Οδηγός αντιμετώπισης καθημερινότητας

Έτρεχα. Είχα σαφρακιάσει από τη δίψα αλλά έτρεχα. Το μόνο που μπορούσε να πει κανείς για μένα ήταν ότι ήξερα να τρέχω. Πως λένε μερικοί "τρέχει σαν πούστης;" (τι γελοία έφραση) Ε, εγώ τρέχω σαν να με κυνηγάει πούστης. Mαύρος. Που έχει πάρει viagra. Μπροστά, πίσω και γύρω μου είχα τα φιλαράκια μου. Αλλιώς τα θυμόμουν, αλλιώς τα έβλεπα.

Ο ένας είχε γίνει νάνος με τσεκούρι -καμία σχέση με τη φράση "αποδοτικό τρέξιμο". Μια χαοτική μάζα από άκρα που ακουμπούν, άλλοτε κάθετα και άλλοτε ο-θεός-να-μας-φυλάει-πως, στο έδαφος με διάνυσμα ταχύτητας έμπροσθεν.

Ο άλλος προσπαθούσε να σώσει μια δεσποσύνη, αλλά μάταια, δεν επρόκειτο να του κάτσει. Μα τι μαλακία έχουν αυτοί οι άνθρωποι μαζεμένοι στη γκλάβα τους και θέλουν να σώσουν δεσποσύνες. Μαλάκα, γαμώ τους paladin. Πήδημα ανταλλαγής ρε φίλε. Σε σώζω, θα μου κάτσεις και μετά θα ακούω τους Πυξ Λαξ του μεσαίωνα για δυόμιση χρονάκια.

Κι εκεί που χαζεύαμε, ξαφνικά λέει, πατάει ένα τρέμουλο το έδαφος και πετάγεται από μέσα μια τεράστια μοβ σκουληκαντέρα με σκοπό να σε φυλακίσει στον υπέρ-το-δέον όξινο οισοφάγο της. Και τι κάνεις τότε; Μαλάκα, σοβαρά τι κάνεις;

"Ρίξε ζάρι", θα σου πει ο DM. Ναι, ρε μαλάκα μου, ναι. Να το ρίξω εγώ το ζάρι. Αλλά πες μου λίγο σοβαρά:

Αν εκεί που περπατάς πεταχτεί μια μοβ σκουληκαντέρα -μισό να τραβήξω μια εικόνα για να καταλάβετε γιατί πράμα μιλάμε- ορίστε, πάρτε την.

ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;

Ρε, ακόμη και το half-orc τρέχει μανιασμένο, που έχει 3 Ιntelligence το γαμήδι.
Μέχρι κι αυτό ξέρει ότι άμα δει μια τέτοια αηδία να πετάγεται από τα χώματα μία είναι η φάση του:
"Φίλε, δυο λέξεις, ΤΡΕ-ΧΑΑΑΑΑΑΑ"

Κατεβαίνεις την Αριστοτέλους, ωραία; Την κατεβαίνεις, κατεβαίνεις, χαζεύεις γκομενάκια, κωλόπαιδα και τα συναφή, χαζεύεις την Άθωνος και θυμάσαι μια βραδιά που έβγαλες γκόμενα και μια άλλη που έπαθες τροφική δηλητηρίαση και ξάφνου να πούμε, σείεται ο τόπος και τσουπ, ξεφυτρώνει ο εωσφόρος ο ίδιος.

Πανικός, κόσμος πετάει την κρέπα του στο πάτωμα, τα περιστέρια διστάζουν να την τσιμπίσουν γιατί βλέπουν το τέρας -κι όταν μαλάκα μου το περιστέρι το ίδιο διστάζει, ξερεις: Την πούτσισες.

Εκεί ρε πρέπει να δείξεις την αξία σου.

Εκεί είναι που πρέπει να επιβληθείς στο τέρας και να υψώσεις ανάστημα.

Εκεί πρέπει να θυμηθείς τους κανόνες και να το αφήσεις να σε καταπιεί ολάκερο φωνάζοντας με μια βρωντερή ιαχή:

"ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΤΣΩ, ΑΘΛΙΟ ΤΕΡΑΣ".

και να το πεις και να το κάνεις μια πραγματικότητα. Να σφηνώσεις τη σπάθα στον οισοφάγο-σιδηρόδρομο και να κόψεις τον δρόμο σου όξω από τη βρωμερή στομάχα του τέρατος, αγνοώντας τα λίτρα υδροχλωρικού οξέος που σου καίνε τα νύχια των ποδιών.

