρδολογία. Δουλειά μηδέν. Φαϊ μηδέν. Αδιέξοδο.
Αλήθεια πόσα μαθήματα χρωστάτε; Εγώ άπειρα. Να διαβάσω αδύνατον. Από την ημέρα που πάτησα στο Λύκειο δεν έχω ανοίξει βιβλίο. Μα τον Άγιο Ονούφριο. Απλά δε γίνεται ρε παιδί μου. Μου φαίνεται γελοίο. Γιατί δηλαδή να προσπαθήσω για το κωλόχαρτο; Αφού σερβιτόρος θα δουλέυω. Μέχρι να πάω να υπηρετήσω τη μαμά πατρίδα γαμώ την τύχη μου την ξεδοντιάρα, γαμώ τους στρατόκαυλους τους ανεγκέφαλους και όλα τα λοιπά και να χάσω 9 μήνες από τη ζωή μου. 9 μήνες που η μάνα μου θα πληρώνει γαμισιάτικα γιατί πολύ απλά μαντέψτε:
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΑΖΕΨΕΙΣ ΛΕΦΤΑ ΑΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΕΣΟΔΑ!!!
Θα μου πεις τώρα μα τι λές μα τι μαλάκας μα πως είναι δυνατόν και η μόρφωση είναι πολύ σημαντική κλπ κλπ κλπ. Ναι, μωρη κουράδες είναι απαραίτητη. Και η καλλιέργεια πνεύματος και όόόόλα τα λοιπά τα καταπληκτικά και τα ρομαντικά. Αλλά αφήστε με να ξεκαθαρίσω κάτι. Η σχολή μου είναι παιδική επιθυμία. Ένα όνειρο μου γίνεται πραγματικότητα. Και καλώς ή κακώς άμα θέλω τα βιβλία τα έχω και τα διαβάζω.Είμαι αχάριστος δηλαδή ε;
Ε λοιπόν, εάν θέλετε να με αποκαλείτε αχάριστο μπορείτε να το κάνετε ελεύθερα. Είμαι αχάριστος ναι. Είμαι αχάριστος που πιστεύω ότι πρέπει να βρώ έναν τρόπο να αξιοποιήσω το κωλόχαρτο που με τόσο κόπο θα αποκτήσω αλλιώς καλύτερα να μην το πάρω και ποτέ. Γιατί τις γνώσεις δε θέλεις κόπο για να τις αποκτήσεις. Το κωλοπτυχίο που θα το κρεμάσεις στον τοίχο θέλει κόπο για να το αποκτήσεις.
Και εγώ επιταγή ακάλυπτη δε γουστάρω για το μέλλον μου. Δηλαδή ρε μάγγες άμα ξεκινάμε έτσι τι στον πουτσο μας περιμένει εκεί έξω; Τι όνειρα να κάνω εγώ δηλαδή με τις μαλακίες που μου σερβίρετε από το πρωί μέχρι το βράδυ;
Τα νεύρα μου. Πρέπει να βάλω τη ζωή μου σε μια σειρά. Απορώ γιατί η κοπέλα μου αντέχει ακόμη. Ήρωας. Την ευχαριστώ δημόσια. Μα πραγματικά δηλαδή έχω βαρεθεί να ρεμαλιάζω ανελέητα τα τελευταία 7 χρόνια της ζωής μου. Πεταμένες ώρες. Γαμώ. Νευρίασα. Πάω να τελειώσω το υπόλοιπο μπουκάλι ουίσκι στον Παύλο. Ποιός είναι ο Πάυλος; Άλλος ένας ήρωας.
