Liberate our fucking madness (μέρος δ')

“No one is free, even the birds are chained to the sky.”

Τάδε έφη Bob Dylan...Και ο τίτλος είναι μια παραποίηση από στίχους του Corey Taylor.

Μα πόσο δίκιο μπορεί να έχει o Dylan . Θα αποπειραθώ ένα συνοψισμό των τριών τελευταίων παραληρημάτων. Κάθε έκθεση έχει έναν επίλογο, πόσο μάλλον μια έκθεση ιδεών. Τόσο το χειρότερο για μένα καθώς θα πρέπει να καταλήξω σε ένα απτό συμπέρασμα. 

Θεώρησα μια λογική ακολουθία τα προαναφερθέντα. Αν και πιστεύω πως από άποψη μαζικότητας ίσως θα έπρεπε να τα βάλω με άλλη σειρά. Η θρησκεία σαφώς και έιναι ο καλύτερος έλεγχος των μαζών. Άλλωστε το έχει αποδείξει η ιστορία του ανθρώπινου είδους. Είναι το πιο αρχαίο μέσο χειραγώγησης και ταυτόχρονα και το πιο αποτελεσματικό, καθώς ο φόβος φυλάει τα έρμα. Η διαφορά ίσως ήταν ότι τα τότε χρόνια ακόμη και οι βασιλείς πίστευαν σε αυτά τα πράγματα του σατανά προκαλόντας έτσι μια κοινή συνισταμένη μεταξύ λαού και εξουσίας.

Στη συνέχεια προέβαλα τη διαφήμιση και το μαρκετινγκ ως έναν τρόπο να εξαπατήσει κανείς το λαό, μέσω του εξαναγκασμού και ταυτόχρονα της κατευθυνόμενα ελεγχόμενης διαχείρισης των χρημάτων του. Ένας περίεργος μηχανισμός σκέψης τίθεται σε λειτουργία, ένας μηχανισμός που επιβάλλει την απόκτηση πλούτου και τη διάθεση του σε διάφορα προϊόντα με απώτερο σκοπό τη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Άρα είναι σαν να ακολουθούμε μια κυκλική πορεία με ένα τερμα καλά κρυμμένο μακρία από τα δικά μας μάτια, οδηγώντας την κινητήριο δύναμη αυτού του πλανήτη, το χρήμα, πίσω στον αρχικο ιδιοκτήτη του. Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, με μια σχετική ασφάλεια, ότι ακόμη και ολόκληρα κράτη έχουν στηθεί στο βωμό μιας άνομης βιομηχανικής ανάπτυξης η οποία μπορεί ακόμη και να ανταποκρίνεται σε ένα απλήρωτο χρέος.

Money makes the world go round... Τείνει να αναχθεί σε προσευχή τον τελευταίο καιρό σε διάφορες συζητήσεις. Και εκεί πατάει και ο καπιταλισμός. Το κεφάλαιο. Το προλεταριάτο. Η εργατική τάξη. Οι ταξικοί αγώνες. Η σχάση της κοινωνίας σε μέτωπα και η ολική ρίξη απέναντι στο μοναδικό πόλο έλξης, τον πλούτο. Η μαλακία στον εγκέφαλο. Η ακατάσχετη αιμορραγία που προκαλούν στο ανθρώπινο είδος και ο κατακερματισμός του ανθρώπινου δυναμικού σε ελάχιστες μικρές μονάδες που ο καθένας φροντίζει μόνο για την ατομική του τέρψη. Το βρήκα γραμμένο και το παραθέτω αυτούσιο:

 

“Capitalism and communism stand at opposite poles. Their essential difference is this: The communist, seeing the rich man and his fine home, says: 'No man should have so much.' The capitalist, seeing the same thing, says: 'All men should have so much.'”

