Ανακοίνωση: Βαρύγδουπη και γελοία

Στα διαλείμματα από τη συγγραφή της πτυχιακής μου πρέπει να ξεκινήσει χτες, θα συμβαίνει κάτι περίεργο. Θα απομακρυνθώ για ένα διάστημα από τα χιουμοριστικά κείμενα και τα πολιτικά σχόλια γιατί θα τολμήσω να κάνω κάτι που αμφιβάλλω για την επιτυχία του.

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω με απλούς όρους το νομισματικό σύστημα και την οικονομία του πλανήτη, όπως την ερμήνευσα εγώ μετά από μπόλικο διάβασμα αρκετών ετών.

Δεν ξέρω τι θα επιτύχω μιας και το ιντερνετς είναι γεμάτο από δαύτα αλλά ελπίζω με το τραγικό χιούμορ που με διακατέχει και τα φανταστικά άκυρα παραδείγματα που χρησιμοποιώ να γελάσουμε, να περάσουμε όμορφα και να μάθουμε και κάτι ανταλλάζοντας απορίες αλλά απόψεις πιο ψαγμένων από μένα.

Για να γίνει αυτό βέβαια προϋποθέτει τα γαμημένα τα comments να μην ντρέπεστε να τα βάλετε
γιατί τα αγαπάω και χέζομαι από τη χαρά μου κάθε φορά που έχω κι από ένα.

Επίσης, ephee, τρυποκάρυδε και Kate, γουστάρω τα κόμμεντς λέμε μην τα τσιγγουνευτείτε ποτέ!

Ephee & τρυποκάρυδε ΓΡΑΦΕΤΕ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ!

Αντε να πούμε γιατί είμαι και πολύ γιο και μπαντ μαδα φάκα.

Killing my indie mood

Αμφιταλαντεύτηκα αρκετά.

Αλλά οχι.

Θα το πω.

O Raggedy Man και πρώην indiefuck αποφάσισε να μας αποχαιρετίσει.

Δεν πάει μακριά. Είναι ένας απίστευτα ταλαντούχος individual που (ελπίζω δηλαδή για το καλό του) ετοιμάζει άλλη μια μορφή τέχνης.

Όσοι ασχολείστε έστω και λίγο με indie πράματα τον ξέρετε οπότε δεν έχω να πω κάτι.

Όσοι δεν ασχολείστε αλλά θέλετε κάτι τρελό και όμορφο να ασχοληθείτε
τσακιστείτε τώρα: Indie Scenester That Loves Swearing

Ένα κακό έχει η υπόθεση: Του πήρε 2-3 χρόνια να τα γράψει και τα ρουφάς μέσα σε μια μέρα. Μαλακία.

Whatevah,

Πάω να διαβάσω τα  ψυχοφιξιόνγια ακόμη μια φορά.

Στο μεταξύ εσείς ρίξτε του μια ματιά.

Στα τσακίδια indiefuck,

Oυστ Raggedy man,

see ya in @rT

Misleading post: Beware

Ένιωσα να με συνεπαίρνει ένας άνεμος ευχαρίστησης. Γύρισα και κοίταξα τα νυσταγμένα τριαντάφυλλα. Ήθελα να είναι νυσταγμένα μάλλον για να ταιριάζουν με εμένα γιατί εκείνο το πρωινό, το ροδαλό μπουκετάκι μου έστεκε πιο περήφανο από ποτέ. Χάζευε την ατελείωτη Αθήνα. Εκείνο το πρωινό, ακόμη και η μουχιλασμένη πόλη έφερνε στα μάτια μου εικόνες από την παλιά της αίγλη.

Η κάρτα ήταν πάνω στο ψυγείο στολισμένη με ένα μαγνητάκι καρδούλα να την κρατάει εκεί, στην περίοπτη θέση της. Για να βλέπει εμένα και εγώ να βλέπω αυτήν και να αναπολώ την κολώνια του, το άρωμά του, το μάλλινο ζακετάκι του.

Η ποίηση της λογικής είναι τόσο περιορισμένη καμια φορά. Εγώ ήθελα να σου γράψω, να σου αφιερωθώ. Να πονέσω από το τσίμπιμα μια καρφίτσας ενώ σου μπαλώνω μια πυτζάμα που πατούσες ενώ γυρόφερνες στο σπίτι. Να με γρατζουνίσουν τα γένια σου το πρωι πριν λουστείς και εξαφανιστείς για τη δουλειά.