Και μετά; Μετά μαλάκα θα πέσει το κεφάλι πάνω στο ρολόι της Τσιμισκή και ο κόσμος γύρω θα σε κεράσει Τερκενλοτσούρεκα που πάντα αναρωτιώσουν γιατί είναι τόσο διάσημα αφού υπάρχουν και πολύ πιο νόστιμα τσουρέκια αλλά τι να κάνεις αυτά έχει το μαρκετινγκ.

Χάος.

Kράξιμο Κεφ. 236

"Αν δε σου λείπει κάτι όταν νυχτώνει, μπορείς να θεωρήσεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο"

Μου λείπει. Ύπνος. Να θυμηθώ τα Xanax πριν την πέσω.

"Από τότε που βγήκε το "πλάκα κάνω", οι κακίες ντύθηκαν με "πούστικο χιούμορ"

Από τότε που απέκτησαν facebook τα όντα με IQ κάτω του 12, η υπομονή μου φοράει μπέρτα τα βράδια και δέρνει κόσμο κρυφά από μένα.

"Βασικά, στ' αρχίδια μου τι λένε για μένα" το οποίο ακολουθείται από γκομενίτσα με τσιγάρο και τζακ ντάνιελς και ένα αμάνικο τοπ.

Μάντεψε: Δεν έχεις αρχίδια.

"Όταν επικοινωνούν 2 σώματα λέγεται έρωτας. Όταν επικοινωνούν 2 Μυαλά λέγεται Χημεία. Όταν επικοινωνούν 2 ψυχές λέγεται φιλία. Όταν επικοινωνούν όλα μαζί λέγεται Τζακ Ποτ."

Dude, you are soooo deep. Βγες γρήγορα από το μουνί. Γρήγορα είπα!

Ρε, σοβαρά.

Τρομάζω καμιά φορά. Αυτά που τα κάνετε και like και τα φοράτε και σε χαϊμαλιά πάνω σας και τα κάνετε και τσιτάτα και τατουάζ, τα ζείτε ρε παιδί μου με όλο σας το είναι, έτσι;

Τι μυστήρια ανάγκη είναι αυτή που ωθεί τον εγκέφαλό σου να γράψει τέτοιες πίπες και ο άλλος από δίπλα να πει "ΝΑΙ ΡΕ ΦΙΛΕ" και να γουστάρει σαν το μεταλλά που χτυπιέται στο μπαράκι μόνος του όταν δεν υπάρχει κανείς δίπλα να τον καμαρώσει;

Δεν ξέρω που ΣΚΑΤΑ είναι το γαμημένο το πρόβλημά σας, αλλά:

Πρώτον: Ξεκαθαρίστε τους ανθρώπους γύρω σας. Μια ζωή έχουμε. Οι μαλάκες είναι τόσοι πολλοί που μπορούν κάνουν παρέα ο ένας με τον άλλον άνετα. Μη τη σπαταλάτε πάνω τους.

Δεύτερον: ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΓΑΠΕΣ. Τις τραγούδησαν οι Πυξ Λαξ, η Πάολα, ο Καρράς και πολλοι άλλοι και χωρίς καμία -μα καμία- εξαίρεση, τους κάνατε όλους ζάπλουτους. Κάντε και κανέναν άλλον τώρα.

Τρίτον: Διαβάστε κανένα βιβλίο. Ανοίξτε το. Κι ας είναι και Δημουλίδου, δεν πειράζει. Από το να μη διαβάζεις καθόλου, διάβασε σκατά. Δεν κάνει κακό. Κι απ' τα σκατά κάτι παίρνουμε. Κοίτα τις μύγες, τόσα χρόνια μια χαρά τα καταφέρνουν. Κάποτε μέσα από την αναζήτηση για το επόμενο βιβλίο που θα ρουφήξεις, θα καταλήξεις και σε καλύτερα βιβλία. Ξέρω, θέλει προσπάθεια. 50,000 λέξεις μαζεμένες η μία δίπλα στην άλλη...μαλάκα...καταστροφή. Πως γίνεται να τις διαβάσεις; Και να βγάλεις και νόημα;
Άσε, 12 χρόνια στο σχολείο ήταν αρκετά. Πφφ, βάλε και το πανεπιστήμιο καταστροφή. Διαβάσαμε για όλη μας τη ζωή!

Γενικά έχουμε γεμίσει φιγούρες που "αισθάνονται". Πολύ μ' αρέσει αυτή η έκφραση. "Αισθάνονται" τα πάντα.

Η ζωή είναι 90% νερό και 10% συναίσθημα.
Υπάρχουν το νιώθω κρυφά μονοπάτια,
υπάρχουν κομμάτια από φως στη σιωπή.
Πουτάνα στην ψυχή.
Να το βάλω ένα μπουρλότο, να το κάψω ρε γαμώτο.
Δεν ταιριάζετε, σου λέω, τόσο αντικειμενικά στο λέω.

