O λαός...

...αγαπάει το ντέφι, αγαπάει και τον Παντελίδη.

Kαι επειδή δεν ξέρω τι παθαίνει ο κόσμος τώρα τελευταία αλλά αρνείται να καταλάβει πολλά βασικά πράγματα ας τα πάρουμε από την αρχή.

Ασχολούμαι με τη μουσική λίγο πάνω από δεκαετία (ελάχιστα πάνω όμως) και επαγγελματικά τα τελευταία πέντε έτη. Αν έχουν δει τα ματάκια μου κι αν έχουν ακούσει τα αυτάκια μου εκατομμύρια μπούρδες. Μια από αυτές είναι ο,τι ακούω αυτά που ακούω λόγω της μουσικής μου παιδείας.

Αυτό είναι ένα τεράστιο λάθος. Το σωστό είναι:

Δεν ακούω αυτά που ακούει το 90% των Ελλήνων γύρω μου λόγω της μουσικής μου παιδείας.
Είμαι σε θέση να εκτιμήσω ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ κάποια πράγματα λόγω της προαναφερθείσας παιδείας.
Ακούω αυτά που ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ το ΑΥΤΙ μου τα τελευταία 24 χρόνια ύπαρξης μου στον πλανήτη ΚΑΙ ΜΟΝΟ.

Δεν είναι ικανή και αναγκιαία συνθήκη η μουσική παιδεία για να απολαύσεις Caruso ή Chopin. Χέσε με. Το μόνο που χρειάζεται είναι αυτό που ακούς να κάνει κάτι μέσα σου να σκιρτήσει, να σπάσει, να μιλήσει, να χοροπηδήσει, να κλάψει, να κουνήσει τέλος πάντων τον νεκρό συναισθηματικό σου κόσμο. Αν για μένα αυτό το καταφέρνει o Liszt ή το theme από τους τίτλους αρχής των Power Rangers δεν έχει να κάνει με το αν καταλαβαίνω τι νότες βαράνε τα όργανα.

Το αυτί μας μας οδηγεί στις μουσικές μας επιλογές (και φυσικά τούμπαλιν όσον αφορά τη δημιουργία μουσικής) και σπανίως άλλα πράγματα. Τα "άλλα πράγματα" έρχονται μετά, εφόσον αρχίσεις και ικανοποιείς το αυτάκι και αυτό αρχίζει και ζητάει κι άλλα σαν αχόρταγο τέρας κι εσύ δίνεις ασταμάτητα, χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα, απλά του δίνεις κι αυτό παίρνει και κρατάει και γεμίζει τα κενά σου με νότες και φωνές και ένα σκασμό απο συναισθήματα.

Και μετά σκάει η ποίηση μέσα στη μουσική, οι στίχοι. Ιστορίες, πόνος, τριβές, καβγάδες, οργή, πολιτική, μηνύματα, ρατσισμός, αντιρατσισμός, μύθοι, λιτανείες, παράδοση, όλα χωράνε μέσα σε 25 γραμμές, παράλληλες στο επίπεδο της σελίδας και έρχονται για να προσθέσουν στη μαγεία της μουσικής.

"Lithium" o Cobain, μίσος o Corey Taylor, μαριονέττες οι Metallica, ωδή στη χαρά ο Μπετόβεν, πεπρωμένο ο Νταλάρας, κομμάτια από την ψυχή κάθε καλλιτέχνη απλωμένα σε κοινή θέα κι εσύ διαλέγεις. Διαλέγεις το συνδετικό κρίκο μεταξύ του ήχου και του μήκους κύματος συντονισμού του θυμικού σου. Κι έρχεται με τα χρόνια και δένει το γλυκό. Δεν είναι ένα ομοιόμορφο γλυκό. Κάποτε γούσταρες την τέκνο αλλά πλέον θέλεις την chill out. Όταν ο Άσιμος είπε "Ουλαλούμ" ανατρίχιασες αλλά τώρα θέλεις τους CCR για να τη βρεις.

Και επειδή αναζητάμε αυτό που μας λείπει ή διαλέγουμε βάσει διάθεσης σε συνάρτηση πάντα με το αυτάκι μας, κάνουμε και έχθρες. Οι παλιές μας επιλογές αραχνιάζουν και μας κάνουν να χαμογελάμε αν είμαστε ανοιχτόμυαλοι ή να βρίζουμε αν είμαστε οτιδήποτε άλλο. Και κάνουμε και στρατόπεδα μουσικής λες και η τέχνη πρέπει ντε και καλά να μπει σε στεγανά για να μοιάξει στην ανθρωπότητα κι αυτή:

Είμαστε ο,τι τρώμε.
Είμαστε ο,τι ακούμε.
Είμαστε βλάκες κατά μέσο όρο.

Όταν λοιπόν εμένα το καλομαθημένο αυτάκι μου αρχίζει και βαράει τον εγκέφαλο με σκοπό να τον κάνει να αιμορραγήσει σημαίνει οτι αυτό που ακούω είναι παράφονο.

Όταν εγώ λέω ότι ο Παντελίδης είναι ξεκούρδιστος και έχει μια μέτρια φωνή της 1μισης οκτάβας μάγκες μου, ΔΕΝ είναι κριτική. Είναι γεγονός. Όταν λέω ότι οι στίχοι είναι απαράδεκτοι, πως να το κάνουμε, δεν διεκδικούν ούτε μισή θέση στο πάνθεο των ελληνικών καψουροτράγουδων. Ούτε γι'αυτό δεν είναι. Δεν βρίζω τον Παντελίδη.

Όταν μου ανεβοκατεβάζεις την Πάολα "θεά", "ταλεντάρα", "μοναδική" και τα λοιπά κι εγώ γνωρίζω ότι ο Μότσαρντ έγραφε κονσέρτα στα τέσσερά του έτη, μου 'ρχεται να σε φτύσω στα μούτρα αλλά δεν το κάνω γιατί λυπάμαι την άγνοιά σου. Όταν σου λέω ότι η Πάολα είναι απαράδεκτη και τόσο μακριά από το χαρακτηρισμό "φωνάρα" όσο και το να πας να της πετάξεις τρια στρέμματα γαρύφαλο και να σου κάτσει, εξακολουθεί να ΜΗΝ είναι κριτική. Δεν έχω κάτι με την κοπέλα.

Είναι γεγονότα τα παραπάνω, βασισμένα στη μουσική μου παιδεία και όχι απόψεις ενός κολλημένου μυαλού.

Κριτική λοιπόν είναι το επόμενο βήμα.

Κριτική είναι που σνομπάρω εσένα σαν άτομο από αυτά που ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ (το τονίζω) να ακούς. Αυτά που σου μιλάνε στην ψυχή. Την ψυχή σου σνομπάρω. Το γούστο σου οικτίρω. Την ανάγκη σου για προσοχή και φτηνό γαμήσι στο κωλοφτιαγμένο ίμπιθα είναι που δε γουστάρω. Την εσωτερική και βαθειά σου ανάγκη για πόνο, χωρισμό και γκόμενες είναι που μισώ. Γιατί όπως και να το κάνουμε, η μουσική που επιλέγεις να σε συντροφέψει στα 70-80 χρόνια ζωής είναι καθρέφτης της ψυχής σου και όχι τα μάτια σου.

Αυτό λοιπόν είναι η κριτική μου για τη μουσική που ακούς. Είναι η κριτική μου σε σένα, που επιλέγεις να μπουκώνεις τα αυτιά σου με άγαρμπα και κάτω του μετρίου μελίσματα, που επιλέγεις να ταίζεις τον εγκέφαλο σου με fast food της ξεφτίλλας που όταν σε αφήνει η γκόμενα για άλλον(ε) εσύ αντί να κοιτάξεις τα μούτρα σου (και της γκόμενας βεβαίως βεβαίως) στον καθρέφτη, έχεις σαν απάντηση το άσμα: "Μπορεί να χάνεσαι στα φιλιά του, μπορεί να τον τρως και να σου αρέσει, μπορεί να είναι 700 φορές πιο άντρας από μένα, αλλά δεν ταιριάζετε. Γιατί σαν εμένα δεν έχει."

Καψουροτράγουδο είναι το "I put a spell on you" του Screaming J Hawkins, καψουροτράγουδο το "Ain't no Sunshine" του Withers, καψουροτραγουδο και το "Δεν ταιριάζετε σου λέω".

Δεν κρίνω τη μουσική που ακούς γιατί αν το κάνω δε θα καταλάβεις για τι πράγμα μιλάω καθώς δεν είσαι μουσικός.

Κρίνω εσένα μεσα από τη μουσική που ακούς γιατί είναι κάτι που το κάνεις κι εσύ.

Γκέγκε;