Αυτό θέλω εγώ από σενα, από μας.

Τώρα για να περάσουμε στα καθέκαστα. Το παραπάνω έκτρωμα θα γίνει λογοτέχνημα με 2 τρόπους: Αν πεταχτεί ένα ζόμπι και τη φάει σκορπίζοντας τα εντόσθια της στο κωλομαγνητάκι καρδούλα ή αν πεταχτεί ένα ζόμπι και τη φάει σκορπίζοντας τα εντόσθιά της στο κωλομαγνητάκι καρδουλα και αυτό το ζόμπι είναι ο αγαπημένος της. Και πάλι δεν είμαι σίγουρος.

Let's face it, οι άντρες δε διαβάζουν. Και αυτό είναι κακό. Όταν προτιμάς να ανταλλάξεις τη χαρά ενός βιβλίου με έναν ποδοσφαρικό αγώνα επί 75 ολόκληρα συναπτά έτη πως να το κάνουμε, έχεις έλλειψη κολυτούρας. Δε θα μισήσω και σε αυτό το ποστ τη βιομηχανία του αθλητισμού γιατί βαριέμαι και πιστεύω ότι δεν έχει νόημα εν τέλει. Θα μισήσω όμως το πιο αγαπημένο είδος βιβλίου που λυμαίνει στην κυριολεξία τις βιβλιοθήκες των σπιτιών σχεδόν ΚΑΘΕ Ελληνίδας.

To ερωτικόρομαντικό παραμυθοαποχαύνωμα της κακιάς ώρας που λατρεύω να μισώ όσο τίποτε άλλο. (νταξ, παίζει να ναι και το ποδόσφαιρο σε αυτή την κατηγορία, με πιάσατε) Μα είναι δυνατόν; Μιλάμε για σίγουρα λεφτά. Αρκεί βέβαια να ξες να γράφεις παπαριές όπως η από πάνω. Εγώ δεν ξέρω. Αν και γράφω σχετικά πολύ. Δε γράφω όμως τέτοια πράγματα.

Δεν ξέρω για κάποιο λόγο δε με αγγίζει η ατέρμονη, αψεγάδιαστη, αλαφροίσκιωτη, αλτρουιστική, (είμαι ακόμη στο άλφα) αγάπη που παρουσιάζεται σε τέτοιου είδους εκτρώματα αλλά ούτε και καίγομαι να μάθω για το πως σκατά κατάφερε μια αγροτοπούλα να εξαφανιστεί από το χωρίο και να κυνηγήσει τον έρωτά της τον αγιάτρευτο στα απειλητικά γκρίζα τείχη μιας πόλης ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να κατεβάσει η κούτρα της κάθε/του κάθε καμένου συγγραφέα.

Το πρόβλημά μου προφανώς δεν είναι ότι υπάρχουν αυτά τα βιβλία. Καλά κάνουν και υπάρχουν. Το πρόβλημα μου είναι ότι αν δε γράφεις τέτοιες παπαριές ή για εφηβικούς έρωτες με βαμπίρ δεν έχεις ελπίδες να σε πάρουν στα σοβαρά. Και για όνομα, σταματήστε να γράφετε αποφθέγματα τέτοιων βιβλίων στο fb, γιατί καταντάει γελοίο. Το να μου ζητάς να σχολιάσω τη λογοτεχνική ροπή και τη συγγραφική μαεστρία τέτοιων βιβλίων είναι σαν να προσπαθείς να με πείσεις να σχολιάσω τη σκηνοθεσία σε τσόντα.

Φαντάζομαι αφού βρήκε δουλειά και κοινό η Μενεγάκη, υπάρχει μια θέση σε κάθε σπίτι και για τέτοιου είδους εκτρώματα. Μάλλον η εγγενής αντιπάθειά μου προς το μέρους τους έχει να κάνει με το ότι -λυπάμαι- αλλά δε θεωρώ τον έρωτα το απόλυτο συναίσθημα ούτε και πιστεύω ότι πρέπει να αυτοπροσδιοριζόμεθα από το πόση την έχει ο σύντροφός μας (την οικονομική επιφάνεια).

