Φανφαρίζον Μπαρόβιος Αφηγείται Σε Σουρωμένα Γκομενάκια... Ή μήπως...

...όχι; Δηλαδή, εντάξει ίσως και να μην είναι φανφαρίζον. Αλλά μπαρόβιος, γκομενάκια το σύνολο κατά κει το πάει. Τα λεγόμενα κλισέ, ω (!) μα πόσο μπορεί να καταιγίζουν το μυαλό μας...Ποδόσφαιρο, πίτσα μπύρα. Σουβλάκια, κοιλιά και φίλοι. Καλό λευκό κρασί, επέτειος και σύζυγος. Κι όμως κατά καιρούς φαντάζουν όλα κομματάκι πρωτότυπα... Περίεργο δεν είναι; Δεν το κρύβω, το μεγάλο μου πάθος είναι οι χαρακτήρες. Ήταν μια ανέλπιστη εξέλιξη μέσα από τα άπειρα ταξίδια που έχω κάνει σε στιβάδες από βιβλία, κείμενα, κόμιξ και γενικώς σωρηδών τυπομένο χαρτί. Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω ότι στην αρχή με ενθουσίαζαν άλλα πράματα. Μια καλή ιστορία, ένα καλό τέλος, ένας ήρωας... Με τον καιρό έμαθα να εκτιμάω τους συγγραφείς (με τη γενικότερη έννοια. Προσωπικά θεωρώ και τους σεναριογράφους συγγραφεις...) που κατάφερναν να πλάσουν έναν αληθινό κόσμο με πραγματικούς χαρακτήρες.

Το κακό παραέγινε με τα παιχνίδια ρόλων. Άπειρο λιώσιμο πάνω από κανόνες, δίπλα στον πιστό DM (α ρε Αλέκο, τυν τύφλα σου δεν ήξερες και μεις σα θεό σε είχαμε...), αγκαλία με τους παίχτες, ζητοκραυγές στο τέλος μιας μεγάλης μάχης ( Ποιος δε θυμάται τον Gulthias - Αλέκο για πολλοστή φορά τον παίρνεις-), αγκαλιά με το πιεσόμετρο όταν ένας καταραμένος γρίφος μας προκαλούσε πονοκέφαλο μετά το πρώτο 3ωρο λιωσίματος (respect στον Παύλο για το ηλίθιο χαιρέκακο χαμόγελο του DM)...Και όλα αυτά, σε μια προσπάθεια να αποικονίσουμε έναν χαρακτήρα. Να παίξουμε όσο καλύτερα γίνεται το ρόλο. Να μπούμε στο πετσί ενός άλλου πλάσματος και να ζήσουμε για λίγο, όπως ίσως να ζούσε αυτό. Κάποιοι τα καταφέρνουν. Κάποιοι άλλοι μας σπάνε τον πάπαρο γιατί το μόνο που τους νοιάζει είναι το attack roll και αν θα μιλήσει το σπαθί τους (Στέριο επίσης τον πάιρνεις, get a grip...).

Δεν ξέρω τι με οδήγησε στο κυνήγι των χαρακτήρων. Ίσως επειδή εγώ είμαι σχετικά απλός στις λειτουργίες μου. Με καθοδηγεί μια "γαμημένη ηττοπάθεια" (quote to P(s)aul Goodman). Προβλέψιμος και εκνευριστικός. Η μάνα μου σίγουρα με έσπρωξε κομματάκι. Αλλά σε αυτήν οφείλω εκτός από το πάθος μου για λογοτεχνία και την τρέλλα μου για τα εγκλήματα. Αλήθεια. Μικρά, μεγάλα, οικονομικά, ερωτικά, ειδεχθή, απαίσια, εν βρασμώ ψυχής, όλα με συναρπάζουν. Όχι, η πράξη αυτή καθαυτή. Η αναζήτηση της κάθαρσης του χαρακτήρα που τελικά βρίσκει το δρόμο της μέσω της δολοφονίας. Απίστευτο. Τα κίνητρα πίσω από κάθε κίνηση, η πορεία της σκέψης, το ανθρώπινο μυαλό, οι συμπτώσεις, όλα δένουν καταπληκτικά για να χαρίσουν μια ψευδαίσθηση της αλήθειας. Ένα ειδυλλιακό παραδείσιο τοπίο στο οποίο ο δολοφόνος ζει απελευθερωμένος από τις τύψεις και την παράνοιά του. Ειλικρινά, ανατριχίαζω με serial killers και τα αρρωστημένα τους μυαλά. Το πείσμα τους, η απουσία διεισδυτικότητας του νου, η παντελής έλλειψη του φόβου, όλα καλά κρυμμένα κάτω από μια αλλαξιά ρούχα, να κείτονται νοσηρά και να κατασπαράζουν ώρα με την ώρα το θυμικό του ανθρώπου.

Και αυτή η καταραμένη η έκφραση; Αυτή η ρημάδα εξέγερση του εσωτερικού κόσμου, πλούσιου ή μη, που θέλει να βγει προς τα έξω, να δράσει, να ξεφύγει από την εσωτερική καταπίεση, αρρωστημένα κίνητρα, συλλογιστικές πορείες που η θεωρία στης σχετικότητας γονατίζει δακρυσμένη μπροστά τους, σκάνδαλα, δωρεές, κινητήριος δύναμη: Χρήμα, Εξουσία, Πάθος, Έρωτας, Αγάπη, Αρρώστια, Απελπισία... Πως είναι δυνατόν να στεκόμαστε παθητικά μπροστά σε τόσο ενδιαφέροντα πράγματα; Το βάθος των χαρακτήρων είναι τόσο μεγάλο που κινδυνεύεις να χάσεις τον εαυτό σου. Θυμάσαι ρε, τί συζητήσεις κάναμε και κάνουμε ακόμη (η πιο πρόσφατη προχτες) για μένα, για σένα, για τους άλλους, για τα πάντα;

Και εν τέλει, υπάρχει μια λογική πορεία που ακολουθεί ένας άνθρωπος ή είναι όλα απλά τυχαίο ανασκωλόπισμα ενός σκορπισμένου νου; Τι διαφορά έχει ένας άνθρωπος οδηγούμενος από τα συναισθήματά του με έναν άλλο τροφοδοτούμενο από την ψυχρή λογική; Μπορούμε άραγε να τα διαχωρίσουμε όλα αυτά; Εάν μαζευτούνε πενήντα νοματέοι σε ένα κλειστό σύστημα και οι μισοί λένε ότι βρέχει, οι άλλοι μισοί ότι δε βρέχει, ποιος έχει δίκιο; Οι σταγόνες θα μου πείτε. Λάθος! Η πραγματική απάντηση είναι "δε με νοιάζει". Είναι πολύ πιο χρήσιμο να ψάξεις μέσα τους να δεις τι είναι αυτό που προκαλεί αυτήν τη δήλωση, αυτή τη σιγουριά της δήλωσης, τον ενδεχόμενο καβγά τους ή ακόμη ακόμη, το διαχωρισμό τους σε ομάδες με τίτλο "Οι βρεγμένοι" και "Οι στεγνοί".

Αλλά τι λέω, στην τελική η χώρα έχει πάρει την κατρακύλα, το ΔΝΤ μας έχει σαπίσει, οι βουλευτές τα έχουν πάρει από παντού και οι μισοί από αυτούς θέλουν να κλείσει το τροκτικό. Ό,τι να ναι, απταλίστομπαμπαλί... Και μετά, το 35% της χώρας έχει πράσινη πρόθεση ψήφου. Ε, εντάξει, εκεί τι χαρακτήρες να αναλύσεις. Είστε απλά ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ ΜΑΛΑΚΕΣ.

Έλα μου;

Δυο πραγματάκια μέχρι την επόμενη σοβαρή ανάρτηση, που λυπάμαι αλλά δεν
δύναμαι να μη σχολιάσω...

http://troktiko.blogspot.com/2010/06/blog-post_6710.html

Ο αρμόδιος δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση ήταν ένας θρησκόκαυλος παπάς;
Όμίτζί και τρία τρόλ...


Δεύτερον και εξίσου καταπληκτικό.

Ακούν λέει το νομισματοκοπείο τις νύχτες και "κόβει" δραχμές...!
Α ναι, σωστά, γιατί τα ευρώ εκπέμουν συχότητες από 384 εώς 457Hz που μεταφράζονται σε "κλονκ κλονγκ" ή ενίοτε και "κλινγκ κλονκ" για τα κέρματα και συχνότητες από 764 εώς 800Hz που αποδίδονται ως "πλφρρττ" ή και "φρατς" για τα χαρτονομίσματα

Αντίθετα οι δραχμές κατά την "κοπή" τους εκπέμπουν θορύβους συχνότητας 260 εώς 349Hz με αντίστοιχη ηχητική απόδοση "κλόιονγκ" και "κλανκ" για τα κέρματα και συχνότητες από 827,45 εώς 996,74Hz, δηλαδή τα γνωστά "χρούτσου χρούτσου" και "φσσχσσρτ".

Έλεος...

Liberate our fucking madness (μέρος δ')

“No one is free, even the birds are chained to the sky.”

Τάδε έφη Bob Dylan...Και ο τίτλος είναι μια παραποίηση από στίχους του Corey Taylor.

Μα πόσο δίκιο μπορεί να έχει o Dylan . Θα αποπειραθώ ένα συνοψισμό των τριών τελευταίων παραληρημάτων. Κάθε έκθεση έχει έναν επίλογο, πόσο μάλλον μια έκθεση ιδεών. Τόσο το χειρότερο για μένα καθώς θα πρέπει να καταλήξω σε ένα απτό συμπέρασμα. 

Θεώρησα μια λογική ακολουθία τα προαναφερθέντα. Αν και πιστεύω πως από άποψη μαζικότητας ίσως θα έπρεπε να τα βάλω με άλλη σειρά. Η θρησκεία σαφώς και έιναι ο καλύτερος έλεγχος των μαζών. Άλλωστε το έχει αποδείξει η ιστορία του ανθρώπινου είδους. Είναι το πιο αρχαίο μέσο χειραγώγησης και ταυτόχρονα και το πιο αποτελεσματικό, καθώς ο φόβος φυλάει τα έρμα. Η διαφορά ίσως ήταν ότι τα τότε χρόνια ακόμη και οι βασιλείς πίστευαν σε αυτά τα πράγματα του σατανά προκαλόντας έτσι μια κοινή συνισταμένη μεταξύ λαού και εξουσίας.

Στη συνέχεια προέβαλα τη διαφήμιση και το μαρκετινγκ ως έναν τρόπο να εξαπατήσει κανείς το λαό, μέσω του εξαναγκασμού και ταυτόχρονα της κατευθυνόμενα ελεγχόμενης διαχείρισης των χρημάτων του. Ένας περίεργος μηχανισμός σκέψης τίθεται σε λειτουργία, ένας μηχανισμός που επιβάλλει την απόκτηση πλούτου και τη διάθεση του σε διάφορα προϊόντα με απώτερο σκοπό τη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Άρα είναι σαν να ακολουθούμε μια κυκλική πορεία με ένα τερμα καλά κρυμμένο μακρία από τα δικά μας μάτια, οδηγώντας την κινητήριο δύναμη αυτού του πλανήτη, το χρήμα, πίσω στον αρχικο ιδιοκτήτη του. Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, με μια σχετική ασφάλεια, ότι ακόμη και ολόκληρα κράτη έχουν στηθεί στο βωμό μιας άνομης βιομηχανικής ανάπτυξης η οποία μπορεί ακόμη και να ανταποκρίνεται σε ένα απλήρωτο χρέος.

Money makes the world go round... Τείνει να αναχθεί σε προσευχή τον τελευταίο καιρό σε διάφορες συζητήσεις. Και εκεί πατάει και ο καπιταλισμός. Το κεφάλαιο. Το προλεταριάτο. Η εργατική τάξη. Οι ταξικοί αγώνες. Η σχάση της κοινωνίας σε μέτωπα και η ολική ρίξη απέναντι στο μοναδικό πόλο έλξης, τον πλούτο. Η μαλακία στον εγκέφαλο. Η ακατάσχετη αιμορραγία που προκαλούν στο ανθρώπινο είδος και ο κατακερματισμός του ανθρώπινου δυναμικού σε ελάχιστες μικρές μονάδες που ο καθένας φροντίζει μόνο για την ατομική του τέρψη. Το βρήκα γραμμένο και το παραθέτω αυτούσιο:

 

“Capitalism and communism stand at opposite poles. Their essential difference is this: The communist, seeing the rich man and his fine home, says: 'No man should have so much.' The capitalist, seeing the same thing, says: 'All men should have so much.'”

 

Αυτή είναι και η παράνοια του οικονομικού συστήματος. Αποτελεί το ίδιο ένα τεράστιο και καλοστημένο κόλπο μάρκετινγκ. Μια συνομωσία ολκής. Δείτε πόσο παραπλανημένος ήτανε από αυτή την εικόνα της απλόχερης προσφοράς που αφήνει προς τα έξω το σύστημα της κεφαλαιοποίησης ακόμη και ο ίδιος ο Al Capone:

 

“This American system of ours, call it Americanism, call it capitalism, call it what you will, gives each and every one of us a great opportunity if we only seize it with both hands and make the most of it”

 

Το δικό μου ερώτημα μετά από όλα αυτά, τα οποία σαφώς αποτέλεσαν συμπεράσματα προσωπικών αναζητήσεων, είναι εάν και κατά πόσον είμαστε πραγματικά ελεύθεροι. Θα μου πείτε πόση σημασία έχει, ο καθένας όπως αισθάνεται. Είναι άραγε δυνατό να αισθανθεί κανείς πραγματικά ελεύθερος ζώντας μέσα σε αυτή την απάτη; Ισως τελικά να είναι όλα καθαρά θέμα προσωπικής επιλογής, μιας παραπλανητικής ελευθερίας. Ίσως αυτό και μόνο αυτό να είναι το φως στο τέλος του τούνελ. Ότι η πραγματική μας δύναμη και η μόνη μας ελπίδα για ελευθερία είναι εάν θα επιλέξουμε να ζούμε μέσα σε μια πλάνη παριστάνοντας τους σαλτιμπάγκους, αν θα επιλέξουμε να ακολουθήσουμε αυτό το ρεύμα αηδίας και να μας πάρει ο χείμαρρος μαζί του μέχρι να απολάυσουμε τη θεαματική μας πτώση από έναν καταρράκτη: Την τραγική συνειδητοποίηση που φέρνει δυστυχώς μόνο το τέλος της ζωής, ότι ζήσαμε ζωή κενή και ατελέσφορη.

Είναι άραγε η αληθινή ελευθερία η ελευθερία του να διαλέξεις, να αποφασίσεις, να μισήσεις, να προσπαθήσεις να αντισταθείς ή μήπως τελικά η επιλογή το να μεταμορφωθείς σε έναν εξαίσιο ηθοποιό και να αγνοείς όλα αυτά (όπως με τόση επιτυχία κάνουν για αιώνες οι Ελληνάρες...) περνώντας μια ζωή επίτηδες στην πλάνη που επιβάλλουν μεγαλύτεροι. Και τελειώνω με δυο ακόμη βασανιστικά ερωτήματα. Είναι αλήθεια τόσο τραγικό να μη φοβάσαι να ζήσεις μια ατελέσφορη ζωή; Μήπως τελικά είναι πραγματικά ελεύθερος αυτός που θα καταφέρει να αποτινάξει από πάνω του το φόρτο των προσωπικών επιθυμιών και να τολμήσει να ζήσει χωρίς φόβο και πάθος, χωρίς να περιμένει τίποτα και από κανέναν; 

Μήπως τελικά ακόμη και αν "ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης" παραμένουν "μακάριοι οι πτωχοί τω πνέυματι";

There is no easy walk to freedom anywhere, and many of us will have to pass through the valley of the shadow of death, again and again, before we reach the mountain top of our desires

- Nelson Mandela

Υ.Γ. Το 4Χ αναφέρεται στη στρατηγική ανάπτυξης των παιχνιδιών στρατηγικής. Explore, expand, exploit, exterminate και είμαστε τελικά όλοι μικροί αυτοκράτορες του δικού μας ψηφιακού poly pocket... Παιχνιδάρες κατα τ'άλλα :P

Ευχαριστώ όλους όσους μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν έστω και ένα από τα κείμενα ακόμη κι αν με μίσησαν ακόμη περισσότερο. Ακόμη περισσότερο ευχαριστώ όσους ένιωσαν την ανάγκη να γράψουν και καμια φιλοσοφημένη κουβέντα για να δέσει το γλυκό. Έχω εξεταστική οπότε δεν ξέρω τη μετέπειτα συχνότητα των αναρτήσεων μου.

4X - eXplore, eXpand, eXploit, eXterminate (μέρος γ')

Για τους άσχετους, θα εξηγήσω με υστερόγραφο στο τέλος. Για τους σχετικούς δεν έχει καμία σχέση με αυτό που φαντάζεστε. Αφού έχουμε πιάσει όλους τους εγκέφαλους σε αυτόν τον πλανήτη, ήρθε ο καιρός να ασχοληθούμε με πραγματικά τεράστια μυαλά... Αναπόφευκτα όμως θα πρέπει να πάρει και η μπάλα και κανα δυο μαλάκες αλλά τι να κάνουμε αυτά έχει η ζωή. Γενικά έχω μια τάση να σιχαίνομαι και να οικτίρω τα και καλά "ανοιχτά" μυαλά τύπου κομμουνιστές, κεντρο - αριστεροί (κοινώς κομμουνιστές που γουστάρουν χρήματα), αναρχικοί και δε συμμαζεύεται.

Εχω πει και ξαναματαπεί ότι σας βρίσκω όλους τόσο μα τόσο ανελέητα δήθεν. Οι μεν κομμουνιστές πιστεύουν ότι όλοι είμαστε ίσοι. Ναι, έχουμε ακριβώς τα ίδια δικαιώματα. Σαφώς και είμαστε όλοι carbon based life forms για να το επεκτείνω και λίγο αλλά πραγματικά δε μου λέει κάτι. Είχα μια συζήτηση με μια φίλη οικογενειακή, σαφώς κομμουνίστρια αλλιώς δε θα είχε νόημα να την αναφέρω η οποία μέσες άκρες μου έλεγε το εξής: Δεν υπάρχουν ιδιοφυίες, δεν υπάρχουν ταλέντα, όλοι είμαστε ίδιοι. Της φέρνω παράδειγμα έναν καταπληκτικό παιδί και συμφοιτητή μου (Γιώργο συγγνώμη, αλλά πρέπει να σε παινέψω...!) που ειναι απίστευτο μυαλό.Είναι γεννημένος χημικός ρε παιδί μου... Σπάνια βλέπεις τέτοια ταλέντα. Και της εξηγώ ότι αυτό το παιδί, δε θα έπρεπε να έχει τις ίδιες ευκαιρίες με μένα. Είναι κλάσεις ανώτερα και το μυαλό του αλλά και ο κόπος που κάνει. Γιατί να κάνουμε την ίδια δουλειά και να πληρωνόμαστε το ίδιο ενώ είναι σαφές ότι αξίζει πολλά παραπάνω; Η απάντηση; Δεν υπάρχουν ταλέντα και ιδιοφυίες, όλοι είμαστε το ίδιο... Δε σχολιάζω. Στην κρίση σας.

Τώρα με αναρχικούς και κεντρο-αριστερούς νομίζω δε χρειάζεται να ασχοληθώ. Υποκριτές.-

Όπως καταλαβαίνετε, οι περισσότερες ιδεολογικές συρράξεις που εμπλέκονται με τα κοινά έχουν ως κεντρική ιδέα το διαμοιρασμό του πλούτου, τη στήριξη του λαού και την παροχή ζωής υψηλής ποιότητας. Και φυσικά ολα αυτά με το αζημίωτο για να μπορούν να τα αρπάζουν. Πάρτε το χαμπάρι αριστεροί σκατομαλάκες και δεξιά φασιστόμουτρα. Ένα και μόνο οικονομικό σύστημα μπορεί να στηρίξει την κοινωνία με τη σημερινή της δομή. Ο καπιταλισμός! Ω, ναι θα πλέξω εγκώμιο και σε όποιον δεν αρέσει να σταματήσει να διαβάζει εδώ και να πάει σε συλλαλητήριο του Π.Α.Μ.Ε.

Όπως και στη φυσική, για να υπάρξει ροή ρεύματος σε μια ηλεκτρική πηγή είναι απαραίτητη η ύπαρξη της λεγόμενης διαφοράς δυναμικού. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον καπιταλισμό. Οι λίγοι έχουν τον πολύ πλούτο και υπόλοιποι, τέσσερα κιλά αρχίδια που μπορούν και τα βγάζουν πέρα με φραγκοδίφραγκα για μισθό κάθε μήνα. Άμεσα λοιπόν δημιουργείται μια καταπιεσμένη μάζα. Οι καταπιεσμένες μάζες έχουν το μεγάλο ατού του να ρίχνουν κυβερνησεις όποτε γουστάρουν αλλά και το τεράστιο μειονέκτημα να ελεγχονται σχετικά εύκολα. Μεγάλα όπλα του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος η θρησκεία και η διαφήμιση.(με τη γενικότερη έννοια)

Δημιουργία αναγκών + υπόσχεση για λύτρωση = ζόμπι

Ο λαουτζίκος παλεύει για να ικανοποιήσει τις δικές του ανάγκες και ξεχνάει το λεγόμενο big picture. Πραγματικά ιδιοφυές. Βγάζω το καπέλο μου σε όλους. Και το καλύτερο απόλα; Ο καπιταλισμός επιτρέπει την κοινωνική στρωμάτωση ανάλογα με την οικονομικη κατάσταση. Γιατί πολύ απλά δεν πειράζει αν έχει κάποιος λεφτά. Δεν τους ενδιαφέρει. Ακόμη και ο Ωνάσης ήταν μια τρίχα από τα αρχίδια της Federal Union, της Union Carbide, της ΒΡ και η λίστα απλά συνεχίζει ασταμάτητα... Ο καπιταλισμός δίνει τόσο έξυπνα την ευκαιρία σε οποιονδήποτε να αποκτήσει δόξα και χρήμα και τελικά έιτε φτωχός είτε πλούσιος, είτε κεφάλαιο είτε προλεταριάτο που απλά γίνεται εμμονή στους φτωχότερους να γίνουν πλουσιότεροι. Και οι πλούσιοι; Μαντέψτε! Μα φυσικά οι πλούσιοι είναι πολύ απασχολημένοι στο να ικανοποιούν τις ανάγκες που τους έχει δημιουργήσει στο κεφάλι το μάρκετινγκ!

Καταπληκτικό;

Opium of the people (μέρος β')

Μα και φυσικά είναι εντελώς λάθος να πιστεύει κανείς ότι ο παραπανω τίτλος παρέχει κάποιου είδους συνειδησιακή προστασία απέναντι στη ριζοσπαστική άποψη που εκφράστηκε στην προηγούμενη ανάρτηση. Μπουρδολογία άνευ όρων. Το πραγματικό όπιο του λαού είναι η αποχαύνωση που τόσο απλόχερα προσφέρει μια και μοναδική επιστήμη: το μάρκετινγκ.
Ε ναι, είναι επιστήμη. Πρέπει να κάποιος να είναι εντελώς αγράμματος για να μην μπορεί να καταλάβει ότι κάτι τόσο καλοσχεδιασμένο και πολυσύνθετο όπως το μαρκετινγκ, έχει αναχθει, και πολύ περισσότερο στις μέρες μας, σε επιστήμη. Η καταναλωτική μανία και ο υλισμός, ειλικρινά δε με απασχολούν καθόλου. Ίσα ίσα δηλώνω ταπεινός σκλάβος τους. Απολαμβάνω και την 27'' οθόνη μου, και τον τετραπύρηνο επεξεργαστή μου και την καμένη μητρική μου, τα βιβλία μου και τη μικρή συλλογή από comics που ολοένα και μεγαλώνει και φυσικά και τις τέσσερις κιθάρες μου. Σαφώς και είμαι υλιστής, όπως όλοι μας και στο μυαλό μου εξυπακούεται ότι καταναλωτής από καταναλωτή (ήτοις υλιστής από υλιστή) διαφέρει.
Η χειρότερη μερίδα λοιπόν του αγοραστικού κοινού, οι ευπαθείς ομάδες ίσως, εάν μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός είναι τα παιδιά και οι στόκοι. Όπου στόκοι συνήθως τριαντάρηδες χαζομπαμπάδες που προτιμούν να κάνουν το σκατό τους παξιμάδι για να γουστάρει ο κανακάρης τους.
Ας στίψουμε λίγο το κεφάλι μας όλοι μαζί να σκαρώσουμε ένα μικρούλι σεναριάκι. Έτσι για να εχει περισσότερο κείμενο η ανάρτηση. Ή μάλλον ακόμη καλύτερα, ας προσπαθήσουμε να συσχετίσουμε το μικρό σεναριάκι με πραγματικές καταστάσεις που λίγο πολύ έχουμε ζήσει όλοι μας.
Έχεις ένα προϊόν. Το προϊόν αυτό κάνει τέλεια τη δουλεία του. Κοστίζει όμως. Πόρτα - πόρτα διαδίδεται η φήμη του. Αυξάνεται η ζήτηση άρα τρόπον τινά προκύπτει και ανάγκη να αυξηθεί η ρημάδα η παραγωγή. Και τσουπ, μόλις γεννήθηκε η πρώτη μας διαφημιση. Η πιο αποτελεσματική σας διαβεβαιώ.  Ως κλασικά άπληστα όντα, θέλουμε κι άλλο. Μα τί να το κάνεις όμως που αυτό το "κι άλλο" έρχεται κομματάκι δύσκολα. Μια πρώτη αφύπνιση προστάζει τη μείωση της τιμής πώλησης καθώς άυξηση της παραγωγής σημαίνει συνήθως μείωση του κόστους των πρώτων υλών. (Αυτό και αν φαίνεται παράλογο αλλά δεν υπάρχει καμία περίπτωση να κάτσω να το αναλύσω τώρα). Εάν ο παραγωγός αποφασίσει να θυσιάσει κέρδος έναντι μεριδίου αγοράς πολύ πιθανόν αυτό το "κι άλλο" να έρθει.
Κι όμως, ένα λαμπρό μυαλό κάποτε πήρε πρέφα ότι η κινητήριος δύναμη της αγοράς είναι μονάχα μία: η ανάγκη. Και μόνον αυτή μπορεί να σου φέρει το "κι άλλο" (Στο εξής θα το λέω τζίρο γιατί βαρέθηκα τα εισαγωγικά). Φαντάζει περιττό στην κεφάλα μου να κάτσω να το εξηγήσω αυτό  οπότε μην περιμένετε καμια αναλυτική παρουσίαση, βαριέμαι.

Ωραία ρε Στέλιο, καταλάβαμε τί κινεί την αγορά. Αλλά που στο διάολο κολλάει;

Απαντώ ντε, υπομονή.  Αυτοί οι κερατάδες καταφέρνουν να εισέλθουν στο μυαλό του καταναλωτή και εκ του θαύματος να πετύχουν αυτό που μόνο τα πρωτόγονα ένστικα μας είναι ικανά να κάνουν: να φυτέψουν μια νέα ανάγκη στο κεφάλι μας. Ή μάλλον, να μας αναγκάσουμε να δημιουργήσουμε μια νέα ανάγκη, από το πουθενά και να τη ριζώσουμε εμείς οι ίδιου τόσο βαθιά μέσα μας, ώστε να φαντάζει σαν κάτι που προϋπήρχε.
Αναλογιστείτε τα "θέλω" σας και σκεφτείτε πόσες φορές το "θέλω" πήγαζε καθαρά και μόνο από κάτι βαθύτερο, κάτι που οδηγεί τον εαυτό μας στο να επιθυμήσουμε κάτι τόσο έντονα ώστε η ζωή μας να φαντάζει διαφορετική μετά από αυτό και τις φορές εκείνες που το "θέλω" ανταποκρινόταν σε κάτι αληθινά πρακτικό και χρήσιμο.
Αυτό το σατανικό σχέδιο κυρίες και κύριοι, ονομάστηκε "ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ"!

Fucking impotent scums! (μέρος α)

Δεν ξέρω τι τρέχει με την αρχοντομουτσουνάρα μου αλλά νιώθω μια χαζή ανάγκη να πω πέντε δέκα πράματα. Όχι πως πιστεύω ότι θα αλλάξω τον κόσμο, απλά να ρε παιδί μου, πως το λένε... ένα God syndrome να το πω, μια μαλακία στον εγκέφαλο να το πω... Δεν ξέρω... Πεφτέλ...

Μετά την ηλικία των 3 που απέκτησα μια δική μου συνείδηση και άρχισα να βγάζω τα πρώτα μου βασικά συμπεράσματα (ήτοις: Φαϊ γερό, μόνο τα μεσημέρια εκτός και αν ο μπαμπάς κάνει κανα ninja βραδινό, τουαλέτα πρέπει κάποτε να αρχίσω να πηγαίνω και μόνος μου γιατί σε κάποια φάση κάποιος θα κάνει καμια δουλειά σε κανα μπαλκόνι και γω θα μείνω στο στεφάνι με στο σκατό στον κώλο μέχρι να δεηθούν να με σκουπίσουν... τέτοια πράματα ρε παιδί μου...) διακατεχόμουν από μια τεράστια περιέργεια για τα πάντα. Και μάλιστα μου προκαλούσε και θέματα με τα άλλα παιδάκια. Όπως ήταν λογικό η περιέργεια οδήγησε σε περαιτέρω ψάξιμο και χώσιμο εκεί που δε με σπέρνουν και και και και....

Δεν πέρασαν εύκολα τα χρόνια οφείλω να ομολογήσω και θες η βλακεία, θες η περιέργεια, θες οι ευθύνες, το ψάξιμο, ο χαμένος χρόνος, αδυνατώ πλέον να πιστέψω ότι όλα είναι τυχαία. Κάτι παίζεται γύρω από όλα. Το πιο πιθανό σενάριο που μου έρχεται στο κεφάλι είναι το εξής:

Ο Μπάμπης ανακαλύπτει κάτι. Η Ζαχάρω το αναπτύσσει. Το κράτος το αποδέχεται. Ο Μαλάκας ανακαλύπτει ότι μπορεί να βγάλει λεφτά. Ο Μπάσταρδος κρατάει στο χέρι τον Μαλάκα. Οι Γαμάω διοικούν τους Μπάσταρδους. Οι Καθυστερημένοι το κάνουν θρησκεία. Ο λαουτζίκος πιστεύει σε αυτό και ταίζει τους πάντες εκτός από τον Μπάμπη.

Βέβαια υπάρχει και το άλλο σενάριο αλλά είναι πολύ συνομοτικό και δεν ξέρω κατά πόσο ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα:

Μια ομάδα ανθρώπων τοποθετημένοι σε θέσεις κλειδιά καταφέρνουν να προσελκύσουν άλλους ανθώπους που διψάνε για δόξα, χρήμα, φήμη, την Αγία Τριάδα της επιτυχίας. Αυτοί όλοι στην ουσία δημιουργούν, κάτι σαν εταιρία ένα πράμα και επεκτείνονται ασταμάτητα. Κατακτούν χώρες, κράτη, ηπείρους, οικονομίες, σπρώχνουν δικτάτορες, ρίχνουν κυβερνήσεις, κόβουν και ράβουν γενικότερα αλλά όλα αυτά σε ένα πλαίσιο τόσο χαλαρο ώστε πάντα μα πάντα, οι μικρότερες μονάδες της κοινωνίας να έχουν πλήρη άγνοια της συνολικής εικόνας. Της δυναμικής των καταστάσεων.

Επειδή η ανθρωπότητα έχει δυναμικό και ροή, δύσκολα κάτι μένει σταθερό. Και ενίοτε, λαμπρά μυαλά ξεχωρίζουν. Δύσκολο να φιμώσεις λαμπρές προσωπικότητες. Άρα; Άρα, πολύ απλά δεν τις φιμώνεις. Τους επιβάλλεις στον παρακάτω κύκλο:

"Ο Μπάμπης ανακαλύπτει κάτι. Η Ζαχάρω το αναπτύσσει. Το κράτος το αποδέχεται. Ο Μαλάκας ανακαλύπτει ότι μπορεί να βγάλει λεφτά. Ο Μπάσταρδος κρατάει στο χέρι τον Μαλάκα. Οι Γαμάω διοικούν τους Μπάσταρδους. Οι Καθυστερημένοι το κάνουν θρησκεία. Ο λαουτζίκος πιστεύει σε αυτό και ταίζει τους πάντες εκτός από τον Μπάμπη"

Το λαμπρό μυαλό το οποίο στην προκειμένη περίπτωση είναι ο Μπάμπης (χειροκρότημα, καλά καταλάβατε...) θα πεθάνει μόνος και χωρίς να προκαλέσει πρόβλημα.

Ο λαός θα συνεχίζει να ζει σε μια απύθμενη πλάνη, την επονομαζόμενη θρησκεία. Θα προκαλέσει διχοτομήσεις, διαμάχες, πόλεμο, θα επιζητήσει τι διαφορετικότητά του μέσω της θρησκείας, θα διεκδικήσει (άκουσον, άκουσον!!!) μεταθάνατον ζωή και τέλος θα πεθάνει με χαμόγελο όταν δει το φως στην άκρη του τούνελ, εμφανές αποτέλεσμα των χαμηλών συγκεντρώσεων του καλίου που με μια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων προκαλούν τον κυτταρικό θάνατο. Αλλά αυτά είναι για τους επιστήμονες. Εμείς το λέμε παράδεισο.

Δηλαδή ρε σεις για να καταλάβω, ζείτε σκατά τώρα για να ζήσετε τέλεια μετά; Όχι, αλήθεια δηλαδή γιατί το βασικό μήνυμα του Ιησού, που πραγματικά ανάθεμα την ώρα που πάτησε το πόδι του στη γη, ήταν ο αλτρουισμός και η αγάπη. Που σκατά τη βλέπετε την αγάπη; Πόσον κόσμο έχετε σφάξει για χάρη του Ιησού; Πόσες οικονομικές συμφωνίες έχουν κλείσει στο όνομα της θρησκείας; Και τα βάζω με το χριστιανισμό περισσότερο επειδή τα χριστιανόπουλα (αγαπάνε τη δουλεία...) μου το παίζετε και λαμπρά και απελευθερωμένα μυαλά. Για να δω τι έχετε να απαντήσετε σε αυτό:



Ειλικρινά από το δικό σας υποκριτκό μπουρδέλο προτιμώ τους μωαμεθανούς. Τι θέλουν; Να μην τρώνε μοσχάρι μια ζωή ώστε όταν ψοφήσουν να μπορούνε να γαμάνε ανελέητα παρθένες! Αυτά είναι! Σεξ και μόνο σεξ! Αυτό ξέρουν, αυτό εμπιστεύονται. Και αν στην πορεία καποιος τους την πει, βγάζουν τη χατζάρα και τον σφάζουν στο όνομα του θεούλη τους.

Ενώ ο χριστιανισμός; Ο χριστιανισμός έιναι σαφώς ανώτερος. Πρώτα απόλα δεν κρίνει. Δε χρειάζεται να κρίνει. Είναι η μοναδική αληθινή θρησκεία. Ένας από τους πρώτους νόμους του μάρκετινγκ. Πείθεις τον καταναλωτή ότι το προϊόν σου είναι το μοναδικό που προσφέρει αυτή τη λειτουργία σε αυτή την καταπληκτική τιμή. Αγάπα τον πλησίον σου. Και αν δεν τον αγαπάς; Μην αμαρήσεις για κανένα λόγο. Και αν αμαρτήσεις; Άνθρωποι είμαστε ρε παιδάκι μου. Υπάρχει δικλείδα ασφαλείας;

Αν αμαρτήσεις είναι πάρα πολύ απλό.Μη φας κρέας για τρεις μέρες, πιες λίγο Μαυροδάφνη στολισμένη με κομματάκια μπαγιάτικου ψωμιού που περίσσεψε από το φούρνο του χωριού και μάντεψε: Μπορείς να αμαρτήσεις για όσες φορές θέλεις, ελεύθερα. Βέβαια, εάν ξεχαστείς και κάνεις καμια χοντρή μαλακία μπορεί να χρειαστεί να εκτελέσεις ένα τριπλό λουπ με σάλτο ντεγκαβλε και προσγείωση στο μεσαίο δάχτυλο του ποδιού ενώ ταυτόχρονα κάνεις cast το spell που θα σου δώσει τη συγχώρεση. Όλα είναι εντάξει αρκεί να πηγαίνεις στην εκκλησία κάθε Κυριακή.

Μα ξυπνήστε! Επιτέλους δηλαδή! Και να σας αποδείξω ότι δεν είμαι ο μόνος που σκέφτεται έτσι αντιφατικά: