Ω, ει, τω, τα λάθει.

Πότε κάτι είναι "πολύ";

Και τι είναι το "λάθος";

Το λάθος αντίκειται σε μια πραγματικότητα ή σε μια έννοια;

Μπορεί κάτι να είναι "πολύ λάθος";

Too many mistakes λένε οι φίλοι μας οι Αγγλοσάξονες και στο μυαλό τους το λάθος είναι έννοια μετρήσιμη. Πολλά τα λάθη. Μεγάλο λάθος. Τα μετράμε δηλαδή, κι εμείς κι αυτοί και πιθανώς όλοι. Και φαντάζομαι τα μαζεύουμε κάπου, σε μια έξυπνη ντουλάπα που τα κρατάει καταχωρημένα σε μασούρια. Κι άμα γεμίσει και δει ότι πάμε προς κορεσμό, παίρνουμε τα παλιότερα και τα καίμε και δώστου καρφί προς την εξιλέωση.

Άμα είναι μετρήσιμα τότε την έχουμε κάτσει. Γιατί κακά τα ψέμματα αν καθίσουμε σοβαρά να μετρήσουμε σπυρί σπυρί πως στην ευχή του Αλλάχ έφτασε η Ελλάδα σε αυτό το χάλι δε θα ξαναδούμε το φως του ήλιου.

Το ωραίο της υπόθεσης είναι οτι συνεχίζουμε ακάθεκτοι το spiraling downwards και βρίσκουμε κιόλας ξώφαλτσα στα λοιπά βραχάκια που συναντάμε στο δρόμο μας.

Για μένα θα φταίει μια ζωή ο Έλληνας. Και όχι, ο Ελληνάρας. Εκλιπαρώ σας, είναι λάθος να πέφτουμε στην παγίδα να θεωρούμε ότι ο Έλλην υπήρξε ποτέ κάτι το διαφορετικό από τον "Ελληνάρα" και τις λοιπές λυτρωτικές λεξιπλασίες. Είναι ένα και το αυτό. Η ταύτιση θα έπρεπε να μας ντροπιάζει τρόπον τινά (αν και σωστότερο ρήμα είναι το "θα όφειλε") αλλά είναι ένα από τα χαρακτηριστικά το προαναφερθέντος θεότρελλου Σελλού να στέκει άμεμπτος στο βρισίδι. Είμεθα ανώτεροι πως να το κάνουμε.

Αυτό που με τρελαίνει είναι το κομματισμένο μυαλό του Έλληνα. Είναι διαμελισμένο σε κβάντα, λες και υπάρχουν στεγανά στη σκέψη και την ελευθερία του μυαλού - μείνετε ήσυχοι, θα τα βάλει όλα ο Έλλην. Και φυσικά επειδή τα κβάντα αδυνατούν να πάρουν πολλές τιμές γιατί τέλος πάντων έτσι τα όρισε ο Βραχμαπούτρα, έτσι κι ο Έλλην ψάχνει να βρει αυτές τις κοσμοθεωρίες που δρουν θετικά απέναντι στον εφυσηχασμό της ψυχικής του ταραχής κι ετσι καθάρισε και η ντουλάπα να πούμε και όλα βαίνουν καλώς.

Εκεί που βρίσκω τον εαυτό μου να παλεύει με τον εαυτό του είναι στο κατά πόσον οφείλουν τα διαφορετικά άτομα (γιατί σίγουρα υπάρχουν και αυτά) να βοηθήσουν. Στη χώρα που ευνοεί τη μετριότητα και την παγαποντιά, στη χώρα που ο τίμιος είναι μαλάκας και ο μαλάκας ανάγεται σε εθνικό σύμβολο, τι ευθύνη έχουν οι σκεπτόμενοι διαφορετικά πολίτες;

Δεν ξέρω αν είμαι "διαφορετικό άτομο" αλλά είμαι σίγουρα "σκεπτόμενος διαφορετικά πολίτης" και το παίρνω όλο στην πλάτη μου το παρακάτω: Μπορεί να κβαντίζομαι ανελέητα σε τούτη δω την περίοδο αλλά εγώ για την Ελλάδα της Πάολας και του Παντελίδη, την Ελλάδα της υποκρισίας και της γυφτιάς, την Ελλάδα της Παναγίας κι ο θεός μαζί μας, δε δίνω δεκάρα.

Αν και με τα ρητά δεν τα πάω καλά, βρήκα ένα τόσο σωστό:
Είμαι απαισιόδοξος λόγω νοημοσύνης αλλά αισιόδοξος επειδή το επιλέγω.

Και όσο και να το επιλέγω πάντα υπερισχύει η νοημοσύνη γαμώ το φελέκι της γαμώ. Όβερ και άουτ να πούμε.