Διότι ρε γαμώτο, αν σας εκφράζουν αυτά τα "λογοτεχνήματα" να πάμε να πνιγούμε στην τελική. Ούτε με άλογο θα σας κλέψουμε από την κουζίνα, ούτε θα σας πάρουμε με ρομαντσάδα και το θηριώδες μας πέος κάτω από το ολόγιωμο φεγγάρι στην παραλία (κυρίως γιατί δεν ξέρετε ούτε καν πόσο ψηλό είναι ένα άλογο αλλά και γιατί στην παραλία θα μας σπάσετε τα ούμπαλα).

Θα μου πεις κακό είναι να ονειρέυεται κανείς; Μετά από το σπάσιμο νεύρων στη δουλειά και το πλύσιμο των πιάτων και το εκνευριστικό σιδέρωμα και το φαϊ να κάτσεις να διαβάσεις πως τα όνειρά σου πραγματοποιούνται από μια ξένη; Όχι, φυσικά. Γαμάτο είναι. Γι' αυτό λέω ότι το πρόβλημα είναι κυρίως δικό μου. Τόσες πωλήσεις ρε συ, δε μπορεί εγώ να κάνω λάθος. Απλά άμα καμιά φορά θέλω να ονειρευτώ τίποτα, προτιμώ να ταξιδέψω σε καμια εποχή που δεν έζησα, να μάθω για κανά σημαντικό γεγονός που σημάδεψε την ανθρωπότητα ή στην τελική να λύσω κανά μυστήριο παρέα με κανα ψυχοπαθή δημοσιογράφο.

Οκ, δεν ξέρω. Πάσο.

Βια στη βία, Ω!

Άλλο ποστ έγραφα, αλλά θα το αφήσω για αργότερα. Εκνευρίζομαι.

Γενικά είμαι βίαιος άνθρωπος. 

Όχι, όπως το αντιλαμβάνεστε. Είμαι βίαιος με εμένα. Με τα συναισθήματα μου, με τον έλεγχο μου. Γι αυτό και στο 90% των περιπτώσεων είμαι πολύ ήρεμος. Είμαι αυστηρός άνθρωπος αλλά ταυτόχρονα και ένας από τους μεγαλύτερους σταρχιδιστές στην ιστορία του πλανήτη. Είμαι ατσούμπαλος αλλά και σε φοβερή ισορροπία με τα γύρω μου. 

Πιστεύω στη βία όμως.

Πάλι όχι όπως το αντιλαμβάνεστε. Πιστεύω στη βίαιη ανταλλαγή συναισθημάτων. Πιστεύω στην βία της φύσης. Ένα κύμα λίγο μεγαλύτερο από το κανονικό και τέλος. Μια δόνηση ή ένας αέρας σε διαφορετική κλίμακα από τη συνηθισμένη και παύουμε. Η βία όμως δε μπορεί να έχει κατευθυνόμενο αποτέλεσμα. Για μένα που πιστεύω στη βία (και το τονίζω για να φανεί περισσότερο το οξύμωρο της υπόθεσης, όχι για κανέναν άλλο λόγο), που θεωρώ ότι είναι ένα αποτελεσματικό μέσο για να πετύχεις κάποια πολύ συγκεκριμένα πράγματα, ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι αν μη τι άλλο αιτία για να σκάσεις ένα χαμόγελο ειρωνείας στον καθρέπτη. 

Πως μπορεί κάτι τόσο δυνατό και απόλυτο να φέρει αποτέλεσμα; Δεν πρόκειται. Η λογική "βία στη βία" των βολεμένων δεν είναι λογική. Είναι παραλογική. Όταν ένα ηφαίστειο σκάει το αποτέλεσμα του είναι θάνατος. Σε κάποιες περίεργες περιπτώσεις είναι και γένεση. Αλλά είναι ανεξέλεγκτη.

Η πιο βίαιη στιγμή του σύμπαντος,  ο συμβολισμός του απόλυτου θανάτου, η έκρηξη ενός supernova είναι και η πιο μαγική στιγμή δημιουργίας που μπορεί να αντιληφθεί κάποιος. Αλλά δεν υπάρχει ελεγχόμενο αποτέλεσμα. 

Δεν είναι η βία λύση. Ποτέ δεν ήταν. Γιατί αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία αυτή τη στιγμή δεν είναι βία. Δεν υπάρχει ορμή. Δεν υπάρχει τίποτα που φέρει την υπογραφή της βίας. Δε μπορούμε ως λαός να στηρίξουμε τη βία, λυπάμαι πάρα πολύ. Μπορούμε να στηρίξουμε τη δειλία τελικά. Μπορούμε. Θα παραθέσω ένα κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο τέλος που βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον. Για τη βία μιλάει. Άλλου είδους βία όμως.

Το να πετάξω μια καρέκλα και έναν φραπέ και ένα αγελαδινό/αιγοπρόβειο επιδόρπιο γιαούρτης δεν είναι βία. Είναι δειλία. Είναι η χειρότερη και πιο ελεεινή μορφή φόβου και μου προκαλεί αηδία. Κι αν σε είχα δίπλα μου εσένα εκείνη την ώρα που το πέταξες (σε όποιον και να το πέταξες, δε με ενδιαφέρουν τα άπλυτα του Νταλάρα) και σε σάπιζα στο ξύλο, ούτε αυτό θα ήταν βία. Θα ήταν και αυτό δείγμα του απαίσιου πολιτισμού μας.

Ξέρεις τι θα ήταν όμως μια μορφή βίας; 

Να σε πιάσω από τις μασχάλες και να σε ανεβάσω μπροστά στο μικρόφωνο. Να κάτσεις εκεί μια ώρα με το μηδενικό σου ταλέντο και να υπομένεις τα γιαούρτια και τους φραπέδες. Να εύχεσαι εκείνη την ώρα που στα πετάνε και γίνεσαι σκουπίδι να έρθουν να στα πουν από κοντά, πρόσωπο με πρόσωπο αν τολμάνε. Δεν τολμάνε αγαπητέ. Γιατί δεν είναι γενναίοι επαναστάτες. Είναι ανώνυμα παιδάκια, μικρά ανδρείκελα δίχως παιδεία και συμπεριφορικές νόρμες. Και οι τελευταίες χρειάζονται μάγκες. Πάρτε το χαμπάρι.

Αυτό το συναίσθημα αγαπητέ άμυαλε, που ανεβαίνει στο λαιμό και σου καίει τα σωθικά στο πέρασμά του, αυτό το κατάφορο άδικο που νιώθεις όταν σου πετάνε πράγματα και εσύ απλά πρέπει να συνεχίσεις -επώνυμα, όχι ανώνυμα- αυτό είναι βία. Αυτή είναι η βία που όχι μόνο δε θα σε αλλάξει αλλά θα σε καταστρέψει κιόλας.

Και όταν πέφτει ξύλο στους δρόμους, μην νομίζετε ότι αγωνίζεστε εσείς με τα μπάχαλα παραμάσχαλα. Να βγάλετε την κουκούλα και να έρθετε να πάμε όλοι μαζί πακέτο. Η "απραξία" όπως την ορίζετε, είναι βία.

Όταν σκοτώθηκε το παιδάκι ο Αλέξης εκείνον τον τραγικό Δεκέμβρη, εκείνο το παλικάρι που γονάτισε μπροστά στον ματατζή με το χέρι στην ασπίδα και τον κοιτούσε κατάματα για ώρες, ασκούσε βία. Του βίαζε την ψυχή. Του φόρτωνε κατήγορω τα οποία δεν είχαν καμία απολύτως βάση.

Όταν μια μάζα ανθρώπων φτάνουν σε σημείο να μην έχουν να πουν τίποτα κι απλά διαδηλώνουν, τότε μιλάμε για αληθινή, δυνατή, ενωμένη, αυθόρμητη, φορτισμένη βία.

Καταλαβαίνεις εσύ με το φραπέ που ετοιμάζεσαι να τον πετάξεις σε κάποιον επειδή είσαι πολύ χέστης να κάνεις αυτό που κάνει σε ποια βία πιστεύω εγώ; Και αυτή η βία δεν αρέσει σε κανέναν. Δεν είναι υπολογίσιμη. Δεν είναι κατευθυνόμενη. Δεν μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις.

Οπότε σκέψου, ποια βία προτιμάς εσύ; 

Μια που δεν έχει κανένα αποτέλεσμα ή μια που έχει σίγουρο αποτέλεσμα αλλά δυστυχώς είναι εντελώς απρόβλεπτο και μή ελεγχόμενο;


* http://www.alkinoos.gr/el/news.html