 

Αυτή είναι και η παράνοια του οικονομικού συστήματος. Αποτελεί το ίδιο ένα τεράστιο και καλοστημένο κόλπο μάρκετινγκ. Μια συνομωσία ολκής. Δείτε πόσο παραπλανημένος ήτανε από αυτή την εικόνα της απλόχερης προσφοράς που αφήνει προς τα έξω το σύστημα της κεφαλαιοποίησης ακόμη και ο ίδιος ο Al Capone:

 

“This American system of ours, call it Americanism, call it capitalism, call it what you will, gives each and every one of us a great opportunity if we only seize it with both hands and make the most of it”

 

Το δικό μου ερώτημα μετά από όλα αυτά, τα οποία σαφώς αποτέλεσαν συμπεράσματα προσωπικών αναζητήσεων, είναι εάν και κατά πόσον είμαστε πραγματικά ελεύθεροι. Θα μου πείτε πόση σημασία έχει, ο καθένας όπως αισθάνεται. Είναι άραγε δυνατό να αισθανθεί κανείς πραγματικά ελεύθερος ζώντας μέσα σε αυτή την απάτη; Ισως τελικά να είναι όλα καθαρά θέμα προσωπικής επιλογής, μιας παραπλανητικής ελευθερίας. Ίσως αυτό και μόνο αυτό να είναι το φως στο τέλος του τούνελ. Ότι η πραγματική μας δύναμη και η μόνη μας ελπίδα για ελευθερία είναι εάν θα επιλέξουμε να ζούμε μέσα σε μια πλάνη παριστάνοντας τους σαλτιμπάγκους, αν θα επιλέξουμε να ακολουθήσουμε αυτό το ρεύμα αηδίας και να μας πάρει ο χείμαρρος μαζί του μέχρι να απολάυσουμε τη θεαματική μας πτώση από έναν καταρράκτη: Την τραγική συνειδητοποίηση που φέρνει δυστυχώς μόνο το τέλος της ζωής, ότι ζήσαμε ζωή κενή και ατελέσφορη.

Είναι άραγε η αληθινή ελευθερία η ελευθερία του να διαλέξεις, να αποφασίσεις, να μισήσεις, να προσπαθήσεις να αντισταθείς ή μήπως τελικά η επιλογή το να μεταμορφωθείς σε έναν εξαίσιο ηθοποιό και να αγνοείς όλα αυτά (όπως με τόση επιτυχία κάνουν για αιώνες οι Ελληνάρες...) περνώντας μια ζωή επίτηδες στην πλάνη που επιβάλλουν μεγαλύτεροι. Και τελειώνω με δυο ακόμη βασανιστικά ερωτήματα. Είναι αλήθεια τόσο τραγικό να μη φοβάσαι να ζήσεις μια ατελέσφορη ζωή; Μήπως τελικά είναι πραγματικά ελεύθερος αυτός που θα καταφέρει να αποτινάξει από πάνω του το φόρτο των προσωπικών επιθυμιών και να τολμήσει να ζήσει χωρίς φόβο και πάθος, χωρίς να περιμένει τίποτα και από κανέναν; 

Μήπως τελικά ακόμη και αν "ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης" παραμένουν "μακάριοι οι πτωχοί τω πνέυματι";

There is no easy walk to freedom anywhere, and many of us will have to pass through the valley of the shadow of death, again and again, before we reach the mountain top of our desires

- Nelson Mandela

Υ.Γ. Το 4Χ αναφέρεται στη στρατηγική ανάπτυξης των παιχνιδιών στρατηγικής. Explore, expand, exploit, exterminate και είμαστε τελικά όλοι μικροί αυτοκράτορες του δικού μας ψηφιακού poly pocket... Παιχνιδάρες κατα τ'άλλα :P

Ευχαριστώ όλους όσους μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν έστω και ένα από τα κείμενα ακόμη κι αν με μίσησαν ακόμη περισσότερο. Ακόμη περισσότερο ευχαριστώ όσους ένιωσαν την ανάγκη να γράψουν και καμια φιλοσοφημένη κουβέντα για να δέσει το γλυκό. Έχω εξεταστική οπότε δεν ξέρω τη μετέπειτα συχνότητα των αναρτήσεων μου.