Ανάθεμα την ώρα (part 2)

Μπήκα στο λεωφορείο. Πήρα ένα από τη μισή ντουζίνα που σταμάτησαν. Όλα κέντρο πάνε. Από μέσα μου χειροκροτούσα την επιλογή μου. Ήταν κουλάτο και όμορφο και δε βρωμούσε. Το πενηντάλεπτο για το εισιτήριο έπαιζε εδώ και ώρα στο χέρι μου. Δεν ίδρωναν τα χέρια μου ρε. Ευτυχία. Και εννοείται ότι όταν σου δίνεται η ευκαιρία να γίνεις γυναίκα έστω και λεπτά, όταν βιώνεις αυτή την απόλυτη ευτυχία του ψαξίματος ενός γυναικείου συρταριού παύλα ντουλάπας χωρίς φόβο να τις φας, επιβάλλεται να διαλέξεις να φορέσεις φούστα. Οτιδήποτε άλλο είναι συμβιβασμός. Και όποιος αναρωτήθηκε για τους τσολιάδες σας το λέω με το χέρι στα αεριζόμενα μπούτια μου: οι φούστες είναι η καλύτερη εφεύρεση μετά το brazilian.  

"Ίσως τελικά να έχει γούστο η ιστορία" σκέφτηκα αλλά μετά θυμήθηκα το πόσο χάλια θα αισθανθώ έτσι και με χαιρετήσει ο εαυτός μου από καμιά γωνία. Κάποια ταχύτατα δευτερόλεπτα ντροπής πέρασαν από μπροστά μου με τη μορφή εικόνων. Όταν κοιμήθηκα είχα κάνει ντουζ; Εγώ μες στην ατυχία μυο έπεσα σε καθαρή γκόμενα. Και λεσβία. Συγκεντρώσου. Καταστροφή. Λίγα δευτερόλεπτα μετά κοκκίνισα ενοχλητικά καθώς συνειδητοποίησα ότι αν υπήρχε γκόμενα στο δικό μου σώμα, θα ξυπνούσε με σηκωμάρες. Ξεφύσηξα και ευχήθηκα να μη μου κάνει χάλια το μπάνιο. 

Δεν κατάλαβα πως έφτασα. Τελικά κατάλαβα γιατί ορισμένες γυναίκες (και άντρες φαντάζομαι αλλά αυτό δεν το έχω τεστάρει ακόμη) έχουν πολύ κακή σχέση με το χρόνο: δεν ιδρώνουν. Εγώ ξέρω. Παίρνοντας το 10 για κέντρο, φτάνω όταν η μπλούζα μου δε χρειάζεται ακόμη αλλαγή. Αν μουσκέψει τελείως έχω κάνει πάνω από μισάωρο. Σαν γκόμενα πάντως όταν κατέβηκα από το λεωφορείο ήμουν όπως όταν ξεκίνησα. Καριόλες.

Έφτασα στο κτίριο και όρμησα στα γραφεία των καθηγητών. Κάπου στο δεύτερο, μια πόρτα ήταν μισάνοιχτη και λίγο φως έσκαγε στον κατά τα άλλα σκοτεινό διάδρομο. Ίσως ήταν ο Μάνος με την Έλενα μέσα. Μακάρι να βρισκόταν κάπου και ο Παπασπύρου μπας και βγάζαμε άκρη. Άνοιξα την πόρτα με φούρια και αντίκρυσα τη γνώριμη τεράστια φιγούρα του Μάνου.

"Ευτυχώς εσύ είσαι εσύ..." είπα και μπήκα στην αίθουσα. Ο Μάνος με κοίταξε με ένα βλέμμα δυσπιστίας.
"Αντρέα;"
Κι εκείνη τη στιγμή ένιωσα έναν φριχτό πονοκέφαλο να διαπερνάει το κρανίο μου και είδα τα μούτρα του Μάνου να αλλάζουν, μια μαρμελάδα από φάτσες, άλλες αντιπαθητικές κι άλλες για μοντέλα. Και μέσα σε όλο αυτό το χάος ήξερα:
"Έλενα;" είπα χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα και ο γίγαντας κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. 
Μου έκανε νεύμα να περάσω μέσα και μου έδειξε το γραφείο μου. Επάνω του κούρνιαζαν ένα περιστέρι. Και ένα ρακούν. Σκατά.