Για να μη γίνομαι σπαστικός μαλάκας για άλλη μια φορά ορίστε οι στίχοι από το νέο σίχαμα του Παντελίδη:

Αφήνω πίσω στην καρδιά μου δυο πληγωμένα σ' αγαπώ
κοντά σου έρχομαι καρδιά μου και περιμένω να σωθώ
κοντά σου έρχομαι καρδιά μου και περιμένω να σωθώ
Αφήνω πίσω στην καρδιά μου δυο πληγωμένα σ' αγαπώ

Μου λες δε γίνεται να ξαναείμαστε μαζί
πως αποκλείεται και εγω κομμάτια γίνομαι
Μου λες δε γίνεται όμως με ένα μου φιλί καρδιά μου
γίνεται γίνεται γίνεται

Αφήνω πίσω στην καρδιά μου ένα μεγάλο χωρισμό
κοντά σου έρχομαι καρδιά μου και περιμένω να σωθώ
κοντά σου έρχομαι καρδιά μου και περιμένω να σωθώ
Αφήνω πίσω στην καρδιά μου ένα μεγάλο χωρισμό

Μου λες δε γίνεται να ξαναείμαστε μαζί
πως αποκλείεται και εγω κομμάτια γίνομαι
Μου λες δε γίνεται όμως με ένα μου φιλί καρδιά μου
γίνεται γίνεται γίνεται

(το copyright ανήκει στη ΜΙΝΟΣ ΕΜΙ)
(να το χαίρεται)

Είναι ρε κατάσταση αυτή; Τι σκατά έχετε πάθει όλοι;

Έχω και τη Σάσα να μου τραγουδάει "Μου 'μαθες έρωτα, έρωτα, έρωτα."

Η αλήθεια είναι ότι η βλακεία πήζει στο μυαλό και κάθεται εκεί. Σαν παράσιτο ένα πράμα. Τρέφεται με ο,τι μαλακία της δώσεις και καταλήγει να γίνεται η ζωή σου. Τη σερβίρουν και παντού. Είναι και φτηνή.

Αλλά μην την ανέχεσαι. Κάνε ρε κεφτέ λίγο κουράγιο. Λίγο. Ζόρισε το κι ας είναι μονοπύρηνο.

Για το καλό σου είναι.

Θα περάσεις τα 70 χρόνια που κέρδισες σε αυτόν τον πλανήτη έτσι;

Κρίμα δεν είναι;

3ο Φεστιβάλ Κωμωδίας Ξάνθης

Tην καταραμένη εβδομάδα που μας πέρασε τη μετατρέψαμε στην καλύτερη εβδομάδα του χρόνου so far. Κι αυτό γιατί το καταδικασμένο-να-αποτύχει έτσι και το φέρεις τούμπα σε ηδονίζει όσο δεν πάει. Σε ανταμείβει με έναν τρόπο που δύσκολα συναντάς αλλού.

Δεν είναι το φιλικό χτύπημα στην πλάτη "ναι, τα κατάφερες". Είναι το "Όσο και να ήθελε ο πυρετός και η πνευμονία, όσο και να σε μισεί το καλοριφέρ του αυτοκινήτου ενώ ταξιδεύεις με ανοιχτά παράθυρα στους -1 βαθμούς, όσο και να προσπαθεί το σύμπαν το ίδιο να σου ρίξει τη διαγαλαξιακή υπερμούτζα, εσύ βγαίνεις ζωντανός -ταλαιπωρημένος μεν, αλλά ζωντανός- με ύφος Ναπολέων και σηκώνεις το κιλτ στο κάρμα σου δείχνοντας του τα αχαμνά σου.

Με διάθεση παιχνιδιάρικη πάντα γιατί -mind you- αν κάνεις πως πας κόντρα στην καρμική μούτζα επειδή και καλά τα κατάφερες και είσαι ανεξάρτητο, άπλυτο κομμουνιστάκι του πολυτεχνείου, θα φας σκαμπίλι που θα θυμάσαι για αιώνες.

Το λοιπόν, συμμετείχαμε στο 3ο Φεστιβάλ Κωμωδίας της Ξάνθης.

Αν ξεκινήσω να γράφω για τον εμπνευστή του, πιθανώς θα καταλήξω να αυνανίζομαι για πάρτη του στο μπάνιο. Έχουμε μια σχέση αλλιώτικη.

Μαλακίες λέω.

Τον γλείφω γιατί ξέρω ότι θα το διαβάσει και θέλω να κορδωθεί λίγο. Έχει και το αυχενικό που τον ταλαιπωρεί. Αλλά αν είναι να πω κάτι καλό γι'αυτόν, θα πω το εξής: Ήξερε που θα μας βάλει να μείνουμε. Ήξερε από την αρχή ότι ο καθυστερημένος ιδιοκτήτης του διαμερίσματος που μας φιλοξένησε, αυτό το ταραγμένο δίποδο με βυζομαγνήτη στο κεφάλι, είναι το καταλληλότερο άτομο για να μας μάθει την Ξάνθη.

Και ο δεύτερος Χρήστος/Χρίστος/Χρείστος -γάμησε μας με τη μαλακία αυτή που έχει δώδεκα πιθανές ορθογραφίες το όνομα- δεν το έχει τζάμπα το όνομα του Τζίζας. Αυτός παίρνει συγχωροχάρτι λόγω καλοσύνης. Ποιος είπε ότι οι κοιλιακοί εμφανίζονται μόνο σε άτομα με χαμηλό IQ; Αυτά είναι μπούρδες που λέμε μεταξύ μας οι χοντρούληδες γιατί ζηλεύουμε τον Χροίστο. Τον συγκεκριμένο.

Ο Θοδωρής είναι σιγανοπαπαδιά. Σου χαμογελάει και λες "ένα λουκουμάκι, τι γλυκό παιδί"
Όχι. Όχι, αγαπητέ αναγνώστη. Είναι μεγάλη μουσίτσα. Και κρίμα σ'αυτόν και τον κουμπάρο του. Έχουν κάνει εκεί μέτωπο και ταλαιπωρούν τον Παναγιώτη. Ντροπή σας.

Φτάνει με τα inside. Αηδίασα. Πάμε στο mode τουριστικός οδηγός.

Υπέροχη η Ξάνθη όπως την έζησα. Πανέμορφη, ακομπλεξάριστη, δεκτική, καλοσυνάτη. Μπορεί να ήταν η πλευρά που έζησα εγώ, δεν ξέρω. Να χαρείτε, μη μου χαλάτε την εικόνα. Μη μου τους κύκλους τετραγωνίζετε και τα λοιπά. Αυτό που είσαι στην πολυκατοικία μέσα και μιλάς για καλοριφέρ και θερμοσίφωνο και σε δέκα λεπτά έχεις χωθεί στην παλιά πόλη με τα τέλεια σπίτια και τα διατηρητέα κτίρια και τα μαγαζάκια και νομίζεις ότι θα ξάφνου θα σκάσουν μύτη σπαθιά και τέρατα και θα πρέπει να το ρίξεις το 20πλευρ...καλά, δέχομαι ότι μόνο εγώ τα νομίζω αυτά. Αυτό τέλος πάντων εμένα με φτιάχνει.

Να παίρνει ιδιαίτερα μαθήματα φιλοξενίας η Θεσσαλονίκη παρακαλώ.

Μακάρι να είχαμε την ευκαιρία να ρίξουμε μια ματιά παραπάνω στην Αλεξανδρούπολη και στην Καβάλα. Αλλά και να είχαμε, αυτό το απαράδεκτο κείμενο θα ήταν για την Ξάνθη και μόνο.

Δε γράφω ευχαριστίες και μελιστάλαχτες μπαρούφες συχνά, αλλά εδώ θέλω να το κάνω. Γιατί δε σπαταλήσαμε ούτε λεπτό. (έρχεται η φιλοσοφία, κρατήσου) Κάθε λεπτό το επενδύσαμε σε όμορφα μέρη με όμορφους ανθρώπους. Και οι όμορφοι άνθρωποι όμορφα καίγοντ...όχι, αυτό είναι άκυρο.

Mακάρι να παρουσιαστεί η ευκαιρία να μπορώ να το κάνω κάθε χρόνο αυτό το πράγμα. Και σε πέντε χρόνια από τώρα, Νοέμβρη του 2018, να περάσω μια εβδομάδα στην Ξάνθη παρακολουθώντας το 8ο Φεστιβάλ Κωμωδίας στις διαστάσεις που του αξίζει να πάρει.

Και να είμαστε όλοι εκεί όπως ήμασταν, μαζί με τον μεγάλο φιλικό γίγαντα από την Αθήνα να γκρινιάζει για τη δομή του σύμπαντος, την ώρα που θα ρίχνει το πρώτο χιόνι του χρόνου, έξω απ΄τον "Ερμή" που θα τραγουδάμε παλιές επιτυχίες του Σάκη.

Ευχαριστούμε για όλα Παναγιώτη, Δημήτρη, Χρίστο, Θοδωρή, Χρείστο, Δημήτρη, Γιάννη, Μπούρου, Ιωάννα, Γρηγόρη, Βιργινία, Έλενα και η λίστα συνεχίζεται από εδώ μέχρι τα τρία επόμενα blog posts (όσο και αν αργήσουν)

Γιώργο. Και του χρόνου ρε!