Κάποια άτομα

Υπάρχουν κάποια άτομα. Κάποια. Δεν ξέρω ποια. Τα οποία σκάνε μύτη σε άκυρες στιγμές, εκεί που δεν το περιμένεις και σαν ένα απόκοσμο κωμικό δρώμενο σε βάζουν στον ίσιο δρόμο. Και μετά με μια -ενίοτε- θεαματική έξοδο το σκάνε σαν να μη συνέβη τίποτε.

Υπάρχουν κάποια άτομα που ξέρεις ότι είναι εκεί που είναι και τα σκέφτεσαι στην πιο άκυρη και ακατάλληλη στιγμή της ζωής σου και ξαφνικά ο χρόνος σταματάει. Δεν υπάρχει βαρύτητα για τις σκέψεις σου, πέρα από εκείνη τη στιγμή όπου όλες παίρνουν τον κατήφορο κι μένει μόνο μία.

Υπάρχουν κάποια άτομα τα οποία σου εμπνέουν εμπιστοσύνη. Και είναι ένα ωραίο συνάισθημα αυτό μέχρι τη στιγμή που ανακαλύπτεις ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να συμβαίνει αυτό και τρομάζεις. Και κλείνεσαι. Και πείθεις τον εαυτό σου ότι είναι ηλίθιο να κλείνεσαι. Αφού υπάρχει εμπιστοσύνη.

Υπάρχουν κάποια άτομα που είναι εκεί. Ένα τηλέφωνο μακριά. Και σηκώνεις το ρημάδι το touchscreen και ζουπάς αυτό το ευθύ φωτιζόμενο τίποτα σε μια θολή αναζήτηση του αριθμού τους και το προσπερνάς. Μετά το βρίσκεις. Και το βλέπεις εκεί. Και ξέρεις ότι δε χρειάζεται να πάρεις τηλέφωνο. Φτάνει που είναι εκεί. 

Υπάρχουν κάποια άτομα που δεν έχεις ιδέα πως περνάνε τη μέρα τους αλλά νιώθεις ότι τα ξέρεις τόσο καλά. Και γνωρίζεις -όχι πολύ βαθιά- μέσα σου ότι είναι μια τελείως παράλογη και επικίνδυνη παραίσθηση που δε σε ενοχλεί.  

Υπάρχουν κάποια άτομα που εμφανίζονται από το πουθενά και σε γραπώνουν λίγο πριν ξεφύγεις στο γκρεμό. Και αφού σε καθίσουν κάτω, θα σου δείξουν με ένα ηλίθιο χαμόγελο πως να περπατάς χωρίς να σκοντάφτεις και θα εξαφανιστούν.

Υπάρχουν κάποια άτομα που πλέον δεν είναι εκεί. Μπορεί και να μην ήταν ποτέ δηλαδή, εξ'αρχής. Και αναρωτιέσαι για τη ζωή σου και τη ζωή τους. Και τελικά αποφασίζεις ότι καλώς κατέληξαν τα πράγματα όπως κατέληξαν.

Υπάρχουν κάποια άτομα τα οποία δε θέλουν αντάλλαγμα. Ναι, υπάρχουν.

Και τέλος υπάρχουν κάποια άτομα που σε παγιδεύουν από την πρώτη στιγμή που τα αντικρύζεις και έχουν ένα κάτι που είναι απροσδιόριστο και χαζό. Και τα ξεχνάς μέσα σε δευτερόλεπτα γιατί δεν έχουν καμία θέση πουθενά. Απλά υπάρχουν για ορισμένες συνθήκες και ορισμένες διαθέσεις.

Τα παραπάνω είναι φράσεις που έχω ακούσει από άλλους και σπανίως έχω πει. Δεν ξέρω αν είναι λυπηρό ή ευτύχημα αλλά εγώ δε θυμάμαι έντονα τέτοια άτομα στη ζωή μου. Ίσως γιατί αυτοί που με πλαισιώνουν, καμια φορά είναι όλα τα παραπάνω μαζί. Ίσως γιατί είμαι εγώ αυτός που είμαι. Ίσως γιατί είμαι πολύ νέος ακόμη. Και υπήρξα σίγουρα τυχερός αλλά και σοφός ίσως στις επιλογές μου. 

Αυτό που ξέρω και το λέω με σιγουριά είναι ότι τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μου έχω υπάρξει εγώ ένα από τα παραπάνω. Έχω υπάρξει κάποιο άτομο. Και αν αυτό δεν είναι ένα από τα πιο κουλά, περίεργά, όμορφα αλλά και τιμητικά πράγματα που μπορείς να ακούσεις, τότε δεν ξέρω τι να πω.

Υ.Γ.

Ναι. Φαντάζομαι πρέπει να έχω κι εγώ τις φάσεις μου. Επιβάλλεται μάλλον. Και τυχαίνει να είμαι ήρεμος τον τελευταίο καιρό γεγονός που τελευταία σπανίζει και με ανησυχεί. 

Αφορμή μια φράση του τελευταίου ποστ του Raggedy.

Είχα μια συζήτηση πριν λίγο καιρό για το θέμα και όλως παραδόξως με έκανε να θέλω να γράψω. Το ξεκίνησα το ποστ, κάπου εδώ είναι χαμένο στα αζήτητα. Έμεινε μισό κλασικά. Το ξανακοίταξα πριν αρχίσω να γράφω και μάλλον τα ίδια θα γράψω αλλά θέλoντας να αποτιναχτεί η μιζέρια της "αποτυχημένης ανάρτησης" από το κείμενο έκανα τη νέα αρχή. Μάλλον δούλεψε.