Κοίταξα τον "Μαλένο" με μούτρα βουτηγμένα στην απελπισία. 

"Ποιος είναι το περιστέρι και ποιος το ρακούν;" ρώτησα και τα ζώα γύρισαν να με κοιτάξουν με ένα βλέμμα όλο μίσος. 
"Το χειρότερο είναι ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει μια Ελένη με μυαλό περιστέρας που τριγυρνάει σαν την άδικη κατάρα" είπε ο Μαλένος.
"Και τρώει από κάτω," έκανα με μια έκφραση αηδίας και παραξενεύτηκα. Ήταν μια άκρως γυναικεία σκέψη. Ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνάει τη σπονδυλική στήλη μου. Αν υπήρχε οποιουδήποτε είδους σύγχυση μεταξύ των προσωπικοτήτων ή ακόμη χειρότερα έστω και η παραμικρή σύντηξη, ήμασταν επίσημα χαμένοι. 

Ένιωσα να ιδρώνω για πρώτη φορά. Δικό μου χαρακτηριστικό. Αν οι αυθεντικές προσωπικότητες των τωρινών μορφών μας κρύβονταν πίσω από ένα πέπλο ασυναρτησίας και κατάφερναν συναρτήσει του χρόνου να βγαίνουν στην επιφάνεια, η λογική πρόσταζε ότι ο χρόνος δε μας περίσσευε. Είμαι αρκετά εγωιστής ώστε να μη θέλω να χαθεί ο Αντρέας στα βάθη της αβύσσου Μαίρης (αν θυμάμαι καλά) αλλά από την άλλη αρκετά άντρας για να σκέφτομαι ότι τουλάχιστον θα έχω ωραίο κώλο για καμιά δεκαετία ακομη. Και μετά θυμήθηκα ότι είμαι λεσβία. 

Λίγο πριν χαθώ σε ένα καλάθι με ασυνάρτητες σκέψεις που πιθανότατα ήταν προϊόν της θηλυκής μου υπόστασης ο Μαλένος μου χτύπησε τον ώμο. 
"Κάτι θέλει το ρακούν", είπε.
Γύρισα προς το μέρος των ζώων και με έκπληξη διαπίστωσα ότι στέκονταν πάνω σε μια κόλλα Α4. Ο Μάνος άνοιγε τρύπες με το ράμφος του και κάθε τόσο κοντοστέκοταν για να τσεκάρει το αποτέλεσμα. Το ρακούν - δηλαδή ο Παπασπύρου - ανασήκωνε το χαρτί για να περνάει πιο εύκολα το ραμφος. Σιγά σιγά σχηματίστικε η λέξη:
"ΜΕλΑΣι"
Το ρακούν -που πλέον ορκίζομαι ότι παίρνει ανθρώπινες εκφράσεις- μου πλάσαρε το χαρτί και περίμενε γεμάτο ανυπομονησία. Εγώ πάλι δεν κατάλαβα τίποτα. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, το ρακούν βάρεσε μια φάπα το περιστέρι -το ορκίζομαι πάλι, ήταν ξεκάθαρη σβερκόμπατσα- και το "ΜΕλΑΣι" έγινε "ΜΕλΑνι". Ο Μαλένος έτρεξε στο συρτάρι με τους μαρκαδόρους και βρήκε ένα μελανοδοχείο. Το άφησε ανοιχτό πάνω στο γραφείο και το ρακούν βούτηξε τη δεξιά του πατούσα μέσα. 

Αργά και σταθερά σχηματίστηκαν οι λέξεις:

"Δείτε στο ημερολόγιο, μια εβδομάδα